O Ρίκι Ρούμπιο θυμίζει πώς να ζεις όταν ξεπερνάς τους φόβους σου

Η Ισπανία είναι η κορυφαία εθνική της Ευρώπης και για τα επόμενα χρόνια (μέχρι το επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο) θα είναι και η κορυφαία του κόσμου. Ο κορυφαίος των κορυφαίων είναι ο Ρίκι Ρούμπιο, τύπος που επουδενί είναι συνηθισμένη περίπτωση -όχι μόνο παίκτη, αλλά και- ανθρώπου. Ο πρώτος λόγος έχει να κάνει με τη μητέρα του, την οποία ‘έχασε’ το 2016 και στην οποία αφιέρωσε όσα έζησε στην Κίνα. Άλλωστε, της είχε υποσχεθεί -πριν ‘κλείσει’ τα μάτια της- να βοηθά όσους περισσότερους ανθρώπους μπορεί. Τον τρόπο τον διαλέγει, ανάλογα με τις συνθήκες.

Ο δεύτερος με όσα υπάρχουν στο κεφάλι του και τον τρόπο που τα διαχειρίζεται, καθημερινά. Η El Pais είχε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του, με τις απαντήσεις του να εξηγούν το μεγαλείο της εθνικής Ισπανίας και το τι πηγαίνει λάθος με τη δική μας Εθνική. Αρχικά, το ισπανικό μέσο τον πίσω στο 2006, την τελευταία φορά που η Ισπανία πάτησε στην κορυφή του κόσμου (πριν τη φετινή), με εκείνον να βλέπει τη διαδικασία από την τηλεόραση και να αισθάνεται φθόνο. Ήταν 15 χρόνων. Στα χρόνια που ακολούθησαν μίλησε με τους πρωταγωνιστές εκείνου του τουρνουά “και κατάλαβα γιατί νίκησαν. Τώρα είναι η σειρά μου να μοιραστώ αυτές τις εμπειρίες. Εύχομαι να καταφέρουμε να μεταδώσουμε το πνεύμα μας στην καθημερινότητα των ανθρώπων, να μεταδώσουμε τον τρόπο που λειτουργούμε και βελτιωνόμαστε”.

Ο ‘αδελφός’ του, Μαρκ Γκασόλ

Τον ρώτησαν για τη σχέση που ‘χει με τον Μαρκ Γκασόλ (θα έλεγες πως το 2019 ήταν μια καλή χρονιά για εκείνον, με πρωτάθλημα στο ΝΒΑ και στο World Cup), ο οποίος είχε ένα μήνυμα για όσους έσπευσαν να αποθεώσουν τους πρωταθλητές. Το “να μας στηρίζετε και όταν δεν νικάμε”. O ίδιος δήλωσε και ότι “αύριο ο ήλιος θα ανατείλει και πάλι, ο κόσμος θα συνεχίσει να υπάρχει. Είμαστε, όμως, Παγκόσμιοι Πρωταθλητές. Το μπάσκετ είναι για μένα ένας μικρός κόσμος, όχι τόσο σημαντικό. Το μήνυμα που μπορούμε να στείλουμε στις νεότερες γενιές, να εμπνεύσουμε τους νέους να είναι καλοί άνθρωποι, αυτό είναι το πιο σημαντικό, καθώς τώρα θα τύχουμε μεγάλης προβολής, θα είμαστε πρότυπα για πολλά νεαρά αγόρια και κορίτσια, και πρέπει να σιγουρευτούμε πως θα δίνουμε το καλό παράδειγμα.

Η καλύτερη χρονιά της ζωής μου ήταν όταν γεννήθηκαν τα παιδιά μου. Το μπάσκετ είναι σημαντικό, είναι αυτό που κάνω κάθε μέρα, αλλά στη ζωή μου υπάρχουν πολύ σημαντικότερα πράγματα από το μπάσκετ, και ελπίζω το ίδιο να ισχύει και για εσάς“. Είπε και ότι θα έδινε όλα του τα τρόπαια για να σώσει ένα από τα προσφυγόπουλα που πέθαναν, στην αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.

“Ζωή είναι αυτή που ζεις, όταν ξεπερνάς τους φόβους σου”

Πίσω στον Ρούμπιο, χαρακτήρισε τον Γκασόλ ‘πολύ καλό φίλο’, προσθέτοντας πως “όσα έχουμε ζήσει μαζί, όλα για όσα έχουμε παλέψει, έχουν δημιουργήσει μια ιδιαίτερη σχέση. Δεν έχει μπει ποτέ στη διαδικασία να με κρίνει. Δεν χρειάστηκε. Αυτά που κάνει σου δίνουν την αυτοπεποίθηση που χρειάζεσαι, για να πιστέψεις στη νίκη, για να μη μείνεις στο λάθος, αλλά να δεις πώς θα το διορθώσεις. Μας κάνει όλους καλύτερους”. Από όλη τη διαδρομή αυτό που κρατά είναι πως ‘”όταν νιώσαμε πως δεν έχουμε ενέργεια -εναντίον της Αυστραλίας, ας πούμε-, κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον και είπαμε ‘ας πάμε για μια τελευταία προσπάθεια’. Απολαύσαμε όσα κάναμε, απολαύσαμε που ήμασταν μαζί, που ήμασταν ομάδα”. Είπε και ότι οι Ισπανοί με τους Αργεντινούς έχουν το ίδιο DNA. “Τις εποχές που φαινόταν να ‘χουμε κάνει και να ‘χουν κάνει βήματα προς τα πίσω -με το τέλος της Χρυσής Γενιάς-, αυτό που έγινε ήταν να κάνουμε βήματα προς τα εμπρός”. Αν προσπάθησες να βρεις ηγέτη στην Ισπανία και μπερδεύτηκες, ο Ρούμπιο θα σου εξηγήσει κάτι να σε βοηθήσει.

