Ο Γουέιντ Μπόλντγουιν είναι die hard τύπος. Θ’ αντέξει στον Ολυμπιακό;
Μεγάλωσε χωρίς να ξέρει, αν οι γονείς του θα γυρίσουν σπίτι. Έπαιζε μπάσκετ στη σκιά του Τάουνς, οι Γκρίζλις τον απέρριψαν μετά από μια σεζόν και άλλαξε 4 ομάδες σε 4 ημέρες. Ο Γουέιντ Μπόλντγουιν δεν έγινε ποτέ Τζέισον Κιντ, αλλά έμαθε πως οι σκληροί αντέχουν.
Η μητέρα του πράκτορας του FBI, με αντικείμενο εγκληματικές πράξεις στο δρόμο και διαρρήξεις-κλοπές. Ο πατέρας του στέλεχος της Δίωξης Ναρκωτικών, είτε ως μυστικός στη Νέα Υόρκη είτε σε θαλάσσιες περιπολίες για τον εντοπισμό εμπόρων που διακινούσαν με ταχύπλοα παράνομες ουσίες από τις Μπαχάμες. “Κάθε μέρα φεύγαμε από το σπίτι και δεν είχαμε τις εγγυήσεις ότι θα επιστρέψουμε“, έλεγαν. Μέσα σ’ αυτή την ριψοκίνδυνη αβεβαιότητα μεγάλωσε ο Γουέιντ Μπόλντγουιν.
Ο τέταρτος της οικογένειας με το ίδιο όνομα. Στόχος του; Να διευρύνει το γενεαλογικό δέντρο αφήνοντας πίσω το δικό του διάδοχο. “Θεωρώ ότι το ‘Μπόλντγουιν o 5ος’ πάνω στη φανέλα θα είναι πολύ ωραίο. Όλοι πίστευαν αρχικά ότι δεν πρόκειται να το συνεχίσω, αλλά θα συμβεί σίγουρα. Ελπίζοντας ότι θα υπάρξει ακόμη και Μπόλντγουιν ο 10oς“, έχει εκμυστηρευτεί για να μην χαλάσει το χατίρι του πατέρα του. Που ενδεχομένως θα προτιμούσε να τον δει να παίξει μπέιζμπολ ή φούτμπολ, αθλήματα που είχε τη σωματοδομή και τη δύναμη ν’ ακολουθήσει.
Μια βραδιά άκρως προσωπική
Ο Μπόλντγουιν παραμένει ως και σήμερα, στα 23 του, πολύ δεμένος με τους γονείς του. Είναι πολύ πιθανό να τους δεις στο ΣΕΦ κάποια στιγμή, σε αγώνα του Ολυμπιακού στην Euroleague. Εφόσον πάντα επικυρωθεί η προφορική συμφωνία που θα φέρει τον Αμερικάνο πόιντ γκαρντ ως αντικαταστάτη του Νάιτζελ Γουίλιαμς-Γκος στον Πειραιά. Μολονότι τόσο η Μόνικα όσο και ο πρεσβύτερος Γουέιντ έλειπαν πολύ από το σπίτι ενόσω -για πάνω από 25 χρόνια- εργάζονταν ως αστυνομικοί, δεν θ’ απουσίαζαν στην πιο λαμπρή βραδιά της πορείας του μέχρι σήμερα. Την 23η Ιουνίου του 2016 στο Μπρούκλιν ο 20χρονος γινόταν draft από τους Γκρίζλις στο Νο17.
“Η μητέρα μου ήταν νευρική και ο πατέρας μου ίδρωνε. Δεν πιστεύαμε ότι θα φτάσω στο 17. Ότι θα έρθει νωρίτερα. Ήταν όμως εκπληκτικά. Έχοντας ολόκληρη την οικογένεια και φίλους μαζί για να γιορτάσουμε την επιλογή μου. Όλοι τους, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έπαιξαν ρόλο σ’ αυτή τη διαδρομή“. Μια ολόδική του στιγμή που την απόλαυσε ως το μεδούλι της.
