Ο Τζέικομπ Ουάιλι αγκάλιασε τις τραγωδίες του

Όλοι ‘κουβαλάμε’ μια ιστορία. Και προφανώς για τον καθένα μας, αυτό που τον αφορά είναι το πιο σημαντικό -το πιο σοβαρό. Ώσπου μια μέρα ‘πέφτουμε’ πάνω σε αφήγηση που φαίνεται να είναι ‘βγαλμένη’ από το μυαλό του πιο διαστροφικού/σαδομαζοχιστή συγγραφέα. Για το υπόλοιπο της ζωής μας, ‘γυρνάμε’ σε αυτή -ασυνείδητα- κάθε φορά που νιώθουμε πως φτάσαμε στα όρια μας. Και νιώθουμε καλύτερα. Η ιστορία του Τζέικομπ Ουάιλι είναι μια τέτοια περίπτωση.

Ο παίκτης που φέρεται να είναι η πρώτη κίνηση του Παναθηναϊκού ΟΠΑΠ για αυτό το καλοκαίρι δεν δύναται να απαντήσει σε ερωτήσεις όπως ‘ποια είναι τα αγαπημένα Χριστούγεννα των παιδικών σου χρόνων’, γιατί δεν έζησε ποτέ ως παιδί. Έμαθε να πονά, πριν μάθει να χαίρεται. Να αμφισβητεί τα πάντα, πριν πιστέψει στα ‘βασικά’. Η διήγηση που ακολουθεί είναι από ένα θέμα της Νational Basketball League -της Αυστραλίας- και μια συνέντευξη στο CBS Sports. Για πρόλογο, ας θυμηθούμε τα highlights από τον αγώνα της Γκραν Κανάρια, όπου έπαιξε φέτος με τους ‘πράσινους’.

Ζούσε με τη μητέρα του, Sheree και την κατά 9 χρόνια μικρότερη αδελφή του, Sophia στο Λονγκ Μπιτς της Καλιφόρνια -όπου γεννήθηκε. Οι γονείς του δεν παντρεύτηκαν ποτέ. Ο πατέρας του, Jeff σπάνια ήταν εκεί γύρω. Όπου ‘εκεί γύρω’, ήταν μια γειτονιά “κάτω της μέσης τάξης“, με την παρανομία να είναι το φυσιολογικό, το καθημερινό, αυτό που όλοι περίμεναν από εκείνον.

“Δεν καταλάβαινα γιατί δεν είναι κοντά μας ο μπαμπάς μου. Και παραπονιόμουν. Όταν ήμουν 8, η μητέρα μου με πήρε στην άκρη και μου είπε ‘έχει τεράστιο πρόβλημα αλκοολισμού και δεν μπορεί να σταματήσει’. Από εκείνη την ημέρα, η ζωή μου είχε μια λογική. Έβγαζε νόημα. Υπήρχε βέβαια, ο πόνος από το γεγονός ότι ο πατέρας μου είχε διαλέξει το αλκοόλ και όχι εμένα“. Κάποιες φορές περνούσαν μήνες που δεν τον έβλεπε “και ξαφνικά ακολουθούσε μια περίοδος που ήμασταν κάθε μέρα μαζί“. Μετά, εξαφανιζόταν ξανά ο μπαμπάς του.

Η πιο δύσκολη ανάμνηση που ‘χει από την παιδική του ηλικία ήταν από όταν ήταν 9 χρόνων. “Ήμασταν σπίτι του πατέρα μου και ήταν ‘λιώμα’. Όταν είσα μικρός, δεν καταλαβαίνεις τι σημαίνει να είναι ο άλλος τόσο μεθυσμένος. Είχε φτάσει στο σημείο που δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη. Προ αυτού, έβριζε τη μητέρα μου, έβριζε εμένα. Ήταν έξαλλος. Πήρα τη μητέρα μου και με ρώτησε αν ήθελα να ειδοποιήσει την αστυνομία. Της είπα ‘ναι’. Όταν ήλθαν οι αστυνομικοί, πήγε στην πόρτα και άρχισε να τους βρίζει. Ξεγλίστρησα έξω από το σπίτι, χωρίς να με καταλάβει“. Διευκρινίζει ότι ο μπαμπάς του δεν τον κακοποίησε ποτέ. Σωματικά. Τον κακοποίησε λεκτικά και αυτό τον συνόδευε για χρόνια.

