Οι Λέικερς έχουν 4 λόγους να φοβούνται τους Νάγκετς

To 104-89 των Νάγκετς επί των Κλίπερς, στο Game 7 της ημιτελικής σειράς της Δύσης, σόκαρε το ΝΒΑ – αν όχι τον κόσμο όλο. Η ομάδα (που δεν έγινε ποτέ τέτοια) του Ντοκ Ρίβερς είχε υποθηκεύσει το μέλλον της γι’ αυτόν τον τίτλο. Είχε ‘θυσιάσει’ ανερυθρίαστα το potential του Κάι Τζίλτζιους-Αλεξάντερ και μια σειρά από μελλοντικά draft picks για να δημιουργήσει μια ‘σούπερ τιμ’ γύρω από τον Καουάι Λέοναρντ και σε δεύτερο πλάνο τον Πολ Τζορτζ. Είχε προηγηθεί 3-1 στις νίκες και στα επόμενα δύο με διψήφιες διαφορές, αλλά έχασε τρεις διαδοχικές φορές και αποκλείστηκε σαδιστικά. Η περίφημη κόντρα του Λος Άντζελες, για τον εκπρόσωπο των Δυτικών στους Τελικούς του πρωταθλήματος, δεν έλαβε υπόσταση. Όχι εφέτος.

Ο Τζορτζ απαρνήθηκε τον όρο φιάσκο. Χοντροκομμένος όντως. Όπως και να ‘χει πάντως, απέτυχε ποικιλοτρόπως, εγκλωβισμένη στη διαχείριση των χρόνων, και πλέον κινδυνεύσει να χάσει τα πάντα: από τ’ αστέρια της ως τη γη κάτω από τα πόδια της, εφόσον ενεργοποιηθούν (καλοκαίρι του 2021) όροι αποδεσμεύσεων ή (από εφέτος) οι free agents ψάξουν άλλες συμφωνίες (Μόρις, Χάρελ, Γκριν κλπ).

Για μια στιγμή όμως. Αποκλείστηκαν μεν οι Κλίπερς. Αναπάντεχα έως ανόητα, βεβαίως. Ταυτόχρονα όμως προκρίθηκαν οι Νάγκετς. Ο Νίκολα Βούτσεβιτς (σέντερ των Μάτζικ) σωστά έβαλε τους πάντες στη θέση τους. Και εμάς μαζί.

Τα credits ανήκουν πάντα σ’ αυτούς που τα κατάφεραν. Σ’ αυτούς που δεν λιποψύχησαν. Σ’ αυτούς που άντεξαν μέχρι τέλους και για πρώτη φορά ύστερα από 11 χρόνια έφτασαν τόσο βαθιά στη χρονιά, μολονότι στις δύο σειρές που έπαιξαν υποτιμήθηκαν από τους αναλυτές έχοντας -τόσο στη μία όσο και στην άλλη περίσταση- θεωρηθεί το αουτσάιντερ. Αουτσάιντερ μάλιστα χωρίς πολλές πιθανότητες ν’ ανταποκριθούν και ν’ αποδειχθούν ανθεκτικοί προκειμένου να εξασφαλίσουν διαδοχικές προκρίσεις. Ούτε το 5% έφταναν όταν βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο.

Κόντρα σ’ όλα, οι ‘σβόλοι’ έγιναν ο μπελάς των ισχυρών. Των contenders. Όσων λογίζονταν ως τέτοιοι τη στιγμή της επανεκκίνησης στο Ορλάντο και της αναίρεσης των όσων ίσχυαν ως τότε. Πλέον απειλούν τους Λέικερς του Λεμπρόν Τζέιμς και του Άντονι Ντέιβις. Σκοπεύουν εφεξής να γίνουν το εμπόδιο που θα τους ρίξει πριν μπουν στην τελική ευθεία της διαδρομής προς τον τερματισμό. Το πιστεύουν ακράδαντα, το λένε φανερά και έχουν τα εχέγγυα να καταφέρουν άλλη μια υπέρβαση στο παρκέ φτάνοντας στη λαμπρότερη στιγμή τους απ’ όταν, στα μέσα των 70s, εντάχθηκαν στη διευρυμένη λίγκα. Γιατί πρωτάθλημα έχουν διεκδικήσει στην ABA League.

Πάμε να μετρήσουμε τους λόγους που οι ‘λιμνάνθρωποι’ καλό θα ήταν να πάρουν στα σοβαρά τον τρίτο αντίπαλό τους.

