Οι συλλεκτικές κάρτες του ορθόδοξου ΝΒΑ που θα ‘έριχναν’ το ebay

Το καλοκαίρι του ’93 στη Νέα Υόρκη ήταν υπερβολικά ζεστό και αποπνιχτικά υγρό, σε μια ανυπόφορη tex mex καιρική συνθήκη πολύ υψηλών θερμοκρασιών και τροπικού κλίματος, στην οποία μονάχα ο κλιματισμός του κάθε σπιτιού (τοποθετημένος στο ανοικτό παράθυρο του κάθε δωματίου) αντιστεκόταν σθεναρά και καταπολεμούσε.

Εξ ανάγκης οι downtown επισκέψεις για τουρισμό – στον έναν εκ των Δίδυμων Πύργων (8 χρόνια πριν από το ‘point zero’ της 9/11), στο Άγαλμα της Ελευθερίας και στο Έλις Άιλαντ – έπρεπε να προγραμματιστούν συντονισμένα για την ίδια ημέρα, προς αποφυγή δυσάρεστων συναπαντημάτων με τις UV (A ή Β) ακτινοβολίες. Κατ’ επέκταση ως μοναδική διέξοδο από τον καύσωνα λειτουργούσαν οι βόλτες σε κοντινές εσώκλειστες αγορές (πρώτη γνωριμία με την την έννοια του γιγαντιαίου mall που καλύπτει κάθε καταναλωτική ζήτηση) με πολύ ισχυρό σύστημα ψύξης και η πλειάδα καταστημάτων για αγορές λάμβαναν την όψη όασης με φοινικόδασος και δροσερή λίμνη μετά από μακρά περιπλάνηση στην καυτή άμμο της ερήμου.

Ιεραρχικά τα πιο ελκυστικά μέρη στο λαβυρινθώδες κτίσμα ήταν:

α) τα εμπορικά με sneakers, την εποχή που τα AJ VIII προσπαθούσαν ν’ ανταγωνιστούν -χωρίς μεγάλη επιτυχία- τα IV της σειράς,

β) το μαγαζί με τις παιχνιδομηχανές από το οποίο αγοράστηκε το Game Gear (ο έγχρωμος αντίπαλος του πρασινωπού Game Boy) παρέα με το Sonic 2 και

γ) μια ‘τρύπα’ ελάχιστων τετραγωνικών με αναμνηστικά, το οποίο στον γκισέ λάνσαρε φακελάκια με κάρτες παικτών του ΝΒΑ. 2 δολάρια το καθένα, αν η μνήμη παραμένει σε καλή κατάσταση, για κάθε 5 νέες κάρτες ήταν μια fair enough ανταλλαγή για την ικανοποίηση ενός 12χρονου και τη συμπλήρωση μιας συλλογής που έφτασε ύστερα από ένα δίμηνο ν’ αριθμεί πάνω από 250 κάρτες στο σύνολο. Από 3-4 διαφορετικές εταιρίες. Κυρίως όμως 2 πολυδιαφημισμένες. Την παραδοσιακή εκδοχή της Upper Deck, σε ματ χαρτί, και την ιλουστρασιόν της Ultras με αντίστοιχο περιτύλιγμα. Διπλότυπες αμφότερων, με φωτογραφία στη μία πλευρά και ταυτότητα (στοιχεία, στατιστικά) στην άλλη.

Ήταν εκείνο το καλοκαίρι που ο Μάικλ Τζόρνταν, λίγες εβδομάδες μετά το πρώτο three peat των Σικάγο Μπουλς στους αλησμόνητους Τελικούς με τους Φίνιξ Σανς του Τσαρλς Μπάρκλεϊ, θα έψαχνε τον αγνοούμενο πατέρα του – ως τη στιγμή που το άψυχο κορμί του θα εντοπιζόταν σε βάλτο μετά τη δολοφονική πράξη δύο νεαρών που θέλησαν να τον ληστέψουν μέσα στο αυτοκίνητό του. Δυστυχώς ‘MJ’ η συλλογή δεν διαθέτει εξαιτίας σπανιότητας. Ήταν σαν εκείνα τα δυσεύρετα αυτοκόλλητα του Μουντιάλ που έλειπαν από τα περισσότερα άλμπουμ έως ότου συμπληρωθεί το κολάζ.

