Ο Ουάλας ξεστόμισε τη μεγαλύτερη αλήθεια για τον Καρμέλο
Δύο οι αντικρουόμενες απόψεις φίλων για την επιλογή των Ντιτρόιτ Πίστονς ν' αγνοήσουν τον Καρμέλο Άντονι για τα μάτια του Ντάρκο Μίλισιτς, ένα όμως το δεδομένο που μένει: τo δαχτυλίδι του 2004.
Ότι ο Ντουέιν Γουέιντ γίνεται, τις ημέρες της απομόνωσης στο σπίτι, ένα Players’ Tribune με σάρκα και οστά, ένας εξ αποστάσεως ψυχολόγος που εισβάλλει ετσιθελικά στα σπίτια και με τέχνη στις ψυχές των συνεντευξιαζόμενων αποσπώντας απόρρητες πληροφορίες και ανέκδοτες ιστορίες, επιβεβαιώνεται από την κουβέντα του με τον Ουντόνις Χάσλεμ. Του ‘τοτέμ’ των Χιτ που είχε στείλει τον Πατ Ράιλι στο χειρουργείο. Αντίστοιχα συνέβη με άλλους που κάθισαν απέναντί του.
Σε μια από τις προηγούμενες συζητήσεις καλεσμένος ήταν ο Καρμέλο Άντονι. Ξέρετε ποιος. Αυτός που δεν κατάφερε ποτέ να νικήσει τον εαυτό του.
Αφορμή ζητούσε ο -βαδίζω στα 36 πια- Νεοϋρκέζος φόργουορντ των Μπλέιζερς για να ικανοποιήσει τη στυγνή ωραιοπάθειά του. Την απροκάλυπτη αίσθηση ανωτερότητας που αναβλύζει από μέσα του δεν του έχει επιτρέψει μέχρι σήμερα να δει πέρα από τη σκιά που παράγει η 203 εκατοστών σιλουέτα του. Ναι μεν έχει αποφύγει το τρίτο μηδενικό με τους 15.3 πόντους ανά 32.5 λεπτά συμμετοχής στα παιχνίδια του με το (9ο στη Δύση) Πόρτλαντ, αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνά τι προηγήθηκε στους Θάντερ και πολύ περισσότερο στους Ρόκετς ή στους Νικς.
Κόντρα σε ό,τι δεν κατάφερε να πετύχει ως τώρα στην καριέρα του, εντός παρκέ πάντα, ομολόγησε μια μύχια σκέψη του στον Γουέιντ λέγοντας “δεν γνωρίζω τι θα ήμουν αν είχα πάει στο Ντιτρόιτ. Ξέρω μόνο ότι θα είχα δύο ή τρία δαχτυλίδια. Απλώς δεν ξέρω πώς θα είχε εξελιχθεί η καριέρα μου“. Ίσως να μην είχε τόσα άσχημα ρούχα στην γκαρνταρόμπα του.
Η βραδιά του 2003
Προφανέστατα ο Άντονι αναφερόταν στο ντραφτ του 2003. Εκείνο το βράδυ της 26ης Ιουνίου ‘Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν’ της Νέας Υόρκης που άκουσε τρίτος, ουχί δεύτερος, το όνομά του κι ας ήταν πρωταθλητής του κολεγιακού ως ηγέτης του Σίρακιουζ, στη μία και μόνο χρονιά του. Που έφτιαξε αποσκευές για το Ντένβερ του Κολοράντο. Στη διαδικασία που διεύθυνε ο Ντέιβιντ Στερν, οι Καβαλίερς διάλεγαν πρώτοι και ο Λεμπρόν Τζέιμς ήταν το άχαστο στοίχημα με τη μηδενική απόδοση. Αντί όμως οι Πίστονς να πάνε στον 19χρονο φόργουορντ με τα κοτσιδάκια στα μαλλιά έκαναν τη μεγάλη έκπληξη. Προτίμησαν τον Σέρβο σέντερ Ντάρκο Μίλιτσιτς και έγιναν η πρώτη ομάδα που άρχισε να τον πληρώνει αδρά για να μην παίζει.
