Οι Μπρούκλιν Νετς σώθηκαν από έναν τύπο που διαβάζει πολύ
To 2012 η αξία των Νετς ήταν στα 357 εκατ. δολ. Το 2019 είναι 2.235 δισεκατομμύρια δολάρια. Στο μεσοδιάστημα, προσελήφθη ένας 40χρονος για να διορθώσει μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές. 'Πάτησε' στην τεχνογνωσία των Σπερς και σε κάτι που διάβασε σε περιοδικό αεροπορικής εταιρείας.
Το 2012 οι Νετς είχαν ακόμα την έδρα τους, στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσι. Τότε αφεντικό ήταν ο Μπρους Ράτνερ. Για την ακρίβεια, ήταν επικεφαλής γκρουπ επενδυτών που είχαν τον οργανισμό.
Tη σήμερον ημέρα, η ομάδα έχει έδρα στο Μπρούκλιν, αξίζει 2.235 δισεκατομμύρια δολάρια (7 1/2 φορές περισσότερα σε σύγκριση με το τι ίσχυε πριν επτά χρόνια) και τον περασμένο Απρίλιο εμφανίστηκε στην εικόνα ο δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας Τζόζεφ Τσάι, 55 χρόνων, γεννημένος στο Ταϊβάν, κάτοχος καναδέζικης υπηκοότητας και με δηλωμένες κατοικίες στο Χονγκ Κονγκ και το Σαν Ντιέγκο.
Ο απόφοιτος του Yale University (όπου έπαιζε λακρός -ασχολίαστο), με πτυχίο στις τέχνες, στις ανατολικές σπουδές και τη νομική, είναι ο αντιπρόεδρος του Alibaba Group, των 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων, για έσοδα του 2018.
Τα έσοδα του Τσάι για την περασμένη χρονιά ήταν 8.3 δισεκατομμύρια δολ. Έδωσε το 1.15 δισ. δολ. και πήρε το 49% των μετοχών στους Νετς, το οποίο θα αρχίσει να ελέγχει από τη σεζόν 2021-22.
Η συμφωνία δεν είχε ποσοστό στο Barclays Center, το οποίο εξακολουθεί να εκμεταλλεύεται ο Μιχαήλ Προκχόροφ. Όταν εμφανίστηκε ο Τσάι, ενημέρωσε πως έκανε την κίνηση γιατί είχε ενθουσιαστεί με την κατεύθυνση που ακολουθούσε ο οργανισμός. Για αυτή ήταν εκατό τοις εκατό υπεύθυνος ο Σον Μαρκς, ο τύπος που ανέλαβε προ τριετίας, να δώσει στην ομάδα χαρακτήρα και πλάνο.
Ο Μαρκς δεν είχε στη διάθεση του έστω ένα αβαντάζ -μια πολυτέλεια. Είχε όμως, έναν ξεκάθαρο προσανατολισμό, τον οποίον απέκτησε διαβάζοντας περιοδικό αεροπορικής εταιρείας σε μια από τις πτήσεις τους. Το “there are no shortcuts. Strategic thinking wins” είναι πια
το μότο
Όπως πάντα, θα σε καλέσω τώρα να πιάσουμε την ιστορία από την αρχή. Για την ακρίβεια, από την τελευταία τους σεζόν στο Νιου Τζέρσι (2011-12). Τότε ο οργανισμός με τη μεγαλύτερη αξία ήταν οι Λέικερς και άξιζαν 900.000.000 δολάρια. Ποσό που πια δεν υπάρχει. Εννοώ πως όλες αξίζουν πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολάρια.
Εκείνη την αγωνιστική περίοδο, υπήρχε και ένα λοκ άουτ, διάρκειας πέντε μηνών. Που πρακτικά σήμαινε ότι δεν έγιναν 240 ματς. Στο θέμα μας, οι Νετς ήταν στο Νο12, με value στα 357.000.000 δολάρια. Τα λειτουργικά τους ‘έβαζαν’ μέσα 24 εκατομμύρια.
