Ο Ντελόντε Ουέστ καλείται να αποφασίσει αν μπορεί να αγαπήσει τον εαυτό του

Η φωτογραφία που θα δεις, δεν ήταν η πρώτη με τον Ντελόντε Ουέστ να είναι σε κάκιστη κατάσταση. Aπό το 2016 έως σήμερα, έχουν προκύψει πολλές από δαύτες στα social media. Ισάριθμες φορές παρουσιάστηκαν άνθρωποι που είχαν δουλέψει μαζί του, για να του προσφέρουν μια χείρα βοηθείας. Εκείνος την αρνείτο. Όχι από νάζι, αλλά από αυτό που θεωρούσε ως τελευταίο ιχνοστοιχείο υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας. Βλέπεις, για χρόνια ο Ουέστ ήταν για το πλήθος ο ‘τύπος που δεν κατάφερε να διαχειριστεί την περιουσία που ‘έβγαλε’ ως ΝΒΑer’. Ήταν άλλος ένας που ‘καταστράφηκε από τα ναρκωτικά’.

Αργότερα αποκαλύφθηκαν στοιχεία που ‘ξεγύμνωσαν’ όλους όσοι ζουν για να ασκούν την αυστηρότερη των κριτικών σε άλλους -αποφεύγοντας να κοιτάξουν κατάματα την πάρτη τους. Δεν ξέρω αν έχεις υπ’ όψιν σου το ‘τα δυνατά μυαλά συζητούν για ιδέες, τα μέτρια μυαλά για γεγονότα και τα αδύναμα για άλλους ανθρώπους’ του Σωκράτη. Ή αν αυτό αρκεί για να αλλάξει το μενταλιτέ έστω ενός εκ των κριτικών. Αν με ρωτάς, θα έπρεπε. Πάμε στην τελευταία φωτογραφία του Ουέστ που έγινε viral.

Το τι ανέχεσαι συνδέεται με το τι πιστεύεις πως αξίζεις

Ο Delonte Maurice West είναι τη σήμερον ημέρα 37 χρόνων. Από το 2015 έχει αποσυρθεί από τη σκηνή του μπάσκετ. Η αλήθεια είναι πως αυτό έγινε πολύ νωρίτερα, αλλά το 2015 μπήκε και η επίσημη τελεία. Επειδή δεν είσαι υποχρεωμένος να γνωρίζεις (αν και θα έπρεπε, πριν χάσεις λεπτά από τη ζωή σου για να κρίνεις), ο Ουέστ μεγάλωσε στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ (Washington DC), σε πολυπολιτισμική -και πολυμελή- φαμίλια. Έχει ρίζες σε φυλή Ινδιάνων, σε ευρωπαϊκή χώρα και αφρικανική. “Μεγάλωσα ευτυχισμένα σε μια φτωχή οικογένεια” έχει πει ο ίδιος, προσθέτοντας πως δεν είχε ένα σπίτι -μια βάση-, αφού ζούσε με διάφορους συγγενείς. Η χαρά του είχε να κάνει κυρίως, με τον τρόπο που ‘χε βρει για να αισθάνεται ευτυχισμένος. Ήταν το μπάσκετ.

Στα 14 χτύπησε στο πόδι και έμεινε εκτός γηπέδων. Το πήρε τόσο βαριά που σταμάτησε να πηγαίνει και στο σχολείο. Η μητέρα του έφτασε στα όρια της και τον έστειλε να ζήσει με τον πατέρα του. “Εκεί άρχισε ο κατήφορος”. Άρχισε να πειραματίζεται με ναρκωτικές ουσίες και να αυτοτραυματίζεται, να παίρνει με τις χούφτες χάπια και να προσπαθεί με κάθε τρόπο να αυτοκτονήσει. Δεν ξέρω αν έχεις υπ όψιν σου ποιοι προκαλούν πόνο στον εαυτό τους. Με την ευχή πως δεν έχεις ιδέα, θα σου μεταφέρω τι λένε ειδικοί: ο αυτοτραυματισμός είναι ο τρόπος που έχουν εκείνοι που δεν αντέχουν τον πόνο που νιώθουν στη ψυχή τους -και τα ουρλιαχτά των ‘δαιμόνων’ στο μυαλό τους. Προκαλούν έτσι, άλλον για να ‘μουδιάσουν’ ό,τι τους πονάει, προκειμένου να σταματήσει το μυαλό να σκέφτεται και το σώμα να νιώθει.