Την ομάδα της ‘Motor City’ καθοδηγούσαν τότε ο παλαίμαχος Τζο Ντούμαρς ως τζένεραλ μάνατζερ και ο Λάρι Μπράουν ως κόουτς. Προφανώς υπέπεσαν σε σφάλμα. Γιατί, αν ήθελαν ψηλό, είχαν τη δυνατότητα να πάρουν τον Κρις Μπος (#4) ή ακόμη και τον Ντέιβιντ Γουέστ (#18). Μελλοντικά αποδείχθηκε πως τους κόστισε η τακτική αυτή, έχοντας αργότερα διαλέξει τον Κάρλος Ντελφίνο και τον Ανδρέα Γλυνιαδάκη. Διότι από το 2010 έχουν φτάσει μονάχα δύο φορές στα playoffs κι αυτές αποκλείστηκαν στον πρώτο γύρο με sweep χωρίς ταυτόχρονα να έχουν βρουν σημείο αναφοράς γύρω από το οποίο θα χτίσουν τον οργανισμό: είτε αφορούσε προπονητή είτε κάποιον παίκτη.
Είχαν ήδη κάνει τα κουμάντα τους
Πάντως εκείνη την περίοδο η επιλογή τους να προσπεράσουν τον Άντονι ήταν η ενδεδειγμένη, ασχέτως του παίκτη που κατέληξαν. Έχοντας από το προηγούμενο καλοκαίρι εντάξει στο ρόστερ τον Τάισον Πρινς από τον Κεντάκι και προσθέτοντας σταδιακά από τη μία τον ελεύθερο Τσόνσι Μπίλαπς (τον Ιούλιο) και από την άλλη τον ‘Ριπ’ Χάμιλτον (στέλνοντας τον γηραιότερο κατά 4 χρόνια Στακχάουζ στους Γουίζαρντς) είχαν αρχίσει να γεννούν μια στιβαρή περιφέρεια, στην οποία σταδιακά ο ένας θα συμπλήρωνε τον άλλον.
Μπορεί ο ρούκι της παρέας να έπαιξε λίγο την πρώτη χρονιά του, πίσω από τον Κλιφ Ρόμπινσον, αλλά ωρίμαζε μέσα από τις προπονήσεις για να είναι έτοιμος όταν την επομένη θα βγει μπροστά βάσει σχεδίου. Όπως ακριβώς συνέβη, πηγαίνοντας από τους 3.3 πόντους στους 10.3! Συνδυαστικά μάλιστα με την προσθήκη του Ρασίντ Γουάλας από τους Ατλάντα Χοκς τον Φλεβάρη του 2004 οι Πίστονς νίκησαν τα 15 από τα επόμενα 18 παιχνίδια της κανονικής περιόδου και με 16-7 στην post season, κυρίως δε με το 4-1 επί των Λέικερς του Κόμπε, κατέκτησαν το πρωτάθλημα για πρώτη φορά μετά το 1990! Σε μια διαφορετική εκδοχή των Bad Boys.
Ο Μπεν Γουάλας εξήγησε στο 120 Watts Podcast πώς ακριβώς θα είχε η κατάσταση σε διαφορετική περίπτωση: “Αν είχαμε επιλέξει τον Καρμέλο, ειλικρινά δεν πιστεύω ότι θα είχαμε κατακτήσει ποτέ ένα πρωτάθλημα. Ο Μέλο θα ήθελε να παίξει αμέσως. Κάτι που δυνητικά θα διατάρασσε τη χημεία της ομάδας. Διαλέγοντας τον Ντάρκο, μπήκε μέσα και είπε ότι δεν είναι έτοιμος να παίξει σ’ αυτήν την ομάδα. Ποιος είμαι εγώ να σας προσπεράσω. Δεν είμαι έτοιμος και αποδεχόμενος το ρόλο του, μας επετράπη να χτίσουμε, να μεγαλώσουμε, να δυναμώσουμε και στο φινάλε να κατακτήσουμε τον τίτλο“.
