Στο ‘Καν’το (εμβόλιο) αγόρι μου’ με Παπαλουκά-Διαμαντίδη είχε και λάθος ‘πάσες’

Στο νέο σποτ της καμπάνιας του Υπουργείου Υγείας για τον εμβολιασμό του πληθυσμού, ως τη μοναδική ισχυρή άμυνα στις κατά κύματα επιθέσεις του κορονοϊού που ευθύνονται ήδη για περισσότερες από 7.000 ανθρώπινες απώλειες μέσα σ’ ένα χρόνο, η ανηλεής μάχη απέναντι στην πανδημία εξομοιώθηκε μ’ έναν αγώνα μπάσκετ. Όχι όποιον κι όποιον, φυσικά. Αλλά έναν εκ των πιο πρόσφατων άθλων της εθνικής ομάδας, τον νικηφόρο ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ το 2005 στο Βελιγράδι με αντίπαλο στη Γαλλία του Τόνι Πάρκερ.

Δεν χωρά αμφιβολία πως Θοδωρής Παπαλουκάς και Διαμαντίδης ήταν τα δύο καταλληλότερα πρόσωπα για να μεταφέρουν το επιθυμητό μήνυμα και αφού δέχθηκαν ορθώς ενεργοποιήθηκαν. Πέραν της λογικής κρίσης που χαρακτηρίζει αμφότερους ως σκεπτόμενα και συνειδητοποιημένα άτομα, άτομα επίσης από το γενικό σύνολο, ο πρώτος ήταν εκείνος που είχε ηγηθεί της αντεπίθεσης και ο δεύτερος αυτός που την είχε ολοκληρώσει με το μεγάλο σουτ λίγο πριν από την εκπνοή για το 67-66 και την πρόκριση στον τελικό με τη Γερμανία.

Βεβαίως η αναβίωση μιας τέτοιας λαμπρής στιγμής θα έπρεπε να είναι λιγάκι πιο καλοδουλεμένη και λεπτομερής. Χωρίς λάθη στην ασίστ από το πομπό στον δέκτη. Λάθη που αφορούν το περιεχόμενο και το τελικό αποτέλεσμα που δόθηκε. Ας αφήσουμε κατά μέρος το ότι χρησιμοποιήθηκαν δύο παλαίμαχοι παίκτες του μπάσκετ τη στιγμή που η πλειονότητα των αθλητών, επαγγελματιών ή μη, βρίσκεται σε μια διαρκή κατάσταση αδράνειας, ξέχωρα αν εκ των υστέρων μέσα στην ημέρα ανακοινώθηκε η σταδιακή επανεκκίνηση των δραστηριοτήτων σε ανοικτούς και κλειστούς χώρους. Τα κύρια σφάλματα αφορούν το ίδιο το σποτ.

Σύμφωνα με το κείμενο, ο Θοδωρής Παπαλουκάς αναφέρει ότι “μπορεί να έχεις κάνει τα πάντα σωστά για 39 λεπτά, αλλά είναι το τελευταίο ένα που μετράει“. Είναι ομολογουμένως μια πραγματικότητα. Μόνο που το αξίωμα αυτό δεν θα λέγαμε ως αφορά τον αγώνα με τους ‘τρικολόρ’, καθώς μέχρι το 39′ η εθνική είχε κάνει ελάχιστα πράγματα σωστά και ήταν πίσω με 7 πόντους (53-60). Στα τελευταία 60”, μην πούμε 40” όταν κέρδισε τις τρεις βολές ο Νίκος Ζήσης, γύρισε τον διακόπτη και κατόρθωσε με τρομερά ψυχικά αποθέματα να φτάσει στη μεγαλειώδη ανατροπή.

Από την άλλη ο Δημήτρης Διαμαντίδης απεικονίζεται να σηκώνει ασυναίσθητα το δεξί χέρι και να σουτάρει με σπάσιμο του καρπού. Όχι δηλαδή το καλό αριστερό του, με το οποίο έδωσε υπόσταση στο ‘βάλ’το αγόρι μου’ του Βασίλη Σκουντή πριν ακριβώς η μπάλα φύγει από τα χέρια του.

Αν και μικρή σημασία έχει, θα ήταν και στις δύο περιπτώσεις, εφικτό να διακοπεί για λίγο το γύρισμα και να διορθωθούν οι μικρές αυτές ανορθογραφίες. Για να ‘ναι η βερσιόν του ‘Καν’το (εμβόλιο) αγόρι μου’ πλήρως επιτυχημένη, μιας και σε αυτήν τη συνθήκη όντως “τώρα που ο δύσκολος αγώνας με την πανδημία πάει προς τη λήξη του, η μπάλα είναι στα χέρια όλων μας“. Και “αν δείξουμε τη δύναμή μας δεν υπάρχει καμία, μα καμία περίπτωση να μην βάλουμε το τελευταίο σουτ που δίνει τη μεγάλη νίκη“.

Όπως πριν από κοντά 16 χρόνια!