Θ’ αποζημιωθείς βέβαια με το 1/10 περίπου αυτής, τις πλέον ξεχωριστές, εντοπίζοντας μεταξύ όσων επιλέξαμε σούπερ σταρς της εποχής, άλλες θρυλικές μορφές και αρκετές γνώριμες φιγούρες, από το ελληνικό μπάσκετ, σε πρότερη φάση τους.

Τσαρλς Μπάρκλεϊ

Λατρεμένος ‘σερ Τσαρλς’, γιατί να το κρύψουμε άλλωστε. Στην πρώτη σεζόν του με τους Σανς έλαμψε παντοιοτρόπως, κυνηγώντας με μανία αυτό για το οποίο άφησε τους Σίξερς: το δαχτυλίδι. Ψηφίστηκε ως ο MVP της κανονικής περιόδου (25.6 πόντοι, 12.2 ριμπάουντ, 5.1 ασίστ, 1.6 κλεψίματα, 1 μπλοκ) και αυτός που λίγο έλειψε να χαρίσει στο Φίνιξ το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας του. Όλα καλά, κύριε Πάξον;

Του αξίζει μια έξτρα προβολή, νομίζουμε.

Αϊζάια Τόμας

Ο απόλυτος ‘villain’ του ΝΒΑ, αφότου άνοιξε βεντέτα με τον Μάικλ Τζόρνταν. Η φήμη των Πίστονς είχε αρχίσει να ξεφτίζει πια, τρία χρόνια μετά το δεύτερο διαδοχικό τίτλο τους, καθώς με 40-42 στη ρέγκιουλαρ σίζον δεν πρόλαβαν καν να εξασφαλίσουν θέση στα playoffs. Ο ίδιος βέβαια άγγιξε τους 18 πόντους και τις 9 ασίστ ανά αγώνα, στην προτελευταία χρονιά του ως παίκτης.

Καρλ Μαλόουν

Αν όχι ο ανώτερος όλων, βεβαιωμένα ωστόσο ο πιο συνεπής και ωφέλιμος σε διάρκεια πάουερ φόργουορντ όλων των εποχών έως ότου φτάσει στην ακμή του και εδραιωθεί στις συνειδήσεις ο Τιμ Ντάνκαν. Η σεζόν εκείνη τελείωσε στον πρώτο γύρο των playoffs για τους Γιούτα Τζαζ, καθώς οι Σόνικς, που έφτασαν στους Τελικούς της Δύσης, εκμεταλλεύτηκαν το αβαντάζ της έδρας (3-2). Του ‘ταχυδρόμου’ του έμεινε απωθημένο ότι δεν αναδείχθηκε πρωταθλητής.

Χακίμ Ολάζουον

Ξεχωριστή και σπάνια κάρτα. Είχε κάνει ονειρική σεζόν, άλλη μία στην καριέρα του, ο Νιγηριανός σέντερ (26.1 πόντοι, 13 ριμπάουντ, 4.2 κοψίματα, 3.5 ασίστ), αλλά δεν ήταν ακόμη η ώρα των Ρόκετς να φτάσουν ως το τέλος της διαδρομής. Επαναλήφθηκε δύο φορές την επόμενη διετία.

Τζον Στόκτον

Με τον Καρλ Μαλόουν δεν μιλούσαν πολύ, δεν ήταν οι φίλοι που θα έβγαιναν παρέα για μπύρες, αλλά στο γήπεδο η συνεννόηση γινόταν με τα βλέμματα. Πάρε-βάλε από τον βιρτουόζο των ασίστ, των πασέρ με τις περισσότερες τελικές ever. Το 1992-93 μοίραζε μόνο 12 ανά παιχνίδι.

Πατ Γιούιν

Σε σκοράρισμα ήταν η τρίτη πιο παραγωγική χρονιά της καριέρας του (24.2 πόντοι) και ταυτόχρονα η κορυφαία σε ριμπάουντ (12.1). Όταν όμως παίζεις σε ‘καταραμένη’ ομάδα (Νιου Γιορκ Νικς), κουβαλάς τα μάγια. Μάγια που απέτυχε να λύσει, με κάποιο ξόρκι, ούτε στη διετία που ο Μάικλ Τζόρνταν δεν ηγεμόνευε πια την ανατολική περιφέρεια.