“Ήμουν εξαιρετικός αθλητής και κάκιστος μαθητής -άρα δεν μπορούσα να παίξω στις ομάδες. Τότε να σας πω και ότι δεν καταλάβαινα πως έχω κακή σχέση με τον πατέρα μου. Παρά τα προβλήματα, ήταν ο μόνος πατέρας που είχα. Και ήταν το πρότυπο μου. Έλεγα ‘αφού δεν νοιάζεται για τίποτα, γιατί να νοιάζομαι εγώ;’. Η μητέρα μου ήταν το ακριβώς αντίθετο. Δούλευε στα δικαστήρια. Αλλά στα 14 θες να μοιάζεις στον πατέρα σου“. Ο οποίος πατέρας του δεν κρατούσε δουλειά πάνω από ένα μήνα. “Πάντα έκανε κάτι που οδηγούσε στην απόλυση του“.

Παράτησε το σχολείο γιατί ‘τι νόημα είχε;’

Αυτό το ‘γιατί να με νοιάζει;’ τον οδήγησε στο να παρατήσει το σχολείο. “Πολλοί άνθρωποι γύρω μου, έμπαιναν σε συμμορίες από μικρή ηλικία. Εγώ ο ίδιος έκανα παρέα με τύπους που κατέληξαν στη φυλακή ή παράτησαν το σχολείο. Δεν έπαιξα μπάσκετ στην πρώτη μου χρονιά στο high school. Δεν πήγαινα καν στο σχολείο, γιατί είχα κακούς βαθμούς. Αυτό που έκανα, αντί του να παρακολουθώ τα μαθήματα ήταν να πηγαίνω στα πάρκα, για μπάσκετ. Εκεί αντιμετώπιζα πρώην κατάδικους. Ήταν τρελό”.

Η πιο θετική στιγμή που θυμάται, από όσες έζησε ως παιδί, συνδέεται επίσης με τον πατέρα του.  Και ένα παρκέ.“Mια από τις πρώτες αναμνήσεις που ‘χω από το μπάσκετ, είναι από την 5th Grade (10-11 χρόνων). Παίζαμε στον τελικό και χάσαμε. Θυμάμαι να κλαίω χωρίς σταματημό. Ο πατέρας μου, μου έλεγε ‘είναι μόνο ένα παιχνίδι, μη στενοχωριέσαι’. Αλλά για εμένα ήταν πολλά περισσότερα. Τότε κατάλαβα ότι αγαπώ το μπάσκετ”.

Όταν έφτασε τα 14 (2009) ο Τζεφ του είπε πως είχε ανάγκη να αλλάξει τη ζωή του. Τον ενημέρωσε πως θα έφευγε για την Ουάσινγκτον και τον ρώτησε αν ήθελε να πάει μαζί του. Ένιωσε πως ήταν και η δική του ευκαιρία του να μηδενίσει το κοντέρ. Να γράψει από την αρχή την ιστορία του. “Ο πατέρας μου βρισκόταν σε ένα ‘σκοτεινό’ μέρος. Αντιμετώπιζε θέματα με τον αλκοολισμό, με χάπια. Είχε κατάθλιψη. Πάντα ωστόσο, ερχόταν στα παιχνίδια μου. Ήταν ο μεγαλύτερος φαν μου”.

Η μητέρα του Τζέικ αντιστάθηκε. Έχασε όμως, τη μάχη και ο γιος της πήγε στο New Port της Washington, με τον πατέρα του. Εκεί ζούσαν η θεία του νεαρού και ο κολλητός του μπαμπά του. “Δεν είχαμε λεφτά όταν φτάσαμε στο Νιου Πορτ. Ενοικιάσαμε τη σοφίτα ενός σπιτιού, με τα 300 δολάρια που μας έδιναν το μήνα οι παπούδες μου. Μοιραζόμασταν ένα κρεβάτι με τον πατέρα μου.

Οταν μοιραζεσαι ενα μικρο χωρο με εναν αλκοολικο, εισαι συνεχεια στα ‘κοκκινα’. Δεν ξερεις ποτε και γιατι θα ξεσπασει .Την ιδια ωρα, δεν εχεις που να πας. Που να κρυφτεις.

