Οι 10 κορυφαίοι ξένοι της Α1

Πρέπει να διευκρινίσουμε ότι από το συγκεκριμένο αφιέρωμα λείπουν οι "νατουραλιζέ" που αγωνίστηκαν κατά καιρούς στην Α1 διότι πλέον λογίζονται ως Ελληνες. Φυσικά, δεκτές οι ενστάσεις, άλλωστε εκφράζουμε υποκειμενική άποψη. Περιμένουμε τα σχόλιά σας.

Αναλυτικά

Zάρκο Πάσπαλι

Ποτέ (ή σχεδόν ποτέ) ένας παίκτες δεν άλλαξε τη μοίρα μίας ολόκληρης ομάδας. Ο Ζάρκο Πάσπαλι όμως τα κατάφερε και μάλιστα εξαιρετικά. Όταν ο Γιάννης Ιωαννίδης τον επέλεξε το καλοκαίρι του 1991 για το νέο Ολυμπιακό που έχτιζε ίσως δεν περίμενε ότι ο Μαυροβούνιος θα «κούμπωνε» τόσο αρμονικά στο σχέδιο που ετοίμαζε. Ο Ζάρκο αποδείχθηκε όμως λίρα εκατό. Κουβάλησε μόνος του τον Ολυμπιακό στην πρώτη σεζόν (όταν ανακηρύχθηκε μάλιστα και πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος), τον έκανε στη συνέχεια πρωταθλητή Ελλάδας και τον έφτασε μέχρι τον τελικό του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 1994. Υπηρέτησε επίσης με συνέπεια τον Παναθηναϊκό, τον Πανιώνιο και τον Αρη και συνέδεσε το όνομά του με το πρωτάθλημά μας. Ο Ζάρκο είναι (και) δικό μας παιδί.

Ντόμινικ Ουίλκινς

Το καλοκαίρι του 1995 ο Παύλος Γιαννακόπουλος έψαχνε μία ακόμη μεταγραφική υπέρβαση για τον Παναθηναϊκό. Εκείνη τη φορά όμως στόχευε πραγματικά ψηλά. Οι υπόλοιποι το καταλάβαμε όταν διαβάσαμε στις εφημερίδες ότι ο εκλεκτός του άκουγε στο όνομα Ντόμινικ Ουίλκινς. Και αρχίσαμε να..τσιμπιόμαστε όταν ο Παναθηναϊκός ανακοίνωσε επίσημα τη συμφωνία! Τα πράγματα είναι απλά στην περίπτωση του γεννημένου στο Παρίσι άσου. Είναι ο καλύτερος NBAer που πέρασε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Πρώτος σκόρερ στο ΝΒΑ το 1986, 9 φορές all-star, γνήσιος πρωταγωνιστής στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Στον Παναθηναϊκό, με τρεις μήνες πραγματικού μπάσκετ και παρά τα «καψόνια» του… αντιτουριστικού Μάλκοβιτς έγινε πρωταθλητής Ευρώπης (και ΜVP του φάιναλ φορ στο Παρίσι) και Κυπελλούχος Ελλάδας. Ηταν και οι δύο πρώτοι συλλογικοί τίτλοι στη μεγάλη καριέρα του.

Εντι Τζόνσον

Παίκτης με τέτοιο σουτ απλά…δεν υπάρχει σήμερα στο παγκόσμιο μπάσκετ. Δεν πρόκειται για υπερβολές. Απλώς θυμηθείτε τα κατορθώματα του fast Eddie με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Ο άνθρωπος, στα 35 του, ουδόλως ενοχλήθηκε από τη ριζική αλλαγή περιβάλλοντος και τους διαφορετικούς κανονισμούς του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Εμπαινε στο παρκέ και απλά τα… έχωνε με το δικό του προσωπικό στιλ και με ταχύτητα που θα ζήλευε ακόμα και ο …Λούκι Λουκ. Μπορεί να αγωνίστηκε μόλις μία σεζόν στην Α1, ο Εντι Τζόνσον όμως κατάφερε να αφήσει για τα καλά το στίγμα του αλλά και να πάρει το πρωτάθλημα του 1995. Εν συνεχεία επέστρεψε στο ΝΒΑ και εξακολούθησε να «ματώνει» τα διχτάκια μέχρι τα 40 του.

