Ο Ντάμιαν Λίλαρντ είναι ό,τι καλύτερο υπάρχει στη 'φούσκα' του ΝΒΑ

Η ανάδειξη του MVP για την κανονική περίοδο της φετινής -πολυπαθούς- σεζόν του ΝΒΑ εκκρεμεί και άρα συνεχίζονται τα debates “ΛεΜπρον Τζέιμς ή Γιάννης Αντετοκούνμπο;” να συνεχίζονται, λες και ξεκίνησαν χθες. Το αυτό συμβαίνει και με τα στοιχήματα, με τους ειδικούς να 'χουν στις υποψηφιότητες και τους Λούκα Ντόντσιτς, Τζέιμς Χάρντεν, Άντονι Ντέιβις, Καγουάι Λέοναρντ, Νίκολα Γιόκιτς και Ντάμιαν Λίλαρντ. Θα σταθούμε στον τελευταίο, γιατί η αλήθεια είναι πως υπάρχουν 2-3 λόγοι. Ο πρώτος αφορά την ανάδειξη του σε 'MVP της φούσκας', από το ESPN.

Tα ξημερώματα o Λίλαρντ έγινε ο πρώτος παίκτης, στην ιστορία του ΝΒΑ, που σκόραρε τουλάχιστον 40 πόντους, σε τρία διαδοχικά παιχνίδια, τα οποία 'πήρε' η ομάδα του με διαφορά έως 3 πόντους. Αυτό το αποκάλυψε το Elias Sports Bureau.

Mετά τους 40 πόντους στο 124-121 επί των Σίξερς, ήλθαν οι 61 στο 134-131 επί των Μάβερικς και οι 42 στο παιχνίδι που θα έκρινε αν oι Μπλέιζερς θα κέρδιζαν μια θέση στο play-in tournament (που θα βγάλει τον 8ο της Δύσης και άρα τον αντίπαλο των Λέικερς, στην εκκίνηση της postseason). Δηλαδή, στο 134-133 επί των Νετς. Που προέκυψε όσο βασανιστικά φαντάζεσαι. Ενώ έμεναν 45'' ο Νούρκιτς δημιούργησε το 132-130, ακολούθησε τζαμπ σουτ του ΜακΚόλουμ στα 53.4'' και δυο 'βουτιές' (του Λίλαρντ και του Νούρκιτς), για τις οποίες θα μιλήσουμε στη συνέχεια.

Μετά το τέλος, οι Μπλέιζερς δεν πέταξαν από τη χαρά τους. Εννοώ δεν χοροπηδούσαν. Όχι γιατί δεν ήθελαν, αλλά επειδή δεν μπορούσαν -γεγονός που επιβεβαίωσε και ο Τέρι Στοτς. Ο ΜακΚόλουμ (να θυμίσω πως παίζει με κάταγμα στη μέση και ήταν αυτός που ανέλαβε τον ΛεΒερτ στην τελευταία επίθεση του ματς -στη 'φούσκα' έχει μέσο όρο συμμετοχής τα 45.8 λεπτά) προσπαθούσε να βρει την ανάσα του, να πει δυο κουβέντες στην τηλεόραση, ο Νούρκιτς γέμισε τα πόδια του με πάγο και ο Λίλαρντ (41.57'' ανά αγώνα) κάθισε δυο λεπτά με τα χέρια στα γόνατα, να βρει τους παλμούς του. Με όλο αυτό, προσπαθώ να σου πω ότι οι Μπλέιζερς δίνουν ό,τι έχουν (και από αυτά που δεν έχουν), για να επιτύχουν. Σε κάθε ματς. Από την αρχή έως το τέλος.

H εξέλιξη της Dame Time από κάποια λεπτά, σε δυο εβδομάδες

Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να σου μιλήσω για την εξέλιξη της 'ώρας του Ντέιμ'. Qu'est-ce que c'est? Έλα να δούμε (ή να θυμηθούμε), με τη βοήθεια του Sports Illustrated.

Ήταν άνοιξη του 2006, όταν διεξήχθη στο Santa Clara University ένα τουρνουά για ομάδες της AAU (Amateur Athletic Union). Στη λίστα ήταν και οι Oakland Rebels, όπου αγωνιζόταν ο 16χρονος Λίλαρντ. Ο προπονητής του λεγόταν Ρέιμοντ Γιανγκ. Ο Γιανγκ έπιασε τον Λίλαρντ στο ημίχρονο και του είπε τα εξής: “Μπορείς ποτέ να πάρεις πάνω σου ένα ματς; Υπάρχει περίπτωση να ξέρεις πώς να το κάνεις αυτό; Τώρα είναι η ώρα; Μπορείς να το κάνεις;”. Έως εκείνη την ημέρα, ο Λίλαρντ ήταν ξακουστός ως χαρισματικός σκόρερ, με τη δεύτερη σημείωση να αφορά το ότι δεν φαινόταν να 'χει κίνητρα. Αυτό θα άλλαζε στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα των Rebels, με τους NorCal Magic, οι οποίοι προηγούνταν με 20 πόντους.

