Στην Chinatown της Αθήνας δεν ξέρει κανείς τι σημαίνει το 世界杯
Περπατήσαμε στην κινεζική γειτονιά της Αθήνας και καταλάβαμε γιατί οι Κινέζοι που ζουν εδώ, δεν έχουν καμία σχέση με το μπάσκετ.
Μία από τις αγαπημένες μου αρχαίες κινεζικές παροιμίες λέει “το σήμερα είναι το αύριο, για το οποίο ανησυχούσες χθες”. Μη θέλοντας, λοιπόν, να χάσουμε άλλο χρόνο και με το Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας να κάνει τζάμπολ σε λίγες ημέρες, αποφασίσαμε να περιπλανηθούμε στη δική μας Chinatown, προκειμένου να πάρουμε μια γεύση από τη χώρα του δράκου και του ρυζιού, ή αν θες καλύτερα από την παγκόσμια πρωτεύουσα του μπάσκετ, έστω για δύο εβδομάδες.
Οι Κινέζοι αντιπροσωπεύουν περίπου το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ασφαλώς, οι περισσότεροι κατοικούν στη χώρα τους, αλλά υπάρχουν δεκάδες εκατομμύρια Κινέζοι διάσπαρτοι σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης. Η Ελλάδα δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Μια χώρα με πλούσιο τουρισμό, αλλά και με αρκετές ευκαιρίες στον κλάδο του εμπορίου, έκανε περίπου 30.000 Κινέζους να έρθουν στα μέρη μας και να εγκατασταθούν μόνιμα, μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 2000.
Η οικονομική κρίση ‘έδιωξε’ ένα μεγάλο μέρος του κινεζικού πληθυσμού που κατοικούσε στην Ελλάδα, κάνοντάς το να στραφεί σε γειτονικά κράτη όπως η Βουλγαρία, προκειμένου να συνεχίσει την επαγγελματική πορεία του. Ειδικεύονται στο εμπόριο, όμως το τελευταίο διάστημα αρκετοί Κινέζοι επενδύουν και στο real estate. Όσοι έχουν απομείνει στην Αθήνα (περίπου 10.000) έχουν φτιάξει τη δική τους γειτονιά στους δρόμους κάτω από τον σταθμό μετρό του Μεταξουργείου και μεταξύ των οδών Αγησιλάου, Λεωνίδου, Κολοκυνθούς, Μυλλέρου, Πειραιώς και Κεραμεικού. Αυτή είναι η αθηναϊκή Chinatown.
Στον οδό Αγησιλάου δεσπόζει ένα παλιό, αλλά επιβλητικό κτίριο, το Μέγαρο Μυλλέρου, στο οποίο κυματίζουν δίπλα δίπλα η κινεζική και η ελληνική σημαία. H τεράστια επιγραφή ‘Chinatown’ στην πρόσοψη του κτιρίου φυσικά τραβάει την προσοχή αμέσως. Αυτή είναι η βάση των Κινέζων που κατοικούν στην Ελλάδα. Από το 2005, όταν και εγκαταστάθηκαν εκεί, δημιούργησαν σχολείο, γραφεία, αγορά, αλλά και δική τους εφημερίδα, την China Greece Times, από την οποία ενημερώνονται για τα όσα συμβαίνουν (κυρίως) στην πατρίδα τους, αλλά και στη χώρα μας.
Η αλήθεια είναι πως οι Κινέζοι δεν ενδιαφέρονται πάρα πολύ για τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Το να μάθουν ελληνικά έρχεται τελευταίο στη λίστα με τα πράγματα που θέλουν να κάνουν, ενώ οι περισσότεροι δεν μιλούν ούτε αγγλικά. Επομένως, η επικοινωνία μας μαζί τους ήταν από δύσκολη, έως ακατόρθωτη. Επίσης, ακόμη και όσοι δέχονταν να μας μιλήσουν, το έκαναν με αρκετή δυσπιστία, αλλά και φόβο.
O Μπεν (έτσι τον φωνάζουν εδώ, γιατί το κινεζικό όνομά του είναι πολύ πιο δύσκολο) ήταν ο μόνος από όσους συναντήσαμε, ο οποίος μιλούσα καλά ελληνικά. Βρίσκεται στην Ελλάδα 13 χρόνια και έμαθε να επικοινωνεί στη γλώσσα μας σε περίπου 24 μήνες. Φυσικά, βοήθησε και το γεγονός ότι έκανε παρέα με Έλληνες, πράγμα σπάνιο για τους Κινέζους που έρχονται για δουλειά στη χώρα μας και αποφεύγουν τις πολλές συναναστροφές με τους ντόπιους. Ο Μπεν πήγε σε ελληνικό σχολείο, έμαθε τη γλώσσα, λάτρεψε τα μακαρόνια με κιμά και όπως μας είπε δεν θα άλλαζε με τίποτα την Ελλάδα.
“Μου αρέσει πάρα πολύ εδώ. Στην αρχή ήταν δύσκολα, αφού δεν ήξερα τη γλώσσα, αλλά οι Έλληνες με βοήθησαν και τα έμαθα πολύ γρήγορα. Το καλό με τους Κινέζους που έρχονται στην Ελλάδα είναι πως έχουμε ένα chat και όποιος ψάχνει δουλειά το γράφει εκεί. Αμέσως το βλέπει κάποιος εργοδότης και τον προσλαμβάνει, έτσι δεν μένει κανείς χωρίς εργασία. Με το Παγκόσμιο Κύπελλο δεν ασχολούμαστε πολύ. Δεν υπάρχει χρόνος, λόγω δουλειάς”, ήταν τα λόγια του.
