Ο Κρις Μίντλετον έχει περάσει πολλά για να μη χάνει βολές
H Team USA δεν φοβίζει κανέναν. Αλλά δεν τη νοιάζει κι όλας. Για τον Γκρεγκ Πόποβιτς ίσως να είναι και καλύτερα που δείχνει ευάλωτη. Αρκεί τύποι όπως ο Κρις Μίντλετον να συνεχίσουν να κάνουν αυτά που μπορούν -να κάνουν. Πώς θα μπορούν οι NBAers να δουν προκοπή.
H Τeam USA δεν πέρασε καλά στο παιχνίδι με την Τουρκία, στη δεύτερη αγωνιστική του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Σε δεύτερη ανάγνωση θα μπορούσες να πεις πως η Τουρκία έκανε ό,τι μπορούσε για να χάσει αυτό το ματς. Αλλά ας επιστρέψουμε στην πρώτη. Αυτή που θέλει τους Αμερικανούς να φτάνουν στο 2/2, με βολές του Κρις Μίντλετον και ενώ οι γείτονες μας έχασαν 4 προσπάθειες από τη γραμμή του bonus στα τελευταία δευτερόλεπτα. Δες λίγο τον Μάιλς Τέρνερ, κάποια λεπτά μετά το τέλος της διαδικασίας και προχωράμε.
Ο Μίντλετον, με τον οποίον θα ασχοληθούμε στη συνέχεια, εξήγησε πως η νίκη ήταν προϊόν της ικανότητας που είχε η παρέα του βρει τον τρόπο να κάνει δουλειά (και δη μετά τον τραυματισμό του Τζέισον Τέιτουμ), ώστε να πάρει τη ‘μεγάλη’ όπως είπε, νίκη. Το 93-92 διαμορφώθηκε από τα χέρια του παίκτη των Μπακς. Το +1 είχαν να το ζήσουν οι Αμερικανοί από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990 και το παιχνίδι με την Αυστραλία. Δες τον τραυματισμό του Τέιτουμ (θα μείνει πέντε ημέρες εκτός και θα χάσει τα δυο επόμενα ματς) και πάμε στον Μίντλετον.
Σιγά μην έχανε ο Μίντλετον τις βολές
Την Πέμπτη 21/2 του τρέχοντος έτους, ο Ζach Lowe έγραψε στο ESPN πως ‘ο Κρις Μίντλετον είναι ένα σπάνιο είδος δεύτερου σταρ‘. Την ιστορία θα τη διαβάσεις στη συνέχεια. Κράτα ότι ήταν τύπος που δεν τον κοίταζε κανείς, όταν ήταν μικρός. Που δεν του άρεσε να βάζει το σώμα του στις μάχες ή να παίρνει προσπάθειες τριών πόντων. Που όταν πήγε στους Μπακς, προτιμήθηκε από τους συμπαίκτες του για ‘καλύτερος παίκτης της ομάδας’, παρουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Μετά τραυματίστηκε (έσταζε η οροφή του γηπέδου και γλίστρησε), είδε το Greek Freak να γίνεται franchise player και επέστρεψε πιο δυνατός και πιο έτοιμος από ποτέ, να κάνει ό,τι χρειάζεται για να πετύχει. Ιδού το μεγαλύτερο μέρος από το άρθρο του ΕSPN.
“Πατέρας και γιος θυμούνται τις στάσεις στο Fuddruckers της Κολούμπια, μετά το μέσο της πεντάωρης διαδρομής από την Ατλάντα στο Τσάρλεστον, όπου ο γιος -μόλις 12 χρόνων- είχε αρχίσει προπονήσεις εκείνο το καλοκαίρι, με μια υψηλού επιπέδου ομάδα της AAU .