“Αν είχαμε διαλέξει τον Καρμέλο, ο Τάισον (Πρινς) δεν θα είχε εξελιχθεί στον τύπο του παίκτη που ήταν. Κατακτήσαμε το πρωτάθλημα πάνω στο καλύτερο μπλοκ που έχω δει στη ζωή μου – και ‘χω σταματήσει πολλά σουτ. Αυτό ήταν το στιλ της αμυντικής πίεσης στην μπάλα που έβγαζε η ομάδα“, συμπλήρωσε ο 4 φορές καλύτερος αμυντικός του πρωταθλήματος (2002, 2003, 2005, 2006), υποστηρίζοντας ορθά, κοφτά και ξάστερα πως ο Άντονι θα ήταν ανέφικτο να βγάλει ποτέ την άμυνα που κατάφερε ο Πρινς στο λέι απ του Ρέτζι Μίλερ, προτού ισοφαρίσει 69-69, έτσι ώστε οι Πίστονς να νικήσουν 72-67 στην Ινδιανάπολη και μην βρεθούν στο 2-0 έναντι των Πέισερς στους τελικούς της Ανατολής. Κατόπιν αντέστρεψαν τη σειρά με 4-2 και προκρίθηκαν στους NBA Finals.
Είναι όντως ένα από τα πιο εντυπωσιακά κοψίματα που κυκλοφορούν εκεί έξω.
Θα συνέχιζαν αν…
Κατ’ αυξημένη πιθανότητα μάλιστα θα είχαν διατηρήσει τα σκήπτρα τους αν, αφού είχαν αποκλείσει Σίξερς, Πέισερς και Χιτ στην Ανατολή, δεν εμφανιζόταν ο Ρόμπερτ Χόρι να σκοράρει για τρεις στο φινάλε του πέμπτου αγώνα διαμορφώνοντας το 96-95 υπέρ των Σπερς στο Ντιτρόιτ. Ένα σουτ που έχει συμπεριληφθεί στις 60 πιο εμβληματικές στιγμές αγώνων που έκριναν τον τίτλο.
Οι Πίστονς κέρδισαν μεν το 6ο ματς στο Σαν Αντόνιο, αλλά όχι και το έβδομο πέφτοντας πάνω στον Ντάνκαν. Τις επόμενες δύο χρονιές οι απόπειρές τους διακόπηκαν στους τελικούς της Ανατολής από τους Χιτ (2006), τους Καβαλίερς (2007) και τους Σέλτικς (2008) με οριακό 4-2 σε κάθε περίπτωση – οι 2/3 κατέκτησαν τίτλο, με τον Τάισον Πρινς παρόλα αυτά να είναι μία από τις σταθερές της πορείας του Ντιτρόιτ με περισσότερους από 14 πόντους και 4 ριμπάουντ ανά αγώνα. Κάνοντας δηλαδή ό,τι του αναλογούσε σ’ ένα ομοιογενές ρόστερ με κατανεμημένους ρόλους.
Συμπερασματικά, υπό αυτές τις αντίστοιχες συνθήκες ο Καρμέλο Άντονι μοιάζει σήμερα δύσκολο να είχε καταφέρει να προσαρμοστεί σ’ έναν συμπληρωματικά χρήσιμο ρόλο, να παίρνει μόνο τα σουτ που του αναλογούν και όχι παραπάνω ή να παίζει την άμυνα του θανάτου που απαιτούσε ο Μπράουν. Ανεξάρτητα από το αν ο Τσόνσι Μπίλαπς, συμφωνώντας με τον Μέλο, ισχυρίστηκε ότι “μαζί του, θα είχαμε κατακτήσει τρία πρωταθλήματα“.
