Οι Jordan Rules απέδειξαν πως οι κανόνες υπάρχουν για να ‘σπάνε’

Tους Πίστονς δεν τους αποκαλούσαν Bad Boys για δέκα ολόκληρες σεζόν, χωρίς να υπάρχει λόγος. Δεν ήταν δηλαδή, ότι οι sportscasters είχαν τον καημό να βρουν ένα φανταστικό παρατσούκλι. Έλεγαν ό,τι έβλεπαν. To θέμα είναι τι έβλεπαν. Ας κάνουμε ένα ταξίδι στο χρόνο.

Η σεζόν 1980-81 είχε τελειώσει για το Ντιτρόιτ με το αρνητικό σερί των 21 ηττών (που τότε ήταν το χειρότερο ρεκόρ όλων των εποχών), πριν περάσουν στην επιλογή του Αϊζάια Τόμας στο Νο2 του 1981 NBA draft. Πέντε μήνες μετά, πρόσθεσαν τον Βίνι Τζόνσον στο ρόστερ -μέσω ανταλλαγής με τους Σόνικς-, τον Φλεβάρη του 1982 αφίχθη και ο Μπιλ Λαμπίρ -σε ανταλλαγή με τους Καβς- και ένα χρόνο μετά προσελήφθη ο Τσακ Ντέιλι, για κόουτς.

Μετά το 3-2 στο ζευγάρωμα με τους Νικς, στα playoffs του 1984, ήλθε η πρόκριση στους ημιτελικούς της Δύσης το 1985. Απέναντι τους βρήκαν τους πρωταθλητές Σέλτικς, οι οποίοι και προχώρησαν, εν τούτοις στη διαδικασία των έξι ματς γεννήθηκε μια από τις πιο ιστορικές αντιπαλότητες -που δεν είναι το σημερινό μας θέμα.

Ο Τσακ Ντέιλι στην αγκαλιά του Τζο Ντουμάρς, το 1990 (AP Photo/H. Joe Holloway Jr., File) ASSOCIATED PRESS

 

Το 1985 NBA draft ήταν αυτό που οι Πίστονς ‘τράβηξαν’ στο Νο18 τον Τζο Ντουμάρς, ενώ πήραν με ανταλλαγή από τους Ουάσινγκτον Μπούλετς τον Ρικ Μαχόρν, για να κάνει παρέα στα φόργουορντ στον -σκόρερ-Έιντριαν Ντάντλι, ο οποίος αφίχθη το 1986. Είχε προηγηθεί ο αποκλεισμός από τους Χοκς, στον πρώτο γύρο των playoffs του και αυτός έμελλε να φέρει τη μεγάλη αλλαγή. Οι του οργανισμού αποφάσισαν πως στο εξής η προτεραιότητα θα ήταν η -δεν θα σκοράρεις ποτέ και για κανένα λόγο- άμυνα. Για αυτό το λόγο προτίμησαν τον Τζον Σάλεϊ, στο Νο11 του 1986 NBA draft, τον Ντένις Ρόντμαν στο Νο27 και τον Ντάντλι, σε ανταλλαγή με τους Τζαζ, μεσούσης της περιόδου. Το 1988 έβαλαν ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ: αυτό του ύψους 2.13 Τζέιμς Έντουαρντς -μέσω ανταλλαγής που έκαναν με το Φοίνιξ.

Αυτό που ακολούθησε ήταν ο ‘θάνατος της αλεπούς’, με σκληρές άμυνες, από αυτές που δεν φλέρταραν απλά με τα όρια του φάουλ, αλλά τερμάτιζαν ό,τι υπήρχε τότε έως φάουλ. Και κάπως έτσι προέκυψε και το Bad Boys.

