Ο Μάριο Τσάλμερς έτρωγε 'bullying' απ' τον Λεμπρόν μέχρι που ξέσπασε

Η ανακοίνωση της απόκτησης του Μάριο Τσάλμερς από την ΑΕΚ συνοδεύτηκε από ένα σύντομο βιογραφικό του. Πού γεννήθηκε (Άνκορατζ, Αλάσκα), πόσο ύψος έχει (1μ88), σε ποια εκπαιδευτικά ιδρύματα φοίτησε (λύκειο Μπάρτλετ, πανεπιστήμιο Κάνσας) και φυσικά πού αγωνίστηκε στη διάρκεια της επαγγελματικής πορείας πριν έρθει στην Ένωση (Χιτ, Γκρίζλις, Βίρτους Μπολόνια).

Κάποιο λάθος δεν θα βρεις στα παραπάνω. Βέβαια ο 33χρονος (στα 34 πια) πόιντ γκαρντ, πέρα από ξάδερφος του Λάιονελ (που είχε παίξει επίσης στην ελληνική ομάδα τη σεζόν 2005-06), είναι πολλά περισσότερα απ' αυτά. Κυρίως διότι στις 7 σεζόν που συμπλήρωσε στο Μαϊάμι, ως Νο34 στο draft του 2008 (τη χρονιά που ο Ντέρικ Ρόουζ επιλέχθηκε το Νο1 και ο Ράσελ Γουέστμπρουκ στο Νο4), ήταν ο βασικός πόιντ γκαρντ και αυτόπτης μάρτυρας της ολόχρυσης εποχής των 'Big Three' (Λεμπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Γουέιντ, Κρις Μπος) στην πόλη της Φλόριντα. Μια εποχή που επικυρώθηκε με τέσσερις διαδοχικές συμμετοχές στους τελικούς του ΝΒΑ και δύο τίτλους - από τους συνολικά τρεις στην 30χρονη ιστορία του οργανισμού. Μάλιστα το 2012 ο Τσάλμερς ήταν υπερπολύτιμος στο δρόμο για την κορυφή, αυξάνοντας κατά πολύ τους αριθμούς του (11.3 πόντοι, 3.9 ασίστ, 3.7 ριμπάουντ, 1.2 κλεψίματα) στις νικηφόρες σειρές της postseason με Μπουλς (4-2), Σίξερς (4-3), Σέλτικς (4-3) και Θάντερ (4-1), αντίστοιχα.

Ο Τσάλμερς, πάντως, ήταν κάτι πολύ σημαντικότερο από ένας συμπληρωματικός παίκτης. Ήταν ο αποσυμπιεστής των τριών μεγάλων σταρ της ομάδας του κόουτς Έρικ Σπέλστρα, σ' ένα σύνολο που η διατήρηση των λεπτών ισορροπιών δεν ήταν εύκολο να επιτευχθεί σε καθημερινή βάση. Όσο κι αν τους ένωνε η φιγούρα του Πατ Ράιλι. Ήταν τύπος που έφταιγε για καθετί που 'στράβωνε' στο παρκέ, είτε είχε συμμετοχή είτε όχι σ' αυτό. Επί της ουσίας ο Τσάλμερς λειτουργούσε σαν ένα 'κυτίο παραπόνων' πριν από την πόρτα των αποδυτηρίων. Όποιος είχε κάτι, έριχνε μέσα το φάκελο. Ήθελε ο Λεμπρόν να τσακωθεί με τον Γουέιντ για μια αγωνιστική αρρυθμία που τον έβγαλε εκτός εαυτού; Γκρίνιαζε έντονα στον Τσάλμερς για μια κακή πάσα που είχε δώσει πολύ νωρίτερα. Σκόπευε ο Μπος να διαμαρτυρηθεί στον Τζέιμς για ένα play που δεν ολοκληρώθηκε ή μια πάσα που δεν πήρε την κατάλληλη στιγμή; Κολλούσε το πρόσωπό του σ' αυτό του Τσάλμερς και του ζητούσε τα... ρέστα για κάτι που θυμήθηκε. Καθένας από τους τρεις τού φώναζε για ν' ακούει ο άλλος, όχι γιατί ευθυνόταν αποκλειστικά ο ίδιος.