Ο Μπρους Ράτνερ παρέμενε ο επικεφαλής γκρουπ που ‘χε αγοράσει τον οργανισμό οκτώ χρόνια νωρίτερα και χαΐρι δεν έβλεπε -στο όποιο επίπεδο-, με το Barclays Center να ‘χει κολλήσει κάπου στα δικαστήρια και να αδυνατεί να βρει τα δολάρια που χρειάζονταν για να περάσουν από τη θεωρία -και τα σχέδια- στην πράξη -την οικοδόμηση.
Ο πρόεδρος των Νετς, Ροντ Θορν (αριστερά) παρακολουθεί το παιχνίδι με τους Ουίζαρντς, τον Φλεβάρη του 2009 -στο Νιου Τζέρσι- με τον Μπρους Ράτνερ.
Ο Ράτνερ εμφανίστηκε στη ζωή των Νετς το 2004. Ηγήθηκε γκρουπ επενδυτών που αγόρασε για 300.000.000 δολάρια τον οργανισμό, από τη YankeeNets. Μεταξύ τους ήταν ο Jay-Z.
Η YankeeNets είχε πουλήσει, διότι είχε αποτύχει να βρει τρόπο να ‘χτίσει’ γήπεδο στο Νιούαρκ του Νιου Τζέρσι (εκεί όπου τώρα είναι αυτό των New Jersey Devils του NHL) και ο Ράτνερ είχε ξεκαθαρίσει πως αν πάρει την ομάδα, θα την πάει στη Νέα Υόρκη.
Στο πρόγραμμα ήταν να ‘σηκώσει’ η εταιρεία του αφεντικού (Forest City Ratner) γήπεδο στα Prospect Heights, γειτονιά του Μπρούκλιν. Ναι, εκεί που ‘κάθεται’ το Barclays Center. Μόνο που για να το βλέπεις σήμερα, χρειάστηκαν να γίνουν πολλά πραγματάκια.
Μια στάση για να σου πω ότι η Forest City Ratner άλλαξε τον ορίζοντα της Νέας Υόρκης, δημιουργώντας τον πύργο των The New York Times στο κέντρο του Μανχάταν, ενώ ασχολήθηκε και με την ευρύτερη περιοχή της Times Square.
Το πλάνο λοιπόν, του Ράντερ ήταν να δημιουργηθεί η νέα αρένα παραπλεύρως του σημείου που ήθελε να εκμεταλλευτεί ο Ουόλτερ Ο’ Μάλεϊ, ιδιοκτήτης των Dodgers (ΜLB), για το γήπεδο της δικής του ομάδας, στις αρχές του ’50.
Ο Ο’ Μάλεϊ ήταν αφεντικό από το 1950 έως το 1979. Αν πας σήμερα στο Μπρούκλιν και πεις το όνομα του, μπορεί να ‘φας’ και ξύλο.
Ήταν εκείνος που πήρε τους Dodgers από την περιοχή και τους πήγε στο Λος Άντζελες (1958), μολονότι ήταν η δεύτερη πιο επικερδής ομάδα του baseball για μια δεκαετία. Το έκανε γιατί οι αρχές του αρνήθηκαν την οικοδόμηση του γηπέδου, στο μέρος της αρεσκείας του.
Ήταν κι αυτός που συντόνισε τη μετακόμιση των New York Giants στο Σαν Φρασίσκο. Οι κάτοικοι της περιοχής τον μίσησαν -που τους άφησε χωρίς ομάδες. Οι επιχειρηματίες του σήμερα τον μνημονεύουν ακόμα, ως οραματιστή και δαιμόνιο.
Fast forward στο 2004, ο Ράτνερ ήθελε να γίνει αυτός που θα έκανε πραγματικότητα την επιστροφή των Νετς στη Νέα Υόρκη, μετά το 1977 και αυτός που θα πρόσφερε στο λαό του Μπρούκλιν τον πρώτο αθλητικό οργανισμό, μετά την ‘εξαφάνιση’ των Dodgers.