Ο Μπόλντγουιν είχε μόλις γίνει ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του Βάντερμπιλτ που ύστερα από μόλις δύο κολεγιακά χρόνια θα διάβαινε τις πύλες του ΝΒΑ και θα γινόταν επαγγελματίας. Είχε προλάβει να (απο)δείξει και να πείσει πως δεν ήταν άλλος ένας περιφερειακός της σειράς. Ευνοήθηκε από το γεγονός πως σ’ εκείνη την κλάση έλειπε η ποιότητα συνολικά. Διεκδίκησε παρόλα αυτά και πήρε ό,τι του αναλογούσε. “Ήμουν υποτιμημένος, αισθανόμουν έτσι, από τη μάζα και όχι απ’ όσους έπαιζαν μαζί μου και μ’ είχαν δει. Με σέβονταν πάντα τα παιδιά της γενιάς μου, αλλά έξω απ’ αυτό ήμουν πάντα όπως ένας τύπος που μοιάζει να έρχεται δεύτερος“.
Όταν έχεις υπάρξει στο ίδιο λύκειο, το Σεντ Τζόζεφ, με τον Δομινικανό Καρλ-Άντονι Τάουνς αναπόφευκτο είναι να περνάς στο περιθώριο, να μην προσελκύεις τα βλέμματα με την ίδια συχνότητα, να ζεις στη σκιά του θηρίου. Οι δυο τους είχαν γνωριστεί στα 9 τους και στην ομάδα που βρέθηκαν μετά συνέθεσαν ένα δίδυμο αρτίστα ψηλού – δυναμικού κοντού που έκανε τη διαφορά. Βέβαια το Νο1 του 2015 και ηγέτης πλέον των Μινεσότα Τίμπεργουλβς κέρδιζε ομολογουμένως τα περισσότερα credits. Εκείνη τη βραδιά της 23ης Ιουνίου ο Μπόλντγουιν είχε πιστέψει πια πως “είναι ο καιρός μου να λάμψω“. Είχε ούτως ή άλλως δει τον Ντ’Αντζελο Ράσελ, αντίπαλο με τον οποίο έμοιαζαν, να μπαίνει πρόωρα και να επιβιώνει, με συνέπεια να θέλει να πράξει αναλόγως. “Ήταν πεπεισμένος ότι μπορεί να τα καταφέρει“, συμπλήρωνε η μητέρα του.
Οι Γκρίζλις δεν άντεξαν το χαρακτήρα του
Δεν συνέβη ακριβώς ή όπως τα είχε πλάσει στο μυαλό του. Έλαχε να γίνει συμπαίκτης με τον Βινς Κάρτερ “τον οποίο είχα πάει να δω για πρώτη φορά όταν έπαιζε στους Νετς“, αλλά εμφανίστηκε μονάχα σε 33 παιχνίδια της κανονικής περιόδου, μένοντας στο παρκέ 12.3 λεπτά ανά συμμετοχή. Κατά τους αναλυτές της εποχής, ήταν ένας όχι παραγωγικός πόιντ γκαρντ (3/22 τρίποντα, 1.8 ασίστ) που δεν μπορούσε να μπει σε καλούπι και υπέπιπτε σε πολλά λάθη για τον εκάστοτε χρόνο που έπαιρνε (23.49 turnover rate).
Προπονητής του Μέμφις ήταν τότε ο Ντέιβιντ Φιτζντέιλ (πλέον στους Νικς), ένας αμυντικών προσανατολισμών κόουτς που σ’ άλλη περίπτωση θα προσπαθούσε να εκμεταλλευτεί μέχρι τέλους τα εξαιρετικά σωματικά προσόντα του Μπόλντγουιν και τα μεγάλα χέρια του. Χέρια που μπορούσαν “να πιάσουν και να χωρέσουν οτιδήποτε“, κατά τον πατέρα του. Δεν το έκανε και οι Γκρίζλις τον αποδέσμευσαν μετά από μόλις 15 μήνες κοινής πορείας, διότι δεν βρήκαν φόρμουλα να τον ανταλλάξουν με άλλη ομάδα, όπως έγραφε εκείνη την περίοδο στο ESPN ο Έιντριαν Βοϊνιαρόφσκι (και όχι ο Χαράνια).