Καθημερινά έλεγε πως θέλει να αυτοκτονήσει. Ότι θέλει να εξαφανιστεί.΄Είχε περάσει και εβδομάδα που δεν είχαμε μιλήσει, παρ’ ότι ζούσαμε σε λίγα τετραγωνικά”. Δεν αμφισβήτησε ποτέ πως ο πατέρας του τον αγαπάει. “Είχε όμως, πολλά θέματα με τον εαυτό του”. Είχε πιάσει δουλειά σε ένα μανάβικο, την οποία παράτησε -σύντομα- και έπινε από το πρωί έως το βράδυ. Ο Τζέικ σκέφτηκε να πάρει τη μητέρα του τηλέφωνο, να της πει ότι έκανε λάθος. Πως ήθελε να γυρίσει στην Καλιφόρνια. Τον πρόλαβαν οι εξελίξεις.

Είκοσι μήνες μετά τη μετακόμιση, ο Τζέικ άφησε την Ουάσινγκτον. Μόνος. Ο Τζεφ είχε πεθάνει.

Λίγους μήνες νωρίτερα, ο πατέρας του είχε κάνει άλλη μια αποτυχημένη απόπειρα (είχε κλειστεί στο αυτοκίνητο του, όπου έβγαινε το μονοξείδιο του άνθρακα από την εξάτμιση, με σωλήνα που ‘χε βάλει ο ίδιος). Τον έσωσαν οι γείτονες. “Είχε αφήσει ένα σημείωμα. Είναι το μόνο που ‘χω από εκείνον“. Του έγραψε πως ευχήθηκε πολλές φορές να μπορούσε να σταματήσει να πίνει. Διηγήθηκε πώς ένιωθε και το πόσο ήθελε να αυτοκτονήσει. Είχε κάνει ουκ ολίγες απόπειρες, για τις οποίες δεν γνώριζε το παραμικρό ο Τζέικ. Ο Τζεφ έγραψε στο γιο του και ότι ήταν υπερήφανος για εκείνον. Πως ήταν βέβαιος ότι θα τα κατάφερνε να γίνει μπασκετμπολίστας.

“Η σχέση μας έγινε καλύτερη, έπειτα από αυτό το περιστατικό. Περνούσαμε περισσότερες ώρες μαζί. Η επικοινωνία ήταν καλύτερη“, ώσπου στα μέσα της τρίτης χρονιάς στο high school πέθανε η μητέρα του Τζεφ”ο μόνος άνθρωπος που τον στήριζε πάντα και είχε μείνει να πιστεύει σε εκείνον.Όταν πέθανε η γιαγιά τα μάτια του πατέρα του έγιναν άψυχα. Κενά“.

Την παραμονή του Superbowl (6/11) “είχαμε αγώνα με το σχολείο, για τα playoffs. Έκανα το καλύτερο παιχνίδι της σεζόν. Είχα βάλει 30 πόντους. Την επομένη ήμουν σε όλες τις εφημερίδες. Ο πατέρας μου άργησε να ξυπνήσει. Μου έκανε εντύπωση ότι δεν ροχάλιζε -γιατί πάντα ροχάλιζε απίστευτα δυνατά. Προσπάθησα να τον ξυπνήσω. Τον έπιασα και τον ταρακούνησα. Δεν ανέπνεε. Την ίδια ώρα ούρλιαζα ‘ξύπνα, ξύπνα’. Ήλθε ο παππούς μου και από την ώρα που μπήκε στο δωμάτιο ήξερε τι είχε συμβεί. Με κοίταξε και ξέσπασε σε κλάματα. Είναι μια μέρα που δεν θα ξεχάσω ποτέ”.

Μέχρι σήμερα δεν ξέρει αν επρόκειτο για αυτοκτονία. “Ρώτησα τον παππού μου και μου απάντησε ‘άστο να πάει’.“. Μετά έμαθε πως ο πατέρας του ήταν παντρεμένος μια δεκαετία. “Δεν μου ‘χε πει τίποτα, όπως δεν μου ‘χε πει κουβέντα για τα παιδιά του χρόνια. Συνάντησα την πρώην σύζυγο στην κηδεία. Μου είπε πως ήταν ένας υπέροχος, γεμάτος ενέργεια άνθρωπος. Δεν ήταν ο άνθρωπος που γνώρισα εγώ και αυτό με έκανε ακόμα πιο στενοχωρημένο“.

O παππούς του, John ήταν που τον ανέλαβε. Που έγινε η πατρική φιγούρα, την οποία ξεκάθαρα είχε ανάγκη σε εκείνη την ηλικία. Μετά την απώλεια του πατέρα του, ο Τζέικ έγινε καλύτερος μαθητής. Αφοσιώθηκε στο να βελτιώσει τους βαθμούς του, ώστε να μπορεί να αγωνίζεται. Έφυγε από την Καλιφόρνια, όπου είχε επιστρέψει για να πάει σε σχολείο κοντά στα σύνορα με τον Καναδά και να διεκδικήσει τις πιθανότητες του να γίνει NBAer. Ως τελειόφοιτος ήταν από τους πιο αθλητικούς παίκτες της περιφέρειας. Είχε δυο προτάσεις για αθλητική υποτροφία από κολέγια. Πήγε στο Μontana… για ένα χρόνο και μετά στο Lewis Clark-State (δηλαδή, και στα δυο που τον ήθελαν).

