Ο Στέφεν Κάρι δεν ήταν σούπερ ήρωας, έγινε μια μέρα στα 13 του

Στις 14 Μαρτίου κλείνει τα 31 του και στο φινάλε της τρέχουσας σεζόν θα συμπληρώσει αισίως δέκα χρόνια στο ΝΒΑ.

Είναι ήδη τρεις φορές πρωταθλητής και δύο (σερί μάλιστα) πολυτιμότερος παίκτης της χρονιάς. Το 2016 είχε τους περισσότερους πόντους από κάθε άλλον (μ.ο 30.1), όντας παράλληλα ο ο κορυφαίος ‘κλέφτης’ (μ.ο 2.1) του πρωταθλήματος. Αφήστε έξω τα δύο χρυσά μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα με την εθνική των ΗΠΑ.

Εικονοποιώντας όλ’ αυτά σχηματίζεται ξεκάθαρα το ολόγραμμα του Στέφεν Κάρι. Του αδιαμφισβήτητου ηγέτη της πληρέστερης (και πιο διασκεδαστικής) ομάδας μπάσκετ όλων των εποχών. Του λιπόσαρκου πιτσιρικά από τον αμερικανικό νότο, που έτυχε να γεννηθεί στο Άκρον του Οχάιο και ουδέποτε θα γινόταν μεγάλος σταρ ζώντας μονίμως στη σκιά του πατέρα του Ντελ, του έκτου καλύτερου παίκτη της σεζον 1993-94.

Ο Στεφ ήταν τότε 6 ετών. Δεν καταλάβαινε πολλά. Μάθαινε ακόμη και συμμετείχε σε διαφημίσεις.

Έφηβος πια, στα 13 του. άρχισε ν’ αντιλαμβάνεται πόσο αδυσώπητη ενδέχεται να είναι η ζωή για έναν έφηβο. Πόσο πρέπει να παλέψει πρώτα για να ‘επιβιώσει’ και μετά για να καθιερωθεί.

Το ‘φρέσκο’ κείμενο με την υπογραφή του στο ‘The Players’ Tribune’, το site που είχαν ανάγκη οι αθλητές, είχε ως υπόβαθρο τη μόνιμη υποτίμησή του από τους ειδικούς και μη του σπορ.

Για κάποιους δεν θα έπρεπε να παίζει καν μπάσκετ.

Άρχισε κάπως έτσι: ” Το καλοκαίρι του 2001, 13ων, είμαστε στο AAU national championships του Τενεσί. Ήμουν 1.68 και περί τα 45 κιλά. Χάσαμε άσχημα και έπαιξα χειρότερα. Είχα επιτέλους την ευκαιρία για την οποία ανυπομονούσα όλο το χρόνο για να μετρήσω τον εαυτό μου και απέτυχα. Πολύ. Ένιωσα σαν να επρόκειτο για ένα νεύμα να ξυπνήσω. Ένιωσα σαν να επρόκειτο για τη στιγμή της αλήθειας – όπου υπήρχε μόνο ένα πιθανό μάθημα: ότι δεν ήμουν αρκετά καλός.

Θυμάμαι να επιστρέφω στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μας – νομίζω ήταν το Holiday Inn Express – και απλώς να είμαι αμίλητος. Σαν να μην ήμουν τσαντισμένος. Σαν να μην ήμουν τρελαμένος με την ήττα. Ήμουν απλώς… down. Ήμουν στο καβούκι μου. Ένιωθα, πιστεύω, όπως μας διδάσκεται να αισθανόμαστε απ’ αυτά τα μεγάλα τουρνουά και τη αμείλικτη φιλοσοφία του μπάσκετ: όπως όταν περπατάμε σ’ ένα δρόμο χωρίς γυρισμό. Ο πατέρας μου περπάτησε και έφτασε στο ΝΒΑ. Ο γιος του; Ο γιος του ούτε που μπορούσε να ξεχωρίσει απέναντι σε άλλους 13χρονους“.

Ο Στέφεν Κάρι ήταν στο μηδέν, δεν κοίταζε καν τον εαυτό του στον καθρέπτη, είχε κουρνιάσει στη γωνιά του και έξυνε τον πάτο της αυτοεκτίμησης του. Τα λόγια της μητέρας του έγιναν το εγχειρίδιο πλεύσης ως την κορυφή.

” Ήταν η στιγμή που οι γονείς μου μ’ έβαλαν κάτω και μου έδωσαν αυτό που πιθανόν θα έλεγα ως την πιο σημαντική κουβέντα ολόκληρης της ζωής μου. Μακάρι να είχα ένα αντίγραφο για σας, αφού υπήρχαν μερικά διαμάντια εκεί μέσα. Η μαμά μου μίλησε πρώτη.