Τον σέβονταν ως αξία, πίστευαν στο ταλέντο του, αλλά ταυτόχρονα ξεσπούσαν πάνω του, θεωρώντας ότι τον βελτιώνουν. Μια συμπεριφορά που ούτε σε rookies εκδήλωναν. Ήταν προφανώς ο εύκολος στόχος, διότι δεχόταν στωικά και αδιαμαρτύρητα ό,τι άκουγε. Αναπόφευκτο, ωστόσο, ήταν να προκύψουν στιγμές στις οποίες η ένταση άγγιξε τα όρια σύρραξης. Ήταν οι στιγμές που ο Τσάλμερς έβγαζε αντίδραση. Ήταν οι στιγμές δεν θα έσκυβε το κεφάλι στο 'bullying' που δεχόταν από τους τρες σταρ των Χιτ. Με τον Λεμπρόν λίγο έλειψε να έρθουν στα χέρια για μια άμυνα που δεν βγήκε. Μετά ο Τζέιμς ζητούσε συγγνώμη, αναγνωρίζοντας ιπποτικά το λάθος του.

"O Λεμπρόν είναι ένας παίκτης που θέλει να επιβάλλεται, οπότε αν αισθάνεται πως κάτι δεν δεν γίνεται με το δικό του τρόπο, θα πει κάτι", είχε αναφέρει ο Τσάλμερς συγκρίνοντας τη δική του εποχή στους Χιτ με τη συνύπαρξη των Λεμπρόν-Ίρβινγκ στο Κλίβελαντ και ομολογώντας ότι πολλές φορές λειτουργούσε πάνω από τον προπονητή της ομάδας. "Ως συμπαίκτης βέβαια είναι σπουδαίος, ποτέ δεν είχα πρόβλημα, ακόμη κι αν είχαμε μια διαφωνία στο παρκέ. Στο τέλος της ημέρας είμαστε ακόμη αδέρφια", είχε συμπληρώσει κάποια άλλη στιγμή για το περίφημο περιστατικό.

Γνώμη που ασπαζόταν δημόσια ο 'Βασιλιάς', θεωρώντας τον Τσάλμερς έναν άξιο συμπαίκτη, έναν στρατιώτη που θα πήγαινε μαζί του στη μάχη. Υπασπιστή του! Ήταν άλλωστε παιδί στρατιωτικού που υπηρετούσε για χρόνια στην Αλάσκα.

Κάθε παρεξήγηση μπορούσε να διευθετηθεί, διότι ο Τσάλμερς διέθετε (και διαθέτει φυσικά) ένα ανεκτίμητο προσόν. Φρόντισε να ξεχνάει (και ξεχνάει ακόμη) γρήγορα τι είχε μόλις συμβεί. Σαν να μην συνέβη ποτέ. Ένα χρυσόψαρο που κολυμπάει στη γυάλα και δεν αντιλαμβάνεται ότι έχει περάσει από το ίδιο σημείο. Ο προπονητής του στο Κάνσας, Μπιλ Σελφ, έχει ισχυριστεί -μεταξύ σοβαρού και αστείου- πως "τίποτα δεν τον επηρέαζε, τίποτα δεν τον ένοιαζε". Δίνοντας το παράδειγμα ενός αγώνα στη διάρκεια του οποίου ο Τσάλμερς είχε χάσει δέκα διαδοχικά σουτ, αλλά δεν το θυμόταν και σούταρε πεπεισμένος ότι θα ευστοχήσει στο επόμενο.

Πιο τρανταχτό παράδειγμα απ' αυτό; Η πεποίθηση του Τσάλμερς ότι μία από τις iconic φάσεις - φωτογραφίες της κοινής πορείας των Γουέιντ - Τζέιμς στο Μαϊάμι προήλθε από δικό του κλέψιμο. Είχε σχολιάσει σχετικά στο instagram του 'Flash'. Μέχρι ν' ανακαλύψουν οι δαιμόνιοι ρεπόρτερς πως ο Αμερικάνος πόιντ γκαρντ ήταν στον πάγκο και χειροκροτούσε!

Συγκεντρώνοντας όλα τα παραπάνω θα έλεγες ότι ο Τσάλμερς ζει σ' ένα παράλληλο σύμπαν. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Αφήνει απλώς τις φάσεις να περνούν. Μεταξύ μας ήταν ένας τρόπος να επιβιώσει στον κόσμο των 'σκληρών'. Ειδάλλως δεν θα έπαιρνε χωρίς δεύτερη σκέψη το τρίποντο που έστειλε στην παράταση τον τελικό του Κολεγιακού Πρωταθλήματος το 2008, προτού ο Κάνσας επιβληθεί 75-68 του Μέμφις, σε μία από τις πιο μεγάλες μάχες της τελευταίας 20ετίας. Εκείνη τη βραδιά ο Τσάλμερς είχε 18 πόντους, 4 κλεψίματα, 3 ριμπάουντ και 3 ασίστ. Από τις αλησμόνητες εμφανίσεις της καριέρας του, απ' αυτές που θα θυμάται εσαεί.