Ολυμπιακός: Ο Μπλατ έβαλε μακράς διάρκειας στοιχήματα και τα έχασε ένα προς ένα

Μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες. Βέβαια ο Ολυμπιακός, αν και ‘θωρηκτό’ για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, έμοιαζε με βάρκα ακυβέρνητη στ’ ανοικτά για 2.5 μήνες. Μια βάρκα που κατέληξε στα βράχια, με συνέπεια το 3-8 στα τελευταία 11 παιχνίδια και τον ευρωαποκλεισμό από τη συνέχεια της Euroleague, παρά το νικηφόρο κλείσιμο αυλαίας σ’ ένα ‘κρύο’ ΣΕΦ.

Ο Ντέιβιντ Μπλατ ανέλαβε την αποκλειστική ευθύνη για το μπάσκετ που (δεν) έπαιξε η ομάδα του μετά τα μέσα Ιανουαρίου και ο Γιώργος Πρίντεζης ζήτησε συγγνώμη για καθετί που μεσολάβησε και κυρίως την κατάληξη μιας σεζόν που ως το 79-65 επί του Παναθηναϊκού (4/1) κυλούσε σχεδόν ιδανικά. Τέσσερις ημέρες μετά οι ‘ερυθρόλευκοι’ έφταναν το ρεκόρ τους στο 12-7 και παρά το γεγονός πως 91-87 επί της Μπασκόνια κατακτήθηκε με μια προβληματική εμφάνιση, θα ήταν ψεύτης όποιος προέβλεπε ότι μεταξύ των πρώτων 2/3 και του τελευταίου τρίτου θα υπάρξει μια τέτοια κάθετη πτώση στην απόδοση του οργανισμού, ό,τι κι αν μεσολάβησε (διοικητική αστάθεια, τραυματισμοί, καθυστέρηση αποφάσεων ενίσχυσης).

Εκ του αποτελέσματος ο Αμερικάνος κόουτς δεν δικαιώθηκε για τις επιλογές του, καθώς ουδείς εκ των παικτών που διάλεξε κι έφερε στον Πειραιά ανταποκρίθηκε στο ρόλο του. Προφανώς πήρε περισσότερα απ’ όσα -ενδεχομένως- περίμενε από τον Κώστα Παπανικολάου. Ταυτόχρονα όμως έριξε στα βαθιά και είδε να πνίγονται ο Νάιτζελ Γουίλιαμς-Γκος, ο Ζακ Λεντέι και ο Αξέλ Τουπάν. Παίκτες σε κομβικές θέσεις και όχι συμπληρωματικό ρόλο.

Η πλατφόρμα της Newstats.eu, τα στοιχεία της οποίας είναι στη διάθεση του Contra.gr, έρχεται να επικυρώσει την αδυναμία των παικτών που ήρθαν πέρυσι το καλοκαίρι στον Ολυμπιακό να ξεχωρίσουν και να ενισχύσουν την προσπάθεια για υπερβάσεις. Μοιραία ο Ντέιβιντ Μπλατ χανόταν στο υπερβολικό, σχεδόν ακατάσχετο, ροτέισον αναζητώντας τις απαιτούμενες για την κάθε περίσταση λύση.

Περισσότερο από κάθε άλλον του ‘ερυθρόλευκου’ ρόστερ έπαιξε ο Γουίλιαμς-Γκος (787:56 λεπτά ή 26’15” ανά αγώνα), αλλά ούτε πρώτος σκόρερ ήταν ούτε καλύτερος πασέρ από τον Σπανούλη ούτε καλά ποσοστά είχε. Ο Μπλατ ήθελε να τελειώνει με τον Αμερικάνο γκαρντ στο παρκέ, καθώς ήταν ο παίκτης που αγωνιζόταν περισσότερο από κάθε άλλον στο τελευταίο 10λεπτο κάθε αγώνα, η ανταπόκρισή του ωστόσο ήταν αντιστρόφως ανάλογη του χρόνου που κέρδιζε σταθερά.

Έδινε μεν τις περισσότερες τελικές πάσες του σε αυτό το διάστημα και σκόραρε κάμποσο, σε ποσοστά ευστοχίας όμως έπεφτε κατακόρυφα μετά το 35′.

Ο Γκος είναι ένα από τα παραδείγματα. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό, αλλά ένα. Ούτως ή άλλως μονάχα 4/13 παίκτες που ανήκαν στην πρώτη γραμμή – Ποκουσέφσκι και Αγραβάνης αγωνίστηκαν ελάχιστα – λειτούργησαν με σχετική συνέπεια στις δύο πλευρές του παρκέ. Τούτο είχε ως αποτέλεσμα όταν λείπουν, ο Ολυμπιακός ν’ αγκομαχά και να χάνει έδαφος.