Μου είπε: ‘Στεφ, θα στο πω μία φορά. Μετά απ’ αυτό, θα γίνει ό,τι είναι να γίνει. Αλλά θα πω αυτό: κανείς δεν πρόκειται να γράψει τη δική σου ιστορία εκτός από σένα. Κανείς σκάουτ. Κανένα τουρνουά. Κανένα άλλο παιδί που κάνει το ένα ή το άλλο καλύτερα. Ούτε ποτέ το επώνυμό σου. Ουδείς απ’ αυτούς τους ανθρώπους, κανένα απ’ αυτά τα πράγματα δεν θα γίνει ο συγγραφέας της δικιάς σου ιστορίας. Μόνο εσύ. Οπότε σκέψου το καλά. Πάρε το χρόνο σου. Και μετά πήγαινε και γράψε ό,τι είναι να γράψεις. Αλλά να ξέρεις ότι αυτή η ιστορία σού ανήκει.

Φίλε. Εκείνη η στιγμή μου κόλλησε. Με ακολούθησε όσο μεγάλωνα και με ακολούθησε κατά τη διάρκεια της καριέρας μου ως τώρα. Είναι η καλύτερη συμβουλή που έλαβα ποτέ. Και κάθε φορά που την έχω χρειαστεί – κάθε φορά που μ’ έχουν σνομπάρει ή μ’ έχουν υποτιμήσει ή έχουν δείξει ασέβεια απέναντί μου, θυμάμαι απλά εκείνα τα λόγια και επιμένω“.

Ολικό format. Ο Κάρι είχε μόλις ‘επανεκκινήσει’ τον εαυτό του πατώντας το κουμπί του restart.

Από τότε δεν άφησε τους άλλους να επέμβουν και να προσθέσουν, έστω μια λέξη, ένα σημείο στίξης που θ’ άλλαζε όλο το νόημα του δικού σεναρίου.

Διάβασε να γράφονται πολλά. Το Βιρτζίνια Τεκ, προτού καταλήξει στο Ντέιβιντσον, τού ζήτησε να δοκιμαστεί χωρίς να δείξει ουσιαστικό ενδιαφέρον – το ραντεβού ήταν περισσότερο μια χάρη στον πατέρα του. Ο ίδιος περίμενε μια πρόταση, δεν την άκουσε.

” Θυμάμαι πως κομμάτι του προβλήματος ήταν το πόσο αδύνατος ήμουν. Πολύ, πολύ, πολύ αδύνατος. Δεν μπορούσα να βάλω βάρος για να σώσω τη ζωή μου“.

Έψαχνε, παρέα με τον ξάδερφό του Γουίλ, τη θαυματουργή θεραπεία. Μια μαγική σκόνη που θα τον δυναμώσει. Δεν την βρήκε ποτέ. Επέλεξε τη δουλειά. Ξανά και ξανά.

” Πηγαίνοντας στο Ντέιβιντσον, παίζοντας και νικώντας σε αυτό το επίπεδο μ’ έκανε κατά ένα τρόπο αυτό μου είμαι. Μ’ έκανε να καταλάβω τι σημαίνει να χτίζεις κάτι. Κάτι που κανείς δεν μπορεί να σου αφαιρέσεις. Κάτι που σου ανήκει ολοκληρωτικά“.

Τον Ιούνιο του 2009 ο Κάρι επιλέχθηκε στο Νο7 του draft από τους Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς. Όχι ψηλά, αλλά μέσα στην πρώτη 10άδα. Την τρίτη και τελευταία σεζόν του στο κολέγιο είχε 28.6 πόντους με 39% στο τρίποντο και 5.6 ασίστ ανά 33.7 λεπτά συμμετοχής σε 34 αγώνες.

Ακόμη και τότε οι ειδικοί αμφέβαλαν. Ο Κάρι ήταν ένας μάλλον συνηθισμένος γκαρντ χωρίς προοπτικές να λάμψει. Ένας παίκτης της σειράς που (στα μάτια τους) δεν θα καταφέρει να κάνει τη διαφορά στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου. Γιατί οι προδιαγραφές του δεν ήταν ταιριαστές με άλλους “κοντούς” όπως οι (ισοϋψείς αλλά πιο δυναμικοί) Ντέρικ Ρόουζ και Ράσελ Γουέστμπρουκ, που ένα χρόνο πριν είχαν κάνει θραύση στο ντραφτ, καταλαμβάνοντας την πρώτη και την τέταρτη θέση.

