Ο Τόνι Πάρκερ έγινε το τελευταίο καρέ στο μοντάζ μιας τέλειας εποχής
Η απόσυρση της φανέλας του Τόνι Πάρκερ ήταν ό,τι εύχονται οι δημοσιογράφοι να ισχύει όταν το γράφουν: το πραγματικό, αδιαμφισβήτητο, υπογεγραμμένο, σφραγισμένο τέλος μιας απίθανης εποχής.
Το βίντεο του Αρ Σι Μπιούφορντ, στο οποίο αποχαιρετά τον Τόνι Πάρκερ, είναι σπαραξικάρδιο. Ο σπουδαίος προπονητής των Σαν Αντόνιο Σπερς, ο άνθρωπος που μαζί με τον Γκρεγκ Πόποβιτς όχι απλώς στηρίχθηκαν όλα τα χρόνια σε ένα συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο, αλλά δάμασαν την ακραιφνή ταχύτητα με την οποία όλα αλλάζουν στο ΝΒΑ και μπόρεσαν να κρατήσουν έναν κορμό για πάνω από 15 χρόνια, ήταν κλαμένος και ταυτοχρόνως έτοιμος να κλάψει, ενώ χαιρέτιζε τα κατορθώματα του Γάλλου πόιντ γκαρντ, ο οποίος φόρεσε τη μαύρη φόρμα εργασίας από το 2001 έως το 2018.
Κι ενώ έχει περάσει σχεδόν 1,5 χρόνος από τότε που ο Πάρκερ μετακόμισε από το Σαν Αντόνιο στη Σάρλοτ, για να πάει να βρει τον φίλο και συμπατριώτη του Νικ Μπατούμ, η συγκίνηση και το εύθραυστο πρόσωπο του Μπιούφορντ έλεγαν όλη την αλήθεια για το πώς αισθανόταν για το βασικό, σχεδόν από την πρώτη στιγμή, πόιντ γκαρντ της ομάδας. Όχι μόνο, όμως. Όταν η φανέλα με το νούμερο 9 έγινε επισήμως μπάνερ και ανέβηκε στην κορυφή του ‘AT&T Center’ τα ξημερώματα της Τρίτης 12 Νοεμβρίου, ήταν η σφραγίδα ότι μία εποχή είχε οριστικά τελειώσει. Αλλά δεν ήταν μία οποιαδήποτε εποχή.
Βγάζοντας ένα κομμάτι της ψυχής του αθλητισμού έξω από την ουσία του, μια σχεδόν πολιτιστική επιταγή όπως αποτυπώνεται μέσω βραβείων, για να αναφερθεί μόνο το προφανές παράδειγμα, αυτό που συμβαίνει είναι ότι υπάρχει εκείνη η στιγμή που τελειώνουν όλα. Ο άνθρωπος δημιουργεί τις περιστάσεις για να γίνεται ευκρινές ότι το τέλος ενός κύκλου δεν είναι το τέλος της ζωής. Ο Τίμοθι Άλμπερτ Ντάνκαν αποχώρησε το 2016. Ο Πάρκερ έφυγε το 2018, μαζί με τον Μάνου Τζινόμπιλι. Ο πρώτος έπιασε στασίδι στο Τέξας το 1997, με την περίφημη, πια, σκηνή που από την καρέκλα του στην εκδήλωση του ντραφτ μιλάει σε ένα πραγματικά μεγάλο τηλέφωνο με τον Πόποβιτς.
Ο δεύτερος έγινε ντραφτ το 2001 στο νούμερο 28 και ενσωματώθηκε σχεδόν απευθείας στο Σαν Αντόνιο. Ο τρίτος είχε επιλεγεί από τους Σπερς το 1999, στο νούμερο 57. Μάλιστα, υπάρχει μια περίφημη συνομιλία του Ντάνκαν με τον Πόποβιτς, όταν άκουσε για πρώτη φορά το επώνυμο… Τζινομπίλι, που εις εκ των 3 σπουδαιότερων πάουερ φόργουορντ όλων των εποχών είναι εντυπωσιασμένος από το γεγονός ότι δεν γνωρίζει τίποτα για τις επιδόσεις του Αργεντινού και αντιδρά σαρκαστικά (με έναν υπόκωφο, μειλίχιο σαρκασμό) στη δήλωση του προπονητή του ότι επρόκειτο για έναν καλό παίκτη.
