Ολυμπιακός-Χίμκι: Τα 69 δεύτερα της παράνοιας

Σε 69 δευτερόλεπτα, τα τελευταία του αγώνα με τη Χίμκι στο ΣΕΦ, συνοψίζεται κάθε στάλα τρέλας που απορρέει από το 109-98 με τον οποίο επιβλήθηκε ο Ολυμπιακός, το βράδυ της Τετάρτης.

Οι ‘ερυθρόλευκοι’ είχαν ζωστεί με λογική και εγκράτεια απέναντι σε μια αλλοπρόσαλλη αντίπαλο, με τη δεύτερη καλύτερη επίθεση, και επιλέγοντας ένα ελεγχόμενα γρήγορο τέμπο είχαν κατορθώσει να εξουδετερώσουν σε μεγάλο βαθμό το μονοδιάστατο πλάνο των Μοσχοβιτών. Το οποίο είχε, ως γνωστόν, την απόλυτη εξάρτηση από τις αποφάσεις του Αλεξέι Σβεντ, αρχισκόρερ στη διοργάνωση. Όσο ο Ρώσος σταρ ήταν άστοχος ή δεν πάσαρε σωστά τόσο ο Ολυμπιακός κατάφερνε να κοντρολάρει την κατάσταση, εμφανίζοντας την απαιτούμενη ποικιλία στην επίθεση και προσαρμοστικότητα/αποτελεσματικότητα στην άμυνα. Το 65-53 ήταν η μέγιστη τιμή του προβαδίσματος που είχε αποκομίσει αμέσως μετά το αρχικό 0-4, αλλά το σχήμα διαχείρισης του χρόνου από τον Κεμζούρα κατά το τρίτο δεκάλεπτο χάρισε περισσότερα απ’ αυτά που έπρεπε να δώσει στους φιλοξενούμενους, με συνέπεια το μομέντουμ στο παρκέ ν’ ανατραπεί αδικαιολόγητα και σε συνέχεια του 70-67 του 30′ να έρθει σαδιστικό τρόπο το 72-74 και το 83-92. Στο σημείο δηλαδή που ο Σβεντ έφτανε τους 36 πόντους!

Άλλον δεν σκόραρε, βέβαια. Ούτε ως το 96-96 στη λήξη της κανονικής διάρκειας ούτε στο έξτρα πεντάλεπτο που ακολούθησε για να κριθεί ο νικητής. Η Χίμκι πρόφτασε, πάντως, να πάει στο 87-96 και ο Ολυμπιακός έμοιαζε καταδικασμένος σε μια τέταρτη εντός έδρας ήττα, δεύτερη από ρωσική ομάδα. Πόσο μάλλον όταν στο 83-84 είχε ξοδευτεί τριπλή ευκαιρία για προσπέραση (χαμένη βολή Μιλουτίνοφ, χαμένη βολή Πρίντεζη και άστοχο σουτ Πολ, συνδυαστικά με την αποβολή του Έβανς που ήταν μεγάλος μπελάς) και η αυτοπεποίθηση είχε πληγεί.

Όχι ανεπανόρθωτα, όπως περίτρανα αποδείχθηκε. Για πολλοστή φορά. Διότι στα 69 δεύτερα που ακολούθησαν των βολών του Καράσεφ και στα πέντε λεπτά της παράτασης ο Ολυμπιακός πέτυχε ένα αδιανόητο 22-2, το οποίο εισέρχεται αυτομάτως στη σφαίρα της ‘ερυθρόλευκης παραφροσύνησης’ ή μαγείας (αν αυτοί είναι οι πιο ταιριαστοί όροι για ν’ αποδοθεί το νόημα) που συνοδεύει χρόνια τούτο το σύνολο. Ό,τι είναι αδύνατον να συμβεί καταλήγει να γίνεται.

> Η αρχή έγινε με τρίποντο του Γιώργου Πρίντεζη από τη γωνία. Ήταν το μόνο εύστοχό του στον αγώνα.

> Κατόπιν ήταν ο Πολ που έκλεισε τον Καράσεφ στην τελική γραμμή και κέρδισε επιθετικό φάουλ αμέσως μετά την επαναφορά.

> Ο Αμερικανός, που είχε χάσει 6 διαδοχικά τρίποντα σ’ όλον τον αγώνα, πήρε την μπάλα από τον Σπανούλη και την έστειλε με μοιρογνωμόνιο στο δίχτυ.

> Ο Κουρτινάιτις χάλασε ένα τάιμ άουτ, αλλά οι παίκτες του ‘πνίγονταν’. Ο Γέρεμπκο και ο Κράμερ σπατάλησαν διαδοχικές επιθέσεις, προτού ο Καράσεφ χάσει την κατοχή.

> Υπό αυτή τη συνθήκη η μπάλα ανήκε στον Βασίλη Σπανούλη, που ανέλαβε εξ ολοκλήρου το βάρος της τελευταίας επίθεσης του Ολυμπιακού. Είχε ήδη αποφασίσει. Ένα βήμα στο πλάι και εκτέλεση. Ένα Είχε ως τότε 1/5 τρίποντα. Ευστόχησε στην έκτη απόπειρά του και ισοφάρισε.

> Ο Σβεντ θέλησε να τον μιμηθεί. Δεν ήταν το ίδιο. Βήματα (ή άκυρο πήδημα για τους παλιούς) προτού πετάξει την μπάλα και παράταση.

Ο αγώνας μόλις είχε τελειώσει. Διότι όσο ο Ρώσος πετούσε πέτρες στη θάλασσα ψάχνοντας για…θησαυρό στο βυθό, ο Παπανικολάου έφτανε τους 18 προσωπικούς πόντους, ο Πρίντεζης έκλεβε μπάλες, έχοντας ήδη το πιο παραγωγικό βράδυ του στη σεζόν (26 πόντοι με 11/15 δίποντα, 7 ριμπάουντ) ο Πολ, με τις κομβικές άμυνές του, έκοβε στον αέρα τον Γκιλ και ο Σπανούλης μοίραζε τη 10η ασίστ του (για μόλις τρία λάθη). Όλο το νόημα ήταν η ανατροπή του -9.