Όταν στις εκλογές της ΕΟΚ έπεφτε ξύλο

Την ώρα που όλες οι ομοσπονδίες ολοκλήρωσαν, ή ολοκληρώνουν την εκλογική διαδικασία, στο μπάσκετ θα χρειαστεί να περιμένουμε λίγο ακόμη. Η απερχόμενη διοίκηση τις όρισε για τις 23 Μαΐου, με το ενδεχόμενο προσφυγής από κάποια σωματεία και ορισμού προσωρινής διοίκησης να είναι σοβαρό (οι εξελίξεις τρέχουν από το πρωί της Δευτέρας), σε μια όχι και τόσο ευχάριστη, βέβαια, εξέλιξη. Όποτε, πάντως, κι αν γίνουν οι φετινές αρχαιρεσίες, γράφουν ιστορία καθώς είναι οι πρώτες που τρεις υποψήφιοι διεκδικούν την προεδρία. Ποτέ άλλοτε την ΕΟΚ δεν διεκδίκησαν τόσοι πολλοί, όπως φέτος. Τρεις πρόεδροι, σχεδόν εξήντα υποψήφιοι σύμβουλοι!

Είναι επίσης η πρώτη φορά μετά το 1983, όπου στην ταραχώδη Γενική Συνέλευση της Θεσσαλονίκης είχε πέσει μέχρι και … ξύλο, όπου υπάρχουν ξεχωριστές κινήσεις-παρατάξεις, οι υποψήφιοι των οποίων θα διεκδικήσουν την ψήφο των σωματείων (το 1989, η αντιπολίτευση αποχώρησε, πριν από το άνοιγμα της κάλπης). Και τέλος είναι η πρώτη φορά, μετά το 1980, όπου ο Γιώργος Βασιλακόπουλος ,με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δεν θα ανακατευτεί με τα κοινά του μπάσκετ. Σαράντα ένα χρόνια…

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι ο απερχόμενος πρόεδρος, από τότε που έπαιζε μπάσκετ στον Παναθηναϊκό και το ακόμη πιο μακρινό 1966, συμμετείχε στην Επιτροπή Αθλοπαιδιών, που είχε υπό την σκέπη της τα ομαδικά αθλήματος. Και τέσσερα χρόνια μετά, όταν ιδρύθηκε η ΕΟΚ, προσχώρησε στην Ομοσπονδία. Ο κ.Βασιλακόπουλος που ασχολήθηκε κάποια στιγμή και με τη διαιτησία, αποφάσισε να γίνει προπονητής, φτάνοντας μάλιστα μέχρι την Εθνική Ομάδα, ως άμεσος συνεργάτης του Κώστα Μουρτούζη.

Η απόφαση (ζωής) να ασχοληθεί με τα διοικητικά της ΕΟΚ, άφησαν κατά μέρος όλες τις άλλες ιδιότητες του και ανέδειξαν τον παράγοντα Βασιλακόπουλο, που είτε έτσι, είτε αλλιώς πρωταγωνίστησε σε αυτές τις τέσσερις δεκαετίες κινώντας τα νήματα είτε ως πρόεδρος, είτε ως γενικός γραμματέας, είτε και ως απλός σύμβουλος. Από το 1977 η ΕΟΚ είχε πρόεδρο τον Ζαχαρία Αλεξάνδρου, ο οποίος διαδέχθηκε τον πρώτο πρόεδρο της ομοσπονδίας Βλαδίμηρο Βάλλα.

Με τον ευπατρίδη παράγοντα, προερχόμενο από τον Ιωνικό Νέας Φιλαδελφείας, ο κ.Βασιλακόπουλος “συγκρούστηκε” εκλογικά το 1977, αφού υποστήριξε το ψηφοδέλτιο του Τάκη Κοντόζογλου, του ιστορικού ηγέτη του Εσπέρου Καλλιθέας. Ήταν και οι μοναδικές εκλογές της ΕΟΚ, από τις οποίες βγήκε ηττημένος. Θα ήταν νικητής σε όλες τις επόμενες, έχοντας στο πλευρό του τον Ζαχαρία Αλεξάνδρου, που από το 2002 είναι επίτιμος πρόεδρος της ομοσπονδίας.