Ουκ ολίγες φορές βρέθηκε σε νοσοκομείο, δίπλα σε άλλους που επίσης ένιωθαν πως δεν θέλουν να ζήσουν άλλο. Τότε διαγνώστηκε με κατάθλιψη. Ενημερώθηκαν οι δικοί του, αλλά δεν έγινε κάτι. Εννοώ δεν πήρε κάποια βοήθεια από ειδικούς. Δεν του προσφέρθηκε η επιλογή να μάθει να διαχειρίζεται τον εαυτό του, ώστε μια μέρα να καταφέρει να ζήσει, με ‘θέλω’. Χωρίς φόβους. Χωρίς την ανασφάλεια ότι κάτι κακό θα συμβεί, κάθε φορά που του συνέβαινε κάτι καλό. Δεν είχε την πολυτέλεια να γνωριστεί με τη χαρά. Μόνο με τον πόνο. Μοιραία δαιμονοποίησε την ευτυχία. Στο βαθμό που πίστευε πως δεν την αξίζει. Δεν την ήθελε. Την φοβόταν.

Αναζητώντας (ένστικτο επιβίωσης λέγεται) μια ελπίδα, στράφηκε στο Θεό. Έχει πει πως Αυτός του έδωσε τη δύναμη να κάνει το μπάσκετ τη διέξοδο του. Όσοι δεν απολαμβάνουν ψυχικής υγείας, χρειάζονται κάτι άλλο για να απασχολούν το μυαλό τους (ώστε να μην τους οδηγεί στο ναδίρ). Συνήθως είναι η δουλειά τους, αυτό που ‘χουν μάθει να κάνουν. Η αφοσίωση τον ‘έβγαλε’ σε μια εντυπωσιακή καριέρα με το Eleanor Roosevelt High School. Εκείνος πιστεύει πως ο Θεός (τον οποίον ‘γνώρισε’ σε μια από τις νοσηλείες του, μετά κάποια απόπειρα αυτοκτονίας) του είχε δείξει το δρόμο.

Ως ‘καλύτερος παίκτης της χρονιάς’ κατά την Washington Post πήγε στο Saint Joseph’s University, συνάντησε τον Τζαμίρ Νέλσον και συνέθεσαν την καλύτερη περιφερειακή γραμμή του έθνους. Η ομάδα τους έφτασε στους Elight Eight του NCAA Tournament, όταν ο Ουέστ ήταν τριτοετής. Δεν έκανε τέταρτο χρόνο. Έφυγε το 2004 για το NBA Draft και επελέγη στο Νο24, από τους Σέλτικς, του Ντοκ Ρίβερς -εκ των πρώτων που επιχείρησαν να τον βοηθήσουν, μετά το τελευταίο ντοκουμέντο για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται.

Ήταν αυτό στο οποίο το 40% των επιλογών είχε γεννηθεί εκτός των ΗΠΑ. Το Νο1 το πήρε ο Ντουάιτ Χάουαρντ (του το έδωσαν οι Μάτζικ), το Νο2 ο Εμέκα Οκαφόρ (Μπόμπκατς), το Νο3 ο Μπεν Γκόρλντον (Μπουλς), ενώ στη λίστα ήταν οι Τόνι Άλεν, JR Σμιθ, Αλ Τζέφερσον, Λούολ Ντενγκ, Αντρέ Ιγκουοντάλα, Σεμπάστιαν Τέλφερ, Μπένο Ούντριχ και Σάσα Βούγιασιτς (με το δεύτερο γύρο να αφορά τον Βαρεζάο, τον Αρίζα και τον Σπανούλη).

Δες εν περιλήψει, τι έκανε ο Ουέστ στο ΝΒΑ, όπου έπαιξε non stop από το 2004 έως το 2012 (με Σέλτικς, Σόνικς, Καβς και Μαβς).