Ουόλτερ Μπέρι

Τον έβλεπες να σουτάρει με εκείνο το (επιεικώς) παράξενο στιλ και έλεγες «δεν μπορεί, airball θα κάνει». Και όμως η μπάλα έμπαινε μέσα, σχεδόν πάντα. Εβλεπες ότι δεν μπορούσε να πηδήξει ψηλά όπως οι αντίπαλοί του και έλεγες «οκ, την έφαγε την τάπα». Και όμως, πάλι η μπάλα αναπαυόταν στο διχτάκι. Αυτός ήταν ο Ουόλτερ Μπέρι. Ενας γνήσιος σκόρερ, ένας μεγάλος πρωταγωνιστής, ένας παίκτης-βαρόμετρο. Το απέδειξε όπου και αν έπαιξε στην Ελλάδα. Στον Ολυμπιακό (δύο φορές), τον ΠΑΟΚ (δύο φορές), τον Αρη, τον Ηρακλή και τον Μακεδονικό. Τον συγκρίνεις με κάποιους από τους Αμερικανούς που αγωνίζονται τώρα στο πρωτάθλημα και σε πιάνει η…ψυχή σου. Όλοι νοσταλγούμε τις εποχές του Μπέρι.

Ντέγιαν Μποντίρογκα

"Εκτελώντας" την Ελλάδα στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ το καλοκαίρι του 1998, όλοι κατάλαβαν πως οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι είχαν αποκτήσει ένα παίκτη-ηγέτη. Ο εμβληματικός Σέρβος το απέδειξε στην πράξη ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο το ήδη υψηλό επίπεδο του Παναθηναϊκού, αφού αναδείχθηκε MVP της Α1 από την πρώτη του σεζόν. Δήλωνε πάντα παρών στα μεγάλα παιχνίδια και η παρουσία του αποτελούσε κίνητρο για όλους τους συμπαίκτες του. Η εξέδρα στο ΟΑΚΑ έπινε νερό στο όνομά του αφού ο Μποντίρογκα είχε τον τρόπο να αφήνει το στίγμα του σε τελικούς και γενικότερα κρίσιμους αγώνες. Κατέκτησε τα πάντα με τον Παναθηναϊκό από το 1998 μέχρι και το 2002 όταν και αποχώρησε για τη Μπαρτσελόνα.

Μάικ Μπατίστ

Σε μια περίοδο που ο Παναθηναϊκός ακολουθούσε μια "μειωμένων δαπανών" πολιτική, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς εισηγήθηκε την απόκτηση ενός 25χρονου Αμερικανού από τους Μέμφις Γκρίζλις. Ούτε το βιογραφικό του αλλά ούτε και το στυλ του, έδιναν δείγμα γραφής για όλα όσα θα ακολουθούσαν. Ο Μάικ Μπατίστ, 8 χρόνια μετά την άφιξή του στην Αθήνα, είναι ένας από τους καλύτερους παίκτες ρακέτας στην Ευρώπη. Βελτίωσε σε τρομακτικό βαθμό τα καλά στοιχεία του παιχνιδιού του και κατάφερε να έχει ρόλο κλειδί στην ομάδα του. Επί των ημερών του, οι "πράσινοι" δεν έχουν χάσει πρωτάθλημα ενώ η προσφορά του είναι εξίσου τεράστια και στα 3 Ευρωπαϊκά. Το 2010 ψηφίστηκε ως ο MVP του πρωταθλήματος. Αν ο Μπατίστ έχει θέση σε αυτή τη λίστα, την έχει γιατί είναι ο μακροβιότερος ξένος στην ιστορία της Α1 έχοντας τεράστια συνεισφορά στα όσα έχουν επιτευχθεί στη λεγόμενη "εποχή Ομπράντοβιτς".

Αλφόνσο Φορντ

Ο υποβιβασμός της Ισπανικής Ουέσκα το 1996, έμελλε να μας δώσει την ευκαιρία να θαυμάσουμε επί σειρά ετών έναν από τους καλύτερους σκόρερ που αγωνίστηκαν στην Ευρώπη. Ο Παπάγος έδειξε εκείνο το καλοκαίρι καλά αντανακλαστικά αποκτώντας τον 25χρονο σούτινγκ γκαρντ. Η ιστορία είναι γνωστή. Βαρεθήκαμε να μετράμε την ευστοχία και την παραγωγικότητά του, αφού σπανίως έπεφτε κάτω από τους 20 πόντους. Παπάγου, Σπόρτιγκ , Περιστέρι και Ολυμπιακός ήταν οι ομάδες που τον είχαν στις τάξεις τους στη χώρα μας. Η ασύλληπτη ικανότητα του να νικάει τις άμυνες των αντιπάλων, τον έχρισε 4 φορές πρώτο σκόρερ στην Α1 (1997, 1999, 2000, 2001). Έχοντας ήδη γνώση του ότι πάσχει από λευχαιμία, συνέχισε το μπάσκετ στην Ιταλία με Σιένα και Σκαβολίνι. Έφυγε για τη "γειτονιά των αγγέλων" με το κεφάλι ψηλά, το Σεπτέμβρη του 2004 και από εκείνη τη σεζόν, η Ευρωλίγκα, τιμά τον πρώτο σκόρερ κάθε χρονιάς με το βραβείο "Αλφόνσο Φορντ".

