Ο Ρούντι Γκομπέρ φύλαξε το κάστρο από τις ΗΠΑ

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας η μοίρα έριξε την Team USA πάνω στον MVP του ΝΒΑ, Γιάννη Αντετοκούνμπο, με τις συνέπειες να είναι γνωστές και να αποτυπώνονται καλύτερα από οπουδήποτε αλλού στο SB Nation. Μετά, την έριξε στο δρόμο του back to back καλύτερου αμυντικού της καλύτερης λίγκας μπάσκετ του κόσμου. Σε αυτόν του Ρούντι Γκομπέρ. Μόνο που ο All Star των Τζαζ δεν ήταν όσο απελπιστικά μόνος ένιωσε ο Greek Freak. Και οι 'τρικολόρ' θα διεκδικήσουν την επιστροφή τους στο βάθρο των World Cups, μετά το 89-79 επί των ΗΠΑ(προκρίθηκαν και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο), με τον άνθρωπο μας να κάνει όσα ξέρει καλύτερα από τον καθένα (21 πόντοι, 6/12 δίποντα, 9/10 βολές, 9-7 ριμπάουντ, 2 ασίστ, 0 λάθη, 1 κλέψιμο, 3 φάουλ και 3 τάπες, σε 34.09''). Όχι ότι εξεπλάγη κανείς με την πάρτη του. Πάντα έτσι ήταν αυτός ο τύπος. Δηλαδή, όχι πάντα. Έλα μαζί μας στο ταξίδι στη ζωή του 27χρονου για τον οποίον αδιαφορούσαν όλοι, μέχρι που αποφάσισε πως θα γίνει ο καλύτερος.

Mέχρι τον Τόνι Πάρκερ, όταν άκουγαν oι του ΝΒΑ για γαλλικό μπάσκετ σε κλάσματα δευτερολέπτου τους ερχόταν στο μυαλό αυτή η εικόνα.

Στιγμιότυπο, που όπως εκατομμύρια άλλοι, είχε δει και ο Γκομπέρ, ως παιδί. Όπως είχε πει στο Sports Illustrated, κατά τη θέαση σκεφτόταν 'κανείς δεν θα το κάνει ποτέ αυτό σε εμένα'. Τότε ήταν ένα αδύνατο παιδί, για το οποίο δεν 'έκλαιγε' κανείς. Στα χρόνια που ακολούθησαν, θα γινόταν μια ιδιαίτερη περίπτωση ψηλού, με γρήγορη κίνηση, μεγάλη φυσική δύναμη και εξαιρετικό timing στο να αποφεύγει τα φάουλ. Κοντολογίς, θα γινόταν ο καλύτερος αμυντικός του ΝΒΑ. Το κίνητρο του ήταν η υπερηφάνεια του. “Κάποιοι δεν έχουν. Εγώ παραέχω” έχει πει. Οι συμπαίκτες του διαβεβαίωναν ότι το ευερέθιστο του χαρακτήρα του ήταν ένας ακόμα λόγος που έγινε αυτός που είναι σήμερα. Δεν ήθελε να ανταποκρίνεται έστω σε ένα από τα στερεότυπα που άκουγε για τους Γάλλους. Ή τους ψηλούς.

Το μέγεθος του είναι ένας από τους λόγους που κατάφερε να κυριαρχήσει. Είναι 2.16 με wingspan 2.40 -ρεκόρ στο NBA combine της χρονιάς του το 2013 και όπως έγραψε η Desert News 'μεγαλύτερο από το πλάτος των περισσότερων αυτοκινήτων Peugeot' και οριζόντιο άλμα κοντά στα 3 μέτρα. Τα νούμερα που διάβασες του έδωσαν το παρατσούκλι 'το ασφυκτικό τείχος', με τους ειδικούς να εξηγούν πως 'μπορεί να καλύψει το μισό χώρο στην άμυνα, χωρίς να κουνηθεί'. Tώρα που σου είπα για το NBA draft (στο πλαίσιο αυτού, ντε γίνεται το combine).

Η τάξη του είχε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο (Νο15, Μπακς), τον Βίκτορ Ολαντίπο (Νο2, Μάτζικ), τον CJ MακΚόλουμ (Νο10, Μπλέιζερς), τον Μάικλ Κάρτερ Ουίλιαμς (Νο11, Σίξερς), τον Μέισον Πλάμλι (Νο22, Νετς) και εν πάση περιπτώσει για Νο1 είχε τον πρώτο Καναδό παίκτη που επιλέχθηκε ποτέ πρώτος, ονόματι Άντονι Μπένετ -ο οποίος δεν έκανε ακριβώς θραύση, στο βαθμό που έχει χαρακτηριστεί ως η χειρότερη Νο1 επιλογή της σύγχρονης ιστορίας.

