Παναθηναϊκός: Ο Μάρκους Φόστερ νόμιζε ότι είναι παίκτης του ΝΒΑ
Μία διδακτική ιστορία με κεντρικό ήρωα τον Μάρκους Φόστερ, τον πρώτο Αμερικανό του νέου Παναθηναϊκού, η οποία λειτουργεί ως αντιπαράδειγμα νοοτροπίας για τα πανταχού κολεγιόπαιδα. Και όχι μόνο.
Η νέα εποχή του Παναθηναϊκού θα διαθέτει τον Φραγκίσκο Αλβέρτη και τον Δημήτρη Διαμαντίδη σε πρώτο πλάνο και ρόλους επιτελικούς. Θα διαθέτει, επίσης ένα πλάνο που θα οριστεί με σαφήνεια, διότι σε καμία περίπτωση “δεν θέλουμε να απλώσουμε τα πόδια πιο μακριά από το πάπλωμα”. Κοινώς ένα πλάνο, υπό τον χεντ κόουτς πια Γιώργο Βόβορα, που κατεβάζει τον οικονομικό πήχη και δεν χωρά τα μεγάλα συμβόλαια του Νικ Καλάθη, του Τζίμερ Φριντέτ (συμβόλαια των 2 εκατ.) ή του ΝτεΣόν Τόμας. Ούτε καν του Νίκου Παππά, ο οποίος αποχαιρετά το ‘τριφύλλι’ με τη συμπλήρωση 7 ετών (με μπράβο, πόνο και φαγούρα) από την πρώτη ημέρα που φόρεσε τα πράσινα.
Εξ ανάγκης οι πρωταθλητές Ελλάδας θα κοιτάξουν να καλύψουν τα κενά του ρόστερ με ‘φθηνότερους’ (ουχί χειρότερους απαραίτητα) παίκτες από την εγχώρια ή διεθνή σκηνή και να ‘χτίσουν’ γύρω από το υπάρχον δυναμικό ελληνικό στοιχείο (Παπαπέτρου, Παπαγιάννης, Μήτογλου) ένα σύνολο “με τρία χαρακτηριστικά: την αθλητικότητα, το μεγάλο κίνητρο και την πνευματική δύναμη“, όπως διευκρινίστηκε στη συνέντευξη Τύπου της Παρασκευές.
Μια αγριόγατα με νύχια γαμψά
Ο 30χρονος Λεωνίδας Κασελάκης (μοιάζει να) είναι ένα τέτοιο παράδειγμα από την ντόπια αγορά. Τουλάχιστον λαμβάνοντας υπ’ όψιν το ‘σκανάρισμα’ των προσόντων και της προσωπικότητάς του. Ο Μάρκους Φόστερ (που ανακοινώθηκε ότι συμφώνησε) ένα άλλο. Από την αλλοδαπή. Στα 25 του ο Τεξανός κόμπο γκαρντ κατάφερε να έχει μια καταπληκτική, σε αριθμούς, σεζόν στο Ισραήλ μετρώντας 20.2 πόντους (personal best τους 37 πόντους από 7/11 τρίποντα στην ήττα 115-112 από τη Χαποέλ Ιερουσαλήμ) από 42.3% από το τρίποντο στα 20 παιχνίδια της λίγκας, ως παίκτης της Χαποέλ Χολόν, στην πρώτη επαφή του με το ευρωπαϊκό μπάσκετ, έχοντας προηγουμένως αγωνιστεί στα υποδεέστερα πρωταθλήματα της Κορέας και του Λιβάνου.
