Ο Σπανούλης είχε πει "στην Εθνική μέχρι τα 40"

Τον Ιούλιο του 2012 η Εθνική ομάδα γνώριζε μια οδυνηρή ήττα από τη Νιγηρία και το καλάθι του τρομερού Νταγκουντούρο. Το σοκ ήταν τεράστιο, καθώς το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα έχανε μια μοναδική ευκαιρία να βρεθεί στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Στο ξενοδοχείο ο Βασίλης Σπανούλης φυσούσε και ξεφυσούσε, σκασμένος από την αποτυχία. Εκεί θα τον ξεμοναχιάσω, για μια συνέντευξη (στο Sport 24) και ανάμεσα στα άλλα υπάρχει και το ακόλουθο απόσπασμα

Σε βλέπουμε παθιασμένο. Μάλλον δεν σκέφτεσαι να... αποχωρήσεις. Συγγνώμη, για την ερώτηση, αλλά είθισται τα τελευταία χρόνια σε κάθε τουρνουά, κάποιος παίκτης να ανακοινώνει ότι εγκαταλείπει.

"Όχι, δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στο μυαλό μου. Να με έχει ο Θεός καλά και να πατάω στα πόδια μου, σε αυτή την ομάδα μπορώ να παίζω μέχρι τα 40 μου! Είμαι στρατιώτης της Εθνικής, θεωρώ ότι μου έχει χαρίσει πολύ μεγάλες στιγμές. Αγαπώ την Εθνική και εφόσον είμαι υγιής δε πρόκειται ποτέ να της αρνηθώ τη συμμετοχή μου".

Εννιά χρόνια μετά, ο Βασίλης είναι έτοιμος να μην διαψεύσει τον εαυτό του. Ναι μεν δεν φάνηκε συνεπής σε ό,τι έλεγε το 2012, αφού το 2015, μετά το Ευρωμπάσκετ της Γαλλίας και το ματς για την 5η θέση κόντρα στη Λετονία, ανακοίνωνε το 'αντίο' του. Να 'τος όμως που στα 39 του και μετά τη συνάντηση που είχε με τον Ρικ Πιτίνο αποφάσισε να πει το 'επιστρέφω'. Ο 'V-Span' είναι έτοιμος να ξαναφορέσει τη γαλανόλευκη φανέλα με το νο7 και να προσπαθήσει μαζί με τους υπόλοιπους διεθνείς για το εισιτήριο που οδηγεί στο Τόκιο.

Το κοντέρ, που είχε σταματήσει στους 146 αγώνες και τους 1.494 πόντους, αρχίζει ξανά την καταμέτρηση σε μια εντυπωσιακή επανεκκίνηση, που μπορεί να κρύβει στο τέλος και ένα ένδοξο οριστικό αποχαιρετισμό. Με παράσημα τα τρία μετάλλια που φόρεσε στο στήθος (χρυσό στο Ευρωμπάσκετ '05, αργυρό στο Παγκόσμιο '06 και χάλκινο στο Ευρωμπάσκετ '09), με συμμετοχή σε δυο ολυμπιακά τουρνουά (2004, 2008) κι άλλα δυο Παγκόσμια Πρωταθλήματα, λογικά ο Σπανούλης είναι ένας χορτασμένος μπασκετμπολίστας από διεθνή παιχνίδια.

Η όρεξη του ωστόσο για το μπάσκετ παραμένει... ακόρεστη. Και ένα χρόνο πριν κλείσει τα 40 είναι ξανά παρών, για να βοηθήσει την Εθνική με την εμπειρία, την προσωπικότητα και την κλάση του. Δεν είναι ο Σπανούλης του 2004, που έμπαινε στην ομάδα με μια τολμηρή απόφαση του Παναγιώτη Γιαννάκη, αλλά ένας μπαρουτοκαπνισμένος αρχηγός που ξέρει πολύ καλά τι να κάνει και έχει πίσω του μια ιστορική διαδρομή, που λίγοι έχουν να επιδείξουν. Ιδού:

Ο ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ

Η σχέση, βέβαια, του Σπανούλη με τις Εθνικές Ομάδες αρχίζει πολύ νωρίτερα. Από πιτσιρικάκι στον Κεραυνό Λάρισας, όταν το ταλέντο του ξεχώρισε αμέσως. Το 2000 είναι 18 ετών, μετέχει στην Εθνική Εφήβων και κατακτάει το χάλκινο μετάλλιο, μετά τη νίκη επί της Γαλλίας στον μικρό τελικό με 71-65. Δυο χρόνια αργότερα είναι ο καλύτερος παίκτης της Εθνικής νέων στον δρόμο για την πρώτη μεγάλη διάκριση της καριέρας του. Με μ.ο 16π, 3.1ρ και 5.5 ασίστ (και 21π εναντίον της Ισπανίας στον τελικό) είναι ο MVP στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου.