Ο Γκομπέρ επελέγη στο Νο27 από τους Νάγκετς που το ίδιο βράδυ τον έδωσαν στους Τζαζ. Ο Σίντνι Λο, ασίσταντ των 'Μορμόνων” είχε ομολογήσει πως τα φυσικά του προσόντα ήταν που έπεισαν τον οργανισμό να πάρει το ρίσκο (έτσι το χαρακτήρισε). Πολύ γρήγορα -στο Summer League του Λας Βέγκας- κατάλαβε η Γιούτα πως πήρε λαχείο. “Όταν δεν ρίχνει τάπες, αλλοιώνει το σουτ. Γενικά, δεν τον περνάει κανείς εύκολα. Τον είδαμε και να παίρνει και μακρινά ριμπάουντ, χωρίς να κουνάει τα πόδια του. Απλά τεντώθηκε. Θα είναι τεράστιος για εμάς”. Αποδείχθηκε ακόμα πιο μεγάλος, όταν έδειξε πως κάνει όλα τα μικρά πράγματα που λατρεύουν οι προπονητές. Καταλαβαίνει τις αλλαγές στην άμυνα -και είναι συνεπής-, ξέρει από pick and roll και πάντα έχει ενεργά τα τεράστια χέρια του. “Επίσης, δεν φοβάται τις επαφές”.

Πώς όμως, έγινε... αυτός ο τύπος ο Γκομπέρ;

Γεννήθηκε (26/6/1992) στο Saint-Quentin, πόλη που βρίσκεται μια ώρα και 40 λεπτά βορειοανατολικά του Παρισιού και όπου ζουν 56.000 άνθρωποι. Θα το έλεγες ένα ήρεμος μέρος, όπου δεν γίνεται χαμός στους δρόμους και γενικά υπάρχει ησυχία. Ο Γκομπέρ επηρεάστηκε από την ανάποδη, με αυτό το κλίμα. Δηλαδή, έβρισκε εκνευριστική την τόση ηρεμία και ξεσπούσε συχνά. Κυρίως στο σχολείο όπου ήταν πολύ καλός μαθητής -στα όρια του nerd- στην τάξη και 'μπαχαλάκιας' στα διαλείμματα. Η μητέρα του, Κορίν -μακιγιέζ στο επάγγελμα- τον είχε πάει σε ό,τι σπορ υπήρχε που φημίζεται για σωματική εξόντωση. Από στίβο, πυγμαχία, καράτε έως πινγκ πονγκ. Η αλήθεια είναι ότι μετά τις προπονήσεις ένιωθε καλύτερα, αλλά δεν αισθανόταν πως υπάρχει κάποια πρόκληση. Αυτό το έζησε όταν έκανε μπάσκετ, το 2003. Στα 15 (2007) έφυγε από την ηρεμία του για να ζήσει και να παίξει μπάσκετ στο Σολέ. Το 2010 εμφανίστηκε με την τρικολόρ φανέλα στο Eurobasket U18 της Λιθουανίας. Έφυγε ως ο πρώτος σκόρερ και πρώτος ριμπάουντερ της παρέας του. Στη διοργάνωση ήταν και παιδιά όπως ο Γιόνας Βαλαντσιούνας, Αλεσάντρο Τζεντίλε και Νταβίς Μπερτάνς.

Έως τα 15 δεν ήταν ψηλός. Τότε άρχισε να παίρνει μπόι. Τα τρία επόμενα χρόνια πήρε 18 εκατοστά και όλα 'χάθηκαν'. Χρειάστηκε έναν κάποιο χρόνο να νιώσει οικεία μέσα στο σώμα του -να βρει κυριολεκτικά, την ισορροπία του. “Δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του ή να αρπάξει την μπάλα” είχε πει ο Φιλίπ Ουρί, κόουτς στο εθνικό πρόγραμμα των Γάλλων -όχι το INSEP, γιατί δεν τον δέχθηκαν εκεί. Αρχικά έπαιζε ως γκαρντ. “Δεν μπορούσε όμως, να χειριστεί καλά την μπάλα ή να σουτάρει” αποκάλυψε ο φίλος του και συμπαίκτης του, από τότε Εβάν Φουρνιέ, ο οποίος κατέληξε στο ότι “αν θέλω να είμαι ειλικρινής, θα σας πω ότι δεν ήταν καλός σε τίποτα”. Ήταν ο τύπος που δεν μπορούσε να διώξει την μπάλα από το καλάθι. “Είσαι στον αέρα και σκέφτεσαι 'όχι, όχι, μην την πάρεις εσύ' στον αντίπαλο. Κάποια στιγμή κατάλαβα τους κανονισμούς και προσαρμόστηκα. Είναι πάντα σημαντικό να μαθαίνω τους συμπαίκτες μου”. Να σου πω εδώ πως όταν αποκτά ανταγωνισμό (πχ τον Αλεξίς Αζινσά στην εθνική) γίνεται ακόμα καλύτερος. Ναι, το πείσμα του δεν έχει όριο.