Το πρώτο ‘ταξίδι’ στους τελικούς του ΝΒΑ ήλθε το 1988, όταν ‘πέρασαν’ τους Μπούλετς και τους Μπουλς, στο πρώτο ματσάρισμα με το Σικάγο στα playoffs, από το 1974. Τότε είχαν περάσει οι “Ταύροι” στα επτά ματς -με +2 στο τελευταίο. Οι οποίοι “Ταύροι” είχαν το 1988 τους Σκότι Πίπεν και Χόρας Γκραντ να αναζητούν την ταυτότητα τους ως NBAers. Υπήρχαν οι Τσετ Ουόκερ, Μπομπ Λοβ, Τζέρι Σλόαν. Το τρίτο παιχνίδι δεν είχε προλάβει να αρχίσει και ο Λαμπίρ είχε ήδη τσακωθεί με τον Τζόρνταν. Το συμβάν αποσυντόνισε το Σικάγο, αλλά ένωσε το Ντιτρόιτ που απέκτησε τον έλεγχο, νίκησε άνετα (101-79).

Στο τέλος πήρε και τη σειρά, με τον Air να πέφτει αναίσθητος στο παρκέ στον 5ο τελικό, έπειτα από αγκωνιά που δέχθηκε από τον Τόμας. Από εκείνη τη στιγμή, οι δυο οργανισμοί έγιναν μισητοί εχθροί. Από εκείνη τη στιγμή άρχισαν να γράφονται οι Jordan Rules, που έγιναν και βιβλίο.

Οι Πίστονς δεν ήξεραν/δεν απαντούσαν

Από το 1988 έως το 1990 οι Πίστονς κλήθηκαν να περάσουν πάνω από τους Μπουλς, για να φτάσουν στους NBA Finals. Το έκαναν με τρόπο που πέρασε στην ιστορία -και έγινε copy paste για άλλους σκόρερ, με τελευταίο τον Στέφεν Κάρι. Και αν όλοι είχαν καταλάβει πως οι παίκτες του Τσακ Ντέιλι ακολουθούσαν πολύ συγκεκριμένο πλάνο για να περιορίσουν τον MJ, οι παίκτες δήλωναν άγνοια, σε σχετικές ερωτήσεις.

“Στην αρχή λέγαμε ό,τι μας ερχόταν. Για εμάς είχε καταντήσει αστείο να μας ρωτούν. Ο Τσακ έλεγε τα δικά του, άφηνε να εννοείται ότι είχαμε ένα μυστικό πλάνο για τον Τζόρνταν και όλοι ‘τσιμπούσαν’. Όλοι έγραφαν ιστορίες για την υποτιθέμενη στρατηγική μας. Εμείς τα διαβάζαμε και κάποια στιγμή μας λέει ο Αϊζάια ‘μπήκαμε στο μυαλό τους. Έτσι θα τους νικήσουμε’”. Ρικ Μαχόρν.

Στο ντοκιμαντέρ που δημοσιεύτηκε στο κανάλι των Πίστονς, στο YouTube αποκαλύφθηκε η πάσα αλήθεια και με εικόνα. Ο Τέρι Φόστερ (αρθρογράφος στο Detroit News) ήταν από τους πρώτους που διαπίστωσαν πως υπήρχε ένας πολύ συγκεκριμένος τρόπος που έπαιζαν οι Bad Boys τον Τζόρνταν. Και ότι θα ήταν χρήσιμο να γραφτεί. Προέκυψε όμως, ένα θέμα: “όποιον και αν ρώτησα, μου απαντούσε ‘για ποιο πράγμα μιλάς; Δεν υπάρχει κανονισμός. Τον παίζουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε, όπως όλοι οι άλλοι‘”. Του έλεγαν ότι δεν κάνουν κάτι ιδιαίτερο, που να τον αφορά. Αυτά που έκαναν, τους διέψευδαν.

Όπως είχε πει ο Τζέιμς Έντουαρντς (aka Βούδας) “αυτά που ‘χαμε συμφωνήσει να κάνουμε ήταν για να τα ξέρουμε μόνο εμείς. Κανείς άλλος”. Για αυτό και όλοι δήλωναν άγνοια, με έκδηλη την έκπληξη τους σε κάθε σχετική ερώτηση. Συνήθως οι απαντήσεις συνοδεύονταν με σχόλια του τύπου “είναι κάτι που δημιουργήσατε εσείς οι δημοσιογράφοι;”. Ο Λαμπίρ ήταν ένας εκ των πρωταγωνιστών στους κανονισμούς και το… θεατρικό (‘δεν ξέρω τι λέτε‘), πριν παραδεχθεί πως “οι κανόνες είχαν ως στόχο να τον σταματήσουμε και τελεία. Δεν υπήρχε άλλος που μπορούσε να μας νικήσει σε εκείνον τον οργανισμό”.

