Ποιος μπορεί να νικήσει τους Ουόριορς, τώρα που ο Κάρι βρήκε το φως του;

Η regular season 2018-19 είχε να προσφέρει ουκ ολίγες συγκινήσεις. Ας δούμε κάποια από τα γεγονότα που ξεχώρισαν και ήταν

> τα νεύρα του Τζίμι Μπάτλερ με τους Γουλβς και τούμπαλιν, πριν δοθεί στους Σίξερς

> η ενημέρωση του Λούκα Ντόντσιτς για το ποιόν του , στην άλλη ακτή του Ατλαντικού και τον άοκνο αγώνα του Τρέι Γιανγκ να του ‘φάει’ το βραβείο του καλύτερου ρούκι

> η επιστροφή του Ντέρικ Ρόουζ.

> το ‘φεύγω’ του Άντονι Ντέιβις στους Πέλικανς

> η ανταλλαγή του Κρίσταπς Πορζίνγκις από τους Νικς στους Μαβς

> η εξέλιξη του Ντ’ Άντελο Ράσελ σε ηγέτη των Νετς που επέστρεψαν στα playoffs

> η αναγωγή των Κλίπερς σε καλύτερη ομάδα του Λος Άντζελες -και μεταξύ των 16 που προχώρησαν στα playoffs

> το τριπλ νταμπλ του Ράσελ Ουέστμπρουκ

> τα ρεκόρ του Τζέιμς Χάρντεν , που είχε τους περισσότερους πόντους ανά αγώνα, μετά τον Μάικλ Τζόρνταν

> το αντίο του Ντιρκ Νοβίτσκι και του Ντουέιν Ουέιντ

> και φυσικά η ‘μάχη’ για τον τίτλο του MVP μεταξύ του Γιάννη Αντετοκούνμπο και του Τζέιμς Χάρντεν.

Συγγνώμη. Υπήρχε και κάτι ακόμα: ο δημόσιος τσακωμός του Κέβιν Ντουράντ με τον Ντρέιμοντ Γκριν, το Νοέμβριο, στην ήττα από τους Κλίπερς, στην παράταση (121-116). Ο Γκριν πλήρωσε 120.480 δολάρια, με τον ΚD να αφήνει να εννοηθεί ότι περίμενε περισσότερο -τη στιγμή που το προσεχές καλοκαίρι μπορεί να κάνει opt out από το συμβόλαιο του και να γίνει free agent.

Ειρήσθω εν παρόδω, οι Ντουράντ και Γκριν ηγούνται της λίστας με τις περισσότερες τεχνικές ποινές, σε όλο το ΝΒΑ -χάρη στη συνήθεια που ‘χουν να τσακώνονται με τους διαιτητές.

Ο GM του οργανισμού, Μπομπ Μάγιερς είχε πει “ ο κόσμος νομίζει πως είμαστε το τέλειο μέρος. Δεν είμαστε”. Πράγμα που αποδείχθηκε λίγες ημέρες μετά, με το ‘δώσε μου τη γ… την μπάλα’ του Ντουράντ στον Ντρέιμοντ.

Στο τέλος της ημέρας, αμφότεροι αντιλήφθηκαν πως υπάρχει κάτι πολύ πιο σημαντικό από το αν συμπαθεί ο ένας τον άλλον: το δαχτυλίδι. Και θα ήταν κρίμα να μη το φορέσουν, ενώ οι Ουόριορς είναι εκνευριστικά καλύτεροι από τους άλλους -γεγονός στο οποίο έπαιξε και ένα ρόλο η προσθήκη του ΝτεΜάρκους Κάζινς το καλοκαίρι.

Το εύλογο ερώτημα ‘υπάρχει ομάδα, ικανή να πάρει το στέμμα από το κεφάλι του Γκόλντεν Στέιτ’ θέλησε να απαντήσει η The New York Times. Κατέληξε στο ότι “ο μοναδικός αντίπαλος αυτής της ομάδας είναι οι τραυματισμοί και η βαρεμάρα”.

Η βαρεμάρα αποτυπώθηκε στο 57-25 που είχαν για ρεκόρ, στο τέλος της διαδρομής, αλλά κυρίως στο γεγονός ότι σε ουκ ολίγα παιχνίδια μπήκαν χαλαροί, άνετοι και βρέθηκαν να χάνουν με διψήφια διαφορά, πριν αρχίσουν να τη μαζεύουν. Σε κάποιες -τις περισσότερες- περιπτώσεις νίκησαν.

