Πάμπλο Λάσο: Ένας ‘ταβερνιάρης’ με 17 τίτλους σε 8 χρόνια
Ο Πάμπλο Λάσο κατέκτησε το 17ο τρόπαιο της καριέρας του στα 8 χρόνια που βρίσκεται στη Μαδρίτη και έγινε ένας θρύλος της 'βασίλισσας'. Μόνο ο πατριάρχης του μαδριλένικου μπάσκετ Πέδρο Φεραντίθ είναι καλύτερός του.
Η Ρεάλ Μαδρίτης έχει χούι να κερδίζει τρόπαια. Αν κάποιος βρεθεί στη Μαδρίτη και κάνει τον κόπο να επισκεφθεί το ‘Μπερναμπέου’, βολτάροντας στο μουσείο του συλλόγου θα καταλάβει γιατί αυτό το κλαμπ είναι μεγάλο και εκπέμπει βασιλική μεγαλοπρέπεια. Ναι, το ξέρω. Ήταν για χρόνια η ομάδα του Φράνκο, συνεχίζει να εκφράζει το κατεστημένο της Ισπανίας στον απόλυτο βαθμό, αλλά πώς να το κάνουμε; Είναι… η Ρεάλ.
Για πολλούς ο -γεννημένος στη Βιτόρια- Πάμπλο Λάσο, όταν αναλάμβανε τις τύχες της Ρεάλ το 2011, δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε αυτό το μεγαλείο. Ξεγελούσε ενδεχομένως το παρουσιαστικό του, λίγο η φαλάκρα, λίγο η κοιλίτσα. Ειδικά στην Ελλάδα, που κρίνουμε βάσει της φυσιογνωμίας του άλλου, αγνοούμε μερικά βασικά πράγματα.
Ο ‘φαλακρός ταβερνιάρης’ που εύκολα βαφτίζουμε όποιον έχει δυο-τρία κιλά παραπάνω ήταν, για παράδειγμα, ένας από τους πιο ιδιοφυείς πλέι-μέικερ όλων των εποχών του ισπανικού μπάσκετ. Διαφορετικά, δεν θα κρατούσε ακόμη, δέκα έξι χρόνια μετά την αποχώρησή του από τα γήπεδα τα ρεκόρ της λίγκας ACB σε ασίστ (2.896) και κλεψίματα (1.219). Δύσκολα θα βρεθεί κάποιος να τον ξεπεράσει! Ούτε, βέβαια, θα έπαιζε 61 φορές στην Εθνική Ισπανίας ούτε θα ήταν ένα από τα αγαπημένα παιδιά του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στη θητεία του Σέρβου κόουτς στη Ρεάλ.
Μια ιδιοφυΐα των παρκέ
Αλλά αυτός ο βραχύσωμος γκαρντ (μόλις 1.78) έμελλε να λάμψει ακόμη περισσότερο ως προπονητής. Όσοι είχαν αμφιβολίες για το αν θα μπορούσε να σηκώσει το βάρος της Ρεάλ το 2011, τώρα σχεδόν δέκα χρόνια μετά, καταλαβαίνουν ότι έπεσαν ολότελα έξω στις προβλέψεις τους.
Ο Λάσο όχι μόνο άντεξε το μέγεθος της Ρεάλ, αλλά έγινε αυτός ο άνθρωπος που ξανάφερε στο μπάσκετ των ‘μαδριδίστας’ την αίσθηση της υπεροχής. Το όνομά του, πλέον, μπαίνει στην ίδια σειρά με τους μεγαλύτερους κόουτς στην ιστορία της Ρεάλ. Με τον φετινό τίτλο του πρωταθλητή, ο Λάσο έφτασε συνολικά τα 17 τρόπαια στην μόλις 8η σεζόν του στη Μαδρίτη. Τόσα κέρδισε και ο μέγιστος Μανουέλ (Λόλο) Σάινθ, αλλά σε διπλάσιο χρόνο παραμονής στον πάγκο της βασίλισσας (1973-89).
Επί της ουσίας μόνο ο πατριάρχης του μαδριλένικου μπάσκετ, ο Πέδρο Φεραντίθ (90 ετών πλέον) είναι καλύτερος από τον Λάσο, καθώς σε 16 χρόνια (1959-62, 1964-65 και 1966-75) είχε συλλέξει 26 τρόπαια (4 Ευρωλίγκες, 12 πρωταθλήματα-10 Κύπελλα). Σε μια άλλη εποχή βέβαια, σε ένα άλλο μπάσκετ…
Το εύκολο είναι να πει κανείς “εντάξει, στη Ρεάλ είναι προπονητής, εύκολο είναι να πάρει τίτλους“. Όσο εύκολο μοιάζει, άλλο τόσο δύσκολο είναι. Σκεφτείτε ότι ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, έχοντας τον Σαμπόνις στο ρόστερ του, δεν κατάφερε να πάρει ούτε ένα πρωτάθλημα στην Ισπανία. Ο Έτορε Μεσίνα στον πάγκο της Ρεάλ απέτυχε παταγωδώς.
Βήμα-βήμα ο Λάσο μαζί με τον αφανή εγκέφαλο του μαδριλένικου μπάσκετ (τον Αλμπέρτο Ερέρος) έχτισαν τη νέα μεγάλη ομάδα της Ρεάλ, εμφανίζοντας στα ευρωπαϊκά γήπεδα και ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που είδαμε ποτέ (Ντόντσιτς) πριν πάει στο ΝΒΑ.