Το ψηφοδέλτιο των “μικρών”, όπως είχε ονομαστεί η κίνηση Κοντόζογλου, εξ’ αιτίας της ύπαρξης πολλών παραγόντων από τα μικρότερα σωματεία της Αθήνας, έχασε από την παράταξη Αλεξάνδρου, που κέρδισε και τις 15 θέσεις του ΔΣ (οι δυο που δεν εκλέχθηκαν άμεσα, προστέθηκαν αργότερα στο ΔΣ). Ήδη, όμως, ο κ.Βασιλακόπουλος είχε βρει την “ομάδα” με την οποία θα έμπαινε γερά στο παιχνίδι των διοικητικών της ομοσπονδίας, που προς το παρόν κρατούσαν γερά στα χέρια τους, παράγοντες όπως ο Άγης Κυνηγόπουλος, ο Στέλιος Γιώσης, ο Γιάννης Μαλακατές και Μάρκος Σούσης. Οι εκλογές του 77, είχαν έντονο πολιτικό χρώμα, καθώς από τη μια (διοίκηση Αλεξάνδρου) βρισκόταν η ΝΔ και από την άλλη το νεοπαγές ΠΑΣΟΚ, η Ένωση Κέντρου που φυλλορροούσε και η αριστερά.

Σε αντίθεση με το κλισέ “η πολιτική δεν έχει σχέση με τον αθλητισμό”, πάντοτε οι εκλογές των ομοσπονδιών είχαν έντονο κομματικό χρώμα. Οι συντηρητικές διοικήσεις, προσκείμενες στη ΝΔ (και στον επί χρόνια Γενικό Γραμματέα Αθλητισμού, Κωνσταντίνο Παπαναστασίου) έγιναν αργότερα στόχος του ΠΑΣΟΚ, που θέλησε μετά το 1981 να τις κάνει δικές του, με πρωταγωνιστή ένα άλλο ΓΓΑ, τον Κίμωνα Κουλούρη. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, αν δει κανείς τις κινήσεις Αυγενάκη, όλον αυτό τον καιρό, αν και τα αποτελέσματα μέχρι τώρα στις ομοσπονδίες, δεν δικαιώνουν τις επιλογές του υφυπουργού. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Πίσω στη δική μας

Ο Νότης Μαστρογιάννης και οι “5” του 1980

Σε εκείνες τις εκλογές του 1977, μαζί με τον Βασιλακόπουλο (και τον Τάκη Κοντούζογλου, βέβαια) εμφανίστηκαν και οι μετέπειρα συνοδοιπόροι του. Ο Παντελής Δέδες και ο Στέργιος Μπουσβάρος από τη Θεσσαλονίκη, ο Πέτρος Καπαγέρωφ από τον Πειραϊκό, ο Βασίλης Ζερβουδάκης από τον Πανελλήνιο και πάνω απ’ όλους ο Νότης Μαστρογιάννης, η παρουσία του οποίου λειτουργούσε πάντα καταλυτικά, λόγω του κύρους αλλά και της ιστορικής διαδρομής του στο άθλημα. Ο εμβληματικός παράγοντας του ΑΟ Παγκρατίου, στον οποίο οι αθλητές χρωστάνε την είσοδό τους στην Γυμναστική Ακαδημία, διατηρούσε άριστες σχέσεις με τον Γ.Βασιλακόπουλο, ανοίγοντας ταυτόχρονα και τις πόρτες προς την αριστερά.