Οι συμπαίκτες του, που άκουσαν τον κόουτς να προκαλεί τον ηγέτη τους, δεν θυμούνται την απάντηση του νεαρού. Θυμούνται όμως, τι έκανε με την επιστροφή στο παρκέ. Ήταν ο λόγος που το -20 έγινε -3, ενώ έμενε ένα λεπτό για το τέλος. Στην τελευταία επίθεση, συμπαίκτης του τον βρήκε στη γωνία, εκείνος σηκώθηκε -με μηδέν παλμούς- και σκόραρε. Έμενε 1'' για τη λήξη. Μόλις μπήκε η μπάλα στο πλεχτό, έβγαλε τη φανέλα του. Ενόσω ούρλιαζε ο ασίσταντ της ομάδας, βάλτην ξανά, ο διαιτητής έδινε τεχνικό φάουλ, οι αντίπαλοι έβαλαν τη βολή και νίκησαν. Όπως έφευγε η ομάδα από το γήπεδο, ο κόουτς Γιανγκ έπιασε τον Λίλαρντ για να του πει “δεν μπορείς να βγάζεις τη φανέλα σου”. Πήρε μια ανάσα και πρόσθεσε “μου έδειξες ωστόσο, κάτι σήμερα”.

Αυτή έχει προσδιοριστεί ως η αρχή της Dame Time, με τους έχοντες γνώση να επιμένουν πως η αυθεντική φράση -η πρώτη- ήταν “Lillard Time”. Ο ορισμός μια φορά είναι ο ίδιος: συνήθως στην τέταρτη περίοδο, ο Λίλαρντ 'φουσκώνει' τους ώμους του, σαν να σηκώνει βάρη και τότε όλοι καταλαβαίνουν πως έχει έλθει η ώρα να κάνει τα δικά του. Όταν μπαίνει στη 'ζώνη', δεν τον βγάζει κανείς.

Μέχρι τη 'φούσκα' του Ορλάντο, η Dame Time διαρκούσε για 5 με 15 λεπτά -τόσο χρειαζόταν για να 'γυρίσει' ματς και συνήθως 'χτυπούσε' σε clutch στιγμές. Χαρακτηριστικά, από την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου έως τις 18/3 οι Μπλέιζερς είχαν νικήσει 13 σερί παιχνίδια. Μεταξύ τους ήταν αυτό με τους Σανς και εκείνο με τους Λέικερς. Και στα δύο είχε σκοράρει 19 πόντους, στην τελευταία περίοδο.

Στη Disney World η Dame Time έχει κρατήσει δυο εβδομάδες, με τον πρωταγωνιστή της ιστορίας να παίρνει πάνω του τους Μπλέιζερς, έως το play-in tournament, όπου προφανώς και δεν έχει σκοπό να αράξει (το Πόρτλαντ χρειάζεται μια νίκη και το Μέμφις το 2/2). Ο συνδυασμός της αποφασιστικότητας που 'χει με τις ικανότητες του, έχει κάνει τρομακτική την παρέα του Λίλαρντ, ο οποίος δεν πέρασε πολύ καλά εναντίον των Νετς. Για αρχή, δεν είχε ποτέ έναν παίκτη πάνω του. Έπεφταν δυο, με το που περνούσε το κέντρο. Παρ' όλα αυτά, τελείωσε με 42 πόντους (13/22 σουτ -8/14 τρίποντα) και 12 ασίστ.

Όπως έγραψε το Bleacher Report “οι Νετς έδειξαν πως είχαν δουλέψει την άμυνα στον Λίλαρντ, αλλά δεν είχαν προετοιμαστεί να αμυνθούν στα σουτ που ήταν διατεθειμένος να κάνει” και δεν τα λες τις πιο ορθολογικές επιλογές του πλανήτη. Στη διαδρομή έως το play-in tournament (6-2 το ρεκόρ) έχει δώσει 37.6 πόντους και 9.6 ασίστ, σε 41.7 λεπτά ανά ματς, με 43.6% στα τρίποντα. Mετά τις βολές που έχασε εναντίον των Κλίπερς -η μια από τις δυο ήττες του ρεκόρ που είδες πιο πάνω- είχε 154 πόντους (51.3 πόντους ανά ματς), με 41/43 βολές, στο 3-0 των Μπλέιζερς (επί Σίξερς, Μαβς και Νετς).

Λίγο να θυμίσω πώς ήλθε η νίκη επί των Μαβς.