Κατά το ΝΒΑ.com που είχε ασχοληθεί με το θέμα, το Μάρτη του 2003, η κεντρική ιδέα ήταν πως για να τον περιορίσουν (διότι ευθύς εξ αρχής είχε συμφωνηθεί πως δεν γίνεται να τον ‘εξαφανίσουν’) θα ‘έπαιζαν’ με το μυαλό του, θα τον έκαναν να αισθανθεί ευάλωτος έως και φόβο, για κάθε διείσδυση. Θα τον έπαιζαν δυνατά, θα τον προκαλούσαν, θα του ‘έριχναν’ διάφορες άμυνες και θα τον έβγαζαν εκτός ισορροπίας. Κάποιες φορές έστελναν πολλούς πάνω του, για να μην πάρει την μπάλα. Άλλες είχαν ένα παίκτη για αρχή, πριν σκάσουν δυο με το που ακουμπούσε την μπάλα. Και όταν έβαζε πλώρη για το καλάθι, δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνει άνετα -αφού εμφανίζονταν διάφοροι στο διάβα του. Στη διετία που ακολούθησε, ‘έχτισαν’ πάνω σε αυτό, τον πρώτο τους τίτλο και το back to back. Έτσι, συμπλήρωσαν τρία χρόνια υπεροχής, που ολοκληρώθηκε με τρόπο, για τον οποίον θα διαβάσεις πιο κάτω.

Ο Τσακ Ντέιλι είχε αποκαλύψει το Μάιο του 2007, στο Sports Illustrated τι ακριβώς είχαν καταστρώσει τα ‘Κακά παιδιά” για να δουν προκοπή απέναντι στον Τζόρνταν -γιατί θύμιζε κάτι από τον τρόπο που προσπαθούσαν να περιορίσουν οι Πίστονς τον ΛεΜπρον Τζέιμς, στην postseason.

Ο κοσμος υποτιμα ποσο δυσκολο ειναι να αντιμετωπισεις εναν superstar. Μεχρι να νιωσεις ανετα με το παιχνιδι σου, δεν μπορείς να είσαι ποτε σιγουρος για το τι πρεπει να κανεις.

“Όταν ήταν στην αρχή της επίθεσης, κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να πάει προς τα αριστερά και μετά κάναμε παγίδα. Αν ήταν στο αριστερό φτερό, πηγαίναμε αμέσως με δυο παίκτες. Αν ήταν στο δεξί, στήναμε πιο αργά την παγίδα. Μπορούσε να σε πληγώσει το ίδιο και από τις δυο πλευρές του γηπέδου -βασικά μπορούσε να σε πληγώσει και από τον πάγκο με τα χοτ ντογκ. Θέλαμε ωστόσο, να περιορίσουμε την οπτική του. Όταν ήταν στη ρακέτα, τον ‘παγιδεύαμε’ με ψηλούς. Ο άλλος κανόνας ήταν πως κάθε φορά που περνούσε από δίπλα σου, έπρεπε να τον ‘τσακώσεις’. Και όταν έφτανε στην baseline, έπρεπε να τον ‘καταρρίψουμε’. Δεν θέλαμε να είμαστε ‘βρώμικοι’ και ξέρω ότι ο κόσμος πιστεύει πως ήμασταν, αλλά έπρεπε να κάνουμε επαφή και να είμαστε πολύ δυνατοί –η λογική ήταν ή κάνεις δυνατό φάουλ ή δεν κάνεις καθόλου. Και στην τουαλέτα να πήγαινε, έπρεπε να τον ακολουθήσουμε όλοι, κι εκεί. Zητούμενο ήταν να μην τον αφήσουμε να σηκωθεί από το έδαφος“.