Τρία χρόνια αργότερα (6/7/1980) το δίδυμο Βασιλακόπουλου και Μαστρογιάννη εκλέγεται στις αρχαιρεσίες της ΕΟΚ, που γίνονται στη Θεσσαλονίκη. Η έκπληξη, όμως, όπως γράφει η Αθλητική Ηχώ της 7ης Ιουλίου, έρχεται με την εκλογή άλλων τριών (όλων από τη Θεσσαλονίκη) που δημιουργούν, πλέον, μια πολύ ισχυρή ομάδα μέσα στην ΕΟΚ. Ο Παντελής Δέδες, ο Κώστας Παρίσης και ο Στέργιος Μπουσβάρος, κάνουν ρεκόρ ψήφων και ο Γ. Βασιλακόπουλος αισθάνεται πλέον αρκετά ισχυρός. Αργότερα στις συμπληρωματικές εκλογές (για 6 ακόμη συμβούλους) θα εκλεγεί και ο Αστέρης Αστεριάδης, την ώρα που ο Στέλιος Γιώσης δέχεται ισχυρό πλήγμα, καθώς κατηγορείται για υπεξαίρεση 3.5 εκατομμυρίων δραχμών και παραιτείται.

Ο Βασιλακόπουλος ουσιαστικά αρχίζει να διοικεί την ομοσπονδία αναλαμβάνοντας Γενικός Γραμματέας . Μπαίνουν οι βάσεις του αναπτυξιακού προγράμματος μέσω των εθνικών ομάδων, ενώ το 1982 προσλαμβάνεται προπονητής της Εθνικής Ομάδας ο Κώστας Πολίτης, τον οποίο η ΕΟΚ θα στηρίξει παρά τα άσχημα αποτελέσματα της ομάδας στην αρχή της θητείας του.

Ήδη από το 1981 έχει εκλεγεί το ΠΑΣΟΚ και ο Γιώργος Βασιλακόπουλος αισθάνεται πολύ πιο άνετα. Η ολική αντεπίθεση θα έρθει το 1983, μέσα σε άκρως κομματική αντιπαράθεση.

Σπρωξιές στο Μακεδονία Παλλάς

Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος έχει προσεταιριστεί και τον απερχόμενο πρόεδρο Ζαχαρία Αλεξάνδρου, ο οποίος ηγείται της παράταξης, με τις εκλογές της 30ής Ιουλίου να συνοδεύονται από φωνές, κραυγές, σπρωξιές και επεισόδια. Η προεκλογική περίοδος ήταν τεταμένη, με φανερές τις κομματικές γραμμές. Από τη μια το ΠΑΣΟΚ (και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις, όπως έλεγε παλιότερα ο Θοδωρής Καλούδης) κι από την άλλη η Νέα Δημοκρατία.

✐ Η Πανελλήνια Αγωνιστική Κίνηση, κατέβαινε με Ζαχαρία Αλεξάνδρου, Αστέριο Αστεριάδη, Γιώργο Βασιλακόπουλο, Νίκο Βαφάκη, Παντελή Δέδε, Νίκο Κακέτση, Πέτρο Καπαγέρωφ, Γιώργο Κόνιαρη, Σπύρο Κωνσταντινίδη, Νότη Μαστρογιάννη, Θόδωρο Μπαχάρογλου, Δημήτρη Ντούγκο, Κώστα Παρίση και Απόστολο Τασούλα.

✎ Η Ενωτική Κίνηση, από την άλλη, έχει επικεφαλής τον Φαίδωνα Ματθαίου, ενώ συμμετέχουν ακόμη και οι Κώστας Δήμου, Άγης Κυνηγόπουλος, Μιχάλης Βιντζυηλαίος, Κώστας Κερεστετζής, Πέτρος Χατζηκώστας και άλλοι.

