Ο Ντάμιαν Λίλαρντ μεγάλωσε για να ‘παίρνει’ ψυχές στο παρκέ

Το The Players’ Tribune έγινε το ‘όχημα’ του Ντάμιαν Λίλαρντ για να εξηγήσει πως αυτό που βλέπουμε στο ΝΒΑ είναι το αποτέλεσμα μιας απόφασης που ‘χε πάρει στα 12, ζώντας στο Όκλαντ δίπλα σε διακινητές ναρκωτικών και μέσα σε καταστάσεις που σε καλούν να αποφασίσεις από νωρίς από τι είσαι φτιαγμένος.

“Ο τύπος έβγαλε όπλο από μαξιλαροθήκη. Έβγαλε όπλο από μαξιλαροθήκη και σημάδεψε τον τύπο. Όλα άρχισαν από το τίποτα.

Southeast Oakland, το απόγευμα, στην διασταύρωση 106th και Bancroft. Η γειτονιά της γειτονιάς. Ακριβώς έξω από το σπίτι της γιαγιάς μας. Εγώ και ο αδελφός μου, Χιούστον καθ’ οδόν για το σπίτι από το κουρείο. Μιλάμε για διάφορα. Είμαι 10. Εκείνος είναι 13. Οπότε, πιθανότατα μιλάμε για όσα τρελά έκανε ο Stone Cold στον Vince McMahon (WWE) στο Monday Night Raw. Στρίβουμε από τη γωνία, δυο τετράγωνα από το σπίτι της γιαγιάς μας. Δυο αυτοκίνητα είναι στη μέση του δρόμου. Δυο ώριμοι άνδρες. Ο ένας βγαίνει από το αμάξι και λέει διάφορα τρελά. Ο άλλος επίσης, βγαίνει από το αυτοκίνητο και του λέει ‘θα σε σκοτώσω’.

Αυτά είναι πράγματα που δεν ξεχνάς, καταλαβαίνεις; Ακόμα ακούω τις φωνές αυτών των τύπων.

“Δεν θα κάνεις τίποτα”

“Motherf… θα σε σκοτώσω”

Να ‘μαστε. Είναι έτοιμοι να τσακωθούν. Στεκόμαστε στη γωνία, 12 μέτρα μακριά. Το ένστικτο του αδελφού μου λειτουργεί, μου τραβάει την μπλούζα σαν να μου λέει ‘πάμε να φύγουμε’. Αλλά μεγαλώνω, έτσι; Δεν προσπαθώ να τρέξω. Προσπαθώ να δω τι θα γίνει. Ο αδελφός μου συνεχίζει να με τραβάει.

Μετά, δεν θα ξεχάσω ποτέ, ο ένας τύπος επιστρέφει στο αυτοκίνητο του. Αρπάζει κάτι από τη θέση του συνοδηγού. Είναι μια μαξιλαροθήκη.

“Νομίζεις πως παίζω;”

Ο τύπος βγάζει όπλο από τη μαξιλαροθήκη. Ο αδελφός μου μπορεί να δει ότι είναι πυροβόλο όπλο. Εγώ θυμάμαι πως ήταν μεγάλο. Ο χρόνος ‘παγώνει’.

Στις 3 το μεσημέρι. Στη μέση του δρόμου. Κανείς δεν είναι κοντά. Μόνο εμείς οι δυο και εκείνοι οι δύο. Ο τύπος κρατάει όπλο και είναι έτοιμος να σκοτώσει τον άλλον. Ο αδελφός μου αρχίζει να τρέχει. Έχει ξαναδεί αυτή τη φάση, καταλαβαίνεις τι εννοώ; Λειτουργεί αντανακλαστικά.

Εγώ ‘παγώνω’. Είμαι σαν υπνωτισμένος. Σαν να με ‘τραβάει’ το θέαμα. Θέλω να δω τι θα γίνει.

Μετά, το μόνο που θυμάμαι είναι ο ήχος από τα βήματα του αδελφού μου. Επιτρέφει για εμένα και φωνάζει ‘δεν θες να το δεις αυτό’. Με αρπάζει από την μπλούζα και αρχίζει να με τραβάει.