Γι’ αυτό και περίμενε την πρόκληση. Ο Τζινόμπιλι είπε, με αξιοσημείωτη δόση γλαφυρότητας, ότι “κάποτε, πολύ παλιά, είχα έναν συμπαίκτη που νόμιζε ότι δεν μπορούσα να κάνω τίποτα”, αναφερόμενος στον Ντάνκαν, ο οποίος αμέσως έδειξε κάποιον άλλο με το δάχτυλό του, προκαλώντας στη γενική ευθυμία πηγαίο γέλιο. Όμως, ο Αργεντινός είπε και κάτι άλλο: “Τόσες εκατοντάδες ώρες κουβέντας, σε εστιατόρια, σε αεροπλάνα, στο πίσω μέρος ενός λεωφορείου και δεν θυμάμαι να τσακωνόμαστε ούτε μία φορά”.
Ο Τζινόμπιλι χρωστάει στον Πάρκερ το αντίβαρο την πρώτη χρονιά του στο ΝΒΑ. Ο κόσμος μπορεί να είναι πολύ σκληρός, ακόμα και μέσα σε μια οικογένεια, και ο Αργεντινός βρήκε τη συμπαράσταση που επεδίωκε στο πρόσωπο του Πάρκερ, ο οποίος, τη δεύτερη χρονιά του και με τις βαναυσότητες της αντιμετώπισης από τον Πόποβιτς, που παραδέχθηκε και απολογήθηκε για “τη φυσική και ψυχολογική βία που σου άσκησα”, όρθωσε το (όποιο) ανάστημά του σε αυτόν τον κόσμο γιγάντων, αφού είχε παρακολουθήσει δεκάδες ματς της Βίρτους Μπολόνια και είχε παρατηρήσει τον επίδοξο συμπαίκτη του.
Το έκανε ενώ ήταν εκείνος που στην ιστορία των Σπερς είχε δεχθεί την πιο σκληρή αντιμετώπιση. Δεν ήταν μόνο ο Πόποβιτς που το παραδέχθηκε –κάποτε του είχε κάνει παρατήρηση για τα διαδοχικά γαλλικά κανάλια που κατέφθαναν στο Τέξας και τους Γάλλους- αλλά και οι δύο υπόλοιποι, δίπλα στις φανέλες των οποίων βρίσκεται η δική του.
Στην εκδήλωση, που το ‘παρών’ έδωσαν ο Σον Έλιοτ και ο Μπρους Μπόουεν, εκτός των άλλων, μίλησε ο Μπορίς Ντιό, αναφερόμενος κυρίως στην εθνική Γαλλίας. Μάλιστα, πέταξαν μέσα στο κλειστό γυμναστήριο 5 νυχτερίδες και ο σεσημασμένος για το χιούμορ του Γάλλος πάουερ φόργουορντ φώναξε ‘Μάνου’, θυμίζοντας σε όλους τη στιγμή που με το περιβόητο αριστερό χέρι του, ο Τζινόμπιλι χτύπησε μία εξ αυτών.
Ο Ντιό είπε και μία καταπληκτική ιστορία, όταν πήγε στο σπίτι του Πόποβιτς, πριν γίνει παίκτης του, τα Χριστούγεννα. Ο συμπατριώτης και φίλος του Πάρκερ εκδήλωσε την ευχαρίστηση για τον τρόπο που συμπεριφέρονταν στον Γάλλο, ωστόσο όταν εξαφανίστηκαν με τον ‘Ποπ’ και πήγε να τους βρει, τους είδε να βλέπουν βίντεο από παιχνίδια με τον προπονητή, τυπικά, να είναι επικριτικός απέναντι στον τρόπο που έπαιζε ο Γάλλος.
Όταν ο Πάρκερ αποσύρθηκε το καλοκαίρι, γράψαμε ένα κοινό κείμενο με τη Νίκη Μπάκουλη, που περιέχει όλη την καριέρα του. Δεν προλάβαμε το ‘Μετάλλιο της Τιμής’, με το οποίο βραβεύτηκε από τη γαλλική κυβέρνηση πριν από μερικές εβδομάδες. Στο 4ο παιχνίδι του με τους Σπερς, ο Πόποβιτς έδωσε το πρόσταγμα, πριν καν κλείσει τα 20 του, ώστε να γίνει ο βασικός πόιντ γκαρντ τους, ό,τι, δηλαδή, έκανε για 18 σεζόν.