Ηγετης ειναι αυτος που κανει το βημα προς τα εμπρος, οταν τα πραγματα πανε λαθος -εκτος ή εντος γηπεδων. Εκεινος που ξερει τι να κανει, τι να πει και πώς να το πει.

“Κάποιοι είναι αποτελεσματικοί με πράξεις, άλλοι με λόγια. Στο τέλος, είναι αυτοί που βγαίνουν μπροστά, όταν δεν έχει μείνει ενέργεια ή ελπίδα. Που σε βοηθούν να αντιληφθείς την αξία σου, να αισθανθείς σημαντικός. Έχω πολλά παραδείγματα ηγετών. Από τον Πάου Γκασόλ έως τον Φλιπ Σόντερς (κόουτς των Γουλβς, το 2014, ο οποίος πέθανε ένα χρόνο μετά). Προσπαθώ να μαθαίνω από όλους και από όλα στη ζωή”.

Δεν θα ξεχάσει ποτέ πως ο Αϊτο Ρενέσες ήταν αυτός που του έδωσε την ευκαιρία, όταν ήταν 14 χρόνων. “Αν φοβήθηκα; Τι να φοβηθώ. Ο καθένας έχει διαφορετικό βαρόμετρο. Οι εμπειρίες που ζεις σε αλλάζουν. Ζωή είναι αυτό που ζεις, όταν ξεπερνάς τις φοβίες. Πάντα υπάρχει κάτι να σε κρατά. Πάντα υπάρχει φόβος. Όπως πάντα πρέπει να υπάρχει το κουράγιο, για να τον αντιμετωπίζουμε. Σέβομαι το φόβο. Το θέμα είναι να μαθαίνεις να τον ξεπερνάς στις μικρές ή τις μεγάλες προκλήσεις που σου βάζει η ζωή”.

“Το μυαλό είναι πολύ δυνατό. Είναι αυτό που σου βάζει όρια και αυτό που σου επιτρέπει να τα ξεπερνάς, με δουλειά και καλή προετοιμασία”.

“Ποτέ δεν πρέπει να αισθάνεσαι άνετα. Πάντα πρέπει να είσαι σε θέση να αναγνωρίζεις τις ευκαιρίες. Και πάντα οφείλεις να κάνεις μεγάλα όνειρα. Όπως προετοιμαζόμασταν για το Παγκόσμιο Κύπελλο, σκεφτόμουν πως θα το κατακτήσουμε. Το μυαλό μου με βοήθησε πολύ. Η πρόκληση ήταν πολύ προσωπική. Η Χρυσή Γενιά της Ισπανίας μας έδωσε το σύνθημα. Ζούμε στη σκιά της, χωρίς αμφιβολία. Τα συγχαρητήρια και η αναγνώριση θα τη συνοδεύουν για πάντα. Στο τέλος της ημέρας, όμως στην Κίνα βρεθήκαμε 12 παίκτες. Κάποιοι παίζαμε χρόνια μαζί. Άλλοι προστέθηκαν τώρα. Οφείλαμε να τους μεταδώσουμε τη νοοτροπία, το πνεύμα που κάνει ιδιαίτερη την εθνική Ισπανίας. Όσο περνούν τα χρόνια δεν είναι πολλοί πια οι ενεργοί, εξ όσων έφτιαξαν την κληρονομιά. Το πνεύμα όμως, είναι το ίδιο και αυτό μας ορίζει να ξεπερνάμε τις περίπλοκες στιγμές -όποιες και αν είναι αυτές- και πάντα να ξεπερνάμε τις προσδοκίες”.

Ομολόγησε και ότι η ελίτ των Ισπανών παικτών διαθέτει ταλέντο. “Αλλά δεν αρκεί αυτό. Τα στοιχεία που μας έχουν επιτρέψει να κάνουμε τη διαφορά είναι η άμυνα, η διάρκεια, ο χαρακτήρας και η καρδιά. Η καρδιά μας είναι τεράστια. Υπήρχαν χρονιές στις οποίες δεν είχαμε τύχη, όπως τα δυο τελευταία Παγκόσμια Κύπελλα. Συνεχίσαμε όμως, να πιστεύουμε στις αρχές μας, σε ό,τι μας αντιπροσώπευε.

“Οι αποτυχίες του 2010 και του 2014 μας δίδαξαν πολλά. Η εμπειρία έχει μια αξία που πάντα ‘λειτουργεί’. Σε προετοιμάζει για τις κρίσιμες στιγμές, ώστε να μην αγχωθείς όταν όλα πάνε λάθος. “

Φέτος είχαμε πολλούς ρούκι, οι οποίοι όμως, εντάχθηκαν σε ό,τι πρεσβεύει η εθνική από την προετοιμασία. Έτσι, ξέραμε ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να κάνουμε στο παγκόσμιο. Ξέραμε πως η άμυνα θα ήταν αυτή που θα μας πήγαινε μακριά και δομήσαμε τα πάντα πάνω σε αυτή”, με τις γνωστές συνέπειες.