“Δεν θες να το δεις αυτό”.

Γυρίζουμε και αρχίζουμε να τρέχουμε προς το σπίτι της γιαγιάς. Είναι 3 το μεσημέρι στη γειτονιά. Άκρα του τάφου σιωπή. Ο ήλιος λάμπει. Οι σκύλοι είναι στις αυλές. Εμείς τρέχουμε. Δεν κοιτάμε πίσω. Περιμένουμε να ακούσουμε τον ήχο.

Περιμένουμε να ακούσουμε τον ήχο.

Δεν κοιτάμε πίσω.

Ο κόσμος πιστεύει πως ξέρει πόσο βαθιά χαράσσονται αυτές οι μνήμες. Δεν έχει ιδέα. Ό,τι είμαι σήμερα έχει τη βάση του στο από πού είμαι.

Αυτή η ιστορία δεν είναι για όλους. Συνήθως δεν μιλώ κατ’ αυτόν τον τρόπο, αλλά αφηγούμαι αυτήν την ιστορία για τους ανθρώπους που ξέρουν τι σημαίνει να πουλάς γλυκά στην Fourth Street στο Μπέρκλεϊ για χρήματα μετακίνησης.

Το κάνω για τους ανθρώπους που ξέρουν για το WWF Cumberbund Championship Belt.

Αυτή η ιστορία είναι για εσάς.

Πρέπει να πάμε στην αρχή, που δεν είναι το μπάσκετ. Μπορείτε να πάτε και να ρωτήσετε τον αδελφό μου. Δεν προσπαθούσα να γίνω NBAer. Δεν προσπαθούσα να πάω στη λίγκα και να παίξω για τους Λέικερς ή οτιδήποτε άλλο. Όταν ήμουν 7-8 χρόνων;

Η λίγκα δεν ήταν ο στόχος.

Προσπαθούσα να γίνω ο Ultimate Warrior.

Χιούστον (αδελφός του Ντάμιαν): αυτός ο ηλίθιος… Ακούστε. Μια φορά είχαμε πάει για ψώνια Χριστουγέννων στην Old Navy -εκείνος, εγώ και η μητέρα μας. Είμαι 11 και ο Dame 8. Η μαμά μας έχει βάλει να δούμε κάτι μπλούζες polo, γυρίζω και βλέπω αυτόν τον βλάκα να περπατάει στους διαδρόμους, καμαρωτός, με προτεταμένους τους μυς, να πηγαίνει επάνω σε άσχετους σαν να τους λέει ‘oh, yeah brother’.

Η μητέρα αρχίζει να τον κυνηγά, προσπαθεί να τον συνεφέρει. Και εκείνος τρέχει στους διαδρόμους και πάνω σε τυχαίους ανθρώπους, ρωτώντας “τι θα κάνεις, αδελφέ;”. Θέλω να πέσω να πεθάνω. Δεν μπορώ να καταλάβω τι κάνει. Ο Hulk Hogan είχε κερδίσει ζώνη το προηγούμενο βράδυ, οπότε ο Dame ένιωθε πως ήταν ο Hulk για όλο το σαββατοκύριακο. Έγινε αυτός. Μιλούσε στους πελάτες του καταστήματος για ‘τους πύθωνες των 60 εκατοστών’ του.

Εγώ και ο Χιούστον μοιραζόμασταν ένα υπνοδωμάτιο, έως το high school και κάθε βράδυ ήταν σαν να πρωταγωνιστούσαμε σε Wrestlemania. Κάθε βράδυ διεκδικούσαμε τη ζώνη. Όχι μια νορμάλ ζώνη του WWF. Έπρεπε να είμαστε δημιουργικοί. Στα 50α γενέθλια της γιαγιάς μας, μας έβαλε να φορέσουμε old-school σμόκιν, με μεταξωτή ζώνη. Ήταν τέλειο. Η δική μου ζώνη έγινε η Undisputed Lillard Family Heavyweight Belt.