Οι Σπερς δεν είναι ομάδα προσκόπων, ούτε τίποτα σχολιαρόπαιδα. Για κάθε Ζάζα Πατσούλια, που βάζει το πόδι του για να βρει τον Καγουάι Λέοναρντ στον πρώτο ημιτελικό της Δύσης το 2017, υπάρχει ένας Μπόουεν που λάνσαρε το πόδι. Για κάθε κρυστάλλινη άποψη περί αδελφότητας, υπάρχουν plays που γίνονται με 6 παίκτες, όπως στην τελευταία φάση του 4ου παιχνιδιού για τον 1ο γύρο της Δύσης, το 2014, με τους Ντάλας Μάβερικς. Σε αντιδιαστολή με τις απίθανες προσωπικότητες των 3 σπουδαίων του Τέξας, υπάρχει η αγκωνιά του Ρόμπερτ Χόρι στον Στιβ Νας, στα play offs του 2007. Τίποτα δεν κατακτήθηκε αναίμακτα.
Αλλά οι Σπερς, που πέρασαν από όλα τα μήκη και τα πλάτη του μπάσκετ και από αντιπαθητικοί, αμυντικοί και κυνικοί, έγιναν η πιο σπουδαία ομάδα του πλανήτη τη διετία 2012-2014, δεν έχουν ταίρι στο ΝΒΑ. Δεν είναι ένας ο παίκτης που έχει κάτσει πάνω από 15 σεζόν στην ομάδα. Το έκανε ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον και έπειτα το πέτυχαν οι Ντάνκαν, Πάρκερ και Τζινόμπιλι, που ήταν μαζί για τουλάχιστον 15 σεζόν. Το μπάσκετ του παγκοσμίου χωριού, ένας Γάλλος πόιντ γκαρντ, ένας Αργεντινός σούτινγκ γκαρντ, ένας πάουερ φόργουορντ από τις Παρθένους Νήσους. Από την πηγή, από Διός άρχεσθαι, κάτω από τη μύτη της αμερικανικής οίησης.
Γι’ αυτό, κιόλας, ο Μπιούφορντ δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Σίγουρα, ο Πάρκερ σημαίνει πολλά γι’ αυτόν. Ήταν εκείνος που έπεισε τον Πόποβιτς να κανονίσει κι ένα δεύτερο workout με τους Σπερς το καλοκαίρι του 2001. Όμως δεν ήταν συγκινημένος μόνο γι’ αυτό. Με την τελετή για την απόσυρση της φανέλας του, μια εποχή τελειώνει οριστικά.
Τρεις παίκτες, που μαζί κατέκτησαν 4 πρωταθλήματα με μία ελάχιστα εμπορική ομάδα, όχι απλώς αποχώρησαν, αλλά τιμήθηκαν από τους Σπερς. Προφανώς είναι στον οργανισμό ή θα είναι, όποτε το θελήσουν. Ωστόσο, σημαντικότερο από αυτά για τον διορατικό προπονητή στο Σαν Αντόνιο, είναι πως η ζωή περνά. Όλος ο 21ος αιώνας, ξαφνικά, μοιάζει με ιστορία. Είναι ένα παρελθόν γεμάτο από στιγμές, το οποίο, μετά τη φανέλα με το νούμερο 9 δίπλα σε εκείνη με το νούμερο 20 και με το νούμερο 21, είναι οριστικά παρελθόν.
Διότι αυτός είναι ο πολιτιστικός αθλητισμός. Μπορεί να μην είναι δυνατόν, μέσα στη ζωή, να πιάσεις το σημείο που αρχίζουν και τελειώνουν όλα, αλλά γίνεται να το προσαρμόσεις. Έτσι τιμάς τον άνθρωπο ανάμεσα στους ανθρώπους και τον κάνεις αθάνατο. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, αντιλαμβάνεσαι ότι η εποχή που ευχόσουν πως τελειωμό δεν θα είχε, παρήλθε οριστικά. Κι αυτή η έντονη συναισθηματική μελαγχολία είναι αρκετή για να ενεργοποιήσει τους υδρογόνους αδένες. Τίποτα, εξάλλου, δεν είναι ιδεατό, εξόν του παρελθόντος.
