Ο Μαρκ Κιούμπαν πλήρωσε για να ‘τελειώσει’ το flopping

Γίνεται μια επαφή και βλέπεις έναν παίκτη να πέφτει σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Είναι flopping. Βλέπεις, έναν παίκτη απλά να ακουμπά κάποιον άλλον και ο δεύτερος να πέφτει. Αυτό μπορεί και να μην είναι ‘θέατρο’. Βλέπεις, για να βρεθεί κάποιος κατάχαμα αρκεί η μικρότερη δυνατή δύναμη στην επαφή και η τοποθέτηση του σώματος, κατά τρόπο που να χάσει πολύ άνετα την ισορροπία του. Θέλω να σου πω ότι και το flopping είναι τέχνη, την οποία κλήθηκε να αναλύσει πανεπιστήμιο του Τέξας.

Πριν πάμε στην έρευνα -και στο ποιος την πλήρωσε- ας δούμε έναν μετρ του είδους, στο ΝΒΑ: τον Μάρκους Σμαρτ.

Για αυτό που είδες, πλήρωσε 5.000 δολάρια σε πρόστιμο που ‘έφαγε’ από τη λίγκα. Σημείωσε πως το ΝΒΑ καθιέρωσε τα πρόστιμα στους floppers τη σεζόν 2012-13. Άρχιζαν από 5000 δολάρια και έφταναν έως τα 30.000 δολάρια (στο πέμπτο flop). Στις 5+ φορές συνοδευόταν με τιμωρία.

Χρόνια μετά την ‘ηλεκτροπληξία’ ο Σμαρτ ομολόγησε πως είχε κάνει flopping και ότι άξιζε όσα ακολούθησαν. Μετά εξήγησε πως “στα ματς που η επίθεση των άλλων έχει το πλεονέκτημα, η δική σου άμυνα πρέπει να κάνει κάτι για να ‘κόψει’ το αβαντάζ”. Το flop είναι μέρος του παιχνιδιού, με τον Ρόνι Ναν, πρώην διαιτητή στο ΝΒΑ να ενημερώνει πως στην ιστορία υπάρχουν παραδείγματα flopping και σε ριμπάουντ -με τον Ντένις Ρόντμαν να έχει την πατέντα. “Συνήθιζε να πιάνει τον καρπό του αντιπάλου του, όπως έκανε το άλμα και το έκανε να μοιάζει σαν να του κάνουν φάουλ”.

Ο Καρλ Μαλόουν είχε το copywrite στο κύρτωμα. “Όταν ήταν πιο κοντά στο καλάθι, από τον αντίπαλο του, έκανε πως τον έχουν σπρώξει στην πλάτη και για αυτό μετακινήθηκε -και μπορεί ο αντίπαλος του να μην είχε κουνήσει καν τα χέρια του. Το μπάσκετ είναι ένα πονηρό σπορ και το flopping μέρος της τέχνης και της κουλτούρας του να κοροϊδεύεις τον διαιτητή”.

Η έρευνα που διέταξε ο Μαρκ Κιούμπαν

To 2014 το τμήμα βιομηχανικής του Southern Methodist University (με έμβλημα την έρευνα) δέχθηκε μια επιταγή εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων. Συνοδευόταν με ένα αίτημα: να αποκωδικοποιηθεί το flopping. Η επιταγή είχε την υπογραφή του Μαρκ Κιούμπαν. Ο Μαρκ Κιούμπαν είναι ο ιδιοκτήτης των Μάβερικς, ο οποίος έγινε εκατομμυριούχος γιατί έβλεπε τις τεχνολογικές εξελίξεις, όταν άλλοι αδυνατούσαν. Το 2000 έκανε τον Ουέιν Ουίνστον τον πρώτο μαθηματικό που έπιασε δουλειά, πλήρους απασχόλησης, σε οργανισμό του ΝΒΑ. Τον ανακάλυψε ο Κιούμπαν στο τηλεοπτικό παιχνίδι Jeopardy. Τον ξεχώρισε γιατί ‘τα ήξερε όλα’ και τον έκανε τον πρώτο analytics scientist. Ο Ουίνστον είχε ως υποχρέωση να ενημερώνει α) ποια είναι η καλύτερη πεντάδα, ανά πάσα στιγμή, β) τι χάνει και τι κερδίζει το σύνολο με την όποια αλλαγή και τελικά γ) πώς να φτάνουν στη νίκη.

Αλλά σου έλεγα για το 2014. Ήταν η εποχή που ο Κιούμπαν έκρινε πως θα ήταν χρήσιμο να μελετηθεί το φαινόμενο του flopping και -ενδεχομένως- να διορθωθεί. Aδυνατούσε να καταλάβει γιατί ένας παίκτης 130 κιλών σωριάζεται, όταν πέφτει πάνω σε κάποιον που είναι κάτω των 100 κιλών. Στο email που συνόδευε το αίτημα, είχε γράψει  “αν κοιτάξετε στα σπορ με τις πολλές επαφές, όπως είναι το football, οι παίκτες πέφτουν με τον πισινό. Στο δικό μας, καταλήγουν συνεχώς στις πλάτες τους”.

Οι ερευνητές του είπαν ό,τι έλεγαν και σε κάθε άλλη αντίστοιχη περίπτωση: πως χρειάζονταν data. Κυρίως αυτά με τις επαφές. Ο Κεν Κλαρκ, ο οποίος ήταν τότε φοιτητής στο ντοκτορά και μέλος της ομάδας που ανέλαβε τη δουλειά, είπε στη Guardian πως ‘η κεντρική ιδέα ήταν να φανταστούμε τους ανθρώπους ως μπάλες του μπιλιάρδου και να το συνεχίσουμε από εκεί’.