Ο λαός ξεσηκώθηκε, έγιναν μηνύσεις -από κατοίκους που έλεγαν ότι θα καταστραφεί το ‘φιλέτο’, ο ‘πνεύμονας’ της πόλης), κάποιες αποσύρθηκαν, άλλες τακτοποιήθηκαν εξωδικαστικά, με ορισμένες να φτάνουν έως το ανώτατο δικαστήριο της Νέας Υόρκης, όπου δικαιώθηκε το ‘κεφάλαιο’.
Στις 11 Μαρτίου του 2010 (έξι χρόνια μετά), άρχισαν οι εργασίες του complex που εκτείνεται σε 89.000 τετραγωνικά μέτρα και έχει ως επίκεντρο το γήπεδο. Η τελετή έγινε παρουσία πολιτών που διαμαρτύρονταν και φώναζαν συνθήματα για την κηδεία της ‘ψυχής’ του Μπρούκλιν, με την οικοδόμηση ενός ‘τέρατος’.
Μια εβδομάδα νωρίτερα ο Ράτνερ είχε πουλήσει την Forest City στην Brookfield Asset Managent (από τον Καναδά) για 11.4 δισεκατομμύρια δολάρια.
Λίγα εικοσιτετράωρα μετά την αγορά, η Brookfiled πήρε τον έλεγχο του πύργου που βρίσκεται στο Νο666 της Fifth Avenue, στο Μανχάταν -για 1.8 δισ. δολ. Τον πήρε από την οικογένεια Κάσνερ, μέλος της οποίας είναι ο γαμπρός του Ντόναλντ Τραμπ, Τζάρεντ (Κάσνερ).
Σημειωτέον το ‘τέρας’ κόστισε 4.9 δισεκατομμύρια και από το 2007 το όνομα του είχε πουληθεί στην Barclays PLC. Το Σεπτέμβρη του 2009 πουλήθηκε και το 40% των λειτουργικών δικαιωμάτων του στον Ρώσο μεγιστάνα, Μιχαήλ Προκχόροφ, ο οποίος αγόρασε αυτές τις μετοχές μαζί με το 80% εκείνων των Νετς (για 200 εκατομμύρια δολάρια). Αυτό το πακέτο πώλησης εγκρίθηκε από το ΝΒΑ στις 11/5 του 2010.
Τα χρόνια που ακολούθησαν ο Προκχόροφ έγινε ο κάτοχος του πλειοψηφικού πακέτου λειτουργικών δικαιωμάτων του Barclays, που επισήμως ανήκει στην Brooklyn Arena Local Development Corporation, εταιρεία δημοσίου δικαίου, που το ‘ενοικιάζει’ στην Brooklyn Events Center LLC για 1 δολάριο. Επειδή ανήκει στο δημόσιο, έχει φοροαπαλλαγή -το 2009 αυτό το ποσό ήταν στα 511 εκατ. δολ.
Με τη μετακόμιση, η ομάδα εύλογα άλλαξε το όνομα σε Brooklyn Nets, άλλαξε το logo και η γενικότερη αναμόρφωση οδήγησε σε τεράστιο οικονομικό boost: τις δυο πρώτες ημέρες κυκλοφορίας των προϊόντων με τα νέα δεδομένα, οι πωλήσεις στα ΝΒΑ stores ήταν δέκα φορές περισσότερες από μια συνηθισμένη ημέρα της εποχής που η ομάδα βρισκόταν στο Νιου Τζέρσι. Τους πρώτους μήνες της σεζόν 2012-13 οι Νετς ηγήθηκαν των πωλήσεων όλων των οργανισμών του ΝΒΑ.
Από την 1η Νοεμβρίου του 2012 έως τις 31 Μαΐου του 2013, σύμφωνα με το Billboard Magazine το Barclays Center έριξε το Madison Square Garden από το Νο1 της λίστας με τις αρένες που δίνουν τα περισσότερα λεφτά, από events που δεν αφορούν τα σπορ. Τα στοιχεία προέκυψαν από τις πωλήσεις εισιτηρίων.
Γιατί έχουν οι Νικς τη μεγαλύτερη αξία όλων και οι Νετς είναι στο Νο6 φέτος;
Διότι υπάρχει αυτή η διαφορά στην αξία του brand. Της μεν Νέας Υόρκης φτάνει στα 563 εκατ. δολ., του δε Μπρούκλιν στα 211 εκατ. δολ. Επίσης, η αξία του Garden είναι στα 995 εκατ. δολ και αυτή του Barclays στα 577 εκατ. δολ.