Σακίλ Ο’Νιλ

Ως ρούκι σ’ ένα πρωτάθλημα με ‘θεριά’ στις αντίπαλες ρακέτες δεν ήταν όσο ‘τρισδιάστατος’ απεικονίζει η κάρτα ή τουλάχιστον όσο κατέληξε να είναι από την επόμενη που άρχισε να ωριμάζει. Θα πεις τι άλλο περισσότερο να κάνει από 23.4 πόντους και 13.9 ριμπάουντ. Ωστόσο οι Μάτζικ, παρά το 41-41, έμειναν ένατοι σε μια πολύ απαιτητική Ανατολή.

Αλόνζο Μόρνινγκ

Το νο2 στο draft του ’92 ο απόφοιτος του Τζορτζτάουν, εντάχθηκε σ’ ένα ήδη νεανικό σύνολο και μετατράπηκε αυτομάτως σε σημείο αναφοράς στη ρακέτα (21 πόντοι, 10.3 ριμπάουντ), επιτρέποντας σε Μάγκσι Μπογκς, Κένταλ Γκιλ και Λάρι Τζόνσον να βρουν περισσότερο χώρο δράσης. Εκείνη τη σεζόν οι Χόρνετς πήγαν ως τα ημιτελικά της Ανατολής! Πιο μακριά δεν πήγαν ποτέ ως σήμερα.

Κρις Μάλιν

Ξανθός ‘διάβολος’ με σούπερ ποσοστό από το τρίποντο (45%) και σχεδόν 26 πόντους ανά αγώνα ο αριστερόχειρας γκαρντ/φόργουορντ των Γουόριορς. Καθόλου συμπτωματικό το γεγονός ότι είχε επιλεγεί ως μέλος της αυθεντικής Dream Team για να εκτελεί από τα φτερά και τις γωνίες.

Ντράζεν Πέτροβιτς

Οι Νιου Τζέρσεϊ Νετς ήταν η έκτη καλύτερη ομάδα στην Ανατολή με ρεκόρ 43-39 (προτού αποκλειστούν οριακά από τους Καβαλίερς στον πρώτο γύρο των playoffs) και ο αδικοχαμένος Κροάτης σταρ ο παίκτης που έκανε τη διαφορά με 22.3 πόντους και σχεδόν 45% πίσω από τη γραμμή του τριπόντου. Αν θα επέστρεφε στις ΗΠΑ ή θα υπέγραφε στον Παναθηναϊκό δεν το μάθαμε ποτέ. Η μοίρα του αλλιώς ήταν γραμμένη.

Μιτς Ρίτσμοντ

Είχε αφήσει το Όκλαντ για το Σακραμέντο ο σούπερ σκόρερ Μιτς, αλλά στη δεύτερη χρονιά του στους ‘βασιλιάδες’, με αρκετό μαλλί ακόμα, εμφανίστηκε μόνο σε 45 παιχνίδια της ρέγκιουλαρ σίζον και καθόλου μετά το πρώτο 10ήμερο του Φλεβάρη. Συνολικά στην καριέρα του ξεπέρασε τους 20.000 πόντους!

Έι Σι Γκριν

Θα έχεις διαβάσει πώς κατάφερε ο ‘βιονικός’ πάουερ φόργουοντ να αγωνιστεί στα περισσότερα διαδοχικά παιχνίδια κανονικής περιόδου, σταματώντας στα 1.192! Δεν του πιστώθηκε τυχαία το ‘Iron Man’ Αν όχι, ρίξε μια ματιά εδώ.

Μπάιρον Σκοτ

Τέσσερα καλοκαίρια πριν πληρωθεί από τον Παναθηναϊκό ως βετεράνος ο 32χρονος γκαρντ έπρεπε να συμβιβαστεί μ’ έναν ρόλο υποδεέστερο (13.7 πόντοι σε 57 ματς) απ’ αυτόν που είχε στα χρόνια του Μάτζικ. Οι Λέικερς ήταν σε μεταβατικό στάδιο, τέλειωσαν με αρνητικό ρεκόρ την κανονική περίοδο και παρά το 2-0 επί των Σανς στον πρώτο γύρο των playoffs έχασαν τρία σερί ματς κι αποκλείστηκαν. Στη φωτογραφία όντως ο Ντοκ Ρίβερς τον παίζει άμυνα.