Πράγμα λογικό δεδομένου ότι αυτός φαίνεται να είναι ο τελευταίος ‘χορός’ των “Πολεμιστών”, με τον Σον Λίβινγκστον να είναι προ του ‘αντίο’ στην ενεργό δράση, ο Ιγκουοντάλα επίσης έχει φτάσει σε ηλικία που δεν είναι στον ανθό, ενώ πλην του Ντουράντ free agents θα γίνουν οι Κάζινς και Τόμπσον. Πρόσθεσε όμως, και κάτι ακόμα: πως ο Στεφ Κάρι βρήκε το φως του.

Η ημέρα που ο Κάρι είδε -κανονικά- τον κόσμο

Στις 19 Μαρτίου, αφότου είχε σκοράρει 36 πόντους στο καλάθι της Μινεσότα είχε να κάνει μια αποκάλυψη σε live μετάδοση: πως έβλεπε καλύτερα!

Προφανώς και άρχισαν οι θεωρίες συνωμοσίας.

Γράφτηκε πως ήμουν πρακτικά τυφλός. Τη λάτρεψα αυτήν τη φήμη. Ήταν εξωπραγματική!

Στις 4 Απριλίου τέθηκε ενώπιον των ρεπόρτερ που πήγαν στην προπόνηση του Γκόλντεν Στέιτ, για να εξηγήσει τι είχε το παλικάρι. Η πρώτη ερώτηση ήταν ένα αίτημα να σχολιάσει την ‘ασθένεια στα μάτια του’.

Πρόλαβε να ψελλίσει “δεν είναι ασθένεια αυτό που έχω”, πριν σταματήσει και ξεσπάσει στα γέλια, με τη γλώσσα του σώματος και τις γκριμάτσες του να φωνάζουν ‘τι τραβάω ο άνθρωπος; Πού έχω μπλέξει;’.

Συνέχισε με το “παλεύω δέκα χρόνια με το πρόβλημα. Είναι μια δύσκολη κατάσταση, κάθε μέρα που ξυπνάω. Είναι πολύς ο πόνος” και κάπου εκεί το ‘έκοψε’, αντιλαμβανόμενος πως αυτά που έλεγε, για πλάκα, θα τα διάβαζε ως σοβαρά. Οπότε σοβαρεύτηκε.

Αυτό που εξήγησε ήταν πως σε όλη του τη ζωή είχε θολή όραση “ όπως εκατομμύρια άνθρωποι σε όλη τη χώρα. Χρειαζόμαστε φακούς επαφής για να βλέπουμε καλύτερα. Είχα συνηθίσει σε αυτήν την κατάσταση -είχα προσαρμοστεί- τόσο, που αν κάποιος με ρωτούσε ‘σκέφτηκες να χρησιμοποιήσεις φακούς επαφής;’ θα του έλεγα πως όχι. Φέτος μου πρότειναν να τους δοκιμάσω, το έκανα και ‘δούλεψαν‘.

Δημοσιογράφος τον ρώτησε ποια είναι η διαφορά στην όραση του, σε ό,τι αφορά το παιχνίδι του. Άρχισε πάλι, να γελάει. Ζήτησε συγγνώμη, υποσχέθηκε ότι δεν θα το ξανακάνει και είπε “ η όραση μου είναι πια, πιο καθαρή και πιο ‘κοφτερή‘”.

Έδωσε και ένα παράδειγμα, για να βοηθήσει στην κατανόηση. Είπε πως έβλεπε όπως βλέπουμε όλοι μας μέσω ενός φακού φωτογραφικής μηχανής, ενώ επιχειρούμε να κάνουμε ζουμ. Που μέχρι να γίνει (το ζουμ), βλέπεις τι υπάρχει μπροστά σου, αλλά θολά.

Αν παίξω χωρίς τους φακούς, δεν θα είμαι το ίδιο καλός. Θα είμαι μια χαρά. Εννοώ και πάλι θα μπορώ να βλέπω τους συμπαίκτες μου, να τους δίνω την μπάλα, να παίξω μπάσκετ.

Με τους φακούς βελτίωσε το ποσοστό του από την περιφέρεια. Το 43% που είχε με τη θολούρα, έγινε 48%. Βέβαια, μιλάμε για έναν παίκτη που πριν γίνει ένας εκ των καλύτερων σουτέρ όλων των εποχών, είχε ‘γυάλινους’ αστραγάλους.