Για να ‘χεις το πλήρες στόρι, οφείλω να σου πω ότι ο Ντέιλι είχε δεχθεί ουκ ολίγες απειλές, για τον τρόπο που έπαιζαν οι Bad Boys -και έκανε έξαλλους αντίπαλους παίκτες και προπονητές. Τότε δεν υπήρχαν social media. Του έστελναν με το ταχυδρομείο τις κατάρες και τις ‘προειδοποιήσεις’. Το Assosiated Press είχε εξασφαλίσει 67 σελίδες από την έρευνα που είχε διατάξει το FBΙ, για το θέμα. Σε ένα από τα γράμματα -με αποστολέα από το Κλίβελαντ- αναφερόταν το εξής: “Ο Θεός με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πως ΕΣΥ, όχι ο Λαμπίρ ή ο Μαχόρν ή όποιος άλλος έχει καταληφθεί από το Σατανά“. Είχε προηγηθεί η διάσεισή του Μαρκ Πράις, γκαρντ των Καβς, έπειτα την αγκωνιά του Μαχόρν και οι -εντός παρκέ- μπουνιές του Λαμπίρ με τον Μπραντ Ντόχερτι.

“Oι Jordan Rules ήταν η τρίτη μεγαλύτερη ανακάλυψη μετά τον Κώδικα Da Vinci και τη συνταγή της Coca-Cola”. Τζο Ντουμάρς.

Τον έπαιζαν δυνατά (βλ. χτυπούσαν) εντός και εκτός φάσεων, του συμπεριφέρονταν με τον πλέον σκληρό (έως αντικανονικό) τρόπο, από την αρχή έως το τέλος της συμμετοχής του. Τα ‘πρέπει’ ήταν τα εξής:

➜ Για αρχή ο Ντουμάρς μάρκαρε ψηλά τον MJ, με τη βοήθεια του Ρόντμαν -και να προσπαθεί να τον στείλει αριστερά, όπου τον περίμενε άλλος ψηλός. Το ιδεώδες ήταν να αναγκάσουν τον Air να πασάρει ή να πάρει το πιο δύσκολο σουτ.

➜ Η εναλλακτική ήταν να πάει σε άλλον ο Ντουμάρς και να αναλάβει τον Air o Ρόντμαν, ως πρώτος αμυντικός -ο οποίος από την αρχή της καριέρας του ήταν γνωστός ως physical player. Κάτι που προφανώς δεν άρεσε στον MJ -γιατί σε κάποιες φάσεις δεχόταν καθαρές περιπτώσεις ‘καρατιών’. Δηλαδή, ο Τζόρνταν ή είχε τον Ντουμάρς μέσα στα μούτρα του ή τον Ρόντμαν να τον κάνει έξαλλο -με γονατιές και αγκωνιές.

➜ Αν τυχόν ο Air περνούσε τον Ρόντμαν, τον περίμενε ο Ντουμάρς.

➜ Στην άλλη άκρη του γηπέδου, η εντολή ήταν να ‘χει την μπάλα -για σουτ- αυτός που είχε αναλάβει ο Τζόρνταν, ώστε να τον αναγκάσουν να δουλέψει και στην άμυνα και να τον κουράσουν. Δηλαδή, αν πήγαινε πάνω στον Ντουμάρς, έπαιρνε αυτός το σουτ. Αν πήγαινε πάνω στον Τόμας, τότε ήταν εκείνος ο εκλεκτός να ολοκληρώσει το play.

Όλη η λίστα με τους Jordan Rules είχε την ίδια σημείωση στο τέλος: όποιος τον είχε μπροστά του έπρεπε να είναι physical μαζί του.

Όταν λοιπόν, ο MJ έβλεπε χώρο μπροστά του ήξερε πως τη στιγμή που θα περπατήσει σε αυτόν, θα τον χτυπήσουν. “Η λογική ήταν να του δημιουργηθεί η σκέψη πως μπορούσε να τραυματιστεί”, ώστε να αποφύγει τη συγκίνηση. “Ήθελαν να τον κάνουν να ανησυχεί για το πού είναι ο Λαμπίρ ή ο Μαχόρν ή ο Ρόντμαν ανά πάσα στιγμή”. Η αλήθεια είναι πως δεν πτοήθηκε, όσο περίμεναν οι Πίστονς. Πολλές φορές, παρά το ξύλο που δεχόταν, αυτό που είχε στο μυαλό του το έκανε. Σίγουρα το έκανε πιο δύσκολα εναντίον των Πίστονς, από ό,τι απέναντι σε όλους τους άλλους που επίσης, ήταν σκληροί μαζί του, αλλά δεν είχαν τους Bad Boys. Για την ιστορία, αντέγραψαν την τακτική οι Νικς, από το 1992 έως το 1998.