Όπως ενημέρωσε το SB Nation, οι Νετς έχουν αρχίσει πια να ‘χουν και λειτουργικά έσοδα, ‘βγάζοντας’ 53 εκατομμύρια δολάρια, το χρόνο, προ φόρων, τόκων και αποσβέσεων άυλων και υλικών στοιχείων. Το 2015 είχαν χασούρα 99.4 εκατ. δολ. Όσο για το χρέος τους, αντιστοιχεί στο 9% της αξίας τους -και είναι μεταξύ των πιο χαμηλών.
Σημείωση: η απόσβεση είναι η διαδικασία σύμφωνα με την οποία επιμερίζονται και κατανέμονται κόστη, τα οποία προκύπτουν κατά την διάρκεια της χρήσης ενός παγίου περιουσιακού στοιχείου μέσα στον χρόνο. Σκέψου πόσο αγοράζεις ένα αυτοκίνητο και πόσο αξίζει αφότου βάλεις το κλειδί στη μηχανή και κάνεις την πρώτη ‘βόλτα’.
Εν τω μεταξύ, ο συγκεκριμένος οργανισμός ήταν μεταξύ των τεσσάρων που εξασφάλισαν νέες τηλεοπτικές συμφωνίες πέρυσι, για το διπλάσιο των χρημάτων που έπαιρναν (ήταν 20 εκατ. δολ.).
Οι The New York Times ασχολήθηκαν με το φαινόμενο των Νετς, σε άρθρο που ‘χε τίτλο “Πίσω από την επιτυχία τους, υπάρχει μια προσεχτικά σχεδιασμένη κουλτούρα και, επιτέλους, μια ιδέα”.
Πάμε τώρα στον τύπο που έδωσε και κουλτούρα και ιδέα και είναι ο Σον Μαρκς.
Ο 43χρονος Νεοζηλανδός είχε γίνει πικ από τους Νικς, στο β’ γύρο του 1998 NBA draft. Εκεί δεν έπαιξε. Αγωνίστηκε στους Ράπτορς, στη Σλασκ Βαρσοβίας, στους Χιτ, στους Σπερς (πήρε πρωτάθλημα το 2005), στους Σανς, στους Χόρνετς και στους Μπλέιζερς, όπου ‘έριξε’ αυλαία ως παίκτης το 2011. Για μια δεκαετία έβγαζε μεροκάματο ως NBAer, διαθέτοντας περιορισμένες ικανότητες. Παρ’ όλα αυτά, είχε πάντα δουλειά. “Και αυτό είναι κάτι που δεν έχουν καταφέρει πολύ” είπε ο RC Μπιούφορντ, GM των Σπερς, δίπλα στον οποίον μαθήτευσε ο Μαρκς.
Ο πτυχιούχος πολιτικών επιστημών από το University of California, Berkeley είχε ζήσει το μερτικό του στις ανταλλαγές, είχε γίνει waiver και γενικά ήξερε πώς λειτουργεί το σύστημα, πριν πιάσει δουλειά ως assistant basketball operation στους Σπερς, το 2012.
Το 2013 έγινε βοηθός προπονητή και αφότου έγινε ξανά πρωταθλητής (2014), έγινε βοηθός GM. Έχοντας ολοκληρώσει τον κύκλο σπουδών του στο μεγαλύτερο σχολείο του ΝΒΑ (αυτό των “Σπιρουνιών”), προσελήφθη από τους Νετς το Φλεβάρη του 2014. Του έδωσαν τετραετές συμβόλαιο και την αποστολή να διορθώσει μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές, στην αθλητική ιστορία του τόπου.
Ήταν 40 χρόνων και ενώ πολλοί τον καταδίκασαν πριν τον δουν, εκείνος επικέντρωσε στο ότι είχε μια τεράστια ευκαιρία. Χειρότερα δεν γινόταν να τα κάνει. Οπότε υπήρχε μόνο καλύτερα. Δεν υπήρχε κάτι πάνω στο οποίο θα πατούσε. Θα έβαζε εκείνος τα θεμέλια.