Ντέιβιντ Ίνγκραμ

Οι γεννημένοι μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’80 θα έχουν απλώς συναντήσει το όνομά του σε κάποιο βιβλίο για το μπάσκετ. Οι παλιότεροι μνημονεύουν ακόμη τον κορυφαίο αριστερόχειρα που αγωνίστηκε ποτέ στο ελληνικό πρωτάθλημα. Πέντε σεζόν φόρεσε τη φανέλα του Ηρακλή ο Νεοϋορκέζος σούτινγκ γκαρντ (μετά έπαιξε στη Μακάμπι) και ήταν ο μόνος που μπορούσε να… κοιτάξει τον Νίκο Γκάλη στα μάτια. Ο Ντέιβιντ… Άνκραμ (όπως προφέρεται το επώνυμό του), με σήμα κατατεθέν την πετσέτα στο κεφάλι, δεν κατέκτησε κάποιον τίτλο , κέρδισε ωστόσο αμέτρητους φαν. Σκόρερ ολκής, είχε τα 30άρια για… πρωινό, πέτυχε 48 πόντους σ’ ένα από τα κορυφαία ματς όλων των εποχών (Ηρακλής – Άρης 104-114) και αναδείχθηκε τρεις φορές δεύτερος σκόρερ του πρωταθλήματος.

Ρόι Τάρπλεϊ

Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, ένας παίκτης που αδίκησε τον εαυτό του, αλλά ταυτόχρονα ένας φόργουορντ με τεράστια προσόντα, ο οποίος υπό κανονικές συνθήκες δεν θα διανοούταν να παίξει μπάσκετ στην Ελλάδα (ρούκι της σεζόν το ‘87, καλύτερος έκτος παίκτης το ‘88). Ας όψονται τα πάθη του (κοκαΐνη, αλκοόλ) που τον εξοστράκισαν από το ΝΒΑ.Ο Άρης τον σύστησε στο ελληνικό κοινό το καλοκαίρι του 1992 ως αντίβαρο για την απώλεια του Γκάλη και δεν βγήκε χαμένος (πρώτος ριμπάουντερ της Α1 με 17.2, ευρωπαϊκό στο Τορίνο). Ο Ολυμπιακός, στον οποίο συνέχισε, πήρε ακόμη περισσότερα, καθώς στον Πειραιά είχε μια πολύ μεστή σεζόν παρά την ήττα στον τελικό του Τελ Αβίβ.Έπαιξε επίσης σε Ηρακλή και Έσπερο, αλλά πλέον τα παραπανίσια κιλά ήταν κάτι παραπάνω από εμφανή για να κάνουν τη διαφορά.

Μίτσελ Ουίγκινς

Ο άλλοτε συμπαίκτης του Ολάζουον στους φιναλίστ του 1986 Ρόκετς προσγειώθηκε ένα πρωί στο κλειστό του Μίλωνα. Ήταν ήδη 34, αλλά η ηλικία δεν αποτέλεσε τροχοπέδη στην περίπτωσή του.Σε άριστη κατάσταση, αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της Α1 με 31.3 πόντους τη σεζόν 1993-94 και μολονότι δεν έσωσε τους Νεοσμυρνιώτες βρήκε νέα στέγη στον Σπόρτιγκ. Στην ομάδα του κέντρου ήταν ο απόλυτος ηγέτης και την οδήγησε μέχρι τα ευρωπαϊκά σαλόνια. Ουίγκινς λένε στα Πατήσια και πίνουν νερό στο όνομά του. Κέρδισε ξανά τον τίτλο του αρχισκόρερ δύο χρονιές μετά (1995-96, 29.5 πόντους) προτού μεταγραφεί στον Πανιώνιο και επιστρέψει ακολούθως στον Σπόρτινγκ. Από τους τελευταίους μεγάλους σκόρερ, άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του τόσο με το μπάσκετ που έπαιξε όσο και το πλατύ χαμόγελό του.