Πόσο καλά θυμάσαι 15 λατρεμένους ξένους αστέρες της Α1 μπάσκετ;
Πριν από το πρώτο τζάμπολ της νέας σεζόν ανοίγουμε τη χρονοκάψουλα του ελληνικού πρωταθλήματος και τεστάρουμε βαθμούς νοσταλγίας. Το πόσο σου λείπει εκείνο το μπάσκετ με Παγκράτι, Σπόρτιγκ και Παπάγου, θ' αποτυπωθεί στο αποτέλεσμα που θα φέρεις.
Πού ‘ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια, που ‘χες Ουίγκινς μέσα στα παρκέ; Τι σκαλίζουμε τώρα, θ’ αναρωτηθείς σ’ ένα ελληνικό πρωτάθλημα που, εκτός από καθυστερημένα, αρχίζει κουτσουρεμένο στα πάντα: σε ομάδες, σε χρήματα, σε ποιότητα. Ακόμη και σε αγώνες λόγω κορονοϊού, αφού το Λαύριο ‘χτυπήθηκε’ από θετικά κρούσματα.
Έχουμε πια ένα ελληνικό πρωτάθλημα που είναι ασύγκριτα συρρικνωμένο σε σχέση με το status του πριν από 25 ή 30 χρόνια. Τότε που κάμποσοι Αμερικανοί πρώτης διαλογής (γνωστοί ή λιγότερο) πληρώνονταν αδρά για να ‘ρθουν στα μέρη μας, αναβαθμίζοντας χρόνο με το χρόνο ένα διαρκώς εξελίξιμο προϊόν. Ένα προϊόν που είχε σαν περιτύλιγμα μερικές ξεχωριστές φωνές. Όπως εκείνη του Κώστα Μπατή. Ένα προϊόν που θέριευε στις γειτονιές της Αθήνας (Μετς, Πατήσια, Παπάγο, Καισαριανή, κλπ) και γιγαντώνονταν με τις ισχυρές ομάδες της υπόλοιπης Ελλάδας.
Είναι κοινό μυστικό πως μάς λείπει εκείνη η εποχή και όχι ψέμα πως θα ήθελες να δεις κάποια εκ των ομάδων να επιστρέφει. Μας λείπει και την αναπολούμε σε κάθε ευκαιρία. Η έναρξη της νέας σεζόν είναι η πιο νωπή αφορμή για να φέρουμε ετσιθελικά το παρελθόν στο σήμερα και μέσα από 15 ερωτήσεις για 15 ξένους που άφησαν το σημάδι τους στο ελληνικό μπάσκετ να ζωντανέψουμε ξανά τις αναμνήσεις μας.
Όσοι δεν έζησαν εκείνη την περίοδο θα τρομάξουν ν’ απαντήσουν στις μισές απ’ αυτές. Ας δοκιμάσουν όμως την τύχη τους. Οι άλλοι, όσοι διάγουν ήδη την τέταρτη 10ετία της ζωής τους, δεν δικαιολογούνται με λιγότερες από 10 εύστοχες προσπάθειες.