Ο Μαχόρν είχε εξηγήσει ότι “ξέραμε πως θα σκοράρει όποτε ήθελε, γιατί αυτός ο παίκτης ήταν. Προσπαθούσαμε να τον περιορίσουμε και να αναγκάσουμε άλλους ‘Ταύρους΄’ να μας νικήσουν”. Εκείνος δεν έδινε πάσα αν δεν είχε εξαντλήσει όλους τους τρόπους που διέθετε, για να βάλει ο ίδιος το καλάθι. “Αρνείτο να παραιτηθεί”. Αλλά δεν κατάφερε και να τους νικήσει και έτσι είχαν τη δυνατότητα να γίνουν πρωταθλητές.

Σε έχω αφήσει στο 1988. Αφότου πέρασαν τους ‘Ταύρους’ οι Πίστονς, αντιμετώπισαν τους Σέλτικς στους τελικούς της περιφέρειας. Χρειάστηκαν έξι παιχνίδια για να πατήσουν το πόδι τους στους τελικούς, για πρώτη φορά από το 1956. Εκεί τους περίμεναν οι Λέικερς, των Magic Johnson και Byron Scott που έκαναν το repeat. Τα “Πιστόνια” έφτασαν πολύ κοντά, ώσπου στο έκτο ματς ο Τόμας έπαθε διάστρεμμα.

Δεν αποχώρησε (τι Bad Boy θα ήταν). Συνέχισε και έκανε ρεκόρ τελικών με 25 πόντους, στην τρίτη περίοδο. Η ομάδα του ωστόσο, ‘έπεσε’ για ένα πόντο (103-102) και το σκορ της σειράς έγινε 3-3. Όλα επρόκειτο να κριθούν στο τελευταίο ματς, όπου οι Τζέιμς Ουόρθι (αναδείχθηκε MVP των τελικών) και Σκοτ ηγήθηκαν της διαδικασίας που έδωσε δαχτυλίδι.

Οι Πίστονς το συνέχισαν από εκεί, για να επιστρέψουν στους τελικούς του 1989, όπου τους περίμεναν πάλι οι Λέικερς. Ήταν η σεζόν που τα ‘Πιστόνια’ είχαν μετακομίσει από το Silverdome στο The Palace of Auburn Hills. Στην postseason “καθάρισαν’ τους Σέλτικς και Μπακς (με sweep) και στους τελικούς της περιφέρειας συνάντησαν τον Τζόρνταν. Αφότου έχασαν τα δυο από τα 3 πρώτα παιχνίδια, παρουσίασαν τους ολοκληρωμένους Jordan Rules. ‘Πήραν’ τους τρεις επόμενους αγώνες και τον πρώτο τίτλο, όντες οι μόνοι που έκαναν το 3/3 σε εκτός έδρας τελικούς.

Στους τελικούς περίμεναν πάλι, οι Λέικερς. Ο Μάτζικ είχε αναδειχθεί MVP για δεύτερη φορά, με τους “Λιμνανθρώπους” να ‘χουν σκουπίσει τους Πόρτλαντ, Σιάτλ και Φοίνιξ. Πριν τον πρώτο τελικό, ο Σκοτ τραυματίστηκε στον προσαγωγό και τέθηκε εκτός. Στις αρχές του δεύτερου τελικού, έπαθε κάτι ανάλογο ο Μάτζικ και βγήκε και αυτός νοκ άουτ. Το 3-peat φάνταζε ακατόρθωτο. Ήταν. To Nτιτρόιτ άρχισε, διαλύοντας το σερί των 11 επιτυχιών του Λος Άντζελες στην postseason και αυτήν τη φορά το έφτασε μέχρι τέλους. Το 1990 έγινε το repeat, με τον Μαχόρν να αναδεικνύεται καλύτερος αμυντικός της χρονιάς, τον Ρόντμαν να κρατά το Bad Boys mode, τους Μπουλς να εμφανίζονται πάλι, στη μέση και -αυτήν τη φορά- τους Μπλέιζερς στο φινάλε, με τον Ντράζεν Πέτροβιτς στη σύνθεση τους. Ήταν ο μόνος μη Αμερικανός των τελικών και ηγέτης της πορείας έως τους ΝΒΑ Finals.