Μόνο που στο πρώτο έτος διαπίστωσε πως σιχαινόταν ό,τι αφορούσε το μπάσκετ. Έκανε λοιπόν, στίβο και έπαιξε football.

“Πϊεζα τον εαυτό μου να πάω στην προπόνηση -τώρα πηγαίνω δυο ώρες νωρίτερα- και ήμουν ο πρώτος που έφευγε. Με είχε συνεπάρει η ακαδημαϊκή πλευρά της εμπειρίας και το πέρασμα από ένα μικρό σχολείο στο κολέγιο. Ήμουν στον 4ο χρόνο που έπαιζα ανταγωνιστικό μπάσκετ. Ήταν σαν πλήρους απασχόληση δουλειά. Δεν το περίμενα. Και δεν μου άρεσε“. Ο Ουέιν Τινκλ ήταν ο πρώτος προπονητής που τον πίεσε.

Έπειτα από μια συντριβή από το Syracuse εξεπλάγη και από τις ακραίες αρνητικές εκδηλώσεις του κόσμου. Είχε φτάσει στα όρια του. “Σκέφτηκα ‘γιατί να παίζω μόνο μπάσκετ;’ και ζήτησα να δοκιμαστώ στο στίβο“. Ασχολήθηκε με τα 200, τα 400, τα 4χ400 και τα 4χ100. Μια λεπτομέρεια είναι πως δεν είχε πει κάτι στον προπονητή του στο μπάσκετ “που έμαθε τα νέα από μια φωτογραφία στην εφημερίδα. Ναι ήμουν τόσο ανώριμος και ασεβής“.  Παράτησε το μπάσκετ και ασχολήθηκε με τα άλλα.

Δεν ηθελα να σηκωνομαι απο το κρεβατι. Δεν ξερω τι με ειχε πιασει. Ενιωθα οτι δεν θα αντεξω αλλη μερα.

Όταν αισθάνθηκε πως είναι στο ναδίρ, τηλεφώνησε στον κόουτς του μπάσκετ. Του έδωσε ραντεβού σε έναν οίκο ευγηρίας. “Η μητέρα του νοσηλευόταν εκεί με εγκεφαλικό. Την επομένη πέθανε. Αν ήξερα τι περνά ο άνθρωπος δεν θα είχα κάνει τίποτα από όσα του έκανα“. O Τινκλ είδε τον παίκτη του να διαπρέπει στο στίβο και το football, μέχρι έναν τραυματισμό στο γόνατο, που τον έθεσε γενικά εκτός.

Έχασε την υποτροφία. Πήρε δάνειο για να συνεχίσει στο Montana και έπιασε δουλειά (έπλενε πιάτα εκεί όπου του ‘χε δώσει ραντεβού ο Τινκλ). “Κανείς δεν ήξερε ότι δουλεύω. Δεν ήθελα να το πω, γιατί όλοι θα με έβριζαν που παράτησα το μπάσκετ“. Δεν έπιασε μπάλα του μπάσκετ από τον Οκτώβρη έως τον Μάρτιο του δεύτερου έτους. Δεν τον ένοιαζε καθόλου, ώσπου είδε το NCAA Tournament.

“Tότε κατάλαβα ότι είχα μια μοναδική ευκαιρία να είμαι μέλος ομάδας, να παίξω στο κολεγιακό, να κάνω καριέρα“. Έγινε ο πιο πειθαρχημένος τύπος του ρόστερ. Ή τουλάχιστον, προσπάθησε. Εμφανίστηκαν κάποια σχολεία να του πουν ότι τον θέλουν για την ομάδα μπάσκετ. Διάλεξε το Rinta Lewis-Clark. Εκεί έγινε το reboot.

Η κοπέλα που είχε από το σχολείο, η Britanny δούλευε τρεις δουλειές -70 ώρες την εβδομάδα. Με το τέλος της πρώτης του χρονιάς στο RL-C η Μπρίτανι του είπε πως θα γίνονταν γονείς. Ο Ουάιλι ήταν 20 και είχε πειστεί ότι πρέπει να σταματήσει το μπάσκετ, για να δουλέψει και να ταϊσει την οικογένεια του. Θα συνέχιζε τις σπουδές, γιατί χρειαζόταν πτυχίο.