Ο νυν καθηγητής κινησιολογίας του West Chester University -στην Πενσιλβάνια- αποκάλυψε πως για τους μήνες που ακολούθησαν όσοι ήταν στο εργαστήριο έγιναν και τα πειραματόζωα. Έπεφταν ο ένας πάνω στον άλλον, σηκώνονταν και φτου και από την αρχή. Χρόνια μετά, το εργαστήριο ήταν έτοιμο να παρουσιάσει τα ευρήματα, με ένα video που εξηγεί ενδελεχώς όσα θα ήθελε να μάθει κάποιος για τη φυσική πίσω από το flopping και εν πάση περιπτώσει πότε μια επαφή είναι φάουλ και πότε ‘θέατρο’.

Ο Dr. Πίτερ Ουίαντ, καθηγητής εφαρμοσμένης φυσιολογίας και βιομηχανικής διευκρίνισε ότι η έρευνα στηρίχτηκε σε τρία ερωτήματα.

► Πόση δύναμη χρειάζεται για να προκαλέσει την απώλεια ισορροπίας

Τα τρία στοιχεία που έλαβαν υπ’ όψιν τους ήταν το ύψος, το βάρος και τη θέση του σώματος του παίκτη που πέφτει. Άρχισαν τα πειράματα σε μηχανήματα μετά χρησιμοποίησαν ανθρώπους, με διάφορα ύψη και βάρη. Και οι δυο περιπτώσεις επιβεβαίωσαν τους νόμους κίνησης του Νεύτωνα.

Σε απλά ελληνικά, χρειάζεται μια μικρή δύναμη ή ώθηση για να βγάλεις εκτός ισορροπίας κάποιον στο μπάσκετ. Ο λόγος έχει να κάνει με τη βάση στήριξης του καθενός μας, το διάστημα που ‘χει το μήκος της πατούσας συν αυτό που υπάρχει μεταξύ των ποδιών, όταν είναι ανοιχτά στο ύψος των ώμων.

► Οι δυνάμεις στις επαφές του μπάσκετ είναι πάνω από το μίνιμουμ του ορίου

Και πάλι χρησιμοποίησαν μηχανή και ανθρώπους. Αρχικά ένας ερευνητής κρατούσε στα χέρια του μια μηχανική μπάρα που μετρούσε τις ακριβείς δυνάμεις πίεσης ή ώθησης και έσπρωχνε το ‘μηχανικό’ παίκτη. Μετά, έπεφτε ο ένας άνθρωπος πάνω στον άλλον -ο ένας ήταν σε κίνηση και ο άλλος στατικός. Είχαν πάνω τους ό,τι χρειαζόταν για να γίνουν ακριβείς μετρήσεις, ενώ γύρω τους υπήρχαν 12 κάμερες. Φάνηκε πως μια απλή ώθηση ξεπερνούσε το μέσο όριο, όπως και ότι ο όποιος παίκτης χρειαζόταν 0.25 με 0.50 του δευτερολέπτου για να πάει από το τρέξιμο στο ακίνητο (να σταθεροποιήσει το κέντρο του σώματος). Η απάντηση λοιπόν, αυτού του ερωτήματος ήταν πως εφόσον ο παίκτης έχει ακινητοποιηθεί, όποιος τύπος επαφής είναι αρκετός για να προκαλέσει απώλεια ισορροπίας.

► Μπορούμε να πούμε από την αντίδραση του παίκτη σε μια επαφή, αν η κίνηση είναι αληθινή ή ψεύτικη, ώστε να ‘κλέψει’ το φάουλ;

Εδώ έγινε του Κουτρούλη ο γάμος σε συγκρούσεις ανθρώπων και αντιδράσεις, ώστε να καταλήξουν κάπου οι ειδικοί. Χρησιμοποίησαν το conservation of momentum που στην ουσία είναι το εξής: ένας έναν που τρέχει και έναν που είναι ακίνητος. Αν πέσει ο πρώτος πάνω στο δεύτερο, τον παρασύρει. Αν το σύνολο της ενέργειας της ορμής μένει το ίδιο, τότε είμαστε ΟΚ. Αν αυξάνεται, πρόκειται για flopping.

Οι επιστήμονες διευκρίνισαν ότι οι διαιτητές μπορούν να βλέπουν από την αντίδραση αυτού που πέφτει -πχ από το πού πάνε τα χέρια του και το timing της αντίδρασης που πρέπει να είναι άμεση- αν κάνει ‘θέατρο’ ή όχι.

Συμπέρασμα

∎ Υπάρχουν τρεις αντιδράσεις στην επαφή. Η πρώτη είναι η φυσική, με τον παίκτη που δέχεται τη δύναμη να κάνει ένα βήμα πίσω, ώστε να ξαναβρεί την ισορροπία του -δεν πέφτει. Αυτό χρειάζεται κάτι λιγότερο από μισό δευτερόλεπτο.

∎ Η δεύτερη είναι η πτώση, εξαιτίας της αδυναμίας του να κάνει το βήμα πίσω ή της απόφασης του να μη σηκώσει τα πόδια του.

∎ Η τρίτη είναι η μη φυσιολογική αντίδραση με τα χέρια να φεύγουν δεξιά και αριστερά και το σώμα να προσγειώνεται κάτι παραπάνω μέτρα προς τα πίσω-υπάρχει μια δόση υπερβολής.

Πώς μπορείς να ξέρεις ποιος κοροϊδεύει και ποιος όχι

● Το σώμα και τα πόδια είναι ακίνητα

● Έχει γίνει πραγματική επαφή

● Ο χρόνος αντίδρασης είναι ο αρμόζον

● Η κίνηση των χεριών δεν πάει σε υπερβολικό ‘πέταγμα’ προς τα επάνω.