Έθεσε ως προτεραιότητα κάτι που είχε διαβάσει στο βιβλίο “Legacy” (για την ιστορία της εθνικής ράγκμπι της Νέας Ζηλανδίας και το μυστικό των ατελείωτων επιτυχιών της). “Ο μόνος τρόπος για βελτιωθούμε όλοι, είναι να μας αφορά όλους αυτό που συμβαίνει. Είμαστε όλοι μαζί -και ίσοι- σε αυτό”. Γεγονός που αναγνώρισε από την αρχή ο Ντ’ Άντζελο Ράσελ.
” Η λέξη ‘κουλτούρα’ χρησιμοποιείται από όλους στο ΝΒΑ και όλη την ώρα. Όλοι λένε πως θα δουλέψουν σκληρά, θα παίξουν άμυνα, θα παίξουν ομαδικά. Πόσοι όμως, το κάνουν;” αναρωτήθηκε ο PJ Καρλέσιμο, πριν ενημερώσει ότι ” ο Σον ξέρει ποιες είναι οι βασικές αρχές, από τα χρόνια του στους Σπερς“. Εκεί όπου τα αφεντικά αφήνουν τους ανθρώπους που ξέρουν μπάσκετ, να κάνουν τη δουλειά τους.
Στο Μπρούκλιν, τα αφεντικά δεν εμφανίζονται συχνά, με τον Προκχόροφ να ‘χει ζήσει τα θέματα του με τη διαπλοκή και τον Τσάι να παρουσιάζεται ως ο ‘καθαρός’ τύπος που όλοι περιμένουν να γνωρίσουν.
Ο Μαρκς άρχισε τη δουλειά από τη δημιουργία ‘κορμού’ με παίκτες που θα ήθελαν να δημιουργήσουν κάτι -και να αφήσουν στην άκρη τα ‘εγώ’ τους. Συνέχισαν να το κάνουν και μετά τις τριπλάσιες ήττες από νίκες, του πρώτου ενάμιση χρόνου. Έκανε λάθη, αλλά είχε κερδίσει το σεβασμό όλων που του αναγνώριζαν την απειρία του, μαζι με τη διάθεση του να γίνει καλύτερος.
Όλοι ξέραμε πως θα περάσουμε δύσκολες μέρες, αλλά όλοι αφήσαμε τις δουλειές που είχαμε γιατί πιστέψαμε ότι είχαμε την ευκαιρία να ‘χτίσουμε’ κάτι ιδιαίτερο. Αυτό ήταν που έκανε τους παίκτες να βγουν από την άνεση τους, να γίνουν πιο ‘ανοιχτοί’ με τον προπονητή τους.
Κάν’το όπως οι Σπερς
Πήρε τα ρίσκα του, όπως προσπαθούσε να δημιουργήσει χώρο στο salary cap, ώστε να μπορεί να ‘χτυπήσει’ κάποιον που θα δέσει τις επιλογές που έκανε χαμηλά στα NBA drafts. Χωρίς να ‘χει λοιπόν, πολλές επιλογές προσπάθησε να βρει παίκτες με κίνητρο, με θέληση να διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον.
Αυτό κάνει ακόμα, όπως το έμαθε στους Σπερς, οι οποίοι είχαν δομήσει μεν, την πρωταθλήτρια ομάδα στους Ντέιβιντ Ρόμπινσον και Τιμ Ντάνκαν (κορυφαίες επιλογές), αλλά τους πλαισίωσαν με τύπους όπως ο Πάρκερ (επιλογή στο τέλος του α’ γύρου) και τον Τζινόμπιλι (επιλογή στο τέλος του β’ γύρου).
Έφτιαξε ένα σύνολο που δεν έχει ελίτ (εγνωσμένης αξίας) ταλέντο, αλλά διαθέτει την ικανότητα να δημιουργεί αποτελεσματικές καταστάσεις που δίνουν σουτ και σταματούν αυτά των αντιπάλων. Δεν υπάρχουν θέσεις, υπάρχει ‘διάβασμα’ και αντίδραση, όπως και πολλή κίνηση (γρήγορος ρυθμός, πολλά πικ εντ ρολ και σουτ). Το καλύτερο για το πώς στήθηκε η ιστορία, το έχει πει ο κόουτς Κένι Άτκινσον.
