Ο Ολυμπιακός έγινε σάκος του μποξ από μποξέρ και ψάχνει ρελάνς με Βιλερμπάν

Τα απανωτά χτυπήματα που δεχόταν ο Ολυμπιακός στην Σάλα Γκαστόν Μεντεσέν του Μονακό τον έκαναν να μοιάζει... ζαλισμένο πυγμάχο. Κι όμως, μόλις λίγες ημέρες νωρίτερα είχε ρίξει νοκ άουτ τόσο τον Παναθηναϊκό με εκκωφαντικό τρόπο, ελάχιστα μετά την εκτός έδρας νίκη επί της Ζάλγκιρις.

Γίνονται αυτά; Και παραγίνονται, θα έλεγα, στην φετινή (και στην περσινή, ή την επόμενη) EuroLeague. Έτσι είναι η διοργάνωση και δεν χρειάζεται κάθε φορά να το επαναλαμβάνουμε.

Ο Ολυμπιακός σε γενικές γραμμές και με βάση το ρεκόρ του (17-9) έχει αποφύγει να πέφτει και να σηκώνεται διαρκώς, παραμένει ωστόσο μια ομάδα γήινη με συγκεκριμένα συν και πλην και την υποχρέωση σε κάθε εμφάνιση του να παίζει στο 100% της αυτοσυγκέντρωσης και της έντασης να κερδίσει.

Ήρθαν και βράδια όπως στο Μονακό. Όταν όλα πήγαν στραβά μετά το πρώτο δεκάλεπτο, καθώς ο Ολυμπιακός την ώρα που οι Μονεγάσκοι ανέβαζαν την πίεση και τους ρυθμούς, εκείνοι έμεναν πίσω. Χωρίς το μυαλό στο κεφάλι, με δυνάμεις σαφώς λιγότερες, λες και είχε είχε εμφανιστεί η κακιά μάγισσα του παραμυθιού και έκανε τα δικά της.

Το 26-4, που έγραψε προς στιγμή, η δεύτερη περίοδος έφτανε και περίσσευε για την ομάδα της... ρωσουκρανικής συμμαχίας, που καθοδηγούμενη μαεστρικά από τον Μάικ Τζέιμς και με μοχλό τον δαίμονα Πάρις Λι, είχε ρίξει τους "ερυθρόλευκους" στο καναβάτσο. Προσπαθούσε σπασμωδικά ο Ολυμπιακός να αποφύγει το νοκ άουτ, έτσι όπως έπαιζε όμως τού ήταν αδύνατο.

Βασικά γρανάζια είχαν κολλήσει ήδη. Ο Ντόρσεϊ πάντα έρμαιο της ψυχολογίας του πρώτου σουτ, ο Σλούκας με δυο φάουλ πριν καν προλάβει να ζεσταθεί, ο Μάρτιν με μια τάπα και στη συνέχεια μηδενική ψυχολογία λες και όλα είχαν κριθεί θύμιζε τον Χασάν των προηγούμενων μηνών, ο Γουόκαπ πελαγωμένος, ο Βεζένκοβ εγκλωβισμένος, το πουλάκι είχε πετάξει από πολύ νωρίς.

Έμενε μόνο ο καταπληκτικός Φαλ, όσο βρισκόταν στο παρκέ (18π με 8/9δ -6ρ), για να παλεύει μόνος του εναντίον όλων. Όσο καλά κι αν παίζει φέτος ο ψηλός του Ολυμπιακού δεν είναι κι ο Σαμπόνις.

Προφανώς μετά από μια μεγάλη νίκη, όπως αυτή εναντίον του Παναθηναϊκού, στην οποία ξοδεύτηκε πολλή ενέργεια και υπήρξε μια γενική ευφορία, είναι λογικό να ακολουθεί όλο αυτό που είδαμε στο Πριγκιπάτο. Μια ομάδα χαμηλής έντασης, χωρίς πολλά-πολλά, παραδόθηκε στις ορέξεις της Μονακό, που παρεμπιπτόντως πάει φουλ για πρόκριση.

Μπορεί να της αφαιρέθηκαν τρεις νίκες που είχε απέναντι στις ρωσικές ομάδες, έχοντας όμως ρεκόρ 12-13 και δυο από τα τρια ματς που της απομένουν εντός έδρας (Μπασκόνια, Άλμπα, εκτός παίζει με την Αρμάνι στο Μιλάνο) σίγουρα μπορεί να φτάσει στις 14 νίκες και να περάσει στα πλέι-οφ.

Έχουν σημασία και οι δηλώσεις αλλά και οι αντιδράσεις του Γιώργου Μπαρτζώκα την ώρα του αγώνα, με δυο τάιμ άουτ που κάλεσε. Δείχνουν και το πως η ομάδα του αντιμετώπισε το ματς, ίσως και τον δικό του αιφνιδιασμό για τον τρόπο που αγωνίστηκε, αφού στο μεγαλύτερο μέρος του ματς έβλεπε τους αντιπάλους να τρέχουν και να σκοράρουν με ευκολία κυρίως τρίποντα (11/21)

Το πρώτο, την ώρα που η Μονακό είχε ανεβάσει τη διαφορά στους 20π: "Πρέπει να θυμηθούμε να παίξουμε άμυνα κι όχι να προσπαθεί ο καθένας να σκοράρει μόνος του. Θυμόμαστε ότι ο Μότουμ είναι καλός σουτέρ; Θυμόμαστε ότι παίζουμε αλλαγές στην άμυνα;"

Και το δεύτερο, προς το τέλος του ματς, με τους γηπεδούχους να έχουν δώσει σόου και να προηγούνται με +27 πόντους: "Παιδιά, παίζουμε για τον Ολυμπιακό κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να παλεύουμε μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Το να χάσουμε ένα καλάθι δεν είναι πρόβλημα. Το να μην γυρνάμε, όμως, στην άμυνα και να βλέπουμε τους αντιπάλους να το βάζουν, είναι. Για όλους μας. Δεν γίνεται να διαλέγουμε ματς, που δεν θα παίζουμε. Το μπάσκετ χωρίς πάσα δεν είναι το δικό μας. Είναι αυτό που θέλουν εκείνοι".