Δεν ήταν ακριβώς η αρχή που ο Φόστερ, ‘κομμάτι’ των Κάνσας Στέιτ Γουάιλντκατς, ονειρευόταν στο επαγγελματικό επίπεδο. Αποφοιτώντας από το λύκειο Χίρσι της γενέτειράς του (Ουτσίτα Φολς), εντάχθηκε το καλοκαίρι του 2013 στο πρόγραμμα του Μπρους Γουέμπερ (που κρατούσε ήδη ένα χρόνο τα γκέμια) και αναπάντεχα, για έναν ‘άγουρο’ πρωτοετή με σωματικά μειονεκτήματα, εξελίχθηκε χάρη στην άγνοια κινδύνου, στον ενθουσιασμό και στην αυτοπεποίθησή του σε μια ηγετική φυσιογνωμία εντός παρκέ. Γκαρντ με μικρό μέγεθος μεν, αλλά με αγωνιστικά προσόντα την ευελιξία, την εκρηκτικότητα στο πρώτο βήμα, τον εξαιρετικό χειρισμό της μπάλας, το άλμα, την ταχυδύναμη και την αντοχή στις επαφές, κατάφερε να επιβληθεί σ ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον δουλεύοντας εξαίσια το πικ εν ρολ και τις καταστάσεις που ‘γεννιούνταν’ μέσα απ’ αυτό. Κοιτώντας πρώτα το καλάθι και μετά τη δημιουργία, βέβαια.
Με 15.5 πόντους από 40% στο τρίποντο, 3.2 ριμπάουντ και 2.5 ασίστ ανά αγώνα οδήγησε το Κάνσας Στέιτ στο Εθνικό Πρωτάθλημα, πριν από τον αποκλεισμό από το Κεντάκι σ’ ένα κλειστό ματς του β’ γύρου στο οποίο μετά βίας σημειώθηκε τριψήφιος αριθμός πόντων (56-49). Μόλις στο δεύτερο παιχνίδι του στην Big 12 Conference του NCAA σκόραρε 25 πόντους και τον Φλεβάρη έκανε ατομικό ρεκόρ με 34 απέναντι στο Τέξας. Υποτίθεται πως ο Φόστερ, στη sophomore χρονιά του, θα ήταν ακόμη αποδοτικότερος: μεστωμένος πνευματικά και εξελιγμένος αγωνιστικά, έχοντας προπονηθεί κατά τη διακοπή στην ‘LeBron James Skill Academy’ προκειμένου να βελτιώσει τις πιο ‘χτυπητές’ αδυναμίες του.
Γεννήθηκε για το μπάσκετ, αλλά ξέμεινε από πυξίδα
Ήταν πάντα ένα παιδί που, από 2 ετών, λαχταρούσε να κρατά την μπάλα στα χέρια. Κοιμόταν αγκαλιά με τα ‘σύνεργα’ της δουλειάς, ξυπνούσε και δεν έκανε τίποτ’ άλλο από το να σουτάρει στην αυλή ενόσω ήταν στο σπίτι. “Πηγαίναμε στη δουλειά για 12 ώρες και όταν όταν επιστρέφαμε αυτός ακόμη έριχνε σουτ. Ρωτούσαμε τι έκανε όλη ημέρα και η πεθερά μου (σ.σ που τον πρόσεχε στο σπίτι) μού έλεγε πως κάνει το ίδιο πράγμα από την ώρα που φύγαμε“, έχει ομολογήσει η μητέρα του Αλβίτα που εργαζόταν παρέα με τον σύζυγό της Μέλβιν σε εργοστάσιο παραγωγής υαλοβάμβακα. Στο σαλόνι το ζεύγος είχε αφαιρέσει ένα μέρος της μοκέτας και είχε τοποθετήσει έναν ειδικό τάπητα για να μην διακόπτει τη δουλειά του Μάρκους όσο ο καιρός ή οι συνθήκες δεν του επέτρεπαν να είναι έξω.
Όταν απέκτησε άδεια οδήγησης, πού τον έχανες πού τον έβρισκες στο κοντινό κλειστό γυμναστήριο για ατομική εξάσκηση ήταν.
Εξ ου και το CBS τον έχει περιγράψει ως έναν αθλητή “που γεννήθηκε για να παίξει μπάσκετ“. Αποκλειστικά. Κλισέ φράση παραδέχθηκε ο δημοσιογράφος του άρθρου, αλλά ταυτόσημο της αγάπης που φανέρωσε από τα πρώτα χρόνια της ζωής του για το σπορ με άξονα λειτουργίας την πορτοκαλί μπάλα. Αυτό ήταν το γραμμένο του, αυτό κυνήγησε να κάνει, αυτό κατάφερε.