Ο γιος είχε καταλάβει πως δεν ήταν όσο καλός πίστευε πως είναι, από την προθέρμανση. Οι παίκτες της Ατλάντα κάρφωναν. Εκείνος δεν κατάφερε να το κάνει έως τη δεύτερη χρονιά στο high school. Κάποιες φορές έκλαιγε μέσα στο αυτοκίνητο, κατά την επιστροφή στο σπίτι. ‘Πίστευα πως ήμουν καλός, αλλά ήμουν σκατά’. Ο πατέρας του, Τζέιμς είχε διαλέξει τη συγκεκριμένη ομάδα για να δείξει στο γιο του πόσο μακριά έπρεπε να φτάσει. To Fuddruckers έγινε το μέρος όπου ο Κρις ανέβαινε ψυχολογικά. ‘Τον άφηνα να παραγγείλει ό,τι ήθελε. Του έλεγα να συνέλθει και να σταματήσει να κλαίει. Αλλιώς θα ‘χαμε προβλήματα με τη μητέρα του, στο σπίτι’. Ο Μίντλετον δεν σταμάτησε να πηγαίνει στην Ατλάντα. Κάποιες φορές έκανε τη διαδρομή δυο φορές την εβδομάδα. Αυτές οι προπονήσεις ήταν η αρχή του ταξιδιού που τον έβγαλε φέτος στην πρώτη του συμμετοχή σε All Star Game.
Στα μέσα της σχολικής του ζωής, ο Μίντλετον δεν είχε συγκεντρώσει το ενδιαφέρον των μεγάλων κολεγίων. Ο Ντέιβ Όντομ, τότε κόουτς του South Carolina τον εντόπισε στην δεύτερη χρονιά, ενόσω είχε πάει σε αγώνες να τσεκάρει άλλους παίκτες. Ρώτησε τον προπονητή του Κρις στο Porter-Gaud School, αν ο μικρός μπορούσε να καρφώσει. Δεν μπορούσε. Ο Όντομ έπαψε να ενδιαφέρεται.
‘Έδειχνε και έπαιζε ως μικρός. Το IQ του ήταν μεγαλύτερο από τους άλλους παίκτες της ηλικίας του, αλλά δεν είχε τις φυσικές ικανότητες να κάνει τις ιδέες του πράξη’. Εκείνο το καλοκαίρι ο Μίντλετον πήρε μπόι και βρήκε το παιχνίδι του. Πολλά μεγάλα προγράμματα, συμπεριλαμβανομένου του Clemson που ήταν το όνειρο του- είχαν ήδη κάνει τα πλάνα τους. Ο Κρις έπαιζε old school μπάσκετ που δεν τραβούσε τα βλέμματα. Κάποιοι ασίσταντ του Texas A&M που δεν είχαν ακούσει ποτέ το όνομα του, τον παρατήρησαν στα τουρνουά της AAU. Στην τρίτη χρονιά στο high school πήγε με την οικογένεια του, για μια υποχρέωση της φαμίλιας, σε ένα event στο Shreveport. Περιοχή που είναι τέσσερις ώρες μακριά από το Α&Μ με το αυτοκίνητο. Ρώτησαν αν μπορούσαν να επισκεφτούν το campus. Κάποιος είχε στείλει DVD με highlights στον χεντ κόουτς του πανεπιστημίου, τον Μαρκ Τάρτζεον. Ο τελευταίος πίστευε πως ο Κρις έδειχνε νέος. ‘Δεν έχει βγάλει καν τρίχες στα πόδια του’, είπε στον πατέρα του παίκτη, όταν πια η οικογένεια έφτασε στο campus. Ο Τζέιμς απάντησε ‘είναι late bloomer’.
