O Ricky Rubio έκανε τον ανυπόφορο πόνο της απώλειας, ζωή

Σαν σήμερα, το 2005 ο Ricky Rubio έκανε την πρώτη του εμφάνιση, στην ACB. Φορούσε τη φανέλα της DKV Joventut. Είχε γίνει ο νεαρότερος σε ηλικία παίκτης, που έπαιξε ποτέ στην πρώτη τη τάξει ισπανική λίγκα. Μόλις 14 χρόνων και 11 μηνών. Αυτό το γεγονός έγινε αφορμή για να σου πω μια ενδιαφέρουσα ιστορία.

Αν θέλεις να κάνουμε αναγωγή σε Έλληνα παίκτη, θα σου πω ότι δεν μπορεί να γίνει μια τέτοια σύγκριση. Όπως εξήγησε μια από τις μοναδικές περιπτώσεις παικτών που ‘χουμε στην Ελλάδα, ο Χάρης Γιαννόπουλος “η ικανότητα του είναι μοναδική. Μιλάμε για έναν εκπληκτικό point guard, είναι floor general και πάνω από όλα για έναν αμυντικό, ο οποίος μπορεί να μαρκάρει και να περιορίσει οποιονδήποτε guard της άλλης ομάδας -ανεξάρτητα από το πόσο καλός σκόρερ είναι. Από μικρή ηλικία έπαιζε ενα all around παιχνίδι, πρωτόγνωρο για την ηλικία του, κάνοντας θαύματα στις μικρές εθνικές με quadruple double”. ΟΚ, το jump shot δεν έγινε ποτέ φίλος του. Αλλά θα ζήσει και έτσι. Γενικά, θα ζήσει προσπαθώντας να είναι όσο πιο χρήσιμος μπορεί. Όχι μόνο στα γήπεδα. Παντού.

Ας ανοίξω μια παρένθεση εδώ.

Η εταιρεία Lokai έχει έδρα στη Νέα Υόρκη και παράγει/πουλάει βραχιόλια από σιλικόνη. Τουλάχιστον αυτό γινόταν στην αρχή. Θα σου εξηγήσω. Το όνομα “Lokai” προήλθε από τον όρο Lōkahi που θα βρεις στο λεξικό της Χαβάης και σημαίνει “ενότητα” και “αρμονία”.

Το βραχιόλι αποτελείται από χάντρες που περιέχουν νερό από το Έβερεστ και λάσπη από τη Νεκρά Θάλασσα. Κάτι δηλαδή, από το πιο ψηλό και το πιο χαμηλό σημείο της γης. Η λευκή χάντρα αντιπροσωπεύει τις καλύτερες στιγμές στη ζωή μας και θυμίζει σε αυτόν που το φορά να παραμένει ταπεινός. Η μαύρη χάντρα αφορά τις δυσκολότερες στιγμές μας και την ανάγκη να είμαστε, σε εκείνες τις περιόδους, αισιόδοξοι.

Το 2015 ήταν μια χρονιά που ο Rubio εστίασε στη μαύρη χάντρα. Ο αντιπρόεδρος των Timberwolves, Arnie Kander ήταν εκείνος που του είχε χαρίσει δυο βραχιολάκια Lokai. Κράτησε το ένα για εκείνον και το άλλο το έδωσε στη μητέρα του, Tona. Ήθελε να την κάνει να νιώσει πως ήταν πάντα δίπλα της.

Ήταν τότε που εκείνη είχε διαγνωστεί για τρίτη φορά με καρκίνο στον πνεύμονα. Η πρώτη εξέταση που έδειξε ότι υπάρχει θέμα, είχε γίνει το 2012. Έκανε ό,τι της είπαν οι γιατροί, μεταξύ τους ήταν σειρά χημειοθεραπείας και με την ολοκλήρωση της, οι ειδικοί της είπαν πως ο καρκίνος ήταν σε ύφεση. Από ό,τι αποδείχθηκε, όχι για πολύ. Ακολούθησε νέος κύκλος χημειοθεραπείας, νέα ύφεση και τρίτη εμφάνιση. Που συνοδεύτηκε με μετάσταση στη σπονδυλική στήλη.

Αυτήν τη φορά πήγε στη Minneapolis για θεραπείες, για να είναι κοντά στο γιο της. Για να είναι όλη η οικογένεια μαζί, για τις ημέρες των Χριστουγέννων. Μαζί της πήρε τα αδέλφια του Ricky (Marc και Lila). “Ήταν ο άνθρωπος που ένωνε όλα τα κομμάτια. Έβαλε τα αδέλφια μου να έλθουν στην πόλη, για να μην είμαι μόνος τις γιορτές”. Μολονότι η κατάσταση της ήταν ιδιαίτερη, θέλησε να κρατήσει τις παραδόσεις. Και ταξίδεψε στη Minneapolis, για να επιστρέψει τον Γενάρη στην πατρίδα της. Εκεί πέθανε τον Μάιο του 2016. Ήταν 56 χρόνων.