Eξηγεί πως υπάρχουν δυο τρόποι για να ανταποκριθείς στην πατρότητα. “Ή μπαίνεις μέσα στο ‘γήπεδο’ και παίζεις ή δεν κάνεις τίποτα”

“Αποφάσισα πως θα έκανα ό,τι μπορούσα. Αν αυτό σήμαινε ότι δεν θα κοιμόμουν για 24 ώρες, προκειμένου να κάνω πολλές διαφορετικές δουλειές για να συντηρήσω την οικογένεια μου, αυτό και θα γινόταν. Θα έβρισκα τον τρόπο, ό,τι και αν γινόταν. Και θα τα κατάφερνα. Θα κατάφερνα να γίνω ο πατέρας που δεν είχα. Πως θα είμαι παρών, νηφάλιος και υπερήφανος για τα παιδιά μου”.

Δούλεψε σε βενζινάδικο και σε ένα πολυχώρο για δεξιώσεις -που είχε γήπεδο μπάσκετ και αίθουσα με βάρη. Έκανε λοιπόν, και δουλίτσα. “Δεν ξέρω ποια μέρα σκέφτηκα πως θα έκανα τα πάντα, για να καταφέρω να παίξω μπάσκετ“.

 Είμαστε στο 2015 και η ζωή του έχει μπει πια, σε μια ευθεία. Είναι ήρεμος. Δεν έχει δράματα. Γράψε λάθος, γιατί λίγο πριν τα Χριστούγεννα εκείνης της χρονιάς πέθανε ο παππούς του “ο άνθρωπος που μου έμαθε τι σημαίνει να είσαι άντρας. Όταν πέθανε, ανέλαβα να μιλήσω στην κηδεία του. Ήταν κάτι πάρα πολύ δύσκολο, να σταθώ μπροστά στην οικογένεια μας και να μιλήσω για το τι σήμαινε για εμένα. Πέθανε λίγο πριν γεννηθεί η πρώτη μου κόρη”.

Στη γέννα του πρώτου του παιδιού, της Aliya (10/1/2016), πολλά ήταν που πήγαν λάθος. “Ήταν πολύ δύσκολη μέρα. Η γυναίκα μου έφτασε στο σημείο να χρειάζεται μετάγγιση αίματος. Σε ένα σημείο κοίταξα την πεθερά μου -ήμασταν μόνο εμείς στο δωμάτιο και όσα συνέβαιναν ήταν τόσο δύσκολα που νιώθαμε ότι δεν αντέχουμε άλλο. Μόλις γεννήθηκε η κόρη μου κατέρρευσα. Ένιωσα πως δεν με κρατούσαν τα πόδια μου. Ήταν η πιο έντονη εμπειρία της ζωής μου”.

Η σεζόν συνεχιζόταν στο κολέγιο και εκείνος έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε -πολλές μέρες χωρίς να μπορεί να κοιμηθεί έστω μια ώρα. Το σχολείο του βρέθηκε στο Νο1 του NAIA -το πρώτο της ιστορίας του. Εκείνος ήταν ο ηγέτης. Για το masters του διάλεξε το Eastern Washington -που ήταν και πιο κοντά στο σπίτι του.

Mε το EWU πήγαν για δέκα μέρες, σε τουρνουά στην Αυστραλία. Ο Ουίλεϊ ήταν ο καλύτερος παίκτης. Κάτι που ίσχυσε και για τις 21 νίκες στα 31 ματς της κανονικής περιόδου. “Τότε άρχισα να σκέφτομαι πως μπορώ να παίξω στο ΝΒΑ“. Είχε 24.5 πόντους, 10.3 ριμπάουντ, 2.6 ασίστ και 2.5 τάπες ανά ματς.

Μέχρι το καλοκαίρι του 2017 είχε ζήσει σε τέσσερις πολιτείες, πήγε σε τρία κολέγια, είχε παίξει τρία αθλήματα και είχε αποφασίσει πως θα ζει από το μπάσκετ. Ιδανικά ως NBAer. Για αυτό και έκανε προπονήσεις με 15 διαφορετικούς οργανισμούς, πριν το ΝΒΑ draft.

