Ο Καλάθης στον Ολυμπιακό θα μας έδινε πίσω το ανταγωνιστικό μπάσκετ
Η απόφαση του Βασίλη Σπανούλη να μεταπηδήσει στον Ολυμπιακό το 2010 ώθησε το ελληνικό μπάσκετ σε έναν διαφορετικό δρόμο. Ο Νικ Καλάθης έχει μπροστά του την ευκαιρία να το προσπαθήσει, όμως διστάζει να την πιάσει.
Συνήθως, ένας ουδέτερος παρατηρητής και συνάμα μαθημένος στο να αδημονεί για την έξαψη των ντέρμπι μπασκετόφιλος, παρακολουθεί και αντιλαμβάνεται τα όσα συμβαίνουν πολύ πιο αποστασιοποιημένα. Στην ΕΚΟ Basket League είχαμε επί δεκαετίες εξοικειωθεί με το να είναι οι πρωταγωνιστές (τουλάχιστον) δύο. Ο ΠΑΟΚ και ο Άρης παλαιότερα, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός ΟΠΑΠ στις μέρες μας. Κατά καιρούς αλλά και σπανίως, η (εκ νέου) ακμάζουσα την τελευταία τριετία ΑΕΚ εμφανιζόταν για να κάνει την ξεχωριστή λεζάντα της και χανόταν ξανά.
Η σημερινή κατάσταση είναι τουλάχιστον απογοητευτική. Οι από εδώ τα έχουν με τη διαιτησία, την κατάσταση στην ΕΟΚ, το σύστημα γενικότερα και αποχωρούν, οι από εκεί δεν τους θέλουν πίσω μιλώντας για (ενδεχόμενο μέσω wild card) πραξικόπημα και απειλώντας με δική τους φυγή. Σίγουρα, αυτό δεν είναι το μπάσκετ όπως το συνηθίσαμε ή έστω μας έμαθαν να το αποδεχόμαστε. Αν υπάρχει κάποιος να το βάλει ξανά στην πρίζα και να δημιουργήσει ένα δυνατό ηλεκτροσόκ, ίσως να είναι ο Νικ Καλάθης. Με τον τρόπο που ο Βασίλης Σπανούλης λειτούργησε το μακρινό πια 2010.
Θα μπορούσε ένας και μόνο άνθρωπος, ένας αθλητής εν προκειμένω, να αλλάξει τη ρότα ενός σπορ, να συμπαρασύρει με μία δική του, δύσκολη και ομολογουμένως τολμηρή απόφαση, το οικοδόμημα σε μια πορεία επιστροφής στην προηγούμενη κανονικότητα; Ενδεχομένως ναι, αρκεί ο Καλάθης να έβαζε τον εαυτό του σε αυτήν τη δύσκολη διαδικασία μετάβασης από τον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ στον Ολυμπιακό. Σύμφωνοι, η αποχώρηση του Σπανούλη ήταν τότε μια αμιγώς δική του επιλογή, κάτι που ίσως δεν ισχύει για τον Καλάθη, εφόσον μπει στο αυτοκίνητό του και πάρει τον δρόμο για τον Πειραιά. Από την άλλη, δεν πρόκειται και για μια εύκολη μετάβαση.
Είναι άλλες εποχές, διαφορετικά τα οικονομικά δεδομένα. Μα, αν υπάρχει ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, ο μόνος τρόπος αυτή να θεριέψει είναι ο ίδιος αθλητής. Στο λυκαυγές μιας δεκαετίας που οι γηγενείς μπασκετικοί ήρωες λιγοστεύουν και νέοι δεν εμφανίζονται, ίσως ο Καλάθης έχει την ευκαιρία να αλλάξει το μπάσκετ, αναλαμβάνοντας αυτήν την πρωτοβουλία, να φορέσει τη φανέλα που δεν θέλει να μπει ούτε στο πλυντήριο μαζί με αυτήν που τον έχουμε συνηθίσει. Θα ξυπνούσε συνειδήσεις, θα ταρακουνούσε τα λιμνάζοντα ύδατα, ενδεχομένως να ξυπνούσε στον Παναθηναϊκό ΟΠΑΠ την επιθυμία να θέλει πίσω τον Ολυμπιακό στην Α1. Ρομαντικά θα πείτε όλα αυτά. Τις ιστορίες όμως τις χτίζουν και τις αλλάζουν οι αθλητές και μόνον αυτοί.
Ασφαλώς, για να το τολμήσεις, θα πρέπει να το ζητά και ο οργανισμός σου. Να σιγοκαίει μέσα σου το κίνητρο για να κατακτήσεις, παίζοντας στον μεγάλο αντίπαλο όσα δεν μπόρεσες εκεί που ήσουν, να επιζητείς τον δρόμο για να μεγαλουργήσεις εκεί όπου μέχρι πρότινος είχες μάθει να πιστεύεις ότι δεν πρέπει να πας ποτέ! Ο Σπανούλης ήταν τότε ένας τύπος που τα ήθελε όλα αυτά, μαγευόταν στην ιδέα να τα πετύχει, ανακάλυψε αυτήν τη δίψα στο DNA του, να γίνει ο πρώτος εκεί που οι άλλοι θεωρούσαν ότι απαγορεύεται να πάει.
Δεν γνωρίζω αν ο Καλάθης σκέφτεται έτσι, αν όντως είναι τόσο ανταγωνιστικός ώστε να βάλει τον εαυτό του σε μια τέτοια σκέψη και διαδικασία, αν έχει το αθλητικό κίνητρο για να το αποφασίσει. Από όσα διαπιστώνω, δεν το νιώθει έτσι. Θα το ήθελα όμως πολύ και βαθιά πιστεύω ότι θα ήταν ένας σοβαρός λόγος για να γυρίσει η σελίδα του μπάσκετ. Ακόμα και προς τα πίσω, σε ένα κεφάλαιο που ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον και ελκυστικό από αυτό που σήμερα διαβάζουμε.