“Ήταν και ο πιο θετικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου” είχε πει ο Rubio στο site της ένωσης των NBAers (NBPA). “Επί τέσσερα χρόνια, δεν σταμάτησε ποτέ να μάχεται. Και πάντα είχε το χαμόγελο στο πρόσωπο της. Πάντα μας έδινε κουράγιο”.

“Μου έδινε κουράγιο, όταν υποτίθεται πως αυτό ήταν κάτι που θα έπρεπε να κάνω εγώ για εκείνη. Είμαι πολύ υπερήφανος για εκείνη και για τον τρόπο που με μεγάλωσε. Μου λείπει πραγματικά. Ήταν η καλύτερη μου φίλη”.

Νιώθει ευτυχής “που πρόλαβα να τη δω ζωντανή. Αλλιώς δεν θα συγχωρούσα τον εαυτό μου”. Όταν έμαθε πως η μητέρα του είχε μπει στην προθανάτια οδό, ήταν 4500 μίλια μακριά. “Με έκανε να σκεφτώ και να αναθεωρήσω τις προτεραιότητες που είχα για τη ζωή μου”. Για καλή του τύχη, το πρωτάθλημα είχε τελειώσει. Και πρόλαβε να της πει πως την αγαπά.

Κάτι αντίστοιχο είχε κάνει και με την γιαγιά του, Maria Rosa. Ήταν 10 όταν εκείνη νικήθηκε από τον καρκίνο στο συκώτι.

Τότε η φαμίλια ζούσε στο Erl Masnou, μια μικρή πόλη στα 25 λεπτά βορειοανατολικά της Barcelona. Δυο χρόνια αργότερα, “χάθηκε” ο παππούς του, Vicente από καρκίνο στον πνεύμονα. Ήταν μεγάλος φαν του ποδοσφαίρου και συνήθιζε να παίρνει τον εγγονό του στα γήπεδα. Εκείνος ασχολείτο με όλα τα σπορ. Την κολύμβηση, το beach volley, γενικά με ό,τι άλλο αφορούσε το νερό. Και το μπάσκετ. Αυτό έγινε η διέξοδος του. Ο τρόπος που εκτόνωνε τον πόνο του. Τις πληγές των διαδοχικών απωλειών.

Πέραν των όσων περνούσε ο ίδιος, έβλεπε διαρκώς γύρω του, συμμαθητές του να “χάνουν” τους γονείς τους από λέμφωμα και καρκίνο στον πνεύμονα. Από λέμφωμα πέθανε και ο προπονητής του, στη Minessota, τη σεζόν 2014-15, Flip Saunders. Ήταν 60 χρόνων. Ο Saunders υπήρξε ο δεύτερος πατέρας του Rubio. Τον θαύμαζε για την αγάπη που είχε για την οικογένεια του και το πάθος του για το μπάσκετ.

“Ο καρκίνος είναι ένα από τα πιο δύσκολα και πιο επώδυνα πράγματα που υπάρχουν. Είναι κάτι που κάποιες φορές δεν μπορείς να βρεις τη θεραπεία. Ο πόνος που νιώθεις, όταν βλέπεις έναν άνθρωπο που αγαπάς να υποφέρει, είναι ανυπόφορος. Δεν μπορείς να τον ξεπεράσεις”.

Την ίδια σεζόν είχε θρηνήσει το θάνατο της μητέρας του και του αγαπημένου του προπονητή. Προφανώς και επηρεάστηκε. Και εύλογα αποφάσισε να κάνει κάτι: μαζί με τον παιδικό του φίλο και σύμβουλο του, Lucas Charte δημιούργησε ένα ίδρυμα, για καρκινοπαθείς και παιδιά με ειδικές ανάγκες. Το ονόμασε Tona Vives Cancer Awareness. Στον επόμενο χρόνο είχε μαζέψει 60.000 δολάρια, για την έρευνα πάνω στον καρκίνο. Την ίδια περίοδο, προχώρησε και στη δημιουργία της δικής του ακαδημίας, για παιδιά της Minessota -για να τα διδάξει μπάσκετ και έναν υγιεινό τρόπο ζωής.

“Ο καρκίνος σε κάνει να συνειδητοποιείς πολλά πράγματα, να αλλάζεις πολλά πράγματα. Σε κάνει να καταλάβεις τι είναι η ζωή και ότι οφείλεις να απολαμβάνεις κάθε μέρα που ζεις. Κάποιες φορές σκέφτομαι πως ζούμε σε μια χαρούμενη χώρα, παίζουμε στο ΝΒΑ, αλλά δεν είναι όλα τέλεια. Περνάμε πολλά που δεν είναι τέλεια. Είναι όμως, μέρος της εμπειρίας μας σε αυτήν τη ζωή και της ωρίμανσης μας.