Λίγα μέτρα πιο κάτω, είδαμε ένα μαγαζί με ρούχα και μερικές χαμογελαστές Κινέζες να φτιάχνουν τα ράφια. Μπήκαμε, τους μιλήσαμε, αλλά δεν καταλάβαιναν καθόλου το σκοπό της επίσκεψής μας. Το ίδιο σκηνικό συνέβαινε στα περισσότερα καταστήματα που επισκεφτήκαμε, ενώ σε όποιον άνδρα προσπάθησα να πιάσω μια συζήτηση σχετικά με το μπάσκετ ή το Παγκόσμιο Κύπελλο που διοργανώνεται στη χώρα του, δήλωνε άγνοια. Οι Κινέζοι στην Αθήνα δεν ασχολούνται με τίποτε άλλο, παρά μόνο με τη δουλειά. Έχουν έρθει γι’ αυτόν τον σκοπό και σκέφτονται μόνο αυτό. Η λέξη ‘διασκέδαση’ είναι άγνωστη για τους περισσότερους, ενώ για τους πιο προνομιούχος αυτή περιστρέφεται γύρω από το φαγητό, ασφαλώς σε κάποιο κινέζικο μαγαζί.
Αγαπάνε την κουζίνα τους και δύσκολα δοκιμάζουν κάτι διαφορετικό. Αυτό μας είπε και η καλοσυνάτη Γουέι, η οποία ζει τα τελευταία 10 χρόνια στη χώρα μας και εργάζεται σε ένα εστιατόριο της περιοχής. Το βρήκαμε εντελώς τυχαία, καθώς δεν είχε καν όνομα απ’ έξω (ή αν είχε, ήταν γραμμένο στα κινέζικα), ενώ για να μπεις, έπρεπε πρώτα να χτυπήσεις το κουδούνι και να σου ανοίξουν.
Στον 1ο όροφο, όπου βρισκόταν το εστιατόριο, υπήρχαν μόλις 4 τραπέζια και οι κρατήσεις γίνονται τηλεφωνικά. Εκείνη την ώρα, η Γουέι έφτιαχνε παραδοσιακά κινεζικά dumplings (ζυμάρι που το γεμίζεις με διάφορα υλικά) και παράλληλα μας μιλούσε για το εστιατόριο, στο οποίο εργάζεται. Κόκκινα τραπεζομάντιλα, κόκκινα φαναράκι, κόκκινη ποδιά, γενικά το κόκκινο χρώμα κυριαρχούσε παντού, αλλά υπάρχει λόγος. “Στην Κίνα, το κόκκινο είναι το χρώμα τη τύχης και της χαράς. Αν βλέπεις κόκκινο, τότε όλα είναι καλά”, μας εξήγησε.
Τα κινεζικά μαγαζιά με ρούχα, υφάσματα, τσάντες και παπούτσια βρίσκονται παντού στους δρόμους γύρω από την Chinatown. Κυρίως ασχολούνται με χονδρική, αλλά όποιος θέλει μπορεί να περάσει, να ρίξει μια ματιά και να κάνει τις αγορές του. Ο Αύγουστος, βέβαια, είναι λίγο περίεργος μήνας, όπως μας είπαν και κάποιοι καταστηματάρχες. Οι δουλειές πέφτουν, γι’ αυτό και αρκετοί Κινέζοι επιλέγουν αυτόν τον μήνα για να κλείσουν εισιτήρια για την πατρίδα τους, προκειμένου να επισκεφτούν φίλους και συγγενείς.
Κάτι τέτοιο θα ήθελαν πολύ να κάνουν και ο Κάρι με τη Λιν, ένα συμπαθέστατο ζευγάρι Κινέζων που ζει και εργάζεται στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια, αλλά δυστυχώς η οικονομική κατάσταση δεν τους επιτρέπει να ταξιδεύουν στην Κίνα κάθε καλοκαίρι. Ήρθαν στην Ελλάδα για δουλειά, ασχολούνται με τα αξεσουάρ και τα χειροποίητα κοσμήματα κι έχουν αφήσει το παιδί τους πίσω στην πατρίδα με τους παππούδες. Εδώ βγαίνουν από ελάχιστα έως καθόλου και μαζεύουν χρήματα, προκειμένου κάποια στιγμή είτε να γυρίσουν μόνιμα πίσω είτε να φέρουν το παιδί τους στην Ελλάδα. Η Λιν ντρεπόταν και δεν ήθελε να φωτογραφηθεί, ο Κάρι όμως δεν μας χάλασε το χατίρι. Για μπάσκετ μπορεί να μην ήξερε, είχε μάθει όμως κάποιες ελληνικές λέξεις, όπως το ‘καλημέρα’ και το ‘σουβλάκι’.
Η βόλτα μας στην Chinatown της Αθήνας κράτησε περίπου 3 ώρες κι αν και πήραμε μια γεύση Ανατολής, δεν καταφέραμε να αποσπάσουμε ούτε ένα μικρό σχόλιο για το Παγκόσμιο Κύπελλο που διοργανώνεται στην Κίνα. Κι αυτό είναι λογικό, αν σκεφτείς πως οι Κινέζοι που έχουν εγκατασταθεί στη χώρα μας ασχολούνται κυρίως με τη δουλειά και την επιβίωσή τους. Το μόνο που μπορέσαμε τουλάχιστον να μάθουμε από τη βόλτα μας, είναι ότι το Παγκόσμιο Κύπελλο στα κινεζικά γράφεται ως ‘世界杯’. Κάτι είναι κι αυτό.