Σύμφωνα με τον Δημήτρη Καρύδα που κάλυπτε τις εκλογές για λογαριασμό της εφημερίδαες “Φίλαθλος”, υπήρξε “έντονη προεκλογική μάχη και το ματς ήταν …ντέρμπι. Δεν μπορούσε κανείς να προδικάσει το αποτέλεσμα, ήταν φανερός ο κομματικός διαχωρισμός λόγω και της εποχής ενώ στο τέλος δεν έλειψαν και τα επεισόδια, τα οποία τα είδα και δεν τα πίστευα…”

Τι συνέβη; Η παρουσία του ιδιαίτερου του Κίμωνα Κουλούρη (με το προσωνύμιο “Δήμαρχος”) αποτέλεσε κόκκινο πανί για την Ενωτική Κίνηση. Οι φουσκωτοί που’ χε φέρει ο Άγης Κυνηγόπουλος (πρόεδρος τότε της ΕΚΑΣΘ) τον έβγαλαν σηκωτό εκτός αίθουσας, ενώ σύμφωνα με την “Ελευθεροτυπία” δέχθηκαν επίθεση τόσο ο Ζαχαρίας Αλεξάνδρου όσο και ο Νίκος Βαφάκης.

Η διαδικασία των εκλογών καθυστέρησε μιάμιση ώρα. Η ετυμηγορία βρήκε απόλυτη θριαμβεύτρια την παράταξη Αλεξάνδρου-Βασιλακόπουλου με 174-121. Βρέθηκαν και 16 κοινά ψηφοδέλτια (υπήρχε αυτή η δυνατότητα) κι ένα άκυρο. Η απόλυτη κυριαρχία 38 ετών μόλις ξεκινούσε, καθώς η Πανελλήνια Αγωνιστική Κίνηση εξέλεγε όλους τους υποψηφίους της…

“Η κίνηση ΜΑΤ όμως ήρθε αμέσως μετά τις εκλογές της ΕΟΚ. Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος συνειδητοποίησε ότι για να ελέγξει όλο το μπάσκετ, έπρεπε να αλώσει και τις τοπικές ενώσεις. Αυτό έκανε, αρχής γενομένης από την ΕΣΚΑ. Με τις περίφημες εκλογές στο Κάραβελ, όπου ο Βασίλης Ζερβουδάκης εκλεκτός τότε του Βασιλακόπουλου (σ.σ αργότερα, όπως και με πολλούς άλλους βέβαια, ήρθε σε σύγκρουση) αντιμετώπιζε τον Βασίλη Γιαβρούτα. Ήταν η Συνέλευση, όπου έσβησαν τα φώτα και … εξαφανίστηκε η κάλπη! Τελικά διορίστηκε διοίκηση πρωτοδικείου, που διεξήγαγε αργότερα τις εκλογές και τις οποίες κέρδισε πανηγυρικά ο Ζερβουδάκης” προσθέτει ο Δημήτρης Καρύδας…

Η προσφυγή της προσφυγής, ω προσφυγή το 1989

Έχοντας, πλέον, πείρα τριών εκλογικών δοκιμασιών, αλλά και ουσιαστική διοίκηση της ομοσπονδίας για έξι χρόνια (τρία με απόλυτη πλειοψηφία) ο Γιώργος Βασιλακόπουλος ήξερε ότι δύσκολα θα μπορούσε κανείς να τον αποσταθεροποιήσει. Δεν ήταν, άλλωστε, μόνος του. Ακόμη μπορούσε να συνεργαστεί, πολύ περισσότερο να επιλέγει και νέα στελέχη όπως ο Μίλτος Λαζαρίδης, που στις εκλογές του 1986, ήταν παρών στο ψηφοδέλτιο της ΠΑΑΚ. Αργότερα θα γινόταν και Γενικός Γραμματέας της ΕΟΚ, όταν ο Βασιλακόπουλος θα αναλάμβανε τη θέση του ΓΓΑ. Προς το παρόν είχε κάποιες σπουδαίες ιδέες που εφάρμοσε η ΕΟΚ, όπως ο διαχωρισμός της Εθνικής κατηγορίας σε Α1 και Α2, η εφαρμογή των πλέι-οφ, η αναθεώρηση του αναπτυξιακού προγράμματος κλπ.