Είναι σαν να ‘χουμε start-up. Είμαστε διαρκώς στη διαδικασία αναζήτησης. Δεν είμαστε οι Σπερς, γιατί αυτοί έχουν την τεχνογνωσία. Εμείς είμαστε περίεργοι, έχουμε ποικιλόμορφο σταφ και δοκιμάζουμε ασταμάτητα, πράγματα.
Ο Άτκινσον αγωνίστηκε για 14 χρόνια (Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία), ανέλαβε διοικητικό πόστο στη Ρασίνγκ Παρί και τους Ρόκετς (υπεύθυνος της εξέλιξης των παικτών ” όπου είδα το φως μου σε ό,τι αφορά τα advanced statistics. Άλλαξε η φιλοσοφία μου “). Mετά, έγινε assistant coach στους Ρόκετς, Νικς, Χοκς -υπό τους Ρικ Έιντελμαν, Μάικ Ντ’ Αντόνι και το ‘παιδί’ των Σπερς, Μάικ Μπαντενχόλτζερ. Δεν είναι από αυτούς που αρκούνται στο να λένε στους παίκτες τι θέλουν. Μπαίνουν στο παρκέ και τους δείχνουν.
Όπως είναι κοντά τους, όταν κάνουν βάρη ή σουτ. ” Θέλω να μπαίνω στο δέρμα τους. Σιχαίνομαι να κάθομαι στο γραφείο μου” είχε πει στο The Ringer, όπου προσδιόρισε ως απόλυτη προτεραιότητα ‘τη διαρκή εξέλιξη των παικτών’. Καθιέρωσε και το Slack, πλατφόρμα chat στην οποία μοιράζονται όλα τα μέλη σκέψεις ή δημοσιεύματα.
Η ανάγκη είναι η μητέρα της εφεύρεσης
To 2016, μετά τη συμφωνία με τον Άτκινσον o Μαρκς βρήκε τρόπο να πάρει τον Καρίς ΛεΒερτ, το 2016. Τον πήρε -ως σμολ φόργουορντ- το βράδυ του ΝΒΑ draft, από τους Πέισερς που τον είχαν διαλέξει στο Νο20. Επρόκειτο για παίκτη που όλοι ήξεραν πως μπορεί να κάνει τη δουλειά, αλλά σοβαροί τραυματισμοί στην τελευταία του χρονιά στο Mitchigan τον είχαν ‘ρίξει’ στις επιλογές. Τον έκανε πόιντ γκαρντ που μπορεί να παίρνει τις σωστές αποφάσεις σε κλάσματα δευτερολέπτου, που προσαρμόστηκε στην ταχύτητα και που δουλεύει να βελτιώσει το τρίποντο του.
Μετά πρόσθεσε τον -κινητικό, αμυντικογενή σέντερ- Τζάρετ Άλεν, στον οποίον έδωσε το Νο21 του 2017 NBA draft, μολονότι το σχόλιο που τον συνόδευε ήταν πως “δεν χρησιμοποιήθηκε σωστά στο Τέξας και έπειτα από κάποιο σημείο αμφισβητήθηκε η αγάπη του για το μπάσκετ”. Ήταν δηλαδή, ένα ακόμα ρίσκο, το οποίο πια σκοράρει και με τρίποντα. Πήρε και από τους Μπλέιζερς τον Άλεν Κρέιμπ που ‘χε το τρίποντο και το ριμπάουντ.
Τα έκανε τρία (τα ρίσκα) όταν ζήτησε τον Ντ’ Άντζελο Ράσελ, από τους Λέικερς. Το Νο2 του 2015 NBA draft, έφυγε από τους “Λιμνανθρώπους”, γιατί ήταν αυτός που διέρρευσε το video που οδήγησε στο χωρισμό του συμπαίκτη του, Νικ Γιανγκ με την Ίγκι Αζέιλια. Είχε βαρύ φορτίο, πριν ταιριάξει ιδανικά στο υβριδικό σύστημα της νέας του ομάδας και κάνει την καλύτερη σεζόν του. “Παράλληλα, άλλαξε και ως άνθρωπος. Ωρίμασε, έγινε πιο ταπεινός” σημείωσε ο Μαρκς.