Το τελευταίο πρωτάθλημα της Ρεάλ πριν αναλάβει ο Λάσο, είχε κατακτηθεί τη σεζόν 2006-07, με προπονητή τον Χοάν Πλάθα. Η αλήθεια είναι ότι η βασίλισσα δεν πολυκαθόταν στο θρόνο της. Μετά τα δυο συνεχόμενα πρωταθλήματα που πήρε με τον Κλίφορντ Λιουκ (1993, 1994) σε διάστημα 13 ετών κατέκτησε μόλις 3 πρωταθλήματα. Ένα με τον Σκαριόλο (2000) ένα με τον Μάλκοβιτς (2005) και ένα με τον Πλάθα (2007). Η Ευρωλίγκα του 1995 με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στο τιμόνι έμοιαζε επίσης πολύ μακρινή.
Ζούμε ξανά την εποχή της Ρεάλ
Με τον Λάσο στον πάγκο όλα άλλαξαν. Στις επτά τελευταίες σεζόν η Ρεάλ πήρε 5 πρωταθλήματα Ισπανίας. Κι ακόμη 5 Κύπελλα (είχε να κατακτήσει το Copa Del Ray 20 χρόνια, καθώς από το 1993 το ξανασήκωσε το 2012!) και 4 σούπερ-κόπα (εδώ έκανε ακόμη μεγαλύτερη υπομονή, αφού από το 1985 πέρασαν 27 ολόκληρα χρόνια μέχρι να το ξαναπάρει το 2012)!
Είκοσι χρόνια είχε να πάρει την Ευρωλίγκα με το ρεκόρ να μένει στοιχειωμένο (8 τρόπαια) για δυο δεκαετίες. Η Ρεάλ του Λάσο, έστω και σαν γηπεδούχος (το 2015) νίκησε τον Ολυμπιακό και αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το δέκατο τρόπαιο ήρθε το 2018 στο Βελιγράδι, ενώ νωρίτερα είχε παίξει σε δυο ακόμη τελικούς (2013, 2014). Από το 2013 και μετά οι Μαδριλένιοι είναι μόνιμοι θαμώνες του φάιναλ-φορ (έχασαν μόλις ένα).
Κάπως έτσι ο φίλος μας ο ‘ταβερνιάρης’ αναδείχθηκε σε έναν από τους κορυφαίους προπονητές του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Δεν είναι λίγες δυο Ευρωλίγκες (και δυο τελικοί), ούτε τα 14 τρόπαια της λίγκας ACB, του πιο δύσκολου πρωταθλήματος στην Ευρώπη. Ο 17ος τίτλος είναι το διηπειρωτικό του 2015, όταν ακόμη η FIBA είχε… καλές σχέσεις με την Euroleague. Αλλά δεν είναι μόνο οι τίτλοι. Προφανώς θα συνεχίσει να κάθεται όσο αυτός το επιθυμεί στον πάγκο της Ρεάλ.
Είναι ο τέταρτος προπονητής μετά τους Πέδρο Φεραντίθ (4), Λόλο Σάινθ (2) Ζέλικο Ομπράντοβιτς (1) και τον μακαρίτη Ερνάντεθ-Γκαγιέγο που κατακτάει την Ευρωλίγκα. Και εκτός των άλλων έχει θέσει στο περιθώριο των τίτλων την αιώνια αντίπαλο Μπαρτσελόνα, που έχει να κερδίσει το πρωτάθλημα μια πενταετία και βλέπει φάιναλ-φορ με το κιάλι!
Ο Λάσο εκτός από το φαινόμενο Ντόντσιτς, το οποίο η Ρεάλ υποστήριξε με όλες της τις δυνάμεις (άδειασε μια θέση στο ρόστερ για να την εμπιστευτεί στον έφηβο Σλοβένο) δούλεψε πάρα πολύ στο στιλ των ‘μπλάνκος’. Η Ρεάλ δεν είναι μόνο μια φύσει επιθετική ομάδα, που ανοίγει υποδειγματικά το γήπεδο, σουτάρει και βάζει 90 πόντους αδιαφορώντας πόσους θα φάει. Η ομάδα του Λάσο που τον Φεβρουάριο συμπλήρωσε 600 αγώνες στον πάγο της, αντέχει πλέον να παίζει ξύλο και ανανεώνει συνεχώς το ρόστερ της.
Ο Καμπάτσο είναι η φετινή αποκάλυψη της χρονιάς, ο Ταβάρες ετοιμάζεται να… κάνει σχεδόν παρελθόν τους undersized center και ξαναφέρνει στο ευρωπαϊκό μπάσκετ την εποχή των πανύψηλων φορ, ενώ για του χρόνου ετοιμάζονται να φορέσουν τη φανέλα της ‘βασίλισσας’ ο Αργεντινός Λαπροβίτολα που έκανε θραύση φέτος με την Μπανταλόνα και ο Τζόρνταν Μίκι που προορίζεται για αντικαταστάτης του Αγιόν.
Στην ένατη σεζόν του, ο Λάσο είναι λογικό να νιώθει και πιο ήρεμος και πιο σίγουρος για τον εαυτό του. Είναι οι άλλοι που… πρέπει να τον φτάσουν, πλέον. Και όχι αυτός!