Ήταν η χρυσή εποχή της διοίκησης Βασιλακόπουλου, αφού στις εκλογές του 86, ουσιαστικά δεν είχε αντίπαλο, παρά μεμονωμένες ανεξάρτητες υποψηφιότητες (Κώστας Δήμου, Κώστας Κερεστετζής, Δημήτρης Παπαχατζής κα), χωρίς πάντως να εκλεγεί κανείς. Με 252 ψήφους σε σύνολο 319 ψηφισάντων, η νίκη ήταν εντυπωσιακή καθώς μπαίναμε σιγά-σιγά στα χρόνια της ευδαιμονίας και το Ευρωμπάσκετ 87…

Το χρυσό μετάλλιο στο έπος της Αθήνας, προφανώς είχε ισχυροποιήσει αφάνταστα τη διοίκηση της ΕΟΚ, που έπαιρνε πλέον τεράστιες επιχορηγήσεις και έμοιαζε παντοδύναμη. Το πολιτικό κλίμα του 1989, ωστόσο, επέβαλλε την ύπαρξη αντιπολίτευσης και η ΝΔ εμφανίστηκε ξανά, με στόχο την … ΠΑΣΟΚική ομοσπονδία μπάσκετ. Έμοιαζε με τη μητέρα των μαχών, αν σκεφτούμε ότι στη συνέλευση της ΕΟΚ, έδιναν το παρών ο Στράτος Μολυβάς και ο Δημήτρης Διαθεσόπουλος, με την … αντιπολίτευση να βγάζει φλύκταινες.

Οι εκλογές λίγο έλειψε να εξελιχθούν σε παρωδία. Το πρωί της συνέλευσης, το Ειρηνοδικείο Αθηνών έκανε δεκτή την προσφυγή πέντε σωματείων (Ανάβρυτα, Κυπριάδου, Φοίνικας, ΕΦΟΑ και Νέοι Βύρωνος) για αναστολή των αποφάσεων του ΔΣ και των εκλογών, καθώς λόγω της απεργίας των ΕΛΤΑ, δεν ήταν δυνατό να ειδοποιηθούν έγκαιρα οι αντιπρόσωποι των συλλόγων. Ο Πέτρος Χατζηκώστας, που ηγείτο της Ανεξάρτητης Προοδευτικής Κίνησης, ανακοίνωσε ότι η παράταξή του αποχωρεί από τη συνέλευση, χαρακτηρίζοντας έκπτωτη τη διοίκηση και διαβλητό το οποιοδήποτε αποτέλεσμα.

Την ίδια ώρα, όμως, δυο άλλα σωματεία (Παγκράτι και Μίλωνας) προσέφευγαν με τη σειρά τους στο Ειρηνοδικείο, ζητώντας αναστολή της προηγούμενης απόφασης και διεξαγωγή των εκλογών. Παίρνοντας το πράσινο φως οι εκλογές έγιναν, εν τέλει, με τη συμμετοχή 478 σωματείων (σε σύνολο 649 εγγεγραμμένων) με την απερχόμενη διοίκηση Αλεξάνδρου να θριαμβεύει με ποσοστό 84.6%

“Ο πολιτικός χουλιγκανισμός (ξέρετε δα ποιος) εισέβαλε για τα καλά σε ένα ευαίσθητο χώρο όπως το μπάσκετ με άγνωστες ακόμα τις συνέπειες και τις παρενέργειες! Η Ελλάδα, βέβαια, συνεχίζει να συγκαταλέγεται στις κορυφαίες μπασκετικές δυνάμεις της Ευρώπης, ωστόσο, αυτή η συνέλευση, έτσι όπως εξελίχθηκε, κάθε άλλο παρά σχέση με την Ευρώπη έχει…” έγραφε η εφημερίδα “Πρώτη” στο ρεπορτάζ της επομένης των εκλογών.