Το παζλ συνεχίστηκε με τον Σπένσερ Ντινουίντι, ο οποίος από ‘μονιμάς’ στη G-League δυο χρόνια μετά πήρε επέκταση αξίας 34 εκατ. δολ. (” το μπάσκετ είναι μορφή τέχνης και το ΝΒΑ έχει το δικό του χωρό. Είναι ένα όμορφο μπαλέτο που αν δεν βρεθείς μέσα σε αυτό, δεν το μαθαίνεις. Νιώθω ευγνώμων στους Νετς για την ευκαιρία που μου έδωσαν να το μάθω“) και τον Τζο Χάρις, ο οποίος επίσης ήταν επιλογή δεύτερου γύρου (Νο33, 2014 NBA draft) και έως ότου πάει στο Μπρούκλιν δεν είχε κάτι να επιδείξει.
Ναι, ο Μαρκς είχε τα τυχερά του, αν σκεφτείς πως μην έχοντας άλλη επιλογή, πήρε τα ρίσκα του. Επίσης, δεν είχε λότερι πικ για τις τρεις τελευταίες σεζόν, με την ανοικοδόμηση να είναι κάθε άλλο παρά παιχνιδάκι. Αλλά όπως θα ξέρεις η ανάγκη είναι η μητέρα της εφεύρεσης.
Στο 2018 NBA draft ‘τράβηξε’ και τον Ρόντιονς Κούρουκς, έναν Λετονό, στο Νο40, έναν 3 and D παίκτη στο σώμα ενός small-ball center, που κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους -και τούμπαλιν-, προσφέροντας ισορροπία στις πεντάδες της παρέας του. Όλα αυτά δεν ήταν από την αρχή στο μυαλό του Μαρκς. Τουναντίον, είχε σκεφτεί πως ο Κούρουκς θα περάσει την πρώτη του σεζόν στην αναπτυξιακή λίγκα και μετά θα είχε ο Θεός. Για αυτό και ξόδεψαν την επιλογή του πρώτου γύρου (Νο29) στον Βόσνιο Ντζάναν Μούσα.
Ο 20χρονος ‘έφαγε’ τη θέση του Μούσα από την preseason και μετά ανάγκασε τον κόουτς Κένι Άτκινσον να του δώσει θέση στην starting πεντάδα. Δεν ‘έστησε’ το παιχνίδι πάνω στον Κούρκουκς. Δεν του ζήτησε καν να δημιουργεί τα δικά του σουτ. Η αποστολή του ήταν να ανοίγει το γήπεδο, να κυκλοφορεί την μπάλα και να βάζει τα ελεύθερα σουτ. Εκείνος έκανε όλα τα παραπάνω, με την ενέργεια του και την ικανότητα που ‘χει να περνάει τους αμυντικούς όπως φτάνει στο καλάθι, να εκπλήσσει ακόμα και τους συμπαίκτες του.
Αυτή η επιχείρηση είναι μια ατελείωτη Οδύσσεια.
Όχι μόνο έγινε δουλίτσα, αλλά όλα ήταν μια χαρά έως ότου χτυπήσει στο χέρι ο Ντινουίντι και πάθει αποκόλληση στο πόδι ο ΛεΒερτ (πρώτος σκόρερ και βασικός πλέι μέικερ, καλός ριμπάουντερ και ένας από τους καλύτερους αμυντικούς στην περιφέρεια). Όταν το Μπρούκλιν απέκτησε το 8-18 για ρεκόρ, δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην πίστεψε πως θα το παρατήσει, για να διαλέξει ψηλά στο NBA draft του προσεχούς καλοκαιριού (αυτό του Ζάιον Ουίλιαμσον). Τελικά, νίκησαν τα 20 από τα επόμενα 28 ματς.