Σε αυτά που δεν αφορούσαν το γήπεδο, ήταν πρωταγωνιστής ενός εκ των πιο ηχηρών ‘κουτσομπολιών’ της εποχής του. Τον ήθελε να έχει συνάψει σχέσεις με τη μητέρα του ΛεΜπρον Τζέιμς, όταν ήταν συμπαίκτες στο Κλίβελαντ. Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς (2009) ο Τζέιμς έφυγε για το Μαϊάμι. Ο Ουέστ ‘ξέφυγε’ γενικά. Τότε ουδείς ήξερε το λόγο. Και όλοι τον αντιμετώπιζαν ως ανέκδοτο. Ως έναν ακόμα κακομαθημένο ΝΒΑer. Αυτοί οι χαρακτηρισμοί είχαν κυριαρχήσει όταν είχε πάρει άδεια από τους Καβς, το 2008, χωρίς να αποκαλυφθεί ο λόγο, στο κοινό. Το ESPN είχε γράψει χαρακτηριστικά, ότι “έχει διαταραχή διάθεσης και θα ζητήσει βοήθεια για την κατάθλιψη“. Ο τότε, 25χρονος είχε πει “φεύγω για να ‘μαζέψω’ το μυαλό μου και να σκεφτώ τι θέλω, γιατί τώρα νιώθω κυρίως θυμωμένος και ότι θέλω να τα παρατήσω όλα“.

Στην επιστροφή του είχε πει πως “χρειαζόμουν βοήθεια και ακολούθησα ψυχοθεραπεία. Υπό μια έννοια, νιώθεις αδύναμος ως άνδρας, όταν πρέπει να σηκώσεις το χέρι και να ζητήσεις βοήθεια. Μέσω της συμβουλευτικής, ανακάλυψα πως αυτό σε κάνει δυνατότερο άνδρα. Έχω συγκέντρωση και με τη βοήθεια φαρμάκων και του θεραπευτή μου, νιώθω πολύ καλά“.

Σημείωση: τότε η ψυχική υγεία δεν ήταν καν θέμα για τον πλανήτη, πόσο μάλλον για το macho ΝΒΑ. Ουδείς αποκάλυπτε τις αδυναμίες του ή την όποια εσωτερική πάλη του, γιατί η κοινωνία δεν αναγνώριζε αυτά τα προβλήματα ως θέματα υγείας. Τα χαρακτήριζε ‘παραξενιές’.

Οι συνεδρίες με τους ειδικούς δεν συνεχίστηκαν και ο παίκτης ‘ξανακύλησε’. Επί της ουσίας, ο κόσμος έμαθε για την κατάσταση στην οποία πραγματικά ζούσε ο Ουέστ το 2015, σε συνέντευξη που έδωσε στην Washington Post και ενώ μετά ακολούθησαν οι ΝτεΜαρ ντεΡόζαν και Κέβιν Λοβ να μας αναγκάσουν να έλθουμε αντιμέτωποι με το πρόβλημα που είναι η νέα μάστιγα. Ενημέρωσε πως είχε διαγνωστεί ως διπολικός “όπως όλοι σε αυτόν τον κόσμο. Πώς προσδιορίζεται; Όταν συμβαίνει κάτι κακό, είσαι λυπημένος. Όταν συμβαίνει κάτι χαρούμενο, είσαι χαρούμενος. Υπάρχουν ωστόσο, διαφορετικά επίπεδα μεταξύ των ανθρώπων. Όπως το διάστημα για το οποίο παραμένεις θλιμμένος ή χαρούμενος και πόσο το συναίσθημα επηρεάζει τη γενικότερη συμπεριφορά σου. Ή κατά πόσο μπορείς να διαχειριστείς αυτά τα συναισθήματα”. Είχε δηλώσει υπερήφανος για όλες τις προσωπικότητες του, γιατί ‘όλες είμαι εγώ’.

Εκείνος είχε προσπαθήσει να ζήσει με τη διάγνωση, ως NBAer, αλλά σύντομα διαπίστωσε πως αυτό δεν γινόταν -τα ξεσπάσματα του ήταν τέτοια που τον έκαναν ‘πρωτοσέλιδο’ για όλους τους λάθος λόγους (συνελήφθη με όπλα, προκάλεσε άπειρους τσακωμούς στις ομάδες του και γενικά έψαχνε πάντα ευκαιρία για καβγά -στο ιδεατό του σενάριο τον χτυπούσαν). Έκρινε πως η απομόνωση ήταν η μόνη επιλογή. Ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να κάνει.

Μέσω της συνέντευξης στην Washington Post είχε ενημερώσει πως είχε και οικονομικά προβλήματα -κυρίως γιατί είχε δώσει τα περισσότερα από τα 16 εκατομμύρια δολάρια που ‘έβγαλε στην καριέρα του, για να αγοράσει σπίτια στους χωρισμένους γονείς του και ό,τι άλλο ήθελαν. Ναι, ήταν οι ίδιοι με εκείνους που τον άφησαν μόνο (χωρίς τη βοήθεια, τη φροντίδα ή την καθοδήγηση τους), να παλεύει με ένα πρόβλημα υγείας που τελικά, προσδιόρισε με το χειρότερο δυνατό τρόπο τη ζωή. Επιπροσθέτως, του κόστισαν ακριβά το διαζύγιο (ο πρώτος γάμος έληξε το 2010), όπως και τα πάθη του.