Συνοδοιπόρος του, φίλος του και μετέπειτα κουμπάρος του, από την αρχή αυτής της πορείας, ο Νίκος Ζήσης. Ο Βασίλης παίζει ακόμη στη Λάρισα (Γυμναστικός) και σε ένα χρόνο θα κατέβει στην Αθήνα, για να φορέσει τη φανέλα του ΓΣ Αμαρουσίου.

Στην Εθνική Ανδρών θα κληθεί το επόμενο καλοκαίρι. Γίνεται μέλος της μεσογειακής ομάδας, που ταξιδεύει στην Τυνησία και κατακτάει το αργυρό μετάλλιο. Το ντεμπούτο του γίνεται στις 3 Σεπτεμβρίου 2001, με προπονητή το Νίκο Σταυρόπουλο που του δίνει αρκετό χρόνο συμμετοχής στον αγώνα με τη Γιουγκοσλαβία. Ο Σπανούλης σημειώνει 10π και είναι ένα όνομα που κάθε ομοσπονδιακός προπονητής έχει στα υπόψη για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Η καθιέρωσή του θα έρθει το 2004, όταν στις τομές που αποφάσισε να κάνει ο Παναγιώτης Γιαννάκης στην Εθνική, αποφασίζει να τον εντάξει στο δυναμικό της ομάδας. Ο 'δράκος' που είχε τον Σπανούλη παίκτη στο Μαρούσι, ξέρει καλά περί τίνος πρόκειται, βάζοντας τον δίπλα στην πυρηνοκίνητη περιφερειακή γραμμή της Εθνικής. Ξέρει ότι στα επόμενα τουρνουά, η τετράδα Διαμαντίδη, Παπαλουκά, Ζήση και Σπανούλη θα σαρώσει. Και πέφτει μέσα.

Ο Βασίλης θα πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, αφού ουσιαστικά ήταν ένας ρούκι, θα παίξει και το καλοκαίρι του 2005 στο Βελιγράδι, στο τουρνουά που η Ελλάδα αναβαπτίσθηκε ως πρωταθλήτρια Ευρώπης. Αυτή τη φορά παίζει πιο πολύ, μένει για παράδειγμα 20 λεπτά στο ματς με τη Σλοβενία, είναι ένας από τους πρωταγωνιστές, όμως το μεγάλο 'μπαμ' θα έρθει ένα χρόνο αργότερα.

Το 2006 έχει παίξει ήδη στον Παναθηναϊκό, ακούει τις σειρήνες του ΝΒΑ στα αυτιά του και είναι ένα από τα μεγάλα όπλα της ομάδας στην τρομερή περιφέρεια της. Κάνει μεγάλα παιχνίδια, έχει σχεδόν σε όλα διψήφιο αριθμό πόντων, εντυπωσιάζει τους πάντες με την έκρηξη και το φοβερό πρώτο βήμα και απέναντι στους Αμερικανούς στο ελληνικό θαύμα, είναι από τους καλύτερους. Σκοράρει 22 πόντους με 3/5 δίποντα, 3/5 τρίποντα, 7/9 βολές. Οι ΝΒΑers του βγάζουν το καπέλο και στο αεροπλάνο της επιστροφής από το Τόκιο σκέφτεται το υπερατλαντικό ταξίδι του για το Χιούστον. Ο ανεπανάληπτος ημιτελικός με τις ΗΠΑ είναι και το διαβατήριο του.

Τα καλύτερα χρόνια με την Εθνική Ομάδα είναι μπροστά του. Ερχόμενος από το ΝΒΑ και πεισμωμένος να παίξει μπάσκετ, κάνει τρομερά ματς και στο Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας. Οι περισσότεροι θα θυμούνται το ιστορικό τρίποντο εναντίον της Κροατίας, όταν με την εκπνοή του χρόνου, διαμορφώνει το τελικό 81-78. Μια κλασική φάση Σπανούλη, φυσικά!