Ο αδελφός μου ήταν πιο μεγαλόσωμος από εμένα. Τον έβαζα να με αντιμετωπίζει, γονατιστός. Κάθε βράδυ του την ‘έπεφτα’, ενώ ήταν στο κρεβάτι και προσπαθούσε να χαλαρώσει, φορώντας τη μάσκα μου. Ακόμα δεν πιστεύω ότι τον νίκησα ποτέ. Το σκορ πρέπει να ήταν 900-0.

Χιούστον: Τον έδερνα κάθε βράδυ. Έπρεπε να τον προετοιμάσω. Μεγαλώνοντας στο Όκλαντ, όταν βγαίνεις από το σπίτι, πρέπει να ‘χεις δεμένα τα κορδόνια σου ή αλλιώς χάνεις το φαγητό που ‘χεις πάρει για το σχολείο. Δεν ήθελα να ‘χω έναν soft μικρό αδελφό, οπότε τον έδερνα κάθε βράδυ.

Ήταν πόλεμος. Ήμασταν πολύ ανταγωνιστικοί. Με το μπάσκετ άρχισα να ασχολούμαι μια μέρα που δεν πήγα στο σχολείο, για να πάω για βόλτα με τον Χιούστον και έναν μεγαλύτερο ξάδελφο μας. Έκανα τον άρρωστο. Με άφησαν να παίξω 21 μαζί τους, στο πάρκο. Με διέλυσαν, με τάπες αλά Μουτόμπο και ντρίμπλες αλά Άιβερσον. Αυτό μάλλον, άλλαξε όλη μου τη ζωή. Ήμουν τόσο ανταγωνιστικός με τον αδελφό μου που σκέφτηκα ‘γελάς, έτσι; Θα αφιερώσω τη ζωή μου σε αυτό’.

Έχετε δει στα comic books που ο ‘κακός’ κερδίζει τον σούπερ ήρωα, πριν γίνει αυτός με τη σειρά του σούπερ ήρωας; Που κάθεται και σκέφτεται πώς θα πάρει την εκδίκηση του; Έτσι ήμουν εγώ σε εκείνο το πάρκο.

Έπρεπε να χρησιμοποιήσω τη φαντασία μου. Παίρναμε πάντα, το λεωφορείο για το σπίτι της γιαγιάς μετά το σχολείο, με τα ξαδέλφια μου. Δεν πιστεύω ότι υπήρχε ένα καλάθι, σε όλη τη γειτονιά. Αλλά υπήρχε ένα δέντρο στην αυλή του σπιτιού και με κάποιον τρόπο, σαν από θαύμα, ένα κλαδί είχε σχηματίσει στεφάνη στην κορυφή. Αυτό ήταν το καλάθι μου.

Η δημιουργικότητα ήταν το κλειδί. Αν η μπάλα χτυπούσε στο μπροστινό μέρος του κλαδιού πριν μπει στο ‘καλάθι’, δεν το μετρούσα, γιατί σε πραγματικές συνθήκες δεν θα έμπαινε. Επέστρεφα από το σχολείο και έκανα σουτ όλη μέρα. Έκανα πως ήμουν ο Άιβερσον. Οι μεγαλύτεροι τύποι της γειτονιάς περνούσαν από κοντά και γελούσαν μαζί μου. Για εμένα όμως, αυτό που έκανα ήταν όλος μου ο κόσμος.

Μετά, όταν ήμουν 10, όπως επέστρεφα από το σχολείο μια μέρα, η γιαγιά μου με περίμενε. Ήταν θλιμμένη. Σαν να είχε πεθάνει ο σκύλος μας. Με ρώτησε ‘σου είπαν;’. Ρώτησα ‘τι’. “Η πόλη ήλθε και έκοψε το δέντρο”. Γύρισα και άρχισα να τρέχω. Όταν έφτασαν εκεί όπου ήταν το δέντρο, δεν υπήρχε τίποτα. Τρελάθηκα. Θα σας πει η μαμά μου.

Τζίνα (μητέρα του Ντάμιαν) Το ‘έχασε’. Σαν να είχε ‘βγει’ από τον εαυτό του. Σκέφτηκα πως έχει πάθει νευρικό κλονισμό.

