Ολυμπιακός-Εφές: Θα φτάσει τις δέκα νίκες;

Το βασανιστήριο συνεχίζεται για τον Ολυμπιακό, που δείχνει ότι δύσκολα θα σηκώσει κεφάλι στη φετινή Ευρωλίγκα. Δεύτερη συνεχόμενη ήττα, εντός έδρας, από την Εφές, σχεδόν με τον ίδιο τρόπο, με... κάτω τα χέρια και απέναντι σε ομάδα της πρώτης σειράς. Μένουν ακόμη 27 ματς, προφανώς αν μιλούσαμε για μια κανονική ομάδα θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλα είναι εφικτό να γυρίσουν. Ποιος σώφρων άνθρωπος, όμως, θα πιστέψει κάτι τέτοιο, αντικρίζοντας την εικόνα μιας ομάδας που λιώνει σαν ελβετικό τυρί, δεν έχει ιδέες, τη σημαδεύουν πολύ εύκολα και τη νικούν ευκολότερα; Κανείς (σχεδόν).

Είναι ζήτημα αν ο Ολυμπιακός μπορέσει να κάνει παραπάνω από 10 νίκες σε αυτήν τη λίαν ανταγωνιστική Ευρωλίγκα. Τώρα, που η κατάσταση αρχίζει και ξεκαθαρίζει στη διοργάνωση, οι 'ερυθρόλευκοι' αρχίζουν να υποχωρούν, μένουν πίσω στη βαθμολογία και το μέλλον είναι χλωμό. Από τον αρχικό σχεδιασμό φαίνεται ότι φεύγει ακόμη ένας παίκτης. Ο Μιντάγουγκας Κουζμίνσκας δεν έπαιξε δευτερόλεπτο με την Έφες, λέγεται ότι ο Ολυμπιακός ψάχνει διέξοδο λύσης της συνεργασίας, Μετά τους Γουέιντ Μπόλντγουιν και Ίθαν Χαπ, ακόμη ένας παίκτης δείχνει πόσο κακά στήθηκε αυτή η ομάδα το καλοκαίρι. Και να φανταστεί κανείς ότι στον Πειραιά είχαν να σκεφτούν το φτιάξιμο της ομάδας από τον... Μάιο! Κι όμως, απέτυχαν παταγωδώς.

Θα επιμείνουμε, ωστόσο. Ο Ολυμπιακός υποχρεούται μέσα σε αυτήν την καταστροφική, όπως ξεκίνησε τουλάχιστον, σεζόν να βρει το δρόμο του. Να ψάξει λύσεις, να προετοιμάσει το έδαφος. Ναι, οφείλει να συμμαζέψει την κατάσταση στην τωρινή ομάδα, η προσπάθεια όμως πρέπει να γίνει με βάση την προοπτική της νέας χρονιάς. Ο Αντώνη Κόνιαρης για παράδειγμα είναι καλό να πάρει παιχνίδια, να ψηθεί στην Ευρωλίγκα. Κατά τη γνώμη μου, εφόσον φύγει ο Κουζμίνσκας, είναι αναγκαίο να προωθηθεί στην ομάδα και ο Αλεξέι Ποκουσέφσκι. Ναι μεν, ο μικρός παίρνει αγώνες στην ομάδα της Α2, για τον ίδιο (και το μέλλον ωστόσο) το καλύτερο είναι να παίξει και στην Ευρώπη. Αξίζει τον κόπο, γιατί οι 'ερυθρόλευκοι' δεν έχουν να χάσουν τίποτε. Αντίθετα, θα ετοιμάζουν σιγά-σιγά έναν παίκτη που έχει μπει στο μάτι των σκάουτ του ΝΒΑ.

Ταυτόχρονα, πρέπει να προετοιμαστεί το έδαφος για τις κινήσεις της νέας χρονιάς, με έμφαση στη δημιουργία ενός κορμού, που γύρω του θα στηριχθεί η ομάδα. Εξαρτάται, βέβαια, από τους στόχους και τα σχέδια του Ολυμπιακού, τα οποία παραμένουν... άγνωστα, καθώς η φετινή σεζόν είναι, εκτός των άλλων, πρωτόγνωρη με την ομάδα να μην έχει καθόλου εγχώριες υποχρεώσεις.