Ελέγχοντας και εξετάζοντας τον πίνακα (πόντοι επίθεσης-άμυνας σε αναλογία 100 κατοχών) θα παρατηρήσει κανείς πως ο πιο επιδραστικός παίκτης της ελληνικής ομάδας σε όλη αυτή την πορεία ήταν ο Κώστας Παπανικολάου.

Διότι την ίδια ώρα που όσο ήταν στο παρκέ οι ‘ερυθρόλευκοι’ είχαν προβάδισμα 3.43 πόντων, όσο έλειπε έχαναν με 7.27. Το άθροισμα; 10.7 πόντοι! Ουδείς άλλος είχε τέτοια επιρροή. Παρόλα αυτά ο Έλληνας φόργουορντ έμενε στο παρκέ περισσότερο στ’ ανοίγματα κάθε μισού παρά στα τελειώματά του. 40 λεπτά δεν θα ήταν δυνατόν να παίζει, μήπως όμως θα έπρεπε να συμβαίνει αντίθετα;

Αντίστοιχα θετική ήταν η επίδραση του Νίκολα Μιλουτίνοφ, ο οποίος λόγω του αποκλεισμού του Ολυμπιακού είναι πολύ πιθανό πια να χάσει τη θέση του στην καλύτερη 5άδα της διοργάνωσης, ανεξαρτήτως των ατομικών επιτευγμάτων του (11.7 πόντοι, 7.9 ριμπάουντ, 1.5 ασίστ). Με τον Σέρβο σέντερ στο παρκέ, ο Ολυμπιακός είχε διαφορά 2.49 πόντων, την ίδια στιγμή που όταν έλειπε ο εκάστοτε αντίπαλός είχε αφάνταστο όφελος κερδίζοντας με 6.22 πόντους. Αν συνυπολογίζουμε πως με τον Λεντέι ή τον Μπόγρη, οι Πειραιώτες έχαναν σταθερά, αντιλαμβάνεται κανείς πόσο μόνος ένιωθε ο ‘Μίλου’ μέσα στη σεζόν, αφού αμφότεροι ήταν ευάλωτοι αμυντικά και όχι αξιόπιστοι επιθετικά.

Ούτε ο Μπριάντε Γουέμπερ κατόρθωσε, παρά την ενέργεια και τον ενθουσιασμό που πρόσδιδε στο υπόλοιπο σύνολο, να συνδράμει. Ο Ολυμπιακός μετατραπόταν σε καρουδότσουφλο όσο έπαιζε ο Αμερικανός, χάνοντας σχεδόν με διψήφια διαφορά, ενώ όταν έλειπε ήταν στο 4.27!

Το εντυπωσιακό των στοιχείων που αποτυπώνεται στο γράφημα είναι πως ο Βασίλης Σπανούλης εξακολουθούσε, παρόλο που ο ρόλος του είχε περιοριστεί, να επηρεάζει θετικά το παιχνίδι του Ολυμπιακού. Κόντρα σε ό,τι ίσχυε με τον Γιώργο Πρίντεζη ή τον Βαγγέλη Μάντζαρη, δύο παιδιά που συνέδεσαν την καριέρα τους με την 6ετία των επιτυχιών.

Επειδή δε η ομάδα λειτουργεί ως κάτοπτρο της απόδοσης των παικτών, αυτό που ομολογουμένως στερήθηκε ο Ολυμπιακός ήταν ισορροπία.

Με 5 παίκτες που ήθελαν την μπάλα για ν’ απειλήσουν, έναν σμολ φόργουορντ που έγινε 2άρι χωρίς σουτ για τις ανάγκες της ομάδας, έλλειψη πραγματικών 4αριών, γιατί περισσότερο κινούταν κι έναν εφεδρικό σέντερ που δεν αποδείχθηκε 5άρι, η παρτίδα είχε χαθεί ακόμη κι αν ο Ολυμπιακός γλίτωνε το ναυάγιο των τελευταίων αγωνιστικών και επιβίωνε στη φουρτουνιασμένη θάλασσα. Απλώς θα έφτανε σώος σε απάγκιο, τίποτα περισσότερο. Μάλλον…

Ο Πρίντεζης έχει κάθε δικαίωμα να ζητά άλλη μια ευκαιρία, το έχει κερδίσει, το αξίζει. Τι θα γίνει όμως με τους άλλους;

Photo credits: eurokinissi