Η αντιπολίτευση προσπάθησε πράγματι να ακυρώσει δικαστικά το αποτέλεσμα των εκλογών, ήταν όμως απίθανο να γίνει κάτι τέτοιο και εκτός των άλλων, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είχε κατατροπώσει την προσπάθεια αμφισβήτησής του, με τη βοήθεια, ωστόσο, των … αντιπολιτευόμενων, που είχαν σημειώσει ένα ωραιότατο αυτογκόλ! Από τότε, άλλωστε, δεν ξανάδαμε αντιπολίτευση σε εκλογές της ΕΟΚ, που γίνονταν για να βγουν όσοι ξέραμε από πριν. Και ήταν (σχεδόν) προγραμματισμένο…

Χάνοντας τους στυλοβάτες…

Η αλήθεια είναι ότι σε μια διαδρομή 40 ετών, προφανώς θα υπήρχαν και απώλειες. Είτε φυσικές λόγω του πανδαμάτορα χρόνου, είτε επειδή άλλαζαν οι ισορροπίες. Έφυγαν άνθρωποι με τους οποίους ο Γιώργος Βασιλακόπουλος είχε ξεκινήσει την προσπάθεια κατάκτησης του χώρου. Ο Νότης Μαστρογιάννης πρώτος. Ο Πέτρος Καπαγέρωφ στη συνέχεια. Ο Γιώργος Κολοκυθάς, που αργότερα συμμετείχε με ενεργό ρόλο στα κοινά της ΕΟΚ, έφυγε επίσης νωρίς.

Άλλοι, όπως ο Μίλτος Λαζαρίδης, ή ο Βασίλης Ζερβουδάκης αποχώρησαν, όταν συνειδητοποίησαν ότι η σύγκρουση με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο δεν οδηγούσε πουθενά, παρά σε αδιέξοδα.

Από την ιστορική ομάδα των “5” του 1980, στο πλευρό του προέδρου της ΕΟΚ, στο τελευταίο ΔΣ της ομοσπονδίας είχε απομείνει μόνο ο γιατρός Κώστας Παρίσης. Όπως σημειώνει ο Δ.Καρύδας “ενίοτε ο Γ.Βασιλακόπουλος συμμαχούσε με παλιότερους αντιπάλους, ή διαφωνούσε με συμμάχους, με αποτέλεσμα να συνεργάζεται με εκείνους που κάποτε τσακωνόταν και να διαφωνεί με τους κατά καιρούς συνεργάτες του” .

Μετά τις εκλογές του 1989 η ΕΟΚ άλλαζε διοίκηση μόνο αν ο ίδιος ο Γ.Βασιλακόπουλος ήθελε. Κι αυτό συνέβη όταν ο ίδιος βρέθηκε είτε στη ΓΓΑ (δίνοντας το χρίσμα του Γενικού Γραμματέα στον Μ.Λαζαρίδη, που δεν κάθισε ωστόσο πολύ στη θέση του, αφού διαπίστωνε ότι …. τυπικά είχε τη θέση) είτε στην προεδρία της FIBA Europe (με τους Πέτρο Καπαγέρωφ και Ανδρέα Μιαούλη να αναλαμβάνουν το ρόλο του). Φυσικά ο άνθρωπος που είχε τον πρώτο και τελευταίο λόγο ήταν ο ίδιος ο Βασιλακόπουλος…

Οι εκλογές με το … γνωστό αποτέλεσμα

Το 1998 ο Γιάννης Σγουρός θέλησε να κοντράρει τη διοίκηση της ΕΟΚ. Οι εκλογές που έγιναν, έδωσαν στον Γ.Βασιλακόπουλο το … 98% των ψήφων. Και κάπως έτσι οι εκλογές της ΕΟΚ γίνονταν για να μάθουμε το γνωστό αποτέλεσμα. Προσοχή. Δεν υπήρχε κάτι παράνομο στη διαδικασία. Όλα ήταν νόμιμα.