Τον διέλυσαν Λάρκιν-Μίτσιτς

Όπως αναμενόταν, η Έφες είχε επιστρέψει στην Ελλάδα για να κάνει ο,τι δεν κατάφερε στο ΟΑΚΑ, πριν από μια εβδομάδα. Εναντίον του Παναθηναϊκού είχε 6/30 τρίποντα, κόντρα στον Ολυμπιακό η επίδοσή της ήταν 12/22! Ο Βασίλιε Μίτσιτς είχε 0/6 την περασμένη εβδομάδα. Στο ΣΕΦ τελείωσε με 5/6. Ο Σέιν Λάρκιν δεν έχασε κανένα (3/3). Μαζί, οι δυο τους σκόραραν 51 πόντους, διαλύοντας κάθε αντίσταση της έτσι κι αλλιώς πολύ αναιμικής περιφερειακής άμυνας των γηπεδούχων. Όσο άντεχε ο Κόνιαρης ή πίεζε Γουίλ Τσέρι. Αν προσθέσουμε και τους 10 πόντους που σημείωσε ο Ροντρίγκ Μπομπουά, η σούμα βγάζει 61. Πάρα πολλοί για μια άμυνα, με αλλαγές που δεν είχε όμως καμιά παραλλαγή, ώστε να δυσκολευτούν λίγο οι παίκτες του Εργκίν Αταμάν. Ο Ολυμπιακός πήγε μονότονα στο ίδιο μοτίβο, δεν είχε δυναμική, δεν είχε πάθος με εξαίρεση την καλή αντίδραση στο 3ο δεκάλεπτο.

Το ματς κρίθηκε στο τρομερό για την Εφες 2ο δεκάλεπτο και στην εμφανή αδυναμία (για ακόμη ένα ματς) του Ολυμπιακού να εκμεταλλευτεί το ύψος και τη διάθεση του Νίκολα Μιλουτίνοφ. Είναι να τραβάει κανείς τα μαλλιά του, γιατί η ομάδα έχει στις τάξεις της έναν από τους καλύτερους σέντερ της Ευρωλίγκας, αλλά πρέπει να... υπομένει τους συμπαίκτες του να σουτάρουν τρίποντα, ακόμη και air ball. Έλεος!

Ο ρόλος του Σπανούλη δεν είναι αυτός...

Θα πούμε και κάτι άλλο. Είμαστε στο 2019 και ο χρόνος κυλάει αδυσώπητα. Ο Βασίλης Σπανούλης είναι ένας θρύλος του Ολυμπιακού. Η ζωντανή ιστορία του. Θα έπρεπε να έχει βρεθεί ένας ξεχωριστός ρόλος για αυτόν τον τεράστιο παίκτη, που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε να βοηθήσει επί της ουσίας. Φάνηκε αυτό στο μοναδικό ματς, μέχρι τώρα, στη χρονιά, όπου η ομάδα έπιασε εξαιρετική απόδοση και ο ίδιος έβαλε τις... πινελιές που χρειάστηκε στο τέλος. Στη Μόσχα με την ΤΣΣΚΑ. Ο κανονικός ρόλος του 37χρονου Σπανούλη στον Ολυμπιακό είναι αυτός. Μπροστά οι υπόλοιποι και πίσω αυτός, να παίρνει ξεκούραστος τα 2-3 κρίσιμα σουτ, που θα χρειαστούν. Όχι να ξεκινάει (και να τελειώνει) η ομάδα γύρω απ' αυτόν. Όπως συνέβη την περασμένη εβδομάδα, έτσι και τώρα, η Εφές τον σημάδεψε από την αρχή μέχρι το τέλος του αγώνα.

Δεν γίνεται να νικήσει κανείς το χρόνο. Ο Σπανούλης αξίζει να τελειώσει την καριέρα του στον Ολυμπιακό διαφορετικά, όχι αγκομαχώντας. Μια ομάδα, όμως, που χτίστηκε όπως-όπως, που έγινε άνω-κάτω, δεν μπορεί να ζητάει απ' αυτόν το φάρμακο για πάσα νόσο. Είναι αναγκαίο και για τον ίδιο και για την ομάδα να βρουν άλλες σταθερές, να βάλουν προτεραιότητες και ο αρχηγός να προσθέσει την εμπειρία και την κλάση του.

Με απολογισμό 2-5, βέβαια, ακόμη ένα εντός έδρας ματς να έρχεται (με Ζαλγκίρις) και στη συνέχεια να ακολουθεί περιοδεία στη Γερμανία (για τους αγώνες με Μπάγερν και Άλμπα), ο Ολυμπιακός είναι δύσκολο να κοιτάξει... τόσο μακριά. Επιβάλλεται, ωστόσο, γιατί από τις συνεχόμενες ήττες στο τέλος, θα χαθεί η μπάλα. Τουλάχιστον να κερδίσει κάτι η ομάδα, για το μέλλον της. Όποιο κι αν είναι αυτό...