Αμφισβητήθηκε ακόμα και το γεγονός ότι θα μπορέσει να κάνει καριέρα. Πέρασε την κατάθλιψη του, πριν καταλήξει στο ότι θα τα καταφέρει και έκανε ό,τι χρειαζόταν για αυτό. Ο Κάρι είναι ένας από τους πρώτους που χρησιμοποίησαν ό,τι είχε να προσφέρει η τεχνολογία, για να βελτιωθεί.

Τον περασμένο Οκτώβρη σε είχαμε ενημερώσει πως μπορεί να κάνει ό,τι κάνει, χωρίς καν να βλέπει. Δηλαδή, με τα ειδικά γυαλιά που αρχικά εμποδίζουν και μετά ‘κόβουν’ την όραση.

Αφότου ολοκλήρωσε την περυσινή περίοδο με το καλύτερο ποσοστό του, πέρασε το καλοκαίρι σε προπονήσεις που είχαν ως στόχο να τον κάνουν -ακόμα- καλύτερο σουτέρ. Άρχιζαν με ειδική μάσκα, εικονικής πραγματικότητας που τον βοηθούσε να οξύνει την περιφερειακή όραση και την επίγνωση του τι γίνεται γύρω του (“όταν έχεις τον πλήρη έλεγχο του παιχνιδιού σου, είσαι ένα βήμα μπροστά. Καταλαβαίνεις τι θα γίνει, πριν γίνει”). Μετά έκανε 600 με 700 σουτ. Κάθε μέρα. Χωρίς σταματημό.

Στην αρχή της φετινής σεζόν ήταν ο Κάρι που όλοι είχαμε αγαπήσει, με τα ποσοστά του να ‘πέφτουν’ τον Φλεβάρη και τον Μάρτη (είχε φτάσει και στο 26.7% σε ματς, που για εκείνον ήταν… άγνωστο). Στις 19/3 το Γκόλντεν Στέιτ έπαιζε με τη Μινεσότα. Ήταν το πρώτο παιχνίδι του Κάρι με φακούς. Είχε 36 πόντους, με 57.1% στα τρίποντα.

Στα εννέα πρώτα παιχνίδια, με τους φακούς, είχε τουλάχιστον 5 τρίποντα, με την παρέα του να μετρά στο ίδιο διάστημα 56/115 (48.7%). Στα οκτώ ματς πριν τους φακούς, οι πρωταθλητές μέτρησαν 33/104 τρίποντα (31.7%).

Ο πρώτος αντίπαλος των πρωταθλητών στα playoffs (με την πεντάδα των All Stars, των πρώην MVP σεζόν, τελικών, καλύτερου σκόρερ και αμυντικού παίκτη) είναι η ευχάριστη έκπληξη της σεζόν, οι Κλίπερς, μολονότι έστειλαν τον -βασικό και αναντικατάστατο, έως εκείνο το σημείο- Τομπάιας Χάρις στους Σίξερς, ενώ έπαιζε μαζί τους εναντίον των Χόρνετς. Μαζί του έστειλαν και τον Μπόμπαν Μαριάνοβιτς, ενώ άφησαν ελεύθερο τον Μίλος Τεόντοσιτς.

Αυτό που κατάφεραν ήταν να δημιουργήσουν σύνολο που παραπέμπει στη ψηφιδωτό, με όλα τα κομμάτια να ‘κάνουν’ στη γενικότερα καλή εικόνα. Για παράδειγμα, ο Λου Ουίλιαμς είναι ο έκτος παίκτης που ‘χε φέτος τους περισσότερους πόντους, ανά αγώνα (κάτι που ‘χε χτίσει από το σχολείο, όταν κυριαρχούσε σε όποιο σημείο των αγώνων κι αν έμπαινε).

Μπορούν λοιπόν, να αφήσουν πίσω τους τους Ουόριορς στον πρώτο γύρο των playoffs; Η απάντηση είναι ‘πολύ δύσκολα’, γιατί σε σειρά αγώνων νικά πάντα η καλύτερη ομάδα. Και η καλύτερη ομάδα είναι το Γκόλντεν Στέιτ, με τους ΛΑ Κλίπερς να ‘χουν ξεπεράσει -ξεκάθαρα- το ‘ταβάνι’ τους, αλλά να μην έχουν το βάθος του πάγκου ή την εμπειρία ή το ταλέντο των αντιπάλων τους.

Photo: Associated Press