Πρέπει να καταλάβετε το περιβάλλον. Δεν μπορούσαμε να τρέχουμε στους δρόμους. Ήμασταν είτε στο σπίτι της γιαγιάς, ήταν σε ένα κέντρο, αλλά με όλη την οικογένεια. Και μιλώ για 12-13 ξαδέλφια. Όταν έσβηναν τα φώτα του δρόμου, έπρεπε να επιστρέψουμε σπίτι. Ο παππούς μου δεν αστειευόταν.

Οπότε περνούσα πολλές ώρες στην αυλή, παρέα με το δέντρο. Όταν το έκοψαν, ήμουν ‘ζεστός’. Δυο μέρες μετά, μάλλον η παππούς μου είχε φτάσει στα όρια του, όταν μου είπε ‘έλα να με βοηθήσεις με κάτι’. Περπατήσαμε προς το δημοτικό σχολείο. Άρχισε να ψάχνει στα σκουπίδια. Έβγαλε πλαστικά κιβώτια από αυτά στα οποία μεταφέρουν τα γάλατα. Δεν είχα ιδέα τι ήθελε να κάνει. Όταν επιστρέψαμε σπίτι, πήγε στο γκαράζ. Λίγα λεπτά μετά, βγήκε κρατώντας ένα κιβώτιο. Μου είπε ‘σου έφτιαξα νέο καλάθι’. Το κάρφωσε σε στύλο της εταιρίας τηλεπικοινωνιών, έξω από το σπίτι. Είχα ένα νέο καλάθι. Στην κορυφή υπήρχε η λάμπα του δρόμου που φώτιζε το καλάθι μου, ακόμα και όταν είχε πέσει ο ήλιος. Έκανα σουτ έως τις 10 το βράδυ. Τότε άρχισα να γίνομαι καλός, γιατί οι συνθήκες ήταν τέτοιες που για να σκοράρω έπρεπε να πάει κατευθείαν μέσα.

Είχε την πλάκα του, γιατί οι μεγαλύτεροι τύποι που ήταν στη γωνία για να πουλήσουν ναρκωτικά ή να κάνουν ό,τι άλλο έκαναν, άρχισαν να έρχονται και να μου ζητούν να σουτάρουν κι αυτοί. Μετά άρχισαν να θέλουν να παίζουμε μονά. Παίζαμε ένας εναντίον ενός ή 21 με όποιον ερχόταν κοντά. Δεν με ένοιαζε η ηλικία ή οτιδήποτε άλλο. Με τον αδελφό μου παίζαμε ‘στα 100’ και αν έβαζες σουτ με την μπάλα να πηγαίνει πάνω από το αυτοκίνητο που ερχόταν στο δρόμο, μετρούσε για 10. Θα σας πει πως τα 9 από τα 10 παιχνίδια προσπαθούσα να τα τελειώσω, περνώντας τον. Και μετά έτρεχα για τη ζωή μου. Αυτό είναι το πραγματικό μπάσκετ στο Όκλαντ. Είναι διαφορετικό. Αυτό με ‘έφτιαξε’.

Η πρώτη του ομάδα ήταν οι Oakland Rebel. To mantra τους ήταν το ‘can’t nobody out here f… with me’.

“Αυτή ήταν η φιλοσοφία μου. Αυτή και παραμένει. Όταν πατώ το πόδι μου σε γήπεδο, θα προσπαθήσω να πάρω τη ψυχή σου. Δεν είναι προσωπικό. Εκτός γηπέδου είμαστε cool. Εντός όλα είναι διαφορετικά. Δεν θα σου μιλήσω άσχημα. Έχω έλθει για να σου πάρω τη ζωή. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτό είναι το Όκλαντ μέσα μου, ο αδελφός μου, τα ξαδέλφια μου, ο πατέρας μου, η μητέρα μου. Αυτοί είμαστε εμείς”.

Τζίνα: Συνήθισα να λέω στα αγόρια μου πως ‘αυτό είναι το Όκλαντ. Υπάρχουν λιοντάρια, τίγρεις και αρκούδες εκεί έξω. Αν θέλετε να είστε μαζί τους, δεν μπορείτε να είστε κανίς. Μπορείτε να έχετε την καρδιά λιονταριού. Και ο Ντάμιαν την είχε. Δεν ήταν ποτέ κανίς”.