Ο 'Kill Bill' είναι λίγο νευρικός στην τρομερή ανατροπή κόντρα στην Σλοβενία (στον αξέχαστο προημιτελικό) είναι όμως απίστευτος στον ημιτελικό με την Ισπανία. Σε ένα από τα καλύτερα ματς της Εθνικής Ομάδας, ο Βασίλης είναι εκπληκτικός, σκοράροντας 24π, έχοντας 9/11δ, 1/3τρ, 3/5β κι ακόμη 5 ασίστ και... μηδέν λάθη! Η τελική επικράτηση της Ισπανίας, τα παράπονα για τη διαιτησία, έβαλαν στην άκρη το συνολικά εξαιρετικό ματς της ομάδας και κυρίως αυτό το κρεσέντο του Σπανούλη.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου είναι ο πρώτος σκόρερ της Εθνικής (14.3π), αλλά χάνει και το τελευταίο σουτ της ομάδας στον προημιτελικό με την Αργεντινή. Θα επιστρέψει ένα χρόνο αργότερα στην Πολωνία, όπου θα αναδειχθεί σε μεγάλο πρωταγωνιστή της ομάδας, σκόρερ και δημιουργός μαζί, οδηγώντας την στην τελευταία της μεγάλη διάκριση. Το χάλκινο μετάλλιο του 2009. Έκανε φοβερά πράγματα σε αυτό το τουρνουά ο Βασίλης. Ακόμη και σουτάροντας από το... κέντρο του γηπέδου, βρίσκοντας στόχο.

Το καλοκαίρι του 2010, ο Σπανούλης ετοιμάζεται για το μεγάλο άλμα της ζωής του. Να εγκαταλείψει τον Παναθηναϊκό και να φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού. Η Εθνική πέφτει ξανά πάνω στην Ισπανία και μένει εκτός οκτάδας, με τον Βασίλη, πάντως, να κάνει το καλύτερό παιχνίδι του με το εθνόσημο. Είναι απολαυστικός στο παιχνίδι με το Πουέρτο Ρίκο, στο οποίο σημειώνει 28 πόντους σαν δαιμονισμένος. Είναι και το ρεκόρ πόντων του στην ιστορία του με την Εθνική με 4/6δ, 4/6τρ, 8/9β, 3 ασίστ και 2 κλεψίματα.

Η συνέχεια δεν ήταν αυτή που περίμενε. Μπήκαν στη μέση και οι τραυματισμοί. Το 2011 δεν πήγε καν στη Λιθουανία, το 2013 στη Σλοβενία είδε τον αστράγαλό του να τουμπανιάζει μετά από ένα σοβαρότατο διάστρεμμα. Η προσπάθεια του να επιστρέψει, εκπλήσσει ακόμη και τον ίδιο, αφού στην αρχή το πόδι του δεν χωράει όχι σε παπούτσι, αλλά σε λεκάνη! Επιστρέφει το 2015 στην τελευταία του εμφάνιση, σε μια Εθνική που έχασε στο όριο την είσοδο στην τετράδα (από την Ισπανία, κλασικά). Παίζει πιο ώριμα από ποτέ. Όπως στο ματς με τη Σλοβενία.

Στο τελευταίο ματς με τη Λετονία ανακοινώνει την αποχώρησή του από την Εθνική. Ήταν 33 ετών. Τώρα, κοντά στα 40 αποφασίζει να γυρίσει, αναγνωρίζοντας ίσως ότι είχε αποφασίσει να φύγει νωρίς. Η κίνηση του έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις, με αρκετούς οπαδούς του Ολυμπιακού να δυσφορούν επειδή αποφάσισε να συμμετάσχει στην εθνική ομάδα που εκπροσωπεί "την ΕΟΚ του κατεστημένου". Άλλοι αναρωτιούνται τι μπορεί να προσφέρει ένας 39χρονος βετεράνος στην Εθνική Ομάδα.

Ο Σπανούλης, όμως, δεν είναι ένας 'τυχαίος βετεράνος'. Προφανώς δεν διάγει την πρώτη του νιότη, υπό προϋποθέσεις, ωστόσο, μπορεί να προσφέρει καλές υπηρεσίες σε μια Εθνική Ομάδα, καλά δομημένη και με ένα ρόλο ηγέτη μέσα και έξω από τα αποδυτήρια. Και για αυτό, δε νομίζουμε ότι υπάρχει άλλος καλύτερος.