Έντι Τζόνσον

Το καλοκαίρι του ’94 ο Έντι το πιστόλι θα έκανε το ταξίδι για την Ελλάδα, υπογράφοντας στον Ολυμπιακό του Γιάννη Ιωαννίδη, στο δρόμο για τη Σαραγόσα. 12 μήνες νωρίτερα, ως ο έκτος παίκτης των Σόνικς, έπαιζε (δίπλα σε Πέιτον, Κεμπ, Ρίκι Πιρς) στους τελικούς της Δύσης με τους Σανς μετρώντας 10.8 πόντους ανά συμμετοχή. Οι ‘υπερηχητικοί’ του Σιάτλ αποκλείστηκαν στο έβδομο ματς και ο Τζόνσον έφυγε για τη Σάρλοτ.

Βίκτορ Αλεξάντερ

Αν έλειπε από την εξίσωση ο Τζέι Αρ Χόλντεν, τότε ο ογκώδης σέντερ θα ήταν, πιθανότατα, ο κορυφαίος ξένος που φόρεσε τα κιτρινόμαυρα της ΑΕΚ. Αποτελεσματικός στα τελειώματα και εξαιρετικός ριμπάουντερ, φάνταζε ένα πρόσπεκτ που οι Γουόριορς θα δούλευαν, καθώς στη δεύτερη χρονιά του στο πρωτάθλημα είχε 11.2 πόντους και 5.8 ριμπάουντ. Έμελλε να κάνει πολλά περισσότερα πράγματα στην Ευρώπη, σε Ελλάδα και Ισπανία.

Εξέβιερ ΜακΝτάνιελ

Το σενάριο ο τότε δεύτερος πάουερ φόργουορντ των τέταρτων στην Ανατολή Σέλτικς, παίκτης των 13.000 πόντων και των 5.000 ριμπάουντ, ν’ άφηνε το ‘Γκάρντεν’ για το Ιβανώφειο έμοιαζε με επιστημονικής φαντασίας. Συνέβη τη σεζόν 1995-96. Ο ‘X-Man’ ήρθε για να δει, αλλά έμεινε ως δίδυμο ξένων με τον Γιούρι Ζντοβτς.

Ρον Χάρπερ

Από τους 18 πόντους, τα 5.3 ριμπάουντ, τις 4.5 ασίστ και τα σχεδόν 2 κλεψίματα ανά αγώνα στους (έβδομους της Δύσης) Κλίπερς το 1992-93 ο ‘survivor’ κλήθηκε να γίνει ένας πολύτιμος ρολίστας στους Σικάγο Μπουλς για να χορέψει μέχρι τον τον ‘Τελευταίο Χορό’ του Μάικλ Τζόρνταν.

Θερλ Μπέιλι

Κουβαλώντας μια δεκαετία με διψήφιους μέσους όρους σε πόντους και ριμπάουντ που ξεπερνούσαν σταθερά τα πέντε, ήταν αναπόφευκτο ν’ αρχίσει η αγωνιστική κάμψη για τον πολύπειρο φόργουορντ. Έπαιξε βέβαια 70 ματς με τους ‘λύκους’ της Μινεάπολις, μια ομάδα που πέτυχε μόλις 19 νίκες, προτού ένα χρόνο αργότερα μαζέψει βαλίτσες, εγκατασταθεί στην Ελλάδα και άρχισε τις βόλτες στην πλατεία της Νέας Σμύρνης. Για να χωρέσει με τον Φάνη έπρεπε να κάνει το 5άρι, κάτι που δεν ήταν ποτέ, κι αυτό ήταν σοβαρό πρόβλημα για τη χημεία των ‘κυανέρυθρων’.

Τζον Σάλεϊ

Έχοντας δουλέψει με τον Τσακ Ντέιλι στους Πίστονς και τον Φιλ Τζάκσον στους Μπουλς θα ήταν εκτός πραγματικότητας να φανταστεί ότι στα μπασκετικά ‘γεράματα’ θα ήταν τόσο δύσκολο να βρει σημείο επαφής μ’ έναν προπονητή ονόματι Μπόζινταρ Μάλκοβιτς που εργαζόταν σε μια ελληνική ομάδα (Παναθηναϊκός). Αποδείχθηκε ανέφικτο στον πρώτο μήνα. Την πρώτη σεζόν με τους Χιτ την είχε τελειώσει με 8.3 πόντους και 6.1 ριμπάουντ.