Ο Τάρτζεον έδωσε στον νεαρό υποτροφία, παρ’ ότι δεν τον είχε δει να παίζει εκ του σύνεγγυς. Ο Μίντλετον την πήρε. Ο κόουτς τηλεφώνησε στον βοηθό του και του είπε ‘στα καλά νέα, ο Μίντλετον δεσμεύτηκε. Στα κακά νέα, ελπίζω αυτός ο γ… να μπορεί να παίξει’. Δυο χρόνια αργότερα, ο Μίντλετον ήταν prospect πρώτου γύρου στο ΝΒΑ draft. Ο Τάρτζεον τον έπεισε να μείνει και τρίτη χρονιά, πριν φύγει για να πάει στο University of Meryland. Ο Κρις δεν έκανε ποτέ κλικ με τον νέο του προπονητή, τον Μπίλι Κένεντι. Μετά τραυματίστηκε (ρήξη μηνίσκου στο δεξί γόνατο) και όταν γύρισε δεν ήταν ο ίδιος. ‘Έπαιζε με τρόπο, ώστε να μην τραυματιστεί’. Οι μετοχές του έπεσαν. Τον έλεγαν soft. Το Ντιτρόιτ τον διάλεξε στο Νο32 του 2012 NBA Draft. Εκείνος είχε σταματήσει να παρακολουθεί τη live μετάδοση, από το τέλος του πρώτου γύρου των επιλογών. Ένιωθε συντετριμμένος. Ο Τζο Ντούμαρς, GM των Πίστονς εξηγούσε πως ‘δεν είδα κάποιον σοφτ, όταν τον επέλεξα. Είδα έναν τύπο που μπορεί να παίζει στο δικό του ρυθμό’.
Oι παρατηρητές είχαν μπερδέψει το απλό, λιτό του στιλ με χαλαρή προσέγγιση στο παιχνίδι. Ο Στιβ Χέτζελ, ασίσταντ των Πίστονς που δούλεψε μαζί του, εξήγησε ότι ‘έδειχνε να πηγαίνει με περιορισμένης δυναμικής κινητήρα’. Του έδωσε για παρατσούκλι το ‘WD-40’. Αυτό που ‘χε γίνει ήταν πως ο Μίντλετον δεν ένιωθε ακόμα καλά το γόνατο του, στο 100%. Ο προπονητής του του είπε πως έπρεπε να ανεβάσει ρυθμό και να μπαίνει στις μάχες. Να μην αποφεύγει τις επαφές’.
Έξι χρόνια -και κάτι- μετά, υπό τις οδηγίες του Μάικ Μπάντενλχοζερ, στους Μπακς η κουβέντα επέστρεψε ακριβώς σε αυτό: την άρνηση του Μίντλετον να πάρει μέρος στα hustle plays. Ο Κρις έδινε τη μάχη του να ανταποκριθεί σε αυτά που ζητούσε ο νέος κόουτς του Μιλγουόκι στην επίθεση. Μια επίθεση που δεν είχε πολλά one on one με σουτ μεσαίας απόστασης. Ο παίκτης έδειχνε χαμένος. ‘Είχα εκνευριστεί και αυτό πείραξε συνολικά το παιχνίδι μου. Με χρησιμοποιούσε ως σουτέρ τριών πόντων, αντί ως κάποιος που μπορούσε να κάνει πολλά πράγματα. Ο κόουτς το είδε αυτό’. Ο Μίντλετον αποδέχθηκε αυτό που ήθελε ο προπονητής του (να σουτάρει περισσότερα τρίποντα, κάτι που του ‘χε ζητήσει και ο Τζέισον Κιντ), οι Μπακς έγιναν η καλύτερη ομάδα του ΝΒΑ εκτός Όκλαντ και το νέο μεγάλο συμβόλαιο ήταν μπροστά του. ‘Είναι απίστευτο πόσο έχει εξελιχθεί ο Κρις. Ως ομάδα έχουμε κάνει ‘κλικ’. Είναι κάτι το μοναδικό’, είχε σχολιάσει ο Aντετοκούνμπο.
Πριν φτάσουν στο κλικ, πέρασαν από την τρικυμία. Το χειμώνα του 2015, ο Κιντ είχε αισθανθεί μια ένταση μεταξύ των Μίντλετον, Αντετοκούνμπο, Μονρό και Τζαμπάρι Πάρκερ, ως προς τα θέματα ιεραρχίας. Θέλησε να την ξεμπροστιάσει. Ρώτησε τον κάθε παίκτη του ρόστερ ποιος είναι ο καλύτερος παίκτης στην ομάδα. Οι περισσότεροι είπαν ‘ο Μίντλετον’. Ο Αντετοκούνμπο αρνήθηκε να συνταχθεί. ‘Ηταν πεισματάρης’ σχολίασε ο Μονρό, με τον Γιάννη να παραδέχεται αργότερα πως ‘ο Κρις ήταν καλύτερος τότε’.