“Αδίστακτος. Αυτό ήταν το mentality. Μόλις έκανε κλικ, απογειώθηκα. Τότε πείστηκα πως μπορώ να παίξω στη λίγκα.

Χιούστον: Μπορώ να σας πω πότε διαπίστωσα πως άλλαξε. Πάντα ξεχνούσε τον εξοπλισμό του, σπίτι. Ήταν 11 και η μητέρα μου, μου τηλεφωνούσε για να μου πει πως ξέχασε πάλι, την τσάντα του και επειδή είχε παιχνίδι έπρεπε να του την πάω. Μια μέρα επίτηδες, άργησα. Έφτασα στη δεύτερη περίοδο. Ο Dame έπαιζε με παντελόνι, παπούτσια Steve Madden και ένα polo και ήταν ο καλύτερος. Σκόραρε 37 πόντους”.

Θυμάμαι πότε συνειδητοποίησα τι θέλω να κάνω. Στο τέλος της 8th grade (12). Ήταν μια τυχαία Παρασκευή, όλοι ήταν στης γιαγιάς μετά το σχολείο. Όλοι οι ενήλικες κάθονταν έξω και μιλούσαν και τα παιδιά έπαιζαν στην αυλή. Είχε ‘πέσει’ ο ήλιος, αλλά κανείς δεν έφευγε. Για κάποιο λόγο ρώτησα κάτι τη μητέρα μου. Καθόταν σε ένα αυτοκίνητο με δυο θείες μου και ανοιχτά τα παράθυρα. Δεν έδειχνε να είναι καλά. Είχε κάποια προβλήματα με το αφεντικό της και δούλευε συνέχεια υπερωρίες. Είδα πόσο αγχωμένη ήταν. Την ρώτησα ‘όλα καλά;’. Μου είπε ‘ναι’. Ήξερα πως ήταν ψέματα. Της είπα ‘όλα θα είναι καλά. Θα παίξω στο ΝΒΑ’. Δεν με πίστεψε.

Υπήρχε μια εκπομπή στην τηλεόραση τότε. Το Beyond the glory. Μεγάλοι αθλητές αφηγούνταν τις ιστορίες της ζωής τους. Πράγματα που κανείς δεν ήξερε ότι κλήθηκαν να ξεπεράσουν. Εγώ είπα το Beyond the glory μου σε εκείνη την αυλή. Όλοι γέλασαν. Αλλά συνέχισα να ξεπερνώ ό,τι πρόβλημα προέκυπτε στο δρόμο μου. Και τελικά βρέθηκα στη λίγκα. Κάπου στο μέσο αυτής της διαδρομής, ουδείς γελούσε πια.

Τζίνα: Θυμάμαι κάθε λέξη που μου είχε πει. ‘Μαμά μην ανησυχείς για τίποτα. Θα παίξω στο ΝΒΑ. Θα αναδειχθώ καλύτερος ρούκι της χρονιάς. Θα γίνω All Star. Θα βγάλω πολλά λεφτά, οπότε μην ανησυχείς για τίποτα”. Ήταν 12 και με πήραν τα κλάματα.

Στο AAU με ήθελαν καλύτερες ομάδες από αυτήν στην οποία έπαιζα. Αλλά για εμένα το να είμαι πιστός είναι τα πάντα. Στην τελευταία μου χρονιά στο σχολείο, είχαν 25 προτάσεις για υποτροφίες. Όχι από το North Carolina ή το Duke. Το πρώτο πανεπιστήμιο που με προσέγγισε ήταν το Weber State. Πήγα στη Γιούτα, είδα το γήπεδο και όταν είπα στη γιαγιά μου ότι ήθελα να πάω εκεί την άκουσα να λέει ‘Γιούτα;;;;’. Τελικά, έδωσε την ευλογία της”.

