Σικάγο Μπουλς: Το εξωπραγματικό ρεκόρ που δεν είδαμε ποτέ

Η άποψη πως οι Σικάγο Μπουλς της δεκαετίας του '90, με Μάικλ Τζόρνταν, Σκότι Πίπεν, Ντένις Ρόντμαν, Ρον Χάρπερ, Στιβ Κερ και πολλούς ακόμα σπουδαίους παίκτες, ήταν η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών του NBA, μοιάζει με ευαγγέλιο στο οποίο ορκίζονται ακόμα και όσοι υποκλίνονται στο μεγαλείο των Γκόλντεν Στειτ Γουόριορς και των Τορόντο Ράπτορς. Όμως η ομάδα εκείνη, το καλοκαίρι του 1998 'ξηλώθηκε' σχεδόν ακαριαία. Αρκετούς μήνες πριν την κατάκτηση του πρωταθλήματος, ο τότε γενικός διευθυντής των Μπουλς, Τζέρι Κράουζε, είχε δρομολογήσει την αποπομπή του Φιλ Τζάκσον, γεγονός που ώθησε τον Μάικλ Τζόρνταν στη δική του φυγή από την ομάδα και στην εκ νέου απόσυρση του από το NBA. Τα γεγονότα αυτά, λειτούργησαν ως ντόμινο μαζικών αποχωρήσεων από τους Μπουλς, οι οποίοι παρουσιάστηκαν την επόμενη σεζόν με μια αγνώριστη, μη ανταγωνιστική, κακή ομάδα.

Περίπου 21 χρόνια αργότερα, ο Σκότι Πιπεν και ο Ντένις Ρόντμαν δεν έχουν ξεχάσει όσα έζησαν σε εκείνη την λαμπερή, ακραία ανταγωνιστική, σκληρή εποχή του NBA. Σε κοινή τους συνέντευξη στο ESPN, αφηγήθηκαν όσα συνέβαιναν στα αποδυτήρια των Μπουλς εκείνη την εποχή και έδωσαν και μια ξεχωριστή είδηση.

"Δεν ήμασταν ενθουσιασμένοι με τον ερχομό του Ντένις"

Ο Ντένις Ρόντμαν προερχόταν από την ομάδα των 'Bad Boys' των Ντιτρόιτ Πίστονς που είχε κυριολεκτικά γονατίσει τους Μπουλς. Το καλοκαίρι του '95, ο Ρόντμαν είχε κάνει μια στάση στους Σαν Αντόνιο Σπερς και γινόταν πια, περισσότερο γνωστός για την εξωγηπεδική του ζωή, παρά για τις αθλητικές του επιδόσεις. Ο Σκότι Πίπεν αποκάλυψε στο ESPN πως ο ερχομός του στους Μπουλς αντιμετωπίστηκε με αντιδράσεις που εκτείνονταν από την αμηχανία ως και το θυμό, από το σύνολο των παικτών, υπονοώντας πως ο MJ23 ήταν εκείνος που δεν είχε χαρεί καθόλου με αυτή την είδηση. "Όταν όμως ξεκίνησε η σεζόν, η παρουσία του Ντένις στην ομάδα εξελίχθηκε σε μια καμουφλαρισμένη ευλογία για όλους μας και η συμβολή του στην κατάκτηση του τίτλου, ήταν σημαντική", πρόσθεσε ο Πίπεν.

"Δεν υπήρχε αγάπη και εκτίμηση για τον αντίπαλο"

Το 'I Love this game' ήταν μόνο για την εξέδρα. Στα '90s, το παιχνίδι ήταν γνήσια σκληρό και οι αντιπαλότητες μεταξύ παικτών, πραγματικές, όπως επιβεβαίωσε ο Ρόντμαν. "Όλοι οι αντίπαλοι ήθελαν να μας κερδίσουν, να μας ταπεινώσουν. Δεν υπήρχαν φιλικές κουβέντες και παρέες μεταξύ παικτών αντίπαλων ομάδων. Αυτά γίνονται μόνο στο σημερινό NBA", ενώ ο Σκότι Πίπεν συμπλήρωσε: "Οι πόντοι που έβαζες ενάντια στον αντίπαλο, ήταν πόντοι που είχες κερδίσει ύστερα από μια μάχη", τονίζοντας πως κέρδισε πάντα η ομάδα που ήταν ψυχολογικά πιο έτοιμη.

Φιλίες δεν υπήρχαν ούτε μέσα στους Μπουλς. Υπήρχε όμως η κοινή αφοσίωση στο στόχο της κατάκτησης της κορυφής. "...αν και θυμάμαι, πως ακόμα και όταν εγώ ο Σκότι και ο Μάικλ πηγαίναμε σε ένα εστιατόριο, καθόμασταν πάντα τριγωνικά!", ανέφερε ο Ρόντμαν, υπονοώντας την προσήλωση της ομάδας στο σύστημα της τριγωνικής επίθεσης του Φιλ Τζάκσον. Ρόντμαν και Πίπεν συμφώνησαν πως εκείνη τη χρόνια, η φυγή Τζάκσον-Τζόρνταν είχε επηρεάσει σημαντικά όλους τους παίκτες, διαμορφώνοντας μια κοινή γραμμή αποχώρησης, αν και δεν αυτή δεν ήταν η πρώτη επιλογή για όλους.

Ρόντμαν και Πίπεν συμφώνησαν εμφατικά πως εκείνη η ομάδα είχε τουλάχιστον άλλα τρία χρόνια καλού μπάσκετ, πως η σεζόν του lockout που ακολούθησε, θα τους έβρισκε να κατακτούν με άνεση την πρώτη θέση, με ρεκόρ 50-0. "Είχαμε δυνατά πόδια, είχαμε δυνάμεις και όρεξη να πάμε για 50 ματς, μπορούσαμε με ευκολία να κάνουμε 50-0, πραγματικά θυμώνω με τον Κράουζε, με τον Τζάκσον, με όποιον ευθύνεται τελικά, που η ομάδα αυτή δεν συνέχισε τη δυναστεία της", είπε ο Ρόντμαν, με τον Πίπεν να επαυξάνει: "Ήμασταν νεότεροι σε ηλικία από εκείνους που μας απειλούσαν (Γιούτα Τζαζ), όποτε λογικά, θα μπορούσαμε να μείνουμε πρώτοι, για τουλάχιστον μια τριετία".