Είχε περάσει από το σχολείο του Ντιτρόιτ, όπου πήγαινε ρωτούσε διαρκώς πώς μπορούσε να γίνει καλύτερος. Από την αρχή χρησιμοποιούσε διάφορους τρόπους για να αποφύγει τον αμυντικό. Ο Τάισον Πρινς τον φώναζε ‘Baby Joe Johnson’. Το Δεκέμβρη του 2012 έκλεισε 35 σερί ματς στα οποία δεν είχε παίξει. Οι Πίστονς τον είχαν στείλει στη D-League. Εκνευρίστηκε. Του είπαν πως κάπου έπρεπε να παίξει. Ο Χέτζελ παρακολουθούσε τα παιχνίδια του. Μετά του τηλεφωνούσε και του έλεγε τις παρατηρήσεις του. Όχι μόνο δεν αδιαφόρησε ο Μίντλετον, αλλά έκανε και ερωτήσεις για να μάθει όσα περισσότερα μπορούσε. Πάντα του άρεσε να δουλεύει. Από όταν έπαιζε με τον πατέρα του, στην αυλή. Ο Τζέιμς δεν του χαρίστηκε ποτέ.
Το 2013 το Ντιτρόιτ τον έβαλε σε ανταλλαγή με το Μιλγουόκι, που είχε για πρωταγωνιστές τους Μπράντον Τζένινγκς και Μπράντον Νάιτ. Ο Nτι Μπράουν, εκ των βοηθών στον πάγκο των Πίστονς ομολόγησε ότι ‘έως τότε πιστεύαμε ότι είναι καλός παίκτης για το rotation. Δεν περίμενα αυτό που έγινε’.
Τι έγινε; Starter, για αρχή. ‘Δεν ήμασταν η καλύτερη εκδοχή μας, αλλά βλέπαμε πως είμαστε στην αρχή διαδικασίας που θα γινόταν σπουδαία’. Μετά την απόλυση του Λάρι Ντριου και την πρόσληψη του Τζέισον Κιντ, ο Μίντλετον άκουσε τον νέο κόουτς να του λέει πως ‘είσαι χάλια’, μπροστά σε όλους. Ήταν ο πρώτος διαπληκτισμός, με τον Μίντλετον να απαντά -κάτι που ήθελε ο Κιντ- και μετά να παραδέχεται πως ‘λάτρεψα αυτό που έγινε. Μου έδωσε κίνητρο’. Ο Κιντ πίεσε τον Μίντλετον να βελτιωθεί παντού. Να παίζει πιο σκληρή άμυνα, να γίνει πιο διορατικός στις πάσες, να νικά πιο κοντούς παίκτες στο ποστ, να γίνει πιο άνετος πηγαίνοντας δεξιά (το αριστερό το ‘χε ‘χτίσει’ στα παιχνίδια με τον πατέρα του) και να σουτάρει περισσότερα τρίποντα. Είχε ό,τι χρειαζόταν για να τα κάνει όλα αυτά. Τα έκανε όλα, πλην των τρίποντο. Ήταν σε εξαιρετική φάση, όταν γλίστρησε στο παρκέ, σε προπόνηση του Σεπτέμβρη του 2015 (έσταζε η οροφή και είχε σχηματιστεί ‘λιμνούλα’) και διέλυσε τον προσαγωγό. Αισθάνθηκε απογοήτευση. Υποβλήθηκε σε επέμβαση και άρχισε θεραπείες. Δεν μπορούσε καν να οδηγήσει. Ζήτησε βοήθεια από έναν παιδικό του φίλο, τον Τράβις Σμιθ, ενόσω έβλεπε τον Αντετοκούνμπο να γίνεται franchise player”.