Μετά την πρώτη αναπάντεχα σούπερ χρονιά του στο κολέγιο, το μπασκετικό αίμα που κυλούσε στις φλέβες του έφτασε στον εγκέφαλο και ‘πλημμύρισε’ τη σκέψη του. Ξέφυγε από το στόχο του και διαφοροποίησε τις προτεραιότητες του. Μπερδεύτηκε. Άφησε στην άκρη τη δουλειά, πιστεύοντας πως ήταν ήδη έτοιμος για να βρεθεί στην επόμενη πίστα. Χωρίς κόπο και ιδρώτα. “Μερικές φορές τα νέα παιδιά έχουν μια επιτυχία πολύ γρήγορα, θεωρούν πως είναι άτρωτοι. Ενδεχομένως αφήνουν πράγματα που τους επέτρεπαν να φτάσουν σ’ ένα επίπεδο και πιστεύουν ότι τα έχουν καταφέρει“, εξήγησε ο κόουτς Γκρεγκ ΜακΝτέρμοτ, που τον γνώριζε από το λύκειο, παρατηρώντας ένα παιδί να έχει υιοθετήσει μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση δουλειάς και συμπεριφοράς στην προπόνηση.
Ο Φόστερ αφέθηκε, έχασε το δρόμο του, έβαλε κιλά και γκρεμοτσακίστηκε από το πρώτο ματς της δεύτερης χρονιάς. Συντρίμμια, έχοντας βγει εκτός πορείας. Στην καθομιλουμένη, πήρε ψηλά τον αμανέ. Ο τίτλος του ‘μελλοντικού αστέρα’ τού έκανε τόσο κακό που αλλοίωσε το ‘είναι’ του. “Αυτός δεν είσαι εσύ, Μάρκους“, τού έλεγε η μητέρα του, βλέποντας τον γιο της να ξοδεύει διαφορετικά τις ώρες του, έχοντας πλάσει στο κεφάλι του μια άλλη κοσμοθεωρία για τη ζωή που θεωρούσε δεδομένο ότι θα ερχόταν. Αυτός της απαντούσε ότι “εγώ είμαι, μαμά“, αλλά δεν (την) έπειθε όσο κι αν προσπαθούσε.
Ο μικρός είχε παρασυρθεί από τα παχιά λόγια των παρατρεχάμενων και τη βεβαιότητα πως στο draft του 2015 (που σκόπευε να δηλώσει συμμετοχή) θα επιλεγεί πολύ ψηλά. Ότι θα περάσει την μεγάλη πύλη, δίχως ζόρια. Επιχειρούσε -με λανθασμένο τρόπο- να αποδείξει ότι ανήκε ήδη σ’ έναν διαφορετικό κόσμο, αυτόν του ΝΒΑ. Καταστρατηγώντας τις εντολές, αναιρώντας τις κατευθύνσεις που δεχόταν. Ο βεντετισμός ξεχείλιζε. Μοιραία, βρέθηκε εκτός ομάδας. Ο Μπρους Γουέμπερ δεν έκανε διακρίσεις. Ούτε τα στραβά μάτια για τον ταλαντούχο γκαρντ. Όταν παραβίασε τους κανόνες του πανεπιστημίου ειδοποιήθηκε ότι δεν υπολογίζεται πια. “Έχουμε προσδοκίες από τους παίκτες μας και όταν δεν ανταποκρίνονται στα πρότυπα που έχουμε θέσει, υπάρχουν συνέπειες“, έλεγε ο κόουτς τον Φλεβάρη του 2015, καθώς “είναι προνόμιο να εκπροσωπούμε το Κάνσας“. Η γη μόλις είχε ανοίξει για να καταπιεί τον μικρό.
Ξαναγεννήθηκε μαζί με την κόρη του
Ο Φόστερ υποχρεώθηκε να ξυπνήσει από το λήθαργο και να ψάξει για ένα περιβάλλον που θα συναντήσει γόνιμο έδαφος για το περίσσιο ταλέντο του. Ο ΜακΝτέρμοτ (που είχε ήδη γίνει – και παραμένει ως σήμερα προπονητής του Κρέιγκτον στην πόλη Ομάχα της Νεμπράσκα) ήξερε ότι μπορεί να τον διαχειριστεί και τον κάλεσε να συνεργαστούν. Ιδανική συγκυρία, αποδείχθηκε. Για ένα χρόνο ο 20χρονος γκαρντ έπρεπε να μείνει εκτός λόγω των κανονισμών που διέπουν το NCAA. Έχασε μια ακαδημαϊκή χρονιά, αλλά του έκανε καλό. Η μητέρα του ένα πράγμα ζήτησε από τον ΜακΝτέρμοτ. “Θέλω τον γιο μου πίσω“. Ο Φόστερ ξαναγεννήθηκε.