Ορίστε:

nba_buzz

Ο Κάρι θυμήθηκε στο κείμενό του “τ ον Νταγκ Γκότλιμπ, που ήταν ένας κορυφαίος αναλυτής του ντραφτ εκείνη την εποχή, να λέει πως υπήρχαν έξι άλλοι πόιντ γκαρντς στη γενιά με καλύτερες προοπτικές από μένα“.

Οι Νιου Γιορκ Νικς είχαν το Νο8 στη διαδικασία και δεν πρόλαβαν να τον διαλέξουν για να τον… δώσουν ανταλλαγή με την προοπτική ν’ αποκτήσουν τον Ισπανό Ρούμπιο (Νο5) και ο Κάρι εγκαταστάθηκε στο Όκλαντ.

Από το 2009 μέχρι σήμερα δεν έχει αλλάξει στέγη. Από το 2009 μέχρι σήμερα διαβάζει τα ίδια πικρόχολα σχόλια. Ποτέ δεν μειώθηκε ο αριθμός τους.

Τα μετράει ένα-ένα. Τον θυμώνουν, τον ιντριγκάρουν.

” Ούτε το 2010, προσπαθώντας να κάνω πέντε ομάδες να μετανιώσουν για την επιλογή του.

Ούτε το 2011 προσπαθώντας να δείξω πως έχω μεγαλύτερη αξία ως παίκτης από ένα δέλεαρ ανταλλαγής.

Ούτε το 2012, προσπαθώντας να παλέψω τα προβλήματα με τους αστραγάλους μου.

Ούτε το 2013 προσπαθώντας να εξασφαλίσω μια ανανέωση συμβολαίου που πολλοί θεωρούσαν πως δεν άξιζα.

Ούτε το 2014, προσπαθώντας ν’ αποδείξω σ’ αυτούς τους ειδικούς που ένιωθαν πως το στιλ του Κάρι δεν θα λειτουργήσει στα πλέι οφ.

Ούτε το 2015, προσπαθώντας ν’ αποδείξω σ’ αυτούς τους ειδικούς που ένιωθαν πως το στιλ του Κάρι δεν θα ταιριάζει

στα πλέι οφ
στους τελικούς.

Ούτε το 2016, προσπαθώντας να σπάσω το ρεκόρ των 72 νικών των Μπουλς.

Ούτε το 2017, προσπαθώντας να καταλάβω πως οι Γουόριορς γκρέμισαν το 3-1. Ούτε το 2018, προσπαθώντας να ξεπεράσω μια σειρά από τραυματισμούς και μια διαολεμένα καλή ομάδα όπως οι Ρόκετς και οτιδήποτε άλλο εμφανίστηκε στο δρόμο μου.

Ούτε ακόμα το 2019, φίλε, ούτε αυτή τη χρονιά, προσπαθώντας να βγω από τον τάφο, τη στιγμή που κάποιοι θάβουν ζωντανό το ιστορικό σερί μας.

Αυτό το τσιπάκι στον ώμο μου δεν έφυγε ποτέ. Περισσότερο από κάθε άλλο γίνεται κομμάτι από μένα“.

Πάνω απ’ όλα για τον εαυτό του και όλα αυτά τα παιδιά, στα οποία δεν δίδεται η δέουσα προσοχή, ο Κάρι εμπνεύστηκε και σύστησε ‘Underrated Tour’. Μια ιδέα για κάθε παιδί του λυκείου που μένει χωρίς υποτροφία και βαθμολογείται με τρία αστέρα και κάτω. ” Ένα καμπ για τα παιδιά που αγαπούν το μπάσκετ και ανυπομονούν για την ευκαιρία να δείξουν στους σκάουτς ότι οι εμφανείς αδυναμίες τους μπορεί στην πραγματικότητα να είναι είναι οι μυστικές δυνάμεις τους. Και πάνω απ’ όλα; Ένα καμπ για τον καθένα που δεν είναι διατεθειμένος ν’ αφήσει τον υπόλοιπο κόσμο να γράψει την ιστορία του“.

Ο Κάρι δεν χρειάστηκε να πάει σε κάποιο αντίστοιχο. Το δημιούργησε, αφότου είχε γράψει το σενάριο όπως ο ίδιος το είχε στο μυαλό του. Αμφισβητώντας όσα έλεγαν οι άλλοι. Απομένει το φινάλε του.

(κεντρική φωτογραφία: AP Photo/Rick Scuteri)