Για το 'δεν έκανε τίποτα καλά' του Φουρνιέ ο Γκομπέρ είχε να πει πως όταν δεν ήξερε η δεξιά τη ποιεί η αριστερή ήταν που αποφάσισε πως θα γίνει από τους καλύτερους ψηλούς. Σίγουρα θα γινόταν καλύτερος από τον πατέρα του, Ρούντι Μπουργκαρέλ, ο οποίος είχε γεννηθεί στη Γουαδελούπη και έγινε μπακ απ του Ρικ Σμιτς στο Marist College της Νέας Υόρκης, πριν διαλυθεί το όνειρο του ΝΒΑ και κάνει καριέρα στη Γαλλία -στα μέσα του '80-, όπου γνώρισε την Κορίν, μητέρα ήδη δυο παιδιών. Ο Ρούντι ήταν το τρίτο. Το ζευγάρι χώρισε το 1995 και ο Ρούντι Sr. γύρισε στη Γουαδελούπη. Ο Ρούντι Jr. τον έβλεπε μια φορά κάθε τρία χρόνια. Ακόμα και σήμερα δεν παραλείπει ποτέ να λέει ότι η αγάπη και το πάθος του, μαζί με τη δύναμη που 'χει, για το μπάσκετ οφείλονται στον πατέρα του. “Για την ακρίβεια, στην απουσία αυτού. Δεν ήταν κοντά μου να μου μάθει τα μυστικά, αλλά πάντα προσπαθούσα να γίνω μπασκετμπολίστας, σαν και αυτόν”.

Έμεινε στη Σολέ έως το 2013 γιατί εκείνος το ήθελε. Μπορούσε να δηλώσει συμμετοχή στο ΝΒΑ draft το 2012. Είχε κρίνει όμως, πως δεν ήταν στην κατάσταση που θα ήθελε. Η πρώτη σεζόν στο καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου ήταν αναγνωριστική. Να τους μάθει και να τον μάθουν. Το καλοκαίρι του 2014 πήγε με τους Γάλλους στο Παγκόσμιο της Ισπανίας. Ένα από αυτά που έκανε ήταν αυτό που θα δεις -με θύμα τον Γκασόλ. Σε αυτό το World Cup oι Γάλλοι πήραν το χάλκινο μετάλλιο. Για την ιστορία, το 2016 πήγε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Γενικά, ανέκαθεν είχε τη συνήθεια να κρατά σημειώσεις με τα 'θύματα' του. Όπως δεν παραλείπει να γράφει και πώς αντιδρούν αυτά, μετά το χουνέρι. Για παράδειγμα, μετά την πρώτη τάπα που έριξε στον ΛεΜπρον Τζέιμς, μετά ο King έκανε skyhook μπροστά του. Ο Τζέιμς Χάρντεν έπαθε τέτοιο σοκ που δεν απάντησε ποτέ. “Τις περισσότερες τάπες τις έχω κάνει στον Ράσελ Ουέστμπρουκ, αλλά δεν τον νοιάζει. Συνεχίζει και έρχεται προς τα επάνω μου”. Προφανώς και θυμάται φορές που 'χει σηκωθεί για κόψιμο και έγινε πόστερ. Ο Άντριου Ουίγκινς του το 'χε κάνει πρώτος. “Στην επόμενη φάση σηκώθηκε για κάρφωμα που δεν έκανε ποτέ”. Δεν τον άφησε. Ο τρόπος που προσεγγίζει την άμυνα δεν έχει ως μόνο στοιχείο τις τάπες. Ασχολείται γενικά με το θέμα, όση ώρα είναι στο παρκέ. Βέβαια, με τα χρόνια τον έμαθαν οπότε ή δεν πλησιάζουν (το ποσοστό όσων μπαίνουν στον κόπο να πατήσουν ρακέτα είναι 40.3% και είναι το καλύτερο όλων) ή έχουν προσαρμόσει τα σουτ τους σε αυτούς -παίρνουν πιο δύσκολες προσπάθειες.