Όσο δεν μπορούσε να πατήσει σε παρκέ, έκανε άλλα πράγματα που μπορούσαν να βοηθήσουν το παιχνίδι του. Πήγαινε σε συναντήσεις προπονητών, σε αυτές των παικτών, ήταν συνέχεια κοντά στην ομάδα. Όπως όταν ήταν στο γυμνάσιο που δεν τον άφηναν να παίξει μπάσκετ, λόγω ενός D που είχε πάρει στα ισπανικά. Για να στρώσει χαρακτήρα, οι γονείς του του απαγόρευσαν το μπάσκετ. Δεν τον άφηναν καν να παρακολουθεί τα ματς, από την εξέδρα. Του είχαν πει πως ο μόνος τρόπος για να πάει στο γήπεδο ήταν να είναι ντυμένος με ‘πολιτικά’ ρούχα και να κάθεται στον πάγκο της ομάδας, ώστε να ξέρουν όλοι πως έχει κάνει κάτι λάθος. Το δέχθηκε.
Με τον ίδιο τρόπο αντιμετώπισε και τον τραυματισμό του. Μόλις του αφαίρεσαν τα ράμματα, άρχισε δουλειά. Ενώ όλοι φοβούνταν πως δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος -λόγω της σοβαρότητας του τραυματισμού-, εκείνος έκανε ό,τι μπορούσε για να γυρίσει ακόμα καλύτερος. Δούλεψε πολύ με την προστασία των μυών του και την κίνηση του, συν τη διατροφή του. Έγινε πιο αθλητικός. Όταν ο προσαγωγός ‘έδεσε’ διαπίστωσε πως μπορούσε να τρέξει πιο γρήγορα από τη μια άκρη στην άλλη. Επέστρεψε τον Φλεβάρη του 2017. Έπαθε στρεπτόκοκκο. Δεν μπορούσε να μασήσει. Κατανάλωνε μόνο smoothies. Δεν μπορούσε να στρίψει το κεφάλι του δεξιά και αριστερά. Μετά το ματς πήγε στο νοσοκομείο. Ο γιατρός έβαλε μια βελόνα στο λαιμό του, για να βγάλει το ποίον και το αίμα που ‘χαν συγκεντρωθεί. Τότε ήταν που οι Μπακς συναντήθηκαν για να αποφασίσουν αν θα συνέχιζαν με αυτόν τον τύπο ή θα εγκατέλειπαν την ιδέα. Κατέληξαν στο ότι θα συνέχιζαν.
Το Μιλγουόκι είχε τεράστιες προσδοκίες από τη σεζόν 2017-18 που δεν επαληθεύτηκαν. Δυο μέρες πριν απολυθεί ο Κιντ, είχε ρωτήσει τον Μίντλετον αν χρειάζεται άλλον κόουτς. Απάντησε ‘θα κάνω τη δουλειά μου υπό τις όποιες συνθήκες’. Μετά εξήγησε ότι ‘ο λόγος που δεν πηγαίναμε καλά δεν ήταν μόνο ο κόουτς. Ποτέ δεν φταίει ένας’. Ο Κιντ έφυγε, ο Τζο Μπράντι ανέλαβε ως υπηρεσιακός, οι Μπακς βρήκαν απέναντι τους τη Βοστώνη και ο Μίντλετον ‘κατέστρεψε’ όποιον Σέλτικ τον ανέλαβε. Μετά προσελήφθη ο Μπάντενλχοζερ. Που του είπε επίσης, να δοκιμάζει περισσότερα τρίποντα -γιατί το παιχνίδι της ομάδας πια θα είχε πολύ λιγότερες σετ καταστάσεις.
Το καλοκαίρι το αφιέρωσε στην ατομική βελτίωση. Ένιωθε πως ‘χάνει’ τα πόδια του, στο τέλος της σειράς με τους Σέλτικς. Ήθελε να μπορεί να αντέχει περισσότερο. Άλλαξε τα πάντα, συμπεριλαμβανομένης της διατροφής του. Από εκεί που δεν μπορούσε να βλέπει σαλάτες, τις έτρωγε καθημερινά. Η σχέση του με τον προπονητή του πέρασε από δυσκολίες. ‘Έπρεπε να βρούμε την ισορροπία μας’ εξήγησε ο Μπάντενλχοζερ, μέχρι να γίνει ο Μίντλετον το ιδανικό συμπλήρωμα του Αντετοκούνμπο: ένας σουτέρ που μπορούσε να ανοίξει το γήπεδο, να σκοράρει στο τέλος επιθέσεων και να παίξει άμυνα σε διάφορες θέσεις. ‘Ο κόσμος ενδεχομένως να πιστεύει ότι είμαστε κολλητοί. Δεν είναι αυτή η ιστορία. Είμαστε φίλοι, σεβόμαστε ο ένας τον άλλον και χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον’, είχε πει ο Μίντλετον για τον Γιάννη”. To ερώτημα ήταν αν θα συνέχιζε σε αυτήν την κατάσταση, μετά την εκπληκτική χρονιά των Μπακς ή θα έφευγε για αλλού. Έμεινε για άλλα 5 χρόνια και 178.000.000 δολ.
