Ο MVP του ισπανικού πρωταθλήματος είχε πακέτο ν’ ανοίξει

Ο Νικολάς Λαπροβίτολα αναδείχθηκε, ομόφωνα, ως ο πολυτιμότερος παίκτης του ισπανικού πρωταθλήματος και ταυτόχρονα βραβεύτηκε γι’ αυτό. Ταυτόχρονα όμως η Λίγκα θα έπρεπε να τιμηθεί για τη φανταστική ιδέα που είχαν, οργάνωσαν και υλοποίησαν με κάθε λεπτομέρεια τα στελέχη της.

Η μεγάλη έκπληξη συνέβη στο φυσικό χώρο του. To ‘Παβεγιό Ολιμπίκ’ ήταν άδειο. Είχε μονάχα δύο καρέκλες στο παρκέ, η μία απέναντι στην άλλη. Θεωρητικά ο Αργεντίνος πλέι μέικερ έδινε συνέντευξη στο κανάλι της ACB ως ο νικητής της ψηφοφορίας που διενεργήθη μεταξύ παικτών-προπονητών-δημοσιογράφων-κοινού. Απ’ όλους ανεξαιρέτως ο γεννηθείς την τελευταία ημέρα του πρώτου μήνα του 1990 (31/1) στο Μορόν (προάστιο του Μπουένος Άιρες) έλαβε το μέγιστο, με αποτέλεσμα το ολοστρόγγυλο ‘100’ στη διαδικασία. Μπροστά από τον Φακού Καμπάτσο.

Άδικα όχι. Ήταν ο πρώτος σκόρερ της κανονικής περιόδου σε απόλυτο αριθμό πόντων, ο δεύτερος παίκτης σε αξιολόγηση (πίσω από τον Σενγκέλια), δεύτερος καλύτερος πασέρ, ο έκτος σουτέρ τριών πόντων και ο πρώτος σε κερδισμένα φάουλ. Έχει υπ’ όψιν επίσης πως τελείωσε αγώνα του πρωταθλήματος με 40 πόντους, στο 88-75 επί της Γκραν Κανάρια (27/1).

Πριν από την έναρξη των playoffs η Λίγκα ετοίμασε τη βράβευσή του. Σε άλλη χώρα (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε) θα ήταν μια τυπική διαδικασία. Στην Ισπανία έλαβε real life διαστάσεις.

Τη στιγμή που ο Λαπροβίτολα μιλούσε στο δημοσιογράφο, ο πατέρας του Χουάν Κάρλος (παλαίμαχος ποδοσφαιριστής) και η μητέρα του Μαργαρίτα Στολμπίζερ (άλλοτε αθλήτρια του βόλεϊ και νυν δικηγόρος – πολιτικός) έβγαιναν από τη φυσούνα των αποδυτηρίων κουβαλώντας το δώρο με την μπλε κορδέλα.

Οι άνθρωποι της ACB φρόντισαν να φέρουν τους γονείς του Αργεντινού από το Μπουένος Άιρες προκειμένου να είναι αυτοί, μαζί με τη σύντροφό του Ντελφίνα, που θα του δώσουν τη γυάλινη, αναμνηστική, μπάλα.

Ο Λαπροβίτολα ήταν τόσο έκπληκτος που στη θέα των ανθρώπων που τον έφεραν στη ζωή έβαλε τα κλάματα. Χαρά, ενθουσιασμός, ανατριχίλα μπερδεύτηκαν στο μυαλό του και περιέλουσαν το κορμί του.

Αυτό το μείγμα συναισθημάτων αποτυπώθηκε στα λόγια του. ” Δεν κλαίω. Με ξεπέρασε όμως αυτό που συνέβη. Δεν περίμενα πως θα τους δω εδώ. Ήρθαν να δουν το γιο τους να πετυχαίνει. Με γέμισε απόλυτα. Ανταμείφθηκα για τη δουλειά μου, αλλά τα credits ανήκουν σ’ αυτούς τους δύο που μ’ έφεραν εδώ. Παρόλο που ζω μακριά από το σπίτι, έχω την πλήρη στήριξή τους. Είναι πολύ σημαντικοί για μένα όπως και η Ντέλφι, η κοπέλα μου“.

Κατόπιν εισέβαλαν όλοι οι συμπαίκτες του για να συνεχίσουν το πάρτι.

Από το ναδίρ της Ζενίτ

Το τελευταίο 18μηνο στην Τζοβεντούτ ήταν το πιο αποδοτικό της καριέρας του Αργεντινού, ο οποίος στην Ευρώπη ήρθε για τη Λιέτουβος Ρίτας και έπαιξε ακόμη σε Εστουδιάντες – Μπασκόνια. Ακόμη καλύτερο κι από το χρόνο που πέρασε στους Σαν Αντόνιο Σπερς του Πόποβιτς, του Τζινόμπιλι και του Γκασόλ. Τότε που ” κάθε ημέρα μάθαινα κάτι νέο. Ήταν σαν να παίζω ποδόσφαιρο στην Μπαρτσελόνα“.

Είχε, άλλωστε, προηγηθεί ένα φρικτό 6μηνο στη Ζενίτ Αγ.Πετρούπολης όπου “η ζωή μου ήταν χάλια”. Τον είχαν εξοστρακίσει από την πρώτη ομάδα κι έψαχνε τρόπο να φύγει. Όταν ήρθε η πρόταση της Μπανταλόνα θεώρησε ότι “θα είναι ένα καλό βήμα”. Ήταν διότι “απόλαυσα ξανά το παιχνίδι, κάθε προπόνηση”.

Σε 2 εβδομάδες είχε εξελιχθεί στον ηγέτη της ομάδας. Πλέον είναι ο MVP όλου του πρωταθλήματος. Το όνειρό του να μοιάσει στους χαρακτήρες του Space Jam (” ακόμη το βλέπω όταν το δείχνει η τηλεόραση“) έχει ζωντανέψει, ασχέτως αν κουβαλά το ποδοσφαιρικό 10 (της Μπόκα) ως αριθμό για χάρη του Χουάν Ρομάν Ρικέλμε!