Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός: Ο Κάτας (δεν) θα ήθελε ‘χολιγουντιανό’ φινάλε
Μαύρο πυκνό μαλλί αντί για γκρίζο αραιωμένο και αθλητική περιβολή αντί για ατσαλάκωτο κοστούμι. Το ίδιο βαθύ, σχεδόν ανέκφραστο, βλέμμα. Ο Όντεντ Κάτας επιστρέφει στο ΣΕΦ μετά από 21 χρόνια κι... έναν αιώνα. Τότε το +11 του Παναθηναϊκού είχε γίνει -3 από τον Ολυμπιακό στο φινάλε.
Το πρώτο Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ του 2021 έρχεται 119 ημέρες από το τελευταίο του 2020. Πάρα πολλές, αναλογιζόμενοι το πόσο συχνά συγκρούονταν οι δύο ισχυρότεροι πόλοι του ελληνικού μπάσκετ ενόσω συνυπήρχαν στα ελληνικά δρώμενα (πρωτάθλημα ή κύπελλο). Ελάχιστες από την άλλη, εφόσον συγκριθούν με τις συνολικά 7.635 ημέρες που έχουν μεσολαβήσει από την προηγούμενη φορά που ο Όντεντ Κάτας αντιμετώπισε τους ‘ερυθρόλευκους’ ως ενεργό στέλεχος των ‘πρασίνων’.
Ψάχνεις αρχεία, θυμάσαι αγώνες, μπαίνεις σε ψηφιακές μορφές παλαιότερων άρθρων, λες ‘δεν μπορεί, κάποια απροσεξία στη μεταφορά των δεδομένων έχει γίνει’. Τόσες πολλές αποκλείεται. Κι όμως κόντρα στις πιθανότητες μιας μάχης που επαναλαμβάνεται σταθερά επιβεβαιώνεις το παράδοξο της αναζήτησης: ο Ισραηλινός είχε όντως βρεθεί μόνο μια φορά στο ΣΕΦ ως παίκτης του ‘τριφυλλιού’, την 72η ημέρα του τελευταίου έτους του 20ου αιώνα. Ποτέ άλλοτε κι ας ανήκε στο δυναμικό της αθηναϊκής ομάδας για άλλους 15 μήνες από τότε.
Πέρασε πια ένας… αιώνας! Αν ήταν εφικτό το ταξίδι στο παρελθόν, ο νυν κόουτς του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ θα είχε απευθείας πρόσβαση στον κατά 21 χρόνια νεότερο εαυτό του. Τον άνδρα με το μαύρο πυκνό μαλλί και τη φανέλα με το ’14’ στην πλάτη. Η αναμέτρηση για τον β’ γύρο της κανονικής περιόδου του πρωταθλήματος είχε διεξαχθεί στις 12 Μαρτίου του 2000. Κυριακή της Αποκριάς κι ένα 40ήμερο προτού η τότε (πρώτη) ομάδα (από τις διαφορετικές) του Ζέλικο Ομπράντοβιτς κατακτήσει το ευρωπαϊκό τρόπαιο στη Θεσσαλονίκη, με τον Ισραηλινό εκ των θεμελιωτών της επιτυχίας. Ο Κάτας ήταν τότε 25 στα 26, γεννημένος τον Οκτώβρη του ’74, και διένυε μια ακμάζουσα περίοδο ως ένας από τους παραγωγικούς από την περιφέρεια σκόρερ της γενιάς του.
Δεν το χωρούσε ο νους (κι ας κατεβάζει τόσα) πως από τον Σεπτέμβρη του 2000, εμφανίζοντας πρόβλημα στο γόνατο κατά την προετοιμασία του Παναθηναϊκού στη Ρόγκλα της Σλοβενίας, θα ήταν αναγκασμένο να μην δει “πώς θα έπαιζα στα καλύτερά μου χρόνια“. Όπως με βαριά καρδιά είχε εξομολογηθεί το 2015 στο Contra.gr, περιγράφοντας, άνευ λύτρωσης ακόμα, ότι “αυτό ήταν και το πιο δύσκολο σημείο της ιστορίας. Ακόμα νιώθω άσχημα. Το κουβαλάω μέσα μου μέχρι και σήμερα, δεν είναι εύκολο να συνέλθω. Ήταν πολύ δύσκολο να ισορροπήσω“. Είχε επισκεφτεί αμέτρητους γιατρούς ανά τον κόσμο, αλλά… γιατρικό για το πόδι – και δη την ψυχή του – δεν βρήκε. “Ο κάθε ένας από αυτούς έκανε και μία διαφορετική διάγνωση. Δεν μπορούσα πια να πιστέψω κανέναν“, συμπλήρωνε μιλώντας 6 χρόνια prin στον Νίκο Γιαννόπουλο.