Όταν ζεις τόσο πόνο, μαθαίνεις να εκτιμάς όλα τα πράγματα περισσότερο. Ήταν πολύ επώδυνο να βλέπω και να ζω όσα περάσαμε με την οικογένεια μου. Θέλησα να κάνω κάτι για αυτό.

” Η μητέρα μου πρόσφερε πάντα, φρόντιζε ανθρώπους πάντα. Αυτή ήταν μια από τις δυνάμεις της. Ήθελα να διατηρήσω την κληρονομιά της. Και βρήκα τον τρόπο”.

Τα τέσσερα χρόνια της περιπέτειας που πέρασε η Tona, εκείνος είχε το μπάσκετ για ψυχανάλυση, για παρέα, για τρόπο εκτόνωσης, για να προετοιμαστεί για αυτό που ερχόταν. Ασχολήθηκε με το διαλογισμό, έμαθε τεχνικές και άρχισε να διαβάζει βιβλία ψυχολογίας. Το μπάσκετ σε συνδυασμό με τη νέα γνώση που απέκτησε τον βοήθησαν, όπως είπε “να έχω ελεύθερες στιγμές, στις οποίες ένιωθα πάλι ως παιδί που έπαιζα στην αυλή του σπιτιού μου και δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο”. Παρεμπιπτόντως, σταμάτησε τους αχρείαστους φόβους. Από παιδί ήθελε να κάνει skydiving αλλά το απέφευγε. Μετά το χαμό της μαμάς του, το έκανε. Όπως πήγε για κολύμπι σε περιοχή που υπάρχουν λευκοί καρχαρίες “σε κλουβί”, αλλά και για σαφάρι.

Άρχισε να ασχολείται και με παιδιά από διάφορες κοινότητες. Έγινε πρεσβευτής των Special Olympics και το μήνυμα που είχε για όλα τα παιδιά ήταν “απολαύστε τη ζωή, κάθε μέρα ξεχωριστά και κάντε ό,τι σας κάνει χαρούμενα”. Σύντομα κατάλαβε πως μια μικρή κίνηση από εκείνον (“να δώσω κάπου ένα ζευγάρι από τα παπούτσια μου”) άλλαζε ζωές. “Ακόμα θυμάμαι το χαμόγελο ενός παιδιού σε ματς στη Νέα Υόρκη, μόλις του έδωσα τα παπούτσια μου. Ήταν ανεκτίμητη η έκφραση του, όπως και αυτή των γονιών του”. Το παιδί ήταν από το ίδρυμα Make-A-Wish. “αν μπορώ να κάνω κάτι για να χαμογελούν παιδιά, θα το κάνω. Οτιδήποτε. Να καλέσω κάποιο για να πάμε για φαγητό ή στην προπόνηση. Ό,τι ζητήσει ένα παιδί, θα προσπαθήσω να το έχει”.

“Για δέκα λεπτά, κάθε μέρα, κάνε κάτι που αγαπάς, δωρεάν” συνηθίζει να λέει στους φίλους του. Ακόμα σκέφτεται τη μητέρα του, όταν οδηγεί, όταν είναι στην προπόνηση, όταν χτυπά το κινητό του, όταν ακουμπά τα μαλλιά του. “Με τρέλαινε όταν τα έφτιαχνε με τα χέρια της”. Ακόμα και όταν ήταν εκατομμυριούχος έφηβος.

Όταν πήγε στη Utah αποκάλυψε και το λόγο που βρήκε τη λύτρωση στη δοτικότητα. “Πριν πεθάνει η μητέρα μου, με έβαλε να της υποσχεθώ ότι θα βοηθούσα πολύ κόσμο, γιατί είχα τα εργαλεία”.

Για κάθε ασίστ που δίνει (ως NBAer έχει 7.9 κατά μ.ο. ανά αγώνα), κόσμος μπορεί να δωρίζει χρήματα στο 5 For the Fight Foundation. Γενικά, βοηθά όπου κόσμος χρειάζεται βοήθεια. Είναι ο τρόπος που έχει πια, για να νιώθει συνδεδεμένος με την Tona. “Το να μοιράζεσαι τον πόνο του άλλου και να ξέρεις ότι δεν είσαι μόνος, πως υπάρχουν άνθρωποι να σε στηρίξουν, είναι σούπερ σημαντικό.