Τα σχόλια περιττεύουν γιατί ο προπονητής ξέρει (και βλέπει) καλύτερα την ομάδα του από τον πάγκο και μέσα στο παρκέ. Ο ίδιος, φυσικά, οφείλει κάθε φορά να την προετοιμάζει κυρίως πνευματικά για το τι θα αντιμετωπίσει, ώστε να μην πιάνεται εξαπίνης. Αλλά υπάρχουν και βραδιές που όλα λειτουργούν ανάποδα, όπως συνέβη συνολικά στον Ολυμπιακό την Τρίτη το βράδυ...

Η αντίδραση στη Λιόν

Η EuroLeague, ωστόσο, συνεχίζεται, δεν υπάρχει χρόνος για μεμψιμοιρία αλλά προέχει η αντίδραση. Κι ο Ολυμπιακός, αν κάτι τον χαρακτηρίζει, είναι και οι σωστές αντιδράσεις που είχε μέσα στη χρονιά όταν βίωνε μια παρόμοια ήττα. Το ότι το επόμενο ματς, μάλιστα, γίνεται την Παρασκευή μάλλον είναι θετικό, ώστε να μην υπάρχουν πολλά πράγματα να βασανίσουν το μυαλό των "ερυθρολεύκων", παρά μόνο η νίκη απέναντι στη Βιλερμπάν.

Δεν είναι εύκολη αντίπαλος η περίεργη Βιλερμπάν, που είναι ικανή για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο, κάποια στιγμή ξεφούσκωσε, δεν είχε την ίδια διάρκεια με τη Μονακό αλλά θέλει μια νίκη απέναντι στον Ολυμπιακό.

Για να έχει αβαντάζ έδρας, ωστόσο, στα πλέι-οφ, ο Ολυμπιακός πρέπει να περάσει από το Αστρομπάλ. Πέρσι είχε δραπετεύσει στην παράταση, χάρη σε εκείνο το τρίποντο του Σλούκα που είχε ισοφαρίσει 86-86 στην εκπνοή του ματς. Στη δεκαετία του '90, έδινε σπουδαίες μάχες με την ASVEL, που εδώ και μια οκταετία έχει ιδιοκτήτη τον Τόνι Πάρκερ.

Έχοντας φάει την κρυάδα στο Μονακό, ο Ολυμπιακός ταξιδεύει στη Λιόν για να πάρει το αίμα του πίσω, αλλά και τις ελπίδες του ότι κερδίζοντας και την Μπαρτσελόνα στο ΣΕΦ την Πρωταπριλιά θα είναι τουλάχιστον 4ος στην τελική κατάταξη και θα έχει πλεονέκτημα έδρας στα πλέι-οφ.

Καλό είναι πολλές φορές να προσγειώνεσαι, έστω και απότομα, στην πραγματικότητα. Ο Ολυμπιακός έχει κάνει μια σπουδαία χρονιά στη διοργάνωση εφέτος, αυτό δεν σηκώνει αντίρρηση, θα πρέπει να είσαι παρανοϊκός για να το παραγνωρίσεις. Από την άλλη δεν γίνεται μέσα σε ένα χρόνο να μετατραπεί σε υπερδύναμη, που θα κερδίσει, βρέξει-χιονίσει, ειδικά σε μια τέτοια διοργάνωση, με συνεχόμενα ματς και κυρίως καλούς αντιπάλους.

Οι τελευταίες νίκες του εκτόξευσαν υπέρμετρα την αισιοδοξία, όχι μέσα στην ομάδα, όσο σε όλους τους απέξω. Γράφτηκαν σενάρια μέχρι και για τηην πρώτη θέση. Προς Θεού, όχι άδικα, με βάση τα μαθηματικά και τις πιθανότητες υπήρχαν οι συγκεκριμένες σκέψεις. Όμως πάνω από τους αριθμούς και τα στατιστικά, μπαίνει η αλήθεια του γηπέδου.

Ο Ολυμπιακός είναι μια καλή ομάδα της φετινής Ευρωλίγκας, με δεδομένες αδυναμίες ωστόσο, τις οποίες για να καλύψει πρέπει να δίνει κάθε μάχη ξεχωριστά, να μην βαυκαλίζεται ότι ξαφνικά θα του απονείμουν τον τίτλο, την ώρα που έχει να παίξει σε φάιναλ-φορ μια πενταετία και σε πλέι-οφ τρία χρόνια.

Θέλει υπομονή, δύναμη και ενέργεια σε κάθε γήπεδο, που μπαίνει. Στο Αστρομπάλ, λοιπόν. Στο Αστρομπάλ...