Ο δημοσιογράφος Γιάννης Ψαράκης είχε κάνει μια σχολαστική καταγραφή-έρευνα των αποτελεσμάτων από το 1998 και μετά. Το μικρότερο ποσοστό που πήρε η διοίκηση Βασιλακόπουλου ήταν 90.7% στις αρχαιρεσίες του 2016: “Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Η συρρίκνωση των σωματείων που ψηφίζουν ήταν εντυπωσιακή στη διαδρομή του χρόνου, αφού από τα 851 σωματεία που ψήφισαν το 1998 φτάσαμε τστα 571 το 2016…” λέει ο Γιάννης και προσθέτει: “Επίσης κάθε φορά έβαζαν υποψηφιότητα 18 και εκλέγονταν άπαντες. Σε καμιά εκλογή, δεν είδαμε ας πούμε μια έκπληξη, Να μην ψηφιστεί κάποιος, όπως συνέβαινε παλιότερα. Όσοι ήταν στο (ενιαίο) ψηφοδέλτιο, δεν υπήρχε περίπτωση να μην εκλεγούν. Και βέβαια η διαδικασία ψήφου με εξουσιοδότηση, ήταν κάτι που στο τέλος έγινε πάγια τακτική. Στις τελευταίες εκλογές με φυσική παρουσία ψήφισε μόλις το 1/3. Οι υπόλοιποι ψήφοι ήρθαν με τις περίφημες εξουσιοδοτήσεις…”

Τι ήταν αυτή η εξουσιοδότηση; Μια νόμιμη φυσικά μέθοδος (που είχε καθιερώσει ο μακαρίτης Θόδωρος Μπαλφούσιας, υπεύθυνος επικοινωνίας για αρκετά χρόνια στην ΕΟΚ) καθώς τα σωματεία της επαρχίας εξουσιοδοτούσαν με υπογραφές και σφραγίδες κάποιον εκπρόσωπό τους στην Αθήνα, να ψηφίσει εκ μέρους τους.

Σύμφωνα με τον Ψαράκη, αλλά και τον Βασίλη Ντάκουρη ο οποίος στο ιστολόγιο του είχε κάνει πρώτος απ’ όλους τις σχετικές αναρτήσεις, οι εξουσιοδοτήσεις κατέληγαν σε μέλη του ΔΣ της ΕΟΚ, συγγενείς, παρατρεχάμενους και φίλους, ώστε η ψηφοφορία να είναι και νόμιμη αλλά και προφανώς με απόλυτα προβλεπόμενο αποτέλεσμα. Απόλυτη πλειοψηφία και σχεδόν ίδια σταυροδοσία.

Θεωρητικά όλο αυτό το σαθρό σύστημα θέλησε να ανατρέψει ο Λευτέρης Αυγενάκης με νομοθετικές παρεμβάσεις. Η γνώμη μας; Το έκανε άκομψα, με αντιδημοκρατικά μέτρα (όπως τα ηλικιακά όρια) ένα μητρώο σωματείων που απέκλεισε και … κανονικούς συλλόγους από την ψηφοφορία (και όπως αποδείχθηκε μπορούν να πάρουν μέρος μετά την προσφυγή που έκαναν στο πρωτοδικείο και τους δικαίωσε) δίνοντας και πάτημα στην απερχόμενη διοίκηση να μιλήσει για “ολομέτωπη επίθεση” κλπ, κλπ.

Προφανώς το να γίνουν κανονικές εκλογές, με ρύθμιση διαδικασιών από την ίδια τη Γενική Συνέλευση, σε μια αθλητική ομοσπονδία θεωρείται πολύ … δημοκρατικό μέτρο. Και ενώ υπάρχουν, πλέον, τρεις υποψήφιοι, ο πατερναλισμός έπρεπε να ζει και να βασιλεύει. Όπως, δηλαδή, συμβαίνει και τόσα χρόνια…

ΥΓ: Το να κωλυσιεργείται η διαδικασία των εκλογών δεν βγάζει κανένα νόημα. Όποια προσωρινή διοίκηση προκύψει, πρέπει άμεσα να διεξάγει τις αρχαιρεσίες, γιατί το μπάσκετ δεν αντέχει άλλο…