Κρις Μόρις

Δεν ήταν ο φόργουορντ που ποτέ δεν έκανε μαζί του ‘χωριό’ ο Γιάννης Ιωαννίδης όταν το φθινόπωρο του ’99 τον έφερε στον Ολυμπιακό. “Την άλλη φορά θα του στρώσουμε χαλί“, είχε αποκριθεί στους δημοσιογράφους ο ‘Ξανθός’ ερωτηθείς για τον αποκλεισμό του Αμερικανού από την αποστολή αφότου αρνήθηκε να προπονηθεί στο ‘Αστρομπάλ’. Έξι χρόνια πριν (1992-93) είχε 14.1 πόντους και 5.9 ριμπάουντ ανά 30 λεπτά με τους Νετς του Πέτροβιτς και αργότερα διεκδίκησε δαχτυλίδι ως ενεργό μέλος των Τζαζ.

Μπακ Τζόνσον

Πριν καταλήξει ένας εκ των κορυφαίων ξένων σκόρερ στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, παίζοντας σε Απόλλωνα, Ηρακλή, Δάφνη και Περιστέρι, είχε παίξει 525 παιχνίδια στο ΝΒΑ. Η τελευταία σεζόν του, ως παίκτης των Ουάσινγκτον Μπούλετς, δεν είχε συνδυαστεί με τα καλύτερα νούμερα (6.5 πόντοι), όταν τρία χρόνια πριν άγγιζε τους 15 ανά αγώνα με τους Ρόκετς.

Μπλου Έντουαρντς

Οι Μιλγουόκι Μπακς ήταν εκείνη τη χρονιά η ομάδα με το τρίτο χειρότερο ρεκόρ στη Ανατολή (28-54), αλλά ο ‘Θοδωρής’ των ελληνικών γηπέδων, μια τρομερή μορφή που έκλεισε την καριέρα του σε Ολυμπιακό και Δάφνη, ήταν παίκτης των 16.9 πόντων και 1/2 εύστοχες προσπάθειες.

Τρέισι Μάρεϊ

Είναι ο ίδιος παίκτης που το φθινόπωρο του 2004 και για 2 μήνες φόρεσε τα πράσινα του Παναθηναϊκού, προτού την επόμενη σεζόν κλείσει στον ΠΑΟΚ! Τότε ήταν πρωτοεμφανιζόμενος στο ΝΒΑ με τους Μπλέιζερς με 5.7 πόντους ανά 10 λεπτά συμμετοχής, μια και οι Σπερς τον αντάλλαξαν μια εβδομάδα μετά την επιλογή του στο νο18 του draft.

Bonus track: Οι 6/7 dunkers του διαγωνισμού καρφωμάτων

Σιγά μην δεν υπήρχε κι εδώ πρώην παίκτης ελληνικής ομάδας. Ο ‘επαναστάτης’ Μαχμούντ Αμπντούλ-Ραούφ είχε διαβεί την πύλη του Παλέ και είχε παίξει, για λίγο στον Άρη. Οι άλλοι έξι διαγωνιζόμενοι για τον τίτλο του καλύτερου καρφώματος; Ο Σέντρικ Σεμπάλος, ο Κένι Σμιθ, ο Κλάρενς Γουέδερσπουν, ο Τιμ Πέρι, ο Χάροντ Μάινερ και ο Ντέιβιντ Μπενουα (που λείπει από υο κάδρο).

Ο ρούκι των Χιτ, Μάινερ, από ‘κείνους τους πιτσιρικάδες που υποτίθεται ότι είχαν το ‘πακέτο’ να φτάσουν στο επίπεδο Τζόρνταν διαψεύδοντας τον εαυτό τους πάνω απ’ όλα, εντυπωσίασε με τις περίτεχνες ενέργειές του την επιτροπή των εμπειρογνωμόνων και κατέκτησε μια πρωτιά, επαναλαμβάνοντας το επίτευγμά του δύο χρόνια αργότερα. Μέχρι εκεί ήταν, όχι για παραπάνω.