Όταν του έβαλαν κάννη στο πρόσωπο

Στην τελευταία χρονιά στο σχολείο, ένα βράδυ ήταν σε σταθμό λεωφορείων. Επέστρεφε στο σπίτι, μετά την προπόνηση. Ήταν 21.30 και άλλαζε λεωφορεία. Ήταν μόνος του. Απέναντι είχε ένα McDonald’s και ένα αστυνομικό τμήμα. “Είδα τρεις τύπους να κατευθύνονται προς τη στάση. Προς τα εμένα. Ο ένας μου είπε ‘άδειασε τις τσέπες σου’. Άρχισα να τους ‘μετράω’. Σήκωνα βάρη κάθε μέρα, τότε. Σκεφτόμουν πως τους δυο τους ‘έχω’ και μετά θα έβλεπα για τον τρίτο. Είχα την τσάντα με τα βιβλία στην πλάτη. Ο τύπος μπροστά μου πήγε να τραβήξει το λουρί. Γύρισα από αντανακλαστικό. Δεν είχα κάτι μαζί μου. Μόνο 15 δολάρια και μια κάρτα για το τηλέφωνο.

Το επόμενο που είδα ήταν ο τύπος να βγάζει όπλο και να το βάζει στο πρόσωπο μου. Τα μάτια μου ήταν κολλημένα στην κάννη. ΄Πάγωσα’. Σκέφτηκα ‘τι θα γίνει αν πανικοβληθεί και πυροβολήσει; Και όλα αυτά για το τίποτα’. Άρπαξε την τσάντα μου, την άδειασε μπροστά μου και μετά τράπηκαν και οι 3 σε φυγή. Έμεινα για 10 λεπτά ακίνητος. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ αυτό που ‘χε συμβεί. Πήγα στο McDonald’s, σαν ζόμπι και ζήτησα να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνο. Δεν ένιωθε πραγματικό αυτό που ‘χε γίνει. Κανείς δεν απαντούσε”.

Πήρε και τον αδελφό του, που ήταν σε κολέγιο στο Μιζούρι. Τον βρήκε με την τρίτη. Όταν ο Χιούστον άκουσε τι είχε γίνει, έγινε έξαλλος. “Αν ήσουν στον κύκλο μου στο Όκλαντ, ξέρεις πως κανείς δεν τα βάζει με τον αδελφό μου. Θυμήθηκα τότε που ήταν 10 και είχε προβλήματα στο σχολείο. Είχε αλλάξει διάφορα. Δεν είχε πρόταση για υποτροφία. Δεν άκουγε κουβέντα και εγώ έπρεπε να πάω στο Μιζούρι, για σπουδές. Μια μέρα πριν φύγω, ήλθε, με αγκάλιασε και μου είπε ‘μη με αφήσεις’. Αυτή η εικόνα ήλθε στο μυαλό μου, όταν μου είπε ότι τον είχαν κλέψει”.

Ο Ντάμιαν θυμάται περισσότερο από εκείνο το βράδυ, τον πατέρα του. “Είναι από αυτούς που δεν δείχνουν τα συναισθήματα τους. Σε ένα ματς είχα βάλει το νικητήριο σουτ, σε ματς με την καλύτερη ομάδα της πολιτείας. Όλο το γυμναστήριο σηκώθηκε όρθιο. Εκείνος δεν κούνησε μυ. Δεν άλλαξε έκφραση. Όταν με έκλεψαν, είχα γυρίσει σπίτι όταν άκουσα τη Harley Davidson του να πλησιάζει. Τον είδα από το παράθυρο να την πετά, σαν να ήταν ποδήλατο, δεν έβαλε καν το σταντ και να τρέχει μέσα στο σπίτι. Δεν θα ξεχάσω το πρόσωπο του”. Όταν λοιπόν, πήγε στο Webster State “ήμουν σε αποστολή. Είχα ήδη ζήσει τη ζωή μου, είχα ωριμάσει και είχα ένα στόχο”.

Το κάταγμα στο 9ο ματς της σεζόν

Την πρώτη χρονιά αναδείχθηκε καλύτερος πρωτοετής στη Big Sky. Τη δεύτερη MVP. Την τρίτη μπήκε στα ψηλά της λίστας με τα prospects στο NBA draft. “Στο ένατο ματς της σεζόν, έπαθα κάταγμα στο πόδι και έχασα το υπόλοιπο”. Ήταν 21. Είχε αγχωθεί.