Ο πρώτος, μετά τον Ρόντμαν

Είχε παίξει στο πιο χαμηλό επίπεδο του κολεγιακού πρωταθλήματος και βρήκε το δρόμο για τους Μπρούκλιν Νετς. Μέσα σε δυο χρόνια βρέθηκε από το NAIA (National Association of Intercollegiate Athletics -ετήσιο πρωτάθλημα που καθιέρωσε ο Τζέιμς Νέισμιθ, από το 1937 για την ανάδειξη του εθνικού πρωταθλητή μικρότερων κολεγίων και πανεπιστημίων) στο ΝΒΑ.

O τελευταίος που ‘χε βρεθεί από το ΝΑΙΑ στο ΝΒΑ ήταν ο Ντένις Ρόντμαν, o oποίος από το community college Cooke County, πήγε στο Southeastern Oklahoma State University (ΝΑΙΑ), πήρε όλα τα βραβεία που υπήρχαν διαθέσιμα, ανανέωσε το ρεκόρ της διοργάνωσης στα ριμπάουντ και τρία χρόνια μετά (1986) πήγε στο ΝΒΑ -τον διάλεξαν οι Πίστονς στο Νο3 του β’ γύρου.

Δεν επελέγη στο 2017 NBA draft, παρ’ όλα αυτά του έδωσαν μια ευκαιρία οι Μπρούκλιν Νετς στο Summer League και μετά two-way* συμβόλαιο.  *Επειδή έχεις δουλειές και ενδεχομένως να μη θυμάσαι, το two-way συμβόλαιο καθιερώθηκε από τη σεζόν 2017-18 και επιτρέπει στους οργανισμούς του ΝΒΑ να ‘χουν άλλα δυο συμβόλαια (πέραν των 15), μη εγγυημένα που προορίζονται σε παίκτες, οι οποίοι δεν έγιναν pick σε NBA draft. To ποσό που παίρνουν είναι 75.000 δολάρια όταν είναι στη G League και έως 204.000 δολάρια, αν εξαντλήσουν το 45ημερο που διαρκούν τα two way συμβόλαια (ποσό που για κάποιους είναι μεγαλύτερο από ό,τι βρίσκουν στην Ευρώπη.

Με το πέρας της προθεσμίας, οι οργανισμοί αποφασίζουν αν θα δώσουν εγγυημένο συμβόλαιο ή όχι Κάπως έτσι, 60 παίκτες που μέχρι τότε αναζητούσαν την τύχη τους εκτός των ΗΠΑ (κυρίως στην Ευρώπη) μένουν επί των εδαφών.

Σε ό,τι αφορά τον Ουάιλι, οι Νετς τον άφησαν να φύγει. Πήγε στη Γερμανία, για την Λούντβιγκσμπουργκ, τον Μάρτιο του 2018. Το καλοκαίρι γύρισε στις ΗΠΑ για το Summer League, όπου αυτήν τη φορά έπαιξε με τους Μάβερικς, δουλειά δεν βρήκε και έφυγε για την Αυστραλία.

Μια στάση εδώ: ένας 18χρονος, εκ των κορυφαίων prospects στις ΗΠΑ, αποκάλυψε τη φτώχια του αμερικανικού συστήματος, ως προς την εξέλιξη των παικτών, όταν αποφάσισε να μην πάει στο κολέγιο, για να παίξει επαγγελματικά στην Αυστραλία. Χώρα που έχει φτιάξει συγκεκριμένο πρόγραμμα εξέλιξης παικτών, οι οποίοι θέλουν να γίνουν NBAers -το οποίο τρέχει η διοργανώτρια λίγκα-, ‘πατώντας’ στα κενά του αμερικανικού μπάσκετ. Θέλω να σου πω ότι ο Ουάιλι ήξερε τι γίνεται στην Αυστραλία -για αυτό και πήγε εκεί

Με τους Adelaide 36ers ο Ουάιλι ένιωσε να ξαναβρίσκει την αγάπη του για το παιχνίδι. Mετά βρήκε το δρόμο για την ισπανική λίγκα και την Euroleague, ως παίκτης της Gran Canaria, όπου πήγε τον περασμένο Φλεβάρη. “Νιώθω ευγνώμων για όλα τα εμπόδια -τις τραγωδίες, αν θέλετε- που συνάντησα στο δρόμο μου”. Γιατί; “Σήμερα είμαι ο άνθρωπος που ήθελα να είμαι. Σαν να μη συνέβη, δηλαδή τίποτα. Οπότε ναι, είμαι ευγνώμων για τον τρόπο που μου ‘χει φερθεί η ζωή έως τώρα”.