Ολυμπιακός-Μπασκόνια: Ο Μπαρτζώκας δεν άντεχε να βλέπει

Το -14 (76-90) του Ολυμπιακού από την Μπασκόνια, η οποία από το 2007 μετρούσε στο ΣΕΦ 0/15 έχοντας ηττηθεί με διάφορους τρόπους, και το τέταρτο χαμένο ματς σε 9 αγωνιστικές της Euroleague έχει ως στιβαρή δικαιολογία τις απουσίες στη 'ερυθρόλευκη' φροντ λάιν και την αποχή από τη δράση. Έλις, Ζαν-Σαρλ, Βεζένκοφ και Χαραλαμπόπουλος είχαν νοσήσει από κορονοϊό, την ώρα που λείπει ο τραυματίας Χάρισον, με αποτέλεσμα τα 37'20'' του Χασάν Μάρτιν και τα 28'08'' του Πρίντεζη, που είχαν ως αντίκτυπο τα 7 λιγότερα ριμπάουντ (22-29) με 10 χαμένα αμυντικά. Αντικρίζοντας ωστόσο τον Γιώργο Μπαρτζώκα ν' αφήνει εκνευρισμένος τον πάγκο του και να κατευθύνεται στη φυσούνα για ένα αχρείαστο φάουλ του Λαρεντζάκη (που έδινε βολές) πριν από τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου με το σκορ στο 31-45, είναι ξεκάθαρο πως ελάχιστα σωστά έκανε ως τότε η ελληνική ομάδα. Είχε ξεκάθαρα αποτύχει να σταματήσει το ρυθμό και τον επιθετικό οίστρο των φιλοξενούμενων που 'χαν το μέγεθος του Φολ και του Τζεκίρι να λειτουργεί ως σημείο αναφοράς στις δύο πλευρές είτε με τα deflections είτε με άνοιγμα του παιχνιδιού όταν η μπάλα ακουμπούσε μέσα.

Θα 'ταν παράδοξο αν ο πραγματιστής Γιώργος Πρίντεζης έψαχνε για ερείσματα ψυχολογικής ανάτασης όταν είχε καταλάβει από νωρίς πως "δεν ήμασταν συγκεντρωμένοι και κάναμε αβίαστα λάθη". Τα αληθή έλεγε η (όχι λανθάνουσα) γλώσσα του υπαρχηγού του Ολυμπιακού, καθώς η περιφερειακή άμυνα είχε αφήσει τον Πιέρια Χένρι (αυτόν που προ διετίας ήθελε διακαώς ο Ντέιβιντ Μπλατ) να μοιράζει αρειμανίως τις ασίστ (6 από τις πρώτες 8 της Μπασκόνια, φτάνοντας εν τέλει στις 11) και ο Άλεκ Πίτερς να εκτελεί απ' έξω, διαμορφώνοντας από νωρίς διψήφιες διαφορές (17-30, 21-40, 31-47).

Ούτε το γεγονός πως η πρωταθλήτρια Ισπανίας έπαιζε σε υψηλό ρυθμό και 'πετούσε' κάμποσες επιθέσεις, κυρίως από λάθη, φρόντισαν να εκμεταλλευτούν οι 'ερυθρόλευκοι'. Τουλάχιστον όχι στο βαθμό που θα έπρεπε για να επανέλθουν πλήρως στη διεκδίκηση μιας νίκης. Ομολογουμένως η τρίτη περίοδος ήταν η αποδοτικότερη της ομάδας του Μπαρτζώκα (27-20), έχοντας σ' αυτό το διάστημα περιορίσει αρκετά την αμυντική φθορά και βρίσκοντας πιο ορθολογικές επιλογές στην επίθεση. Όταν δηλαδή ο ΜακΚίσικ σταμάτησε να σουτάρει και να εφορμά προς τη ρακέτα. Μόνο που στο 60-67 και κατοχή ο Σπανούλης χρεώθηκε το αντιαθλητικό φάουλ που καταδίκασε την ούτως ή άλλως ημιτελής και προβληματική προσπάθεια.

Ουτοπική ήταν έκτοτε κάθε ελπίδα. Ιδίως όσο τα σουτ των παικτών του Ιβάνοβιτς από την αδύναμη πλευρά ήταν συνεχώς ακάλυπτα και σε μεγάλο ποσοστό εύστοχα (13/26 συνολικά). Αλήθεια είναι πως τα 13 λάθη των Πειραιωτών ήταν κάτω από το γενικό μέσο όρο τους στη διοργάνωση, αλλά όταν οι ασίστ βρίσκονται 5.5 μονάδες κάτω από το σύνηθες και κάθε κερδισμένη άμυνα 'τορπιλίζεται' από χαμένα ριμπάουντ, η τελική έκβαση δεν θα μπορούσε να 'ταν διαφορετική. Μόνο "αν παίζαμε με περισσότερη ένταση, το παιχνίδι θα ήταν διαφορετικό", όπως εύστοχα εξήγησε ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης εξαιρώντας από τον εαυτό του από την εξίσωση όσων ενδεχομένως "πέρασε υποσυνείδητα η σκέψη ότι θα φθαρούμε", διότι το "θέμα είναι να δίνεις το 100%". Εξ αρχής. Όχι κατόπιν διαφοράς που είχε υπερβεί τους 20 πόντους (21-43).