Έχει τύχη η Team USA να επιβιώσει εναντίον των κορυφαίων σε αυτό το τουρνουά
Το παραπάνω ερώτημα τίθεται καθημερινά, από την αρχή της προετοιμασίας των Αμερικανών. Μετά το ματς με την Τουρκία, το SB Nation το επανέφερε και ενδεχομένως αυτή να ήταν η πιο σωστή στιγμή του.
“Η Team USA έχει τεράστιο θέμα με το να βρει ελεύθερα σουτ στο σετ παιχνίδι. Κάτι που το λες και λογικό, αν σκεφτείς το νεαρό της ηλικίας αυτού του ρόστερ και το πόσο δεν γνωρίζονται οι παίκτες μεταξύ τους. Θα πρέπει ωστόσο, να βρουν σύντομα τις λύσεις τους. Οι Τζο Χάρις και Κρις Μίντλετον ήταν οι μόνοι που πήραν περισσότερα από πέντε σουτ και έβαλαν τουλάχιστον τα μισά. Αυτό συνέβη και γιατί οι Τέιτουμ, Μίτσελ και Ουόκερ οδηγούνταν από τους αντιπάλους στο drive, μέσω κλειστών διαδρόμων ή στα σουτ στο τέλος των επιθέσεων. Ίσως μια λύση να είναι να πάμε σε πιο κοντό σχήμα, χωρίς τον Μάιλς Τέρνερ στο ‘5’ (είχε 28 λεπτά εναντίον των Τούρκων). Ίσως θα είναι χρήσιμο να μοιραστούν τα λεπτά στους Ουόκερ και Μίτσελ, ώστε ένας από αυτούς να είναι στο παρκέ από την αρχή έως το τέλος. Όπως και να ‘χει ήταν δύσκολο να βλέπουμε τους παίκτες να μην κουνιούνται και να έχουν δυσκολίες στο να δημιουργήσουν για τον εαυτό τους ή τους άλλους.
Ο Ουόκερ είναι ο μόνος διεθνής σούπερ σταρ με το ταλέντο να ‘σώσει’ την ομάδα αυτή (14 πόντοι με 14 σουτ), αλλά δεν θα είναι πάντα ο πιο ταλαντούχος παίκτης του γηπέδου. Η Ελλάδα έχει τον Αντετοκούνμπο, η Σερβία έχει τον Γιόκιτς και αυτές οι ομάδες είναι στο δρόμο της Team USA. Αν ο Τέιτουμ τεθεί εκτός, οι επιλογές για το σκοράρισμα γίνονται ακόμα πιο λίγες. Μπορεί ο Μπαρνς να αναλάβει ρόλο playmaker forward; Ο Τζέιλεν Μπράουν; Μπορεί ο Μίντλετον να γίνει ο All Star σουτέρ που είδαμε την περασμένη σεζόν;
Το ωμό ταλέντο υπάρχει, αλλά πολλά πρέπει να γίνουν καλύτερα από ό,τι στο ματς με την Τουρκία. Ο Γκρεγκ Πόποβιτς έχει πια μια δουλειά που είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του, αφού κανείς δεν πιστεύει πια πως αυτή η ομάδα μπορεί να τα βάλει με τη Σερβία, τη Γαλλία, την Ισπανία ή όποιο άλλο φαβορί του Παγκοσμίου Κυπέλλου”.