Ναι, το λες και τυχερό το καλάθι, γεγονός που επιβεβαιώνει ότι όσα κάνει φέτος ο τύπος που 'έκλεισε' τα 30 μέσα στη 'φούσκα' και αναφέρεται πια, ως 'ο καλύτερος leader του ΝΒΑ', είναι και θέμα μοίρας. Όχι μόνο αυτής, όπως έγινε ξεκάθαρο από το γεγονός ότι στο ίδιο ματς σκόραρε ή έδωσε ασίστ στους 30 από τους 34 πόντους της ομάδας του, στα τελευταία 7.55''. Για να μην αφήνω κενά που δημιουργούν εντυπώσεις, αυτοί που δίνουν τους τίτλους να εξηγούν πως είναι εξαιρετικός από την αρχή έως το τέλος των ματς, εντός και εκτός γηπέδων, σε επίπεδο εργατικότητας και πράξεων”.

Aν ρωτήσεις τον Τέρι Στοτς θα σου πει πως 'χρειαζόμασταν κάθε έναν από τους πόντους που έβαλε'. Εν τούτοις, στο μυαλό αυτό που δείχνει πόσο αποφασισμένος είναι ο ηγέτης του να οδηγήσει το Πόρτλαντ κάπου πολύ καλά, είναι άλλο. Το έδειξε στο video session που 'χε με τους παίκτες του. Ήταν αυτό που θα δεις στη συνέχεια.

“Αυτά είναι τα πράγματα που πρέπει να κάνουμε για να 'πάρουμε' παιχνίδια” είπε ο κόουτς και στη λίστα έβαλε και τη βουτιά του Γιουσούφ Νούρκιτς, στη baseline, ώστε να διασφαλίσει ένα αμυντικό ριμπάουντ. Μια που είπα 'Νούρκιτς'. Το νοκ άουτ του πατέρα του -σε 14 άνδρες- είναι ο λόγος που βρίσκεται στο ΝΒΑ

H αποκάλυψη της Marca για τον Νούρκιτς

Η Marca ασχολήθηκε με το Bosnian Beast, για να αποκαλύψει πως υπάρχει κάποιος στον οποίον ταιριάζει περισσότερο αυτό το παρατσούκλι: είναι ο πατέρας του NBAer, Χαρίζ, αστυνομικός ύψους 2.13 και βάρους 180 κιλών. Μια μέρα που ήταν στη δουλειά, χρειάστηκε να τα βάλει με 14 άνδρες. Και τους 'έβγαλε' νοκ άουτ. Δεν πρόκειται για αστικό μύθο, καθώς είχαν δημοσιευθεί σχετικά άρθρα στις εφημερίδες.

Ένας εξ όσων το διάβασαν ήταν ο Ενές Τρνόβτσεβιτς, εκπρόσωπος μπασκετμπολιστών. Επικοινώνησε με τον Χαρίζ, για να τον ρωτήσει αν είχε γιο. Είχε. Μετά ρώτησε, αν ο γιος έπαιζε μπάσκετ. Δεν έπαιζε. Ο Γιουσούφ ήταν τότε 14 χρόνων και ο Τρνόβτσεβιτς τον έπεισε να ασχοληθεί με το σπορ, στην Ζλάτορογκ Λάσκο της Σλοβενίας. Εκεί πέρασε δυο χρόνια, μαθαίνοντας τι είναι μπάσκετ και πώς παίζεται. Βοηθούσε το ύψος και η σωματοδομή στο να ξεχωρίσει και έτσι τον κάλεσε η Ολίμπια Λιουμπλιάνας, μετά η Τσεντεβίτα και έπειτα το ΝΒΑ.

Στα του σήμερα, δηλαδή στα τελευταία νέα, στις 25/3 του 2019 διέλυσε την αριστερή κνήμη -σε προσγείωση από ριμπάουντ που πήγε πολύ λάθος. Η αποθεραπεία διήρκεσε 486 ημέρες. Όπως λέει ο ίδιος “δεν θα έχανα το χρόνο μου, για 14 μήνες, χωρίς να γίνω καλύτερος. Ναι, μπορώ να πω ότι επέστρεψα καλύτερος. Καταλαβαίνω καλύτερα το παιχνίδι. Με βοήθησε πολύ ότι το είδα ως θεατής”. Είναι πιο αδύνατος, πιο γρήγορος, παραμένει δυνατός και από τους 15.6 πόντους, τα 10.4 ριμπάουντ και τις 3.2 ασίστ που 'χε πέρυσι σε 27.4'' ανά αγώνα -έως τον τραυματισμό του-, φέτος μετράει 17 πόντους, 10.3 ριμπάουντ και 4.1 ασίστ σε 31.4'' συμμετοχής σε κάθε ματς. Έχει διπλασιάσει τις τάπες (2.3) και έχει βελτιωθεί και στα κλεψίματα, ενώ κάνει -πάνω κάτω- τα ίδια λάθη. Όλα αυτά δεν θα γίνονταν, αν ο πατέρας του δεν είχε βγάλει νοκ άουτ 14.