Αυτό που είπαμε στους παίκτες, μετά το 8-18 ήταν ‘θα συνεχίσουμε να παίζουμε δυνατά’. Στο δεύτερο πληθυντικό μπήκαμε όλοι. Ο προπονητής, εγώ. Όλοι, με πρώτος βέβαια, τους παίκτες, γιατί από τα χέρια τους περνούν τα περισσότερα.
Οι Ράσελ, Ντινγουϊντι και Νάπιερ έγιναν οι παίκτες που ανέλαβαν το χειρισμό -εν την απουσία του ΛεΒερτ. Ο Κούρουκς ανέλαβε τα υπόλοιπα και οι Νετς εξακολουθούν να είναι μέσα στις θέσεις που οδηγούν στα πλέι οφ. Όπως αποδείχθηκε, η προσθήκη του Μιτς Κρικ με δεκαήμερο συμβόλαιο και η εξέλιξη του ρούκι Τίο Πάινσον ήταν ό,τι χρειαζόταν το σύνολο, για να νιώσει πως πατά στα πόδια του. Ότι έχει ταυτότητα και συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού, που αποδίδει.
Ο Ράσελ έκανε εναντίον των Νάγκετς το 6ο νταμπλ νταμπλ της σεζόν, με 27 πόντους (6/9 τρίποντα) και 11 ασίστ -κατέβασε και 6 ριμπάουντ.
Εξυπακούεται πως βοήθησε και η δουλειά του Άτκινσον, ο οποίος μεταξύ άλλων, έκανε τον Nτ’ Άντζελο Ράσελ από ‘εξόχως ταλαντούχο, αλλά ασυνεπή παίκτη’ σε ηγέτη.
Τον κάθισε στον πάγκο μέχρι να καταλάβει εκείνος πως θα ήταν χρήσιμο να προσέχει τις αποφάσεις που παίρνει, όταν είναι στο παρκέ. Πολλώ δε από τη στιγμή που είναι αυτός, ο οποίος ‘φτιάχνει’ το παιχνίδι της ομάδας του. Και τι έγινε μετά; Ο Ράσελ περνούσε όλη τη μέρα στο γήπεδο, προσπαθώντας να γίνει καλύτερος. Να γίνει ο ηγέτης που είναι τώρα.
Από παρίας, ο 22χρονος έγινε All Star, με μό. 19.6 πόντους, 6.4 ασίστ, 81.8% στις βολές, 37.4% στα τρίποντα και 43.7% γενικά στα σουτ. Όταν έμαθε τα μαντάτα, έβαλε τα κλάματα. Μετά, ευχαρίστησε το Θεό, τους συμπαίκτες του και τους προπονητές του. Ο προπονητής του είπε ότι “δεν φοβάται κανέναν. Πιστεύει αφάνταστα στον εαυτό του”.
Το 135-130 επί των -δεύτερων στη Δύση που τη λες και εξόχως δύσκολη, φέτος- Νάγκετς, τα ξημερώματα της Πέμπτης 7/2 ήταν η 29η νίκη του Μπρούκλιν, που πέρυσι τελείωσε τη χρονιά με 28. Ήταν η 10η στα έντεκα τελευταία εντός έδρας παιχνίδια. Και οι Νετς χρειάστηκε να γυρίσουν από το -14 του πρώτου δεκαλέπτου.
Το σίζον χάι των 36 ασίστ σε 46 εντός παιδιάς, αν μη τι άλλο κάνει ξεκάθαρο πως αυτό που συμβαίνει στο Μπρούκλιν δεν είναι τυχαίο.
Αν φτάσει, τελικά η ομάδα στα πλέι οφ, ο Μαρκς θα είναι υποψήφιος για τον τίτλο του παράγοντα της χρονιάς. Αν δεν μπει, εκείνος θα συνεχίσει τη δουλειά του, σε μια λίγκα που όπως είπε ο Μπιούφορντ “ακόμα και τα δέκα κορυφαία πικ, κατά 20% δεν βρίσκουν τη θέση τους στο rotation”.Για τον Μαρκς “όλα είναι θέμα υπομονής”.
Photos: Associated Press