Η πρώτη και τελευταία φορά στο ΣΕΦ
Το άλυτο πρόβλημα με το γόνατο ήταν η βασικότερη από τις αιτίες που ο Κάτας δεν αντιμετώπισε άλλη φορά τον Ολυμπιακό ως παίκτης του Παναθηναϊκού. Ούτε καν ως προπονητής της Μακάμπι (γιατί είχε αντικατασταθεί από τον Σβι Σερφ). Τότε όχι μόνο έχασε όλη τη σεζόν που ακολούθησε, όχι μόνο αποτέλεσε παρελθόν από την ελληνική ομάδα, αλλά το χειρότερο ήταν ότι δεν ξανάπαιξε μπάσκετ. Η συμπληρωματική αιτία ήταν πως οι Πειραιώτες, εγκλωβισμένοι στην υπόθεση ντόπινγκ με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, τη συνεχιζόμενη αμφισβήτηση του Γιάννη Ιωαννίδη πανταχόθεν και χωρίς την απαιτούμενη ισορροπία καθ’ όλη τη διάρκεια σεζόν, είχαν αποκλειστεί από τον ΠΑΟΚ στα ημιτελικά του προηγούμενου πρωταθλήματος με 2-0 παρά το αβαντάζ της έδρας, και δεν διεκδίκησαν ποτέ τον τίτλο απέναντι στον (μετέπειτα πρωταθλητή) Παναθηναϊκό. Τον οποίο είχαν νικήσει δις, εκτός πρώτα κι εντός ακολούθως.
Το παιχνίδι της 12ης Μαρτίου του 2000 είχε ορίσει σε μεγάλο βαθμό την πρωτιά στην κατάταξη της ρέγκιουλαρ σίζον, διότι παρά την ήττα που ακολούθησε στη Νέα Σμύρνη (33π. ο Διαμαντόπουλος), ο Ολυμπιακός κράτησε την ισοβαθμία στο 21-5. Οι ‘πράσινοι’, που έκαναν το 3/3 ως το φινάλε του πρωταθλήματος, θα είχαν προσπεράσει τον μεγάλο αντίπαλό τους, εφόσον είχαν κατορθώσει να επιβληθούν στο ΣΕΦ. Δεν συνέβη παρά το γεγονός πως ξέφυγαν με διψήφια διαφορά στο δεύτερο μισό της αναμέτρησης (43-32), χάνοντας 57-54 από την αντεπίθεση διαρκείας των ‘ερυθρόλευκων’. Μια αντεπίθεση με τη σφραγίδα των Μίλαν Τόμιτς (17 πόντοι) και Χόλιγουντ Ρόμπινσον (15 πόντοι) που δεν δίσταζαν να δοκιμάσουν σουτ από παντού. Στην οποία αντεπίθεση, όμως, είχε συμβάλει άθελά του ο Όντεντ Κάτας.
Ως βασικό δυάρι στα σχέδια του Ομπράντοβιτς ο Ισραηλινός, είχε επιλεγεί στην αρχική 5άδα. Μάλιστα μπήκε με ορμή στο ματς, σημείωσε το πρώτο καλάθι του αγώνα, με σουτ από το ύψος της γραμμής των τριών πόντων, και με 2/3 προσπάθειες στο ξεκίνημα κράτησε επιθετικά τον Παναθηναϊκό σ’ ένα σημείο που συνολικά ήταν τρομερά άστοχος και δεχόταν πολλά τρίποντα. Μετά από 13 λεπτά πήγε στον πάγκο, για να παίξει ο ‘Ζοτς’ με δύο ‘καθαρούς’ χειριστές (Καλαϊτζής, Τζεντιλε) και επέστρεψε ξανά στο 25′. Χωρίς όμως τον ίδιο ρυθμό.
Κέρδισε άμεσα φάουλ σε σουτ, για το 30-39 με 1/2 βολές, και δυο φάσεις αργότερα διαμόρφωσε το 32-43 της στιγμής μ’ ένα εντυπωσιακό ανάποδο λέι απ. Μόνο που χάθηκε στο κρισιμότερο κομμάτι του αγώνα. Ανέλαβε μια επιθετική πρωτοβουλία, επιτρέποντας με κακό τελείωμα στον Τάρλατς να τον κόψει, αλλά το κυρίαρχο πρόβλημα ήταν η αμυντική συμπεριφορά του. Χάρισε τρεις βολές στον Ντούσαν Βούκσεβιτς για το 41-46 κι άλλες τρεις στον Μίλαν Τόμιτς για το 52-52, όταν πια ο Ολυμπιακός είχε επιστρέψει. Η ασίστ του στον (αρχισκόρερ του ΠΑΟ) Ρέμπρατσα για το 52-54 δεν στάθηκε ικανή να ισορροπήσει την κατάσταση, καθώς η ομάδα του Ιωαννίδη ‘έτρεξε’ σερί 5-0 και επιμέρους 25-9 ‘αρπάζοντας’ μια νίκη που φάνταζε αδιανόητη με τον τρόπο που κυλούσε ο αγώνας ως το 30′.
Ο Κάτας είχε τελειώσει το παιχνίδι με 7 πόντους από 3/5 δίποντα και 3 ασίστ. Την Παρασκευή, 7635 ημέρες κι… έναν αιώνα αργότερα, θα ήθελε πάρα πολύ να έχει διαθέσιμο τον (λαβωμένο) Νέντοβιτς για να σκοράρει περισσότερο απ’ όσο εκείνος στη μοναδική φορά που αγωνίστηκε στο ΣΕΦ και μαζί ν’ αυξήσει τις πιθανότητες επιτυχίας του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ, διότι “κατανοώ τη σημασία του παιχνιδιού“. Επειδή όμως ο Σέρβος θα λείψει αναγκαστικά φρόντισε, δικαιολογημένα, να τονίσει πως “στο τέλος της ημέρας είναι ένας αγώνα μπάσκετ“. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο.