Τον Φλεβάρη του 2015 έγινε starting center των Τζαζ -προηγήθηκε η ανταλλαγή του Ενές Καντέρ με την Οκλαχόμα Σίτι. Είχε ένα θέμα: τραυματισμό στο αριστερό γόνατο. Περίμενε όμως, αυτήν την ευκαιρία καιρό. Χρειάστηκε ένα μήνα να το 'στρώσει'. “Είχα την αυτοπεποίθηση, πίστευα σε εμένα και τους συμπαίκτες μου και άλλαξα τον τρόπο που με αντιμετώπιζαν ακόμα και άνθρωποι των Τζαζ. Τότε άρχισαν να καταλάβουν πως μπορώ να βοηθήσω”. Ποτέ δεν σταμάτησε να δουλεύει ως προς τη βελτίωση του και δη στη φυσική κατάσταση και την επιθετική αποτελεσματικότητα. Πέρασε πολλές ώρες στο να μάθει σε ποιο σημείο βολεύει να βρίσκεται ανά πάσα στιγμή. Την επόμενη χρονιά ήταν πέμπτος στη ψηφοφορία για τον καλύτερο αμυντικό του ΝΒΑ, βραβεία που πήρε το 2018 και το 2019. Έγινε ένας από τους δέκα της ιστορίας του ΝΒΑ που παρέλαβαν το σχετικό βραβείο τουλάχιστον δυο φορές. Την περασμένη σεζόν έκανε και ρεκόρ στα καρφώματα -με 306-, ενώ ήταν πρώτος στις ασίστ σε σκριν (482), στην αποτελεσματικότητα στα εντός παιδιάς (69.9%) και στο πραγματικό ποσοστό στα σουτ (δίποντα, τρίποντα, με 68.2%). Αν τον ρωτήσεις για όλα αυτά, θα σου πει πως πάνω από όλα είναι η ομάδα.

“Όταν ήμουν παιδί στη Γαλλία, ουδέποτε ονειρεύτηκα πως θα ζήσω ό,τι ζω. Απλά διασκέδαζα, παίζοντας μπάσκετ. Μετά άρχισα να γίνομαι ανταγωνιστικός και χρόνο με το χρόνο έφτασα στο ΝΒΑ και εδώ που είμαι τώρα. Νιώθω ευγνώμων” είχε πει στην τελευταία τελετή απονομής βραβείων του ΝΒΑ. Δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει όλους τους κόουτς που είχε “και με βοήθησαν στη διαδρομή μου”, αλλά και τα φιλαράκια του στην εθνική, μεταξύ των οποίων ήταν όλη η λαμπρή γενιά των Γάλλων (Πάρκερ, Ντιό, Ζελαμπάλ, Τουριάφ κλπ) “που με ξέρουν τόσο καλά. Ξεκάθαρα τα παιχνίδια μου σε διεθνείς διοργανώσεις με βοήθησαν να προετοιμαστώ για το ΝΒΑ”. Την τελευταία σεζόν έκανε ρεκόρ καριέρας παντού (15.5 πόντοι, 12.9 ριμπάουντ, 2.1 ασίστ και 65.2% στα εντός παιδιάς, συν 2.2 τάπες ανά αγώνα). “Κάποιες φορές αναρωτιέμαι τι άλλο υποτίθεται πως πρέπει να κάνω” είχε πει στο HoopsHype, πριν προσθέσει “στο μπάσκετ ωστόσο, υπάρχουν τόσα πράγματα που δεν βλέπεις στα στατιστικά και στις δυο άκρες του γηπέδου. Πράγματα που μπορούν να αλλάξουν έναν αγώνα υπέρ της ομάδας σου. Αυτό με ενδιαφέρει: το τι θα κάνω για να νικά η ομάδα μου, ακόμα και αν δεν μπορεί να καταλάβει ο μέσος φίλαθλος τι εννοώ”. Για το τέλος άφησε το “η άμυνα πάντα θα είναι υποτιμημένη, γιατί όλοι λατρεύουν να βλέπουν τι γίνεται στην επίθεση. Θέλουν να βλέπουν highlights και plays με εντυπωσιακά καλάθια. Αυτό είναι το marketing. Αυτό πουλάει φανέλες: τα τρελά καρφώματα και οι παίκτες που βάζουν την μπάλα στο καλάθι. Είναι κάτι που έχει περισσότερο ενδιαφέρον από το να επικεντρώνεις σε αυτόν που προσπαθεί να τους σταματήσει. Πάντα θα είναι έτσι. Και ναι, αυτό με εκνευρίζει. Αλλά έχω αποδεχθεί πως αυτή είναι η πραγματικότητα και συνεχίζω να κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθώ την ομάδα μου να κερδίζει. Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να παίζω άμυνα”.