Τότε οι Γκρίζλις έλεγαν πως “ήταν μια πολύ δύσκολη απόφαση“. Για τον Μπόλντγουιν περισσότερο που έπρεπε να πείσει ότι άξιζε μια δεύτερη ευκαιρία. Ιδίως μετά τα λόγια του κόουτς Φιτζντέιλ, σύμφωνα με τον οποίο “θα πρέπει να γίνει καλύτερος συμπαίκτης. Αν θες είναι οργανωτής σ’ ένα πρωτάθλημα που ανεβαίνει επίπεδα, θα πρέπει οι άλλοι να θέλουν να παίζουν μαζί σου. Ως πρωτοεμφανιζόμενος είχε χτίσει πολλά τείχη γύρω του. Είναι το ακριβώς αντίθετο που πρέπει να συμβαίνει μ’ έναν ρούκι. Οι οργανωτές παίρνουν την ευθύνη, ακόμη κι αν δεν είναι δικά τους τα λάθη. Δεν είχε τουπέ, δεν την αναιδής, ήταν η άμυνά του. Ήρθε προσπαθώντας ν’ αποδείξει ότι ανήκει εδώ και ταιριάζει. Ορισμένες φορές, όταν το κάνεις αυτό, μπορεί να απομονωθείς. Ή να δώσεις την αίσθηση ότι είσαι απρόσιτος“.
Η δεύτερη (χαμένη) ευκαιρία και οι 4 ομάδες
Τουλάχιστον οι Μπλέιζερς τού παρείχαν ένα two-way contract και του επέτρεψαν να πιστέψει ότι το όνειρο δεν είχε σβήσει. “Περίμενα 5-6 ημέρες, είχα κάποιες επιλογές, αλλά κοίταξα την περιφέρεια της ομάδας, μου προσέφεραν λίγα περισσότερα χρήματα και άρπαξα την ευκαιρία“. Όχι βέβαια πως αγωνίστηκε περισσότερο, καθώς από από τον Οκτώβρη του 2017 ως τον Φλεβάρη του 2019 με το ζόρι έφτασε τα 23 παιχνίδια. Τουλάχιστον όμως είχε την πόρτα σταθερά ανοικτή, παίζοντας κατά βάση στους Τέξας Λέτζεντς της G-League. ‘Έγραψε’ πέρυσι 32.1 λεπτά ανά αγώνα και 22.1 πόντους με 47.1% εντός πεδιάς, 5.4 ριμπάουντ, 4.1 ασίστ και 1.9 κλεψίματα.
Θύμισε δηλαδή τον εαυτό του. Θύμισε ξανά τον Τζέισον Κιντ, στον οποίο ο πατέρας του θα ήθελε πολύ να μοιάσει. Μ’ αυτόν τον συνέκρινε πάντα όσο τον έβλεπε να προοδεύει. Ο ίδιος, βέβαια, είχε ως πρότυπο τον Ντουέιν Γουέιντ, διότι “μεγάλωσα ως φαν των Μαϊάμι Χιτ“. Τον ‘Flash’ τον είχε αφίσα στο προσκεφάλι του, τον ‘προσκυνούσε’ κάθε πρωί. Αργότερα, ως έφηβος πόιντ γκαρντ που προχωρούσε μπασκετικά, επιδίωξε ν’ ακολουθήσει τα χνάρια του Ράσελ Γουέστμπρουκ λόγω της δυναμικής του παιχνιδιού του. Ενδεχομένως και του χαρακτήρα του. “Τους λάτρεψα τους Θάντερ“, έχει υπογραμμίσει.
Δεν έγινε ποτέ του ούτε ο ένας ούτε ο άλλος ούτε ο τρίτος. Συμβιβάστηκε με ό,τι ακριβώς ήταν. Ένας δυναμικός, πλην αναλώσιμος για το ΝΒΑ, ‘άσος’. Ο οποίος από τις 4 ως τις 8 Φλεβάρη του 2019 άλλαξε τέσσερις ομάδες: από τους Μπλέιζερς εστάλη στους Καβαλίερς για τον Ρόντνι Χουντ, από το Κλίβελαντ έφυγε για τους Ρόκετς και κατέληξε ν’ ανήκει στους Πέισερς, προτού αγοραστεί το συμβόλαιο του και μείνει ελεύθερος.
Πολύ περισσότερο δε ο