Μαζί με την κόρη του. Η σύντροφός του από τη διετία στο Κάνσας Στέιτ έφερε στον κόσμο τη Τζαζμίν πριν από τη δεύτερη χρονιά του στο Κρέιγκτον και τελευταία του στο κολέγιο. Όταν έμαθε πως θα γίνει πατέρας τρόμαξε. Το ίδιο θα πάθαιναν κι άλλοι. Αντανακλαστική η αντίδραση. Συνειδητοποίησε γρήγορα ότι “έπρεπε να μεγαλώσω“. Απότομα. Τουλάχιστον σκέφτηκε πως είναι προτιμότερο να μείνει άλλο χρόνο στο κολέγιο όχι να διαβεί την έξοδο, να γεννηθεί η μικρή, και κατόπιν να κοιτάξει το επαγγελματικό μέλλον του. Έπεσε πάνω από τη σύντροφό του, για να τη διευκολύνει στην απαιτητική περίοδο της εγκυμοσύνης, δουλεύοντας στο γήπεδο ταυτόχρονα.
Είχε επανέλθει πια. Ήταν η εξελιγμένη μορφή της αρχικής έκδοσής του. Ως τελειόφοιτος εμφάνισε 18 πόντους ανά 29 λεπτά στο πρωτάθλημα. Αναγνώριζε πια τον εαυτό του και ένιωθε ευγνώμων στον ΜακΝτέρμοτ για τη δεύτερη ευκαιρία που του χάρισε, παρά τη ‘χαμηλή πτήση’ στον Round of 64 και τον αποκλεισμό από το πρώην κολέγιο σ’ ένα διαολεμένο παιχνίδι της μοίρας. “Δεν την έχουν όλοι προκειμένου να χτίσουν εκ νέου το προφίλ τους“. Βέβαια, με κλεισμένα τα 23 του δεν θεωρήθηκε ένα πρότζεκτ που κάποια ομάδα του ΝΒΑ θα ήταν εφικτό να επενδύσει πάνω του. Ο Ντόντσιτς, ο Γιανγκ, ο Σέξτον και ο Τζίλτζιους-Αλεξάντερ, παιδιά της ίδιας κλάσης, βρίσκονταν πολύ πιο μπροστά απ’ αυτόν στην ιεραρχία του draft του ’18. Όπως κι αρκετά άλλα στην περιφέρεια. Ούτε μέσω του σάμερ λιγκ βρήκε συμβόλαιο.
Πλέον όμως ήταν φανερά ο Φόστερ που δεν τον ένοιαζε πού θα παίζει – αρκεί να παίζει. Σε αγώνα του κορεάτικου πρωταθλήματος σημείωσε προσωπικό ρεκόρ με 47 πόντους, έχοντας -άνευ πίεσης- εκτελέσει 27 εντός πεδιάς προσπάθειες, στον Λίβανο αγωνίστηκε για λίγο. Όσο για να τον δουν στο Ισραήλ. Στο ντεμπούτο του με τη Χαποέλ Χολόν σταμάτησε στους 20 πόντους. Δημιουργώντας μια βάση για το σύνολο των 403 (δίπλα στον Μάνι Χάρις) στη χρονιά που διακόπηκε απότομα. Προτού αρχίσει εκ νέου. Χωρίς αυτόν. Στο Champions League, δε, που θα επανεκκινήσει το φθινόπωρο, άφησε πίσω τους σχεδόν 18 πόντους με 2/5.6 τρίποντα ανά ματς και τις διπλάσιες ασίστ από λάθη (3.8 για 2). Check point για το next level: στον (άλλον) Παναθηναϊκό της Euroleague.