Από το 2011 λοιπόν, είχε οικονομικά θέματα, εξ ου και στο lockout είχε πιάσει δουλειά σε κατάστημα με έπιπλα και ως πωλητής στο Costco. Ο Μαρκ Κιούμπαν (που είναι γενικά, μια ξεχωριστή περίπτωση ανθρώπου και ιδιοκτήτη οργανισμού του ΝΒΑ) ήταν ο τελευταίος που έδωσε συμβόλαιο στον Ουέστ, το 2011, όταν τον κάλεσε στο Ντάλας. Του πρόσφερε τη συνεργασία με έναν οικονομικό σύμβουλο και του έβαλε δίπλα τον Ρικ Καρλάιλ, για να αποκτήσει ο παίκτης επιτέλους, έναν καθοδηγητή. Το ρίσκο δεν απέδωσε, με τον Ουέστ να χρεώνεται τιμωρίες για ‘εσωτερικά θέματα’. Οι Μαβς τον άφησαν να φύγει από την ομάδα, αλλά δεν τον ‘έβγαλαν’ ποτέ από τη ζωή τους.

“Όταν εγκατέλειψα το ΝΒΑ (το 2012, ως Μάβερικ) ήμουν τόσο θλιμμένος που δεν μπορούσα να κουνηθώ. Έκλαιγα κάθε μέρα. Σταμάτησα να τρώω. Ο κόσμος είχε σχηματίσει μια εικόνα για εμένα, βάσει της λάθος απόφασης που ‘χα πάρει πριν χρόνια στο Κλίβελαντ (συνελήφθη με τρία ‘γεμάτα’ όπλα), την οποία αρνείτο να ξεχάσει”. Δοκίμασε να πάρει άλλη μια ευκαιρία μέσω της D-League, πήγε στην Κίνα, επέστρεψε στην D-League, αλλά το δρόμο της επιστροφής για το ΝΒΑ δεν τον βρήκε. Αυτό που έκανε ήταν να παραιτηθεί, τελείως. Κλείστηκε στο υπόγειο του σπιτιού του (είχε βάψει τους τοίχους μαύρους) και για αρχή πούλησε ό,τι είχε στην κατοχή του και είχε κάποια αξία. Δεν κράτησε το παραμικρό που να του θυμίζει την καριέρα του -γιατί δεν ήθελε να βλέπει μπροστά του και αυτήν την αποτυχία.

Οι Μάβερικς παρέμειναν δίπλα του. Τον καλούσαν σε events και προσπαθούσαν να τον ‘βγάλουν’ από τη δίνη του μυαλού του, ενώ η εντολή του αφεντικού ήταν να παρακολουθούν τον Ντελόντε και να τον βοηθούν όπως μπορούν. Εκ του παραλλήλου, εκείνος έγινε για δεύτερη φορά πατέρας. Ως εκ τούτου, έπρεπε να βρει τρόπο θα ταϊσει τη σύζυγο και τα παιδιά του.

Όπως αποκάλυψε το TMZ (το μέσο που ευθύνεται για τη φήμη της υποτιθέμενης σχέσης που είχε ο Ουέστ με τη μητέρα του ΛεΜπρον Τζέιμς -ουδείς έχει επιβεβαιώσει), Μετά την τελευταία φωτογραφία πήγε ο ίδιος ο Κιούμπαν να τον βρει στο βενζινάδικο που χρησιμοποιούσε ως βάση, για να επαιτεί. Μετά τον πήγε σε ένα τοπικό ξενοδοχείο, όπου εμφανίστηκε και η μητέρα του, με τον Κιούμπαν να καλύπτει όλα τα έξοδα του ταξιδιού και της διαμονής, μαζί με εκείνα του κέντρου αποτοξίνωσης στη Φλόριντα όπου βρίσκεται πια ο Ουέστ. Η συνέχεια εξαρτάται από τον ίδιο. Και για πρώτη φορά θα ‘χει και τη φροντίδα των ειδικών. Ήλθε η στιγμή να αποφασίσει αν μπορεί να αγαπήσει τον εαυτό του -ή θα τον μισεί μέχρι το τέλος.