Ο NBA MVP που μεγάλωσε με Ζιοβάνι και Άιβερσον
Άγνωστες πτυχές της ζωής του Γιάννη Αντετοκούνμπο, λίγο πριν την εκτόξευση στο NBA
Το πρόσφατο ντοκιμαντέρ της Nike για την εκτόξευση του Γιάννη Αντετοκούνμπο από τα ανοιχτά γήπεδα των Σεπολίων στην αρένα του Μιλγουόκι, στα NBA playoffs, στην απονομή του βραβείου του NBA 2019 MVP, είναι ένα εντυπωσιακό ταξίδι εικόνων, εμποδίων ζωής που προσπεράστηκαν με ιερό πάθος για το μπάσκετ και άγνοια κινδύνου. Η ιστορία του Γιάννη είναι ένα αρχετυπικό παράδειγμα ενός outsider που δίνει το δικό του statement στον έξω κόσμο, που ΄φωνάζει’ με τον δικό του τρόπο “εγώ ήρθα για να παίξω μπάσκετ, για να πραγματοποιήσω το όνειρο μου.”
Πρόσφατα και το BBC επιχείρησε να ρίξει φως στην ιστορία του Γιάννη, με μια προσέγγιση ακόμα πιο προσωπική, ακόμα πιο ιδιαίτερη, μέσα από αναλυτικό ρεπορτάζ που καλύπτει όλες τις πτυχές αυτής της εκτόξευσης, από την καθαρά αθλητική ως ακόμα και την πολιτικό-κοινωνική της χροιά. Συγκεντρώσαμε κάποια ξεχωριστά στοιχεία για το προοίμιο αυτής της μαγικής πορείας του Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Στο δρόμο, με μια ερυθρόλευκη φανέλα
Ο Γιάννης μαζί με τον αδελφό του Θανάση, από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας τους δοκιμάστηκαν στο πιο σκληρό γήπεδο, αυτό των αθηναϊκών δρόμων, των υπαίθριων αγορών, όπου η οικογένεια Αντετοκούνμπο πουλούσε ρολόγια, μπρελόκ, τσάντες, CD, DVD, οτιδήποτε μπορούσε να τους εξασφαλίσει ένα εισόδημα. “Ήταν τέλεια εποχή, το να πουλάω πράγματα, το να βοηθάω τους γονείς μου στην καθημερινότητα τους στο δρόμο ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ. […] Έβλεπα κάθε μέρα τους γονείς μου να δουλεύουν σκληρά για να μας παρέχουν τα απαραίτητα και αυτή η ανάμνηση έμεινε μέσα μου και όρισε τον τρόπο που δουλεύω μέχρι σήμερα.” έχει πει ο Γιάννης.
Στα διαλείμματα της δουλειάς, ο Γιάννης έβλεπε την αγαπημένη ομάδα του, τον Ολυμπιακό και θαύμαζε παίκτες όπως ο Ζιοβάνι και ο Τιερί Ανρί της Άρσεναλ, Στα πρώτα του ματς με αντίπαλο το Θανάση, η μπάλα είχε χρώμα λευκό-μαύρο και παιζόταν με τα πόδια. Το μπάσκετ ήρθε λίγο αργότερα.
‘Μπορεί να παίξει ένα παιδί από τους δρόμους στην Α1;’
“Στα Σεπόλια υπήρχαν δυο γήπεδα, στο ένα τα παιδιά έπαιζαν μπάσκετ, στο άλλο ο Γιάννης έπαιζε κυνηγητό με τα αδέλφια του.” λέει ο Σπύρος Βελινιάτης, προπονητής και έμπειρος ‘μπασκετάνθρωπος’ για την ημέρα που ανακάλυψε τον 12χρονο τότε Γιάννη και τα αδέλφια του. Συμπληρώνει: “Έβλεπα ένα παιδί με τρομερή αντίληψη χώρου και κατεύθυνσης, με πάθος για τη νίκη. Ακόμα και χωρίς να κρατάει μπάλα στα χέρια του, μπορούσες να διακρίνεις το πόσο χαρισματικός ήταν.” Ο Βελινιάτης ξεκίνησε να μυεί τον Γιάννη Αντετοκούνμπο στα βασικά του μπάσκετ, στην ντρίπλα, το σουτ, το λει απ, ενώ παράλληλα καλούνταν να παλέψει σε δυο μέτωπα: να πείσει τους γονείς του Γιάννη για το ταλέντο του και να προσελκύσει το ενδιαφέρον μιας επαγγελματικής ομάδας μπάσκετ, για να ‘επενδύσει’ στο project της ανάπτυξης του Γιάννη, αλλά και του Θανάση Αντετοκούνμπο.
Τα εμπόδια ήταν ήδη εκεί, παρατεταγμένα: Οι ομάδες έκριναν ασύμφορο και μη λειτουργικό να επενδύσουν σε έναν παίκτη από τις μειονότητες της Αθήνας, καθώς υπήρχε ο φόβος ότι θα δημιουργήσει κλίκες μέσα στο ρόστερ και δεν θα επιδείξει ομαδικό πνεύμα. Μόνο ο Φιλαθλητικός τόλμησε, εντάσσοντας Γιάννη και Θανάση στο ρόστερ της ομάδας, με αντάλλαγμα σταθερή δουλειά για τους γονείς τους.
Ένας εκκολαπτόμενος Άιβερσον
Ο προπονητής του Φιλαθλητικού, Τάκης Ζίβας είδε στον Γιάννη Αντετοκούνμπο έναν αθλητή με εντυπωσιακή προοπτική, που χρειαζόταν όμως αρκετή δουλειά: Γυμναστήριο, σταθερά γεύματα, άπειρες ώρες προπόνησης σε ένα ρόλο που θύμιζε έντονα Άλεν Άιβερσον και ο Γιάννης στα 17-18 του ήταν ήδη έτοιμος για εκτόξευση. Που όμως θα μπορούσε να εκτοξευτεί; Ένα παιδί που δεν είχε ιθαγένεια και διαβατήριο, ένας αθλητής-φαινόμενο των μικρών κατηγοριών, που έφτασε να σκοράρει ακόμα και 50 πόντους σε ένα από τα τελευταία του ματς με τον Φιλαθλητικό, μελετώντας εντατικά τις κινήσεις του θρύλου των Σίξερς σε άμυνα και επίθεση. Συνολικά 29 από τις 30 ομάδες του NBA είχαν στείλει σκάουτερ στην Αθήνα, μόνο οι Νίκς της Νέας Υόρκης προτίμησαν να συνεχίσουν να συμβουλεύονται το δικό τους Ίντερνετ Εξπλόρερ της μπασκετικής πιάτσας.
Μετά από χρόνια αναζητήσεων στη ζώνη του Λυκόφωτος που λέγεται ελληνικό δημόσιο, ο Γιάννης κατάφερε – τον Μάιο του 2013 – να πάρει την ελληνική ιθαγένεια και το σχετικό διαβατήριο, ώστε να συμμετάσχει στα draft εκείνης της χρονιάς και να επιλεγεί από τους Μπάκς στο #15, μια ‘παρακινδυνευμένη’ επιλογή ενός παίκτη που προερχόταν από κάποια μικρή, άγνωστη Λίγκα της Νοτίου Ευρώπης. Μάλλον, αυτό το ρίσκο έπιασε τόπο.