Χιούστον: Το μεγαλύτερο πράγμα εκείνης της εποχής ήταν το Damian Lillard vs. Jimmer Fredette. Ο Ντέιμ ‘έσπασε’ το πόδι του πριν βρεθούν για τελευταία φορά. Θυμάμαι είχε τηλεφωνήσει στη μητέρα μου και ούρλιαζε, κλαίγοντας ‘ήμουν έτοιμος να τον εξοντώσω’.

Πριν βγάλει το γύψο, πήγαινε στο γήπεδο και έκανε 400 σουτ καθήμενος σε καρέκλα. “Αυτό άλλαξε τον τρόπο που εκτελούσα. Έβαλα μεγαλύτερη καμπύλη”. Μετά έκανε 200 σουτ, με το ένα πόδι. “Στο μυαλό μου υπήρχε μόνο το can’t nobody out here f… with you’. Με την επιστροφή του, έγινε ο πρώτος σκόρερ του έθνους για το μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν. Παρ’ όλα αυτά, υπήρχε αμφισβήτηση προ του NBA draft. Στο Νο1 ήταν ο Άντονι Ντέιβις (Χόρνετς), στο Νο2 ο Μάικλ Κιντ-Γκίλχριστ (Μπόμπκατς), στο Νο3 ο Μπράντλι Μπιλ (Ουίζαρντς), στο Νο4 ο Ντιόν Ουέιτερς (Καβς), στο Νο5 ο Τόμας Ρόμπινσον (Κινγκς), στο Νο6 εκείνος. Τον είχαν διαλέξει οι Μπλέιζερς.

“Η πόλη μου. Οι άνθρωποι μου. Το καλύτερο που μου συνέβη ήταν ότι δεν επιλέχθηκα στο ΤΟΡ5. Νομίζετε πως ξέρετε πόσο βαθιές είναι οι ρίζες, αλλά δεν έχετε ιδέα. Όταν λέω ότι δεν θα αλλάξω ποτέ πόλη, το εννοώ. Δεν μου αρέσουν τα εύκολα. Θέλω τις δυσκολίες.  Όταν λέω ότι δεν θα αλλάξω ποτέ οργανισμό, το εννοώ. Μπορεί να το κάνουν αυτοί. That’s business. Αυτό είναι το μπάσκετ. Αλλά εγώ δεν θα το κάνω ποτέ. Όταν ήλθα, δεν είχαν νικήσει σε σειρά playoffs από το 2000. Είχαν πολλούς τραυματισμούς και δυσκολίες, όπως είχαν και παίκτες που έγιναν All Stars στο Πόρτλαντ, αλλά δεν τελείωσαν εκεί την καριέρα τους (Κλάιντ Ντρέξλερ, Μπιλ Ουόλτον). Εγώ θα το κάνω αυτό. Και θα φέρω ένα δαχτυλίδι στην πόλη. Δεν θα γυρίσω την πλάτη μου στο Πόρτλαντ, γιατί το Πόρτλαντ είναι μαζί μου από την πρώτη ημέρα. Θέλω να κερδίσω για τους ανθρώπους μου. Όσα έζησα με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Μου λένε για τ σουτ με την Οκλαχόμα Σίτι ή εναντίον των Ρόκετς. Πως ήταν κακές προσπάθειες. Νομίζετε πως αυτοσχεδιάζω; Ότι πανικοβάλομαι; Πως δεν ξέρω ακριβώς τι κάνω. Δεν μεγαλώσαμε σε εργαστήριο. Αυτά τα σουτ είναι 20 χρόνων. Τα κάνω από το 2001, στη στεφάνη από κιβώτιο για γάλα. Αυτή η ιστορία δεν είναι για όλους. Είναι για τα παιδιά που είδαν πράγματα που δεν έπρεπε να ‘χουν δει. Που έτρεχαν να προλάβουν μην σβήσουν τα φώτα του δρόμου, που πουλούσαν γλυκά για ένα δολάριο, που μεγάλωσαν σε τέτοιες γειτονιές. Αυτή η ιστορία δεν είναι για όλους. Είναι για εσένα”.