Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός: Όχι, η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται πάντα

Μπορούσε κανείς να καταλάβει ξεκάθαρα γιατί ο Γιώργος Μπαρτζώκας ενώ 'έβραζε' το μέσα του, απαιτούσε από τους παίκτες του να καλμάρουν, να παίξουν συνετά τη στιγμή που οι 5 προσωπικοί πόντοι του αντισυμβατικού Νεμάνια Νέντοβιτς (από τους μόλις 9 συνολικά) έφερναν τον Παναθηναϊκό στο -4 (69-73), με 100 δεύτερα να απομένουν για το φινάλε του αιώνιου ντέρμπι στο (άδειο) ΟΑΚΑ. Έξι χρόνια μετά τα στριμωγμένα φαντάσματα του παρελθόντος είχαν αρχίσει να ξεπροβάλουν από την ντουλάπα. Λίγο πριν από το οριστικό 78-71.

Σαν άλλοτε, στις 9/10 του 2014 ο Έλληνας κόουτς έφευγε ηττημένος από το ίδιο γήπεδο, σε προημιτελικό του κυπέλλου, και μαζί η άκρως επιτυχημένη θητεία του στην τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού έληγε με τον οδυνηρό και επονείδιστο -για ό,τι είχε καταφέρει- τρόπο. Τότε οι ελλιπείς 'πράσινοι' είχαν βρεθεί στο 49-60 ύστερα από τρεις περιόδους, αλλά με πειράματα από τον πάγκο (Μποχωρίδης, Διαμαντάκος, Μπλουμς) είχαν γυρίσει ένα σχεδόν 'χαμένο' ματς, αρπάζοντας αναπάντεχα την πρόκριση με λέι απ ενός Ουρουγουανού ψηλού (Εστέμπαν Μπατίστα) στην εκπνοή.

Η επιστροφή του 'θύματος' (Μπαρτζώκας) στο 'τόπο του εγκλήματος' (ΟΑΚΑ) συνδυάστηκε με την εκ νέου αδιάλειπτη υπεροχή των Πειραιωτών στο παρκέ κι ένα σταθερότατο προβάδισμα που από το 7-19 (8'10'') είχε παγιωθεί πάνω από το επίπεδο των δέκα πόντων (12-25, 18-33, 29-44), ανεξάρτητα από το όποιο σχήμα κι αν ενεργοποιούσε κατά διαστήματα ο Γιώργος Βόβορας, πασχίζοντας με χαμηλές πεντάδες να μπερδέψει τον αντίπαλό του. Μια επιλογή χωρίς όφελος όπως αποδείχθηκε, καθώς όλο αυτό το διάστημα ο... ψηλότερος Γιώργος Πρίντεζης ήταν σχεδόν αψεγάδιαστος στο 'ένας μ' έναν' και τέλειωνε από κοντά τις μπάλες που έπαιρνε με πλάτη.

Σ' ένα βράδυ που ο (νέος) Σάικς έδειχνε εμφανώς εκτός κλίματος, ο (προερχόμενος από τραυματισμό) Σαντ-Ρος ήταν πολύ αργός στις αντιδράσεις του, ο βιαστικός Νέντοβιτς κατέστρεφε αντί να φτιάχνει και άλλος 'άσος' δεν υπήρχε, ο Ιωάννης Παπαπέτρου εμφανίστηκε τρομερά μόνος επιθετικά για να κουβαλήσει εξ ολοκλήρου την προσπάθεια των γηπεδούχων. Ομολογουμένως τον Ολυμπιακό τον επηρέασε η αδυναμία του Σλούκα (που έπαιζε με χτύπημα από τη δεύτερη περίοδο) να καθοδηγήσει και να οργανώσει την επίθεση, παρουσιάζοντας κενά απόδοσης, αλλά με περισσότερη ποιότητα στο παρκέ διατηρούσε πάντα τον έλεγχο. Ιδίως δε αφότου τα μακρινά σουτ των 'πρασίνων' θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με εμμονικά απονενοημένα διαβήματα. Το ότι οι παίκτες του Βόβορα δεν εγκατέλειψαν τη μάχη τούς πιστώνεται δικαιωματικά. Ποτέ όμως δεν κατόρθωσαν να φτάσουν πιο κοντά από το -4, έχοντας ξοδέψει -μάλλον απερίσκεπτα- κάθε ευκαιρία που τους εμφανίστηκε.

Κόντρα δηλαδή σε ό,τι είχε συμβεί πριν από 6 χρόνια που εκείνο το σύνολο είχε πάρει ό,τι του είχαν προσφέρει απλόχερα οι επιρρεπείς 'ερυθρόλευκοι'. Αυτή τη φορά υπό καθεστώς πίεσης ο Χάρισον πέτυχε το πιο κομβικό καλάθι του ντέρμπι (δύσκολο λέι απ μπροστά στον Γουάιτ), το οποίο συνδυαστικά με τεχνική ποινή που δέχθηκε ο Νέντοβιτς για διαμαρτυρία, αφού προηγουμένως είχε ψάξει τρίποντο από τα 8.5μέτρα, κλείδωσε οριστικά και αμετάκλητα τα φαντάσματα στην ντουλάπα. "Το αξίζαμε", αναφώνησε ανακουφισμένος ο Γιώργος Μπαρτζώκας μετά τη λήξη.