Οι Μπουλς απέλυσαν τον Σκότι Πίπεν -που χωρίς τον Πίπεν δεν θα ήταν οι Μπουλς

Είμαστε στην D-4 πριν ‘ανεβάσει’ το Netflix τον “Τελευταίο Χορό”. Στην περίπτωση που δεν έχεις ενημερωθεί, είναι το ντοκιμαντέρ για τους Μπουλς της δεκαετίας του ’90 και την τελευταία σεζόν που πέρασαν στο παρκέ όσοι πέρασαν τον οργανισμό στη σφαίρα του θρύλου -με πρωταγωνιστή τον Μάικλ Τζόρνταν. Τα όσα έκαναν τους ‘Ταύρους’ πρωταγωνιστές, αλλά και αυτά που τους έκαναν κομπάρσους έχουν αναπτυχθεί εκτενώς στο blast from the past του Contra.gr, με το όνομα του Τζέρι Κράουζε να είναι στο επίκεντρο. Είχε βάλει το χεράκι του και σε αυτό που ακολουθεί, εδώ που είσαι. Στο ντοκιμαντέρ θα δεις στο Netflix, μεταξύ άλλων, ανέκδοτο υλικό της σεζόν 1997-98, τους πρωταγωνιστές της λίγκας να καταθέτουν άποψη και να αναφέρονται στο εξωπραγματικό ρεκόρ του Σικάγο που δεν είδαμε ποτέ.

Θα δεις και τον Σκότι Πίπεν, ο οποίος υπήρξε άρρηκτο κομμάτι της σύνθεσης που παρακολούθησε -και θαύμασε- όλος ο πλανήτης. Ο οποίος Σκότι Πίπεν μίλησε σε podcast τα ξημερώματα και αποκάλυψε πως απολύθηκε από τους Μπουλς το καλοκαίρι του 2019, όπου εργαζόταν ως σύμβουλος του COO (ήταν ο Μάικλ Ρέινσντορφ, γιος του ιδιοκτήτη Τζέρι) από το 2012. Κάτι που ουδείς γνώριζε, γιατί εκείνος δεν ήθελε να δημοσιοποιηθεί. Σημείωσε κάτι ακόμα: η συνέντευξη που εμφανίστηκε στο Spotify πριν λίγες ώρες, είχε δοθεί πριν το 2020 NBA All Star Game -πριν προσληφθεί ο Αρτούρας Καρνισόβας για Executive VP. “Θέλω να συνδέομαι με νικητήριες ομάδες” ήταν ένα από τα σχόλια του Πίπεν.

Προφανώς και δεν χρειαζόμασταν κάτι περισσότερο για να ασχοληθούμε με τον τύπο που ‘χε για παρατσούκλι το ‘Robin’, όταν ο Τζόρνταν ήταν ο ‘Batman’ και ‘Batman’ όταν ο ‘Air’ ήταν ο Superman. Όταν ο MJ αποσύρθηκε για πρώτη φορά, ο Πίπεν έγινε ο ηγέτης. Διαπίστωσε πως δεν είναι alpha dog -δεν ήταν ποτέ. Σημείωσε πως εκτός των παρκέ ήταν γνωστός ως ‘No Tippin’ Pippen’ γιατί δεν άφηνε ποτέ tips, στα εστιατόρια.

Ο έξι φορές πρωταθλητής του ΝΒΑ, επτά φορές All Star, οκτώ φορές μέλος της αμυντικής All-NBA first team, Hall of Famer, μεταξύ των 50 καλύτερων παικτών της ιστορίας, ο μόνος NBAer που ‘χει κατακτήσει τίτλο στο ΝΒΑ και χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, την ίδια χρονιά, δυο φορές (1992, 1996), μέλος της Dream Team του 1992, με το Νο33 που φορούσε να είναι στην οροφή του United Center (μαζί με τις φανέλες των Τζέρι Σλόαν, Μπομπ Λοβ και Μάικλ Τζόρνταν), γεννήθηκε στις 25/9 του 1965 στο Χάμπουργκ του Άρκανσας. Πόλη στην οποία ζουν 3000 νοματαίοι ή αν προτιμάς 800 οικογένειες, με μέσο όρο εισοδήματος στα 26.189 δολάρια το χρόνο. Στο σπίτι του Πίπεν ζούσαν 14 άνθρωποι. Οι γονείς του, Έθελ (ύψους 1.80) και Πρέστον (1.85) και τα 11 μεγαλύτερα αδέλφια του. Προφανώς και όλοι ήταν ψηλοί. Ο Scotty Maurice Pippen ήταν πιο ψηλός από όλους.

“Το να είσαι ο μικρότερος της οικογενείας έχει τα καλά του και τα κακά του. Σε προστατεύει όλη η οικογένεια και όλοι θέλουν το καλό σου” είχε πει σε συνέντευξη του στο Esquire, το 2017.

Από τους αριθμούς που διάβασες έως εδώ καταλαβαίνεις πως δεν υπήρχε η δυνατότητα να σπουδάσουν όλα, ούτως ή άλλως. Πόσω μάλλον, μετά το εγκεφαλικό που έπαθε ο -εργάτης σε εργοστάσιο παραγωγής χαρτιού- Πρέστον, που παρέλυσε τη δεξιά πλευρά και επηρέασε την ικανότητα του να περπατάει και να μιλάει. Ο Σκότι ήταν 14 χρόνων. Έξι χρόνια νωρίτερα, είχε μείνει παράλυτος ο μεγαλύτερος αδελφός του -όταν στο σχολείο ένα παιδί δοκίμασε επάνω του μια κίνηση της πάλης και όλα πήγαν τελείως λάθος.

Είχε ήδη ως όνειρο να σκοράρει το νικητήριο καλάθι, στο έβδομο παιχνίδι σειράς NBA Finals. Όπως θα ξέρεις τώρα, δεν έγινε ποτέ clutch player. Τότε υπήρχε ένα θέμα: δεν ήταν καλός στο μπάσκετ. Έφτασε το 1.83 όταν ήταν στη δεύτερη χρονιά στο high school. Επίσης, ήταν πολύ αδύνατος (‘όταν ήταν βρεγμένες οι κάλτσες του, έφτανε τα 60 κιλά‘). Όλα αυτά δεν βοήθησαν ώστε να γίνει μέλος της ομάδας μπάσκετ. Έγινε ρεζέρβα που δεν σηκωνόταν συχνά από τον πάγκο. Νυχθημερόν προσπαθούσε να βελτιώσει τις αδυναμίες του, για να πάρει μια ευκαιρία.

Σε συνέντευξη του στο NBA.com, το 2010, ο κόουτς του Πίπεν στο σχολείο, Ντόναλντ Ουέιν είπε πως ως παιδί ‘ο Σκότι δεν έδειχνε να έχει ό,τι χρειαζόταν για το επόμενο επίπεδο. Σε κάποιο σημείο της σεζόν κάναμε μια συζήτηση. Είπαμε πράγματα που δεν έχω ξεχάσει μέχρι σήμερα.

“Αν έμαθα κάτι είναι πως όταν ένα παιδί σου λέει πως θέλει να παίξει στο ΝΒΑ, δεν γελάς στα μούτρα του. Ήταν αυτό που μου είπε ο Σκότι, τότε. Με βοήθησε να καταλάβω πως είναι καλό να ‘χουν τα παιδιά όνειρα και πίστη και ότι όλα μπορούν να συμβούν αν δουλέψεις και κάνεις όσα πρέπει να κάνεις. Όλα εξαρτώνται από το ποιος είσαι, πού πηγαίνεις και πώς θα φτάσεις εκεί”.

Η δουλειά που έκανε ο μετέπειτα Hall of Famer άρχισε από τους μυς. “Δεν μπορούσα να ελέγξω το ύψος του. Μπορούσα όμως, να τον βοηθήσω να φτιάξει το σώμα του. Στην αρχή δεν του άρεσε η διαδικασία -σε λίγα παιδιά άρεσε. Η πραγματικότητα όμως, ήταν πως όποιος ήθελε να παίξει, έπρεπε να κάνει βάρη. Έτσι έγινε πιο δυνατός και τελικά εξελίχθηκε σε αξιοπρεπές point guard”.

Ως τελειόφοιτος έγινε starter και ηγέτης των 20 νικών του σχολείου του, μαζί και της πρόκρισης στο πρωτάθλημα της πολιτείας. Δεν είχε όμως, προτάσεις από κολέγια “γιατί δεν πίστευαν οι scouts πως έχει ό,τι χρειάζεται για το επόμενο επίπεδο”. Τότε αποφάσισε ο Ουέιν να τηλεφωνήσει στον προπονητή που ‘χε στο κολέγιο και εκείνη την εποχή δούλευε στο University of Central Arkansas. Το όνομα του ήταν Ντον Ντάιερ. “Ήξερε πως δεν θα τον έπαιρνα ποτέ τηλέφωνο, για να του πω απλά να βοηθήσει ένα παιδί. Ο Σκότι ήταν πολύ αποφασισμένος να παίξει στο κολεγιακό πρωτάθλημα, αλλά δεν ήταν από τους παίκτες που έκαναν εντύπωση -δεν ήταν φανταχτερός. Μπορούσε να χειριστεί την μπάλα και να σουτάρει καλά. ‘Έτρεχε’ καλά τις επιθέσεις και δεν έκανε κακές επιλογές. Αν ήταν λίγο πιο ψηλός, θα ‘χε κερδίσει μεγαλύτερη προσοχή”.

Ο Ντάιερ δέχθηκε να συναντηθεί με τον Σκότι και τον μεγαλύτερο αδελφό του, Μπίλι ένα απόγευμα της άνοιξης του 1983. Μετά αποφάσισε να του δώσει τη θέση του team manager. Θα μπορούσε να κάνει προπονήσεις -να κερδίσει το χρόνο του και καλώς εχόντων των πραγμάτων, μια υποτροφία-, αλλά προτεραιότητα ήταν να διαχειρίζεται το υλικό της ομάδας, να δίνει νερά και πετσέτες στους παίκτες και να πλένει τις εμφανίσεις τους. “Σε λίγους μήνες ήμουν starter σε περισσότερα παιχνίδια από αυτούς που είχαν υποτροφίες. Οπότε στο τέλος, μου έδωσαν και εμένα μία. Κάτι πολύ σημαντικό, αφού η οικογένεια μου δεν είχε λεφτά”.

Όταν μετακόμισε στο campus ο Πίπεν ήταν 1.85 και είχε καταλάβει πως δύσκολα θα έκανε το παιδικό του όνειρο, πραγματικότητα. Ήταν πολύ δύσκολο να γίνει NBAer, αφού για να βρει μια θέση στο ρόστερ έπρεπε να αλλάξει τα πάντα. Να γίνει καλύτερος σε όλα. Βασικά έπρεπε να ψηλώσει. Αυτό όμως, δεν ήταν στο χέρι του. Άρα έπρεπε να επικεντρώσει σε όσα μπορούσε να κάνει ο ίδιος. Ο κόουτς του πρότεινε να αρχίσει από το ‘χτίσιμο’ του πάνω μισού μέρους του σώματος του. “Ήταν σαν νεαρό πουλάρι” είχε δηλώσει ο Ντάιερ στην Washington Post, το 1987, “έπρεπε να κερδίσω χρόνο, μέχρι να ψηλώσει”. Στη δεύτερη χρονιά (1985) είχε πάρει 12 εκατοστά. Έφτασε στο 1.98. Επειδή στο σχολείο έπαιζε ως point guard, είχε μάθει να ‘φτιάχνει’ παιχνίδι και είχε ‘κατακτήσει’ το χειρισμό της μπάλας. Όταν απέκτησε το ύψος των φόργουορντ, το ‘γλυκό’ είχε αρχίσει να δένει και ο ίδιος να παίζει και στις πέντε θέσεις.

Στην τρίτη και την τέταρτη ήταν ένας εκ των καλύτερων της ομάδας. Ο κορυφαίος σκόρερ και ριμπάουντερ. Ένας γρήγορος παίκτης, με ατελείωτη αφοσίωση έως το τελευταίο δευτερόλεπτο του ματς. Ήταν πια και δυνατός -χάρη στα βάρη. Τότε συνειδητοποίησε πως το όνειρο να γίνει NBAer δεν έχει ‘χαθεί’. Παρεμπιπτόντως, πήρε πτυχίο στη βιομηχανική διοίκηση.

Αγωνιζόταν στο NAIA (Νational Association of Intercollegiate Athletics), πρωτάθλημα για μικρά κολέγια και πανεπιστήμια που δεν απολάμβαναν της προσοχής των ‘κατασκόπων’. Ωστόσο, ως τελειόφοιτος όταν πια ήταν 2 μέτρα είχε 23.6 πόντους ανά αγώνα, με 60% στα σουτ και 4.3 ασίστ. Έτσι υπέπεσε στην αντίληψη του διευθυντή των scout του ΝΒΑ, ο οποίος ειδοποίησε τις ομάδες να ρίξουν μια ματιά. Ο GM των Μπουλς ήταν ο μόνος που τον άκουσε. Πήγε να ‘τσεκάρει’ τον παίκτη και τον βρήκε ενδιαφέρουσα περίπτωση. Κάτι που δεν γνώριζε ο επικεφαλής του είδους στη λίγκα και για αυτό κάλεσε τον Πίπεν σε ένα all star game, να δείξει ποιος είναι σε όλους. Η λίστα αυτών που τον έκριναν ως prospect αυξήθηκε.

Οι Σόνικς είχαν την 5η επιλογή στο 1987 ΝΒΑ draft, μέσω ανταλλαγής που ‘χαν κάνει με τη Νέα Υόρκη. Εκείνη τη βραδιά πρώτος επιλέχθηκε ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον, από τους Σπερς. Το Σιάτλ είχε αποφασίσει να ‘τραβήξει’ τον Πίπεν, για να τον δώσει στους Μπουλς, με αντάλλαγμα τον Όλντεν Πόλιναϊς. Αυτήν την ανταλλαγή την είχε καταφέρει ο Κράουζε -αυτός ήταν ο λόγος που ο Πίπεν έγινε ‘Ταύρος’. “Προφανώς και ήμουν ενθουσιασμένος που θα βρισκόμουν στην ίδια ομάδα με τον Μάικλ Τζόρνταν, τον καλύτερο παίκτη της ιστορίας”. Η χαρά του έγινε ακόμα μεγαλύτερη, όταν πήρε συμβόλαιο για 6 χρόνια και περισσότερα από 5 εκατομμύρια δολάρια. Δίπλα του είχε και τους Χόρας Γκραντ (Νο10 στο ίδιο draft), Μπραντ Σέλερς και Τσαρλς Όκλεϊ. Ο κόουτς Νταγκ Κόλινς τον χρησιμοποίησε αρχικά ως μπακ απ στο ‘4’.

Έκανε το ντεμπούτο του στις 7/11 εναντίον των Σίξερς. Τελείωσε με 10 πόντους, 2 κλεψίματα και 4 ασίστ, σε 23′ συμμετοχής. Η ομάδα του νίκησε 104-94. Σύντομα σύγκριναν την ταχύτητα και το άλμα του με εκείνα του MJ. Ουδείς αντίπαλος μπορούσε να αισθανθεί άνετα, όταν έφευγε στον αιφνιδιασμό. Πρόσφερε στην άμυνα (στην περιφέρεια, πάνω στην μπάλα ή μέσα στη ρακέτα ή ως βοήθεια), στα ριμπάουντ -παντού. Το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν πως η ανιδιοτέλεια του. Έβαζε πάντα, πρώτη την ομάδα. Και έπαιζε υπό τις όποιες συνθήκες -με τραυματισμούς, ενοχλήσεις κλπ.

Ο Τζόρνταν είχε γίνει ήδη, ο άνθρωπος του. Ο μέντορας του. Αυτός που τον βοήθησε να βελτιώσει τις ικανότητες τους. Μετά τις προπονήσεις, οι δυο τους πήγαιναν για ένας εναντίον ενός. Ένα από τα παιχνίδια τους ήταν να εκβιάζουν όσα περισσότερα λάθη μπορούσαν, ο ένας από τον άλλον. Το… πέρασαν και στα ματς, όπου μετρούσαν και τους πόντους από αιφνιδιασμούς.

Στα playoffs του 1988 ο Πίπεν έγινε ο starter σμολ φόργουορντ. Ήταν η χρονιά που οι Μπουλς είχαν φτάσει στα ημιτελικά της περιφέρειας, για πρώτη φορά σε μια δεκαετία. Ο Πίπεν έκανε ρεκόρ καριέρας σε πόντους, ριμπάουντ και ποσοστό εντός παιδιάς, ενώ βρέθηκε στο Νο3 της λίγκας, στην κατηγορία των κλεψιμάτων. Στο training camp της ίδιας χρονιάς έπρεπε να μπει στο χειρουργείο για να διορθώσει κήλη στη μέση. Έχασε όλη την προετοιμασία και τα οκτώ πρώτα παιχνίδια της σεζόν. Όταν γύρισε ξαναέγινε η ρεζέρβα του Σέλερς. Στα τέλη του Δεκέμβρη έγινε starter. Εξελίχθηκε σε εκ των καλύτερων παικτών της λίγκας και ένας από τους καλύτερους φόργουορντ της ιστορίας του σπορ.