“Όταν φεύγω από μια τέτοια συνάντηση, προφανώς και δεν έχω την καλύτερη διάθεση γιατί ξυπνούν πολλές αναμνήσεις. Την ίδια ώρα όμως, νιώθω πως έκανα κάτι για μια οικογένεια που είχε ανάγκη να καταλάβει ότι δεν είναι μόνη”.

Ο παιδικός του φίλος, Charte ομολόγησε ότι “ήταν εκείνος που ωθούσε την οικογένεια του να μείνει ενωμένη και δυνατή. Να απολαύσει κάθε στιγμή με τη μητέρα του, μέχρι το τέλος. Έμαθε να ελέγχει τα συναισθήματα του, με τρόπο που μόνο 25χρονο δεν θύμιζαν. Μετά την Tona μου είπε “πρέπει να σηκώσουμε τους κ… από τον καναπέ και να αρχίσουμε να ζούμε. Ποιος ξέρει αν θα είμαστε εδώ αύριο;”.

Η Tona πέθανε τον Μάιο του 2016. Το καλοκαίρι υπήρχαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο πρόγραμμα. Δεν ήθελε να πάει. Η οικογένεια του τον πίεσε να το κάνει “γιατί όπως μου είπαν, η ζωή συνεχίζεται, οπότε πρέπει να κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε”. Η Ισπανία πήρε το ασημένιο μετάλλιο στο Rio. “Έδειξα στη μητέρα μου πως δεν θα παραιτηθώ ποτέ. Ό,τι και αν σου δίνει η ζωή, εσύ πρέπει να προχωράς. Να μη μένεις ακίνητος”.

Σε αυτό το πλαίσιο, έγινε και σύζυγος. Παντρεύτηκε το Μάιο του 2018 την Veronica. Όπως έγραψε εκείνη στο site του γάμου τους “ ήταν Σάββατο βράδυ, όταν συναντηθήκαμε. Η καλύτερη μου φίλη με είχε καλέσει σε ένα ματς των Timberwolves. Δεν ήθελα να πάω. Ήμουν άρρωστη όλη την εβδομάδα και ήθελα να μείνω σπίτι, να ξεκουραστώ. Είμαι τόσο χαρούμενη που τελικά, πήγα γιατί διαφορετικά δεν θα είχα παντρευτεί τον Ricky”.

Βοήθησε και κάτι άλλο. “Η φίλη μου είχε μια ειδική προσφορά. Μπορούσε να πάει στον αγωνιστικό χώρο, μετά το ματς και να εκτελέσει ένα σουτ. Ντράπηκα τόσο για εκείνη. Αστόχησε, αλλά εγώ πήρα μια νίκη ζωής. Ο Ricky έπεσε πάνω μου, εγώ έπεσα στο παρκέ και για να μου ζητήσει συγγνώμη με κάλεσε σε δείπνο”. Δυο χρόνια μετά, την ίδια ημέρα (12/5) παντρεύτηκαν. Aυτό που εκτίμησε η Veronica πάνω του είναι πως ζει κάθε μέρα, σαν να είναι η τελευταία, δεν θεωρεί κάτι ως δεδομένο και δεν ξεχνά να αναγνωρίζει τις ευλογίες του.

Το Bleacher Report έγραψε πως “στα χρόνια που είναι στο ΝΒΑ έχει μεταλλαχθεί από Ισπανός Justin Bieber σε Wolverine. Έβαλε μύες και γέμισε tattoos”.

Εκείνος παραδέχεται ότι “η μητέρα μου θα μισούσε την εμφάνιση μου. Δεν ήθελε καν να ‘χω γένια. Μου έλεγε συνέχεια να ξυριστώ”. Αλλά δεν μπορεί να είναι σε όλα τέλειος. “Ο θάνατος της μητέρας μου, σίγουρα με έκανε διαφορετικό άνθρωπο. Μια τέτοια εμπειρία αλλάζει τη ζωή σου και την προοπτική που ‘χεις για αυτή. Δεν σε νοιάζουν τόσο πολύ πια, τα μικρά πράγματα. Ανησυχείς περισσότερο για τη μεγαλύτερη εικόνα. Και συνειδητοποείς πως το αύριο μπορεί να μην έλθει ποτέ”. Άρα, πράττεις και αναλόγως και αν μη τι άλλο ο Rubio είναι κύριος στη συνέχεια/συνέπεια λέξεων και πράξεων.

“Το μπάσκετ είναι πάντα σημαντικό. Αλλά η ζωή είναι σημαντικότερη όλων. Ακόμα εκνευρίζομαι, ακόμα θυμώνω, ακόμα μπορεί να ‘χω μια κακή μέρα. Ξυπνώ ό,ως, την επομένη και σκέφτομαι πως έχω μια νέα ευκαιρία”. Και το συνεχίζει από εκεί.

Photo: AP Photo/Rick Bowmer