Το 1991 ήταν η τέταρτη διαδοχική χρονιά που οι Πίστονς έπρεπε να περάσουν τους -καλύτερους της regular season- Μπουλς στην postseason. Aυτήν τη φορά το πλεονέκτημα της έδρας το ‘χε το Σικάγο. Συναντήθηκαν στους τελικούς της Ανατολής. Παραμονές της εκκίνησης, ο Τζόρνταν είχε δηλώσει “υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να προωθήσουν το μπάσκετ που παίζει το Ντιτρόιτ. Δεν νιώθω πως έχουμε τεράστια αυτοπεποίθηση, αλλά θέλουμε να ‘σκοτώσουμε’ αυτήν την ομάδα”.

Μια έκπληξη περίμενε τα ‘Πιστόνια”. Ο Τεξ Ουίντερ είχε την έμπνευση της triangle offense (την είχε διδαχθεί στο κολέγιο του -Southern California) ως λύσης στο πρόβλημα που ‘χε βάλει το Ντιτρόιτ, τη μοιράστηκε με τον Φιλ Τζάκσον και the rest is history. Oι “Ταύροι” σκούπισαν το Ντιτρόιτ, παίκτες αποχώρησαν από το γήπεδο πριν τελειώσει το τέταρτο ματς που διεξήχθη στο Palace (έμεναν 7.9”), με τους Ντουμάρς και Σάλεϊ να κρατούν τα προσχήματα και να συγχαίρουν τους νικητές. Μια που διάβασες για την τριγωνική επίθεση, ας πούμε δυο τρία πράγματα -σε απλά ελληνικά-, αφού πρώτα επισημανθεί πως στην επιτυχή λειτουργία βοήθησε το γεγονός ότι το support group του Τζόρνταν ήξερε και μπορούσε να κάνει όσα χρειάζονταν.

Οι Μπουλς τη δούλευαν από νωρίτερα, αλλά το 1991 την ‘είχαν’ απόλυτα. Απαιτεί διαρκεί κίνηση όχι μόνο της μπάλας, αλλά και των παικτών που έχουν την μπάλα. Απαιτεί σωστές αποστάσεις: να απλώνονται οι παίκτες σε απόσταση 4 με 6 μέτρων και έτσι έχουν χώρους για ‘κοψίματα’, αλλά και για πάσες (κάνοντας και δύσκολες τις ‘παγίδες’, με τον κάθε αμυντικό να πρέπει να φύγει τουλάχιστον 4 μέτρα από τον παίκτη του -σε άμυνα τριών ή λιγότερων μέτρων μειώνονται τα ποσοστά αυτών που παίρνουν τα σουτ κατά 20%). Το τρίτο σημείο-κλειδί για την τριγωνική επίθεση είναι οι παίκτες που ασχολούνται μαζί της, να μπορούν να σουτάρουν ή να πασάρουν ανά πάσα στιγμή.

Στη μέτρηση που ‘χει κάνει το Sports Science του ESPN, είχε χρησιμοποιήσει ως μοντέλο τον Τζέισον Καπόνο. Υπολογίστηκε λοιπόν, το εξής: για να περάσει η μπάλα από τη μια γωνία του (μισού) γηπέδου στην άλλη θέλει 1”. Ο πιο γρήγορος χρόνος για να την πιάσει ένας παίκτης και να εκτελέσει, είναι 0.22”. Στη θεωρία λοιπόν, σε 5” υπάρχουν τουλάχιστον 340 διαφορετικές επιλογές για σουτ, εφόσον η ομάδα που παίζει με την τριγωνική επίθεση κάνει σωστά τη δουλειά της. Αν δεν την κάνει καλά, καταστρέφεται.

Οι Μπουλς πέρασαν τους Πίστονς το 1991 και στους τελικούς βρήκαν τους Λέικερς. Τους πέρασαν και αυτούς και πήραν τον πρώτο από τους τρεις σερί τίτλους, μέχρι το πρώτο ‘αντίο’ του Τζόρνταν -τρεις μήνες μετά τη δολοφονία του πατέρα του.