1. Οι Νάγκετς έχουν αναμφισβήτητα το μομέντουμ μετά τα όσα κατάφεραν στις προηγούμενες φάσεις της διαδικασίας. ‘Ατσαλώθηκαν’ χάρη στις ανατροπές που πέτυχαν, τη στιγμή που διαθέτουν ένα σύνολο που το χαρακτηρίζει η άγνοια κινδύνου. Το χάρισμα που εξαλείφει το άγχος. Δεν είναι η ομάδα με την πίεση για την επιτυχία. Ο Νίκολα Γιόκιτς δεν ήξερε να πει τι είναι αυτό που κάνει την ομάδα του ν’ αποδίδει καλύτερα σε καταστάσεις αποκλεισμού. Ωστόσο μόνο και μόνο το γεγονός πως είναι το Ντένβερ έγινε η πρώτη ιστορικά ομάδα που καταφέρνει να γυρίσει από διψήφιες εις βάρος της διαφορές σε τρία διαδοχικά παιχνίδια που κινδυνεύει με αποκλεισμό, τής επιτρέπει να υποστηρίζει πως “στόχος μας είναι το πρωτάθλημα. Αυτός ήταν στην αρχή της σεζόν και ποτέ δεν χάσαμε τη θέα αυτού. Συνεχίσαμε να πιστεύουμε“, όπως ανέφερε ο κόουτς Μάικ Μαλόουν, απόλυτα συνειδητοποιημένος για το επίτευγμα της ομάδας απέναντι στους Κλίπερς, του μπάσκετ που παίζει και της αύρας που εκπέμπει συνολικά. Χτίστηκε κομμάτι-κομμάτι γι’ αυτόν το σκοπό, άλλωστε, άνευ βιαστικές κινήσεις εντυπωσιασμού.

Τι πρέπει να κάνουν οι Λέικερς: Εφόσον βρεθούν σε κατάσταση υπεροχής, πόσο μάλλον σε φάση πρόκρισης, να μην αφήσουν τους Νάγκετς να πιστέψουν ότι μπορούν να επιστρέψουν. Να τους τσαλακώσουν την ψυχολογία, να τους κόψουν τα φτερά και τα πόδια.

2. Είτε στην προ διακοπής είτε στη μετά διακοπής κατάσταση, η δυναμική του Ντένβερ θα έπρεπε να έχει εκτιμηθεί εντελώς διαφορετικά. Εξαιρέθηκε από τη λίστα των υποψηφίων για τον τίτλο, έμεινε εκτός. Όντως οι Νάγκετς πήραν μόλις 3/8 παιχνίδια που έδωσαν στη ‘φούσκα’ του Ορλάντο, γεγονός που γέννησε την ψευδαίσθηση ότι έχουν επηρεαστεί από την αποχή. Ότι έχουν χάσει το ρυθμό τους. Αρκούσαν ωστόσο οι τρεις αυτές νίκες και μόνο για να κλείσουν με το τρίτο καλύτερο ρεκόρ της Δύσης μετρώντας 63% επιτυχία επί συνόλου 73 αγώνων. Ακόμη και πίσω από τα χαμένα ματς αν δει κάποιος, θα παρατηρήσει ένα καλοδουλεμένο σύνολο στην επίθεση που σημείωσε χωρίς ζόρι από 105 ως 121 πόντους! Οι Νάγκετς είχαν την πέμπτη ανώτερη επιθετική επίδοση ανά 100 κατοχές στην κανονική περίοδο, σκοράροντας 112.6 πόντους, μια αναλογία που δεν μεταβλήθηκε στα playoffs, ανεξαρτήτως των αποτελεσμάτων που έφεραν. Σ’ αυτήν την ισορροπημένη εικόνα συνέβαλε κατά κύριο λόγο η αύξηση του ποσοστού από το τρίποντο. Από το 35.9% ‘ανέβηκαν’ στο 39.1%, βελτιώνοντας την επίδοσή τους κατά τρεις ‘γεμάτες’ ποσοστιαίες μονάδες. Πλέον ευστοχούν κατά μέσο όρο σε 14.1 σουτ πίσω από τη γραμμή.

Τι θα πρέπει να κάνουν οι Λέικερς: Να επιστρατεύσουν τη σκληρή άμυνά τους για να ρίξουν τις επιδόσεις των Νάγκετς όσο έχουν την μπάλα και να μην τους δώσουν πολλά ελεύθερα σουτ. Στα playoffs οι Νάγκετς εμφανίζουν συγκριτικά με τους Λέικερς καλύτερη αναλογία ασίστ/λαθών κι αν δεν τους ‘χαλάσουν’ το μυαλό, θα πέσουν στην παγίδα τους.