Ήταν ο τύπος που λειτουργούσε ως point guard, στις επιθέσεις κοντά στο καλάθι συμπεριφερόταν ως power forward και σούταρε σαν shooting guard. Στην άμυνα είχε τα σωματικά προσόντα -ίσως τα πιο μακριά χέρια-, τη δύναμη και το μυαλό για να ‘πιάσει’ γκαρντ, φόργουορντ και σέντερ. Συνήθως αναλάμβανε τον καλύτερο παίκτη των αντιπάλων. Τους περισσότερους τους ‘εξαφάνιζε’. Περιπτώσεις σαν και αυτή του Μάτζικ Τζόνσον, στους τελικούς του 1991, τους περιόριζε αισθητά. Ο ιδρώτας του σε αυτό το κομμάτι, επέτρεπε στον Τζόρνταν να ‘σώζει’ ενέργεια. Ο ‘Air’ έχει πει οσάκις πως ‘ο Σκότι με έκανε καλύτερο παίκτη και είναι κρίμα που ο κόσμος κατάλαβε πόσο καλός είναι, αφότου αποσυρθήκαμε αμφότεροι’.

Το 1989 εμφανίστηκε στους Μπουλς ο Φιλ Τζάκσον και παρουσίασε την τριγωνική επίθεση, ώστε να εκμεταλλευτεί τα χαρίσματα των Τζόρνταν και Πίπεν, στο μάξιμουμ. Αυτό σήμαινε πως ο άνθρωπος μας μπορούσε να σουτάρει, να σκοράρει και να είναι playmaker. Έγινε ένας από τους μόλις 3 παίκτες της ιστορίας, που ‘χαν τουλάχιστον 200 κλεψίματα και 100 τάπες στην ίδια σεζόν. Έφτασε τους 18.940 πόντους, τις 6.135 ασίστ και τα 2.307 κλεψίματα. Όλα ανήκουν στο ΤΟΡ20 της ιστορίας. Είναι ο τύπος που έβαλε τα περισσότερα τρίποντα, στην ιστορία των Μπουλς (664) και ο τρίτος στα ριμπάουντ (5726). Είναι και ο δεύτερος -από καταβολής ΝΒΑ- που 1995 ηγήθηκε της ομάδας του σε πόντους, ριμπάουντ και ασίστ, δυο σερί σεζόν. Έχει και τα δεύτερα περισσότερα κλεψίματα, στην ιστορία των playoffs (395, με το Νο1 να απασχολείται από τον ΛεΜπρον Τζέιμς). Στα 17 χρόνια που ήταν στη λίγκα, δεν πήγε μία: το 2004, όταν είπε το ‘αντίο’. Στο ΝΒΑ. Γενικά το είπε το 2008, αφού είχε πάει στη Σουηδία και την Κίνα.

Σήμερα απασχολείται ως αναλυτής του ΝΒΑ, σε τηλεοπτικό κανάλι, κάτι που έκανε πρώτη φορά το 2005. Έχει πρωταγωνιστήσει σε ουκ ολίγες διαφημίσεις, έχει κάνει και τα ‘περάσματα’ του από σίριαλ. Παντρεύτηκε δυο φορές. Μια το 1998 με την Κάρεν. Χώρισαν το 1990 και το 1997 έκανε δεύτερη τελετή, με νύφη τη Λάρσα -νυν κολλητή της Κιμ Καρντάσιαν. Το διαζύγιο τους εκδόθηκε το 2019 -είχαν χωρίσει από το 2016. Μαζί απέκτησαν τέσσερα παιδιά -τρία αγόρια και ένα κορίτσι. Εκείνος είχε άλλα τρία, από προηγούμενες σχέσεις του. Με την πρώτη του σύζυγο έκαναν τον Αντρόν, 32 χρόνων σήμερα. Μετά, απέκτησε δίδυμα κορίτσια, το 1994, από τη σχέση του με το πρώην μοντέλο Σόνια Ρόμπι . Το ένα πέθανε στις εννέα ημέρες. Το 1995 απέκτησε άλλη μια κόρη, με την τότε φίλη του, Ιβέτ. Στις δυο τελευταίες περιπτώσεις, η πατρότητα επιβεβαιώθηκε μέσω δικαστικής διαμάχης. Είχε χωρίσει με την Ιβέτ, έπειτα από τη σύλληψη του για ενδοοικογενειακή βία. Τα τρία μικρότερα αγόρια (ο 19χρονος Σκότι Jr., ο 18χρονος Πρέστον και ο 14χρονος Τζάστιν) παίζουν μπάσκετ. Θέλω να δεις ένα στιγμιότυπο από αγώνα, στον οποίον μετέχουν τα παιδιά του Πίπεν, του Κένιον Μάρτιν και του Ντέρικ Φίσερ. Hint: πλακώθηκαν οι παίκτες, μεταξύ τους.