3. Ο Νίκολα Γιόκιτς ισχυρίστηκε χωρίς δεύτερη σκέψη πως “δεν αποδεχόμαστε ότι κάποιος είναι καλύτερός μας” και μεταξύ μας έχει κάθε δικαίωμα να το πιστεύει (και να περηφανεύεται) τουλάχιστον για τον εαυτό του. Είναι one of a kind, μια μπασκετική φιγούρα που άλλη τέτοια δεν κυκλοφορεί εκεί έξω. Το triple double που πέτυχε στο παιχνίδι πρόκρισης επί τους Κλίπερς, χωρίς πολύ σκοράρισμα αλλά δανείζοντας από τη λάμψη στους συμπαίκτες του (16 πόντοι, 22 ριμπάουντ, 13 ασίστ) ήρθε να κουμπώσει ιδανικά στις πρότερες καταπληκτικές εμφανίσεις του, είτε πηδάει είτε όχι εφημερίδα, και παράλληλα τον τοποθέτησε στο ίδιο επίπεδο με τους Ράσελ Γουέστμπρουκ και Ρέιτζον Ρόντο, τους δύο παίκτες που είχαν προηγουμένως κατορθώσει κάτι ανάλογο δύο φορές σε Game 7.

Τι θα πρέπει να κάνουν οι Λέικερς: Να μονιμοποιήσουν τον Άντονι Ντέιβις στο ‘5’, διότι ουδείς εκ των Μαγκί ή Χάουαρντ έχουν την ευχέρεια να μαρκάρουν τον Σέρβο και να μην εκτεθούν ανεπανόρθωτα, ενώ στο κοντά σχήματα ο Μόρις δεν διαθέτει το απαραίτητο μέγεθος.

4. Όσο ο Νίκολα Γιόκιτς ταλαιπωρεί εθιστικά τους αντίπαλους ψηλούς, ως ένας άλλος Joker, και τραβά πάνω του όλη την άμυνα τόσο ο Τζαμάλ Μάρεϊ επιδεικνύει το χάρισμά του στο σκοράρισμα. Αυτό που του αρέσει να κάνει δηλαδή στο παρκέ. Στη σεζόν της ‘εκτόξευσής’ του, ο Καναδός δεν είναι όσο πόιντ γκαρντ ορίζει η θέση του, καθώς έχει κατά νου περισσότερο να στείλει την μπάλα στο καλάθι παρά να δημιουργήσει για τους άλλους. Πασάρει σίγουρα καλά, αλλά η δουλειά του είναι άλλη. Μάλιστα είναι πια ο μοναδικός παίκτης όλων των εποχών με 40 ή περισσότερους πόντους σε τουλάχιστον τρία παιχνίδια αποκλεισμού και με άλλη μια 50άρα να συμπληρώνει το προφίλ του στα playoffs τραντάζει συθέμελα τις περιφερειακές άμυνες των αντιπάλων του γκρεμίζοντας ταυτόχρονα το συνολικό πλάνο εξουδετέρωσης του Γιόκιτς, μια και δεν είναι εύκολο να δίνονται βοήθειες. Ως τώρα στην postseason έχει 27.1 πόντους ανά ματς και 35.2 ανά 100 κατοχές – ως ο τρίτος καλύτερος γκαρντ της κατηγορίας, ευστοχώντας σε σχεδόν 1 από τα 2 (4.9/10 στο σύνολο) τρίποντα που δοκιμάζει στα ματς.

Τι θα πρέπει να κάνουν οι Λέικερς: Να επιμείνουν στην πίεση της μπάλας από τον Ρέιτζον Ρόντο. Του Ρίβερς δεν του βγήκε που σε κάποιια διαστήματα δοκίμασε ψηλότερους αντιπάλους πάνω του και ο Βόγκελ δεν θα πρέπει να πασαρυθεί.

Συμπερασματικά οι Λέικερς κέρδισαν τα 3/4 παιχνίδια τους στην κανονική διάρκεια και φαινομενικά εξασφαλίζουν ένα αβαντάζ πριν από την έναρξη των Τελικών της Δύσης. Τους συντροφεύει ούτως ή άλλως η ευνοϊκή παράδοση των 5 προκρίσεων σε ισάριθμα ζευγαρώματα με τον εν λόγω αντίπαλο. Η πρώτη το 1979 και η πιο πρόσφατη το 2009. Τότε που ο Καρμέλο Άντονι έχανε την πρώτη ευκαιρία του για να διεκδικήσει ένα δαχτυλίδι. Παρόλα αυτά οι Νάγκετς, σε ουδέτερο έδαφος, θα είναι όσο ανταγωνιστικοί τούς επιτρέψουν οι δύο αστέρες τους. Μ’ αυτούς σε επίπεδα ημιτελικών και το υπόλοιπο σύνολο να εκπληρώνει το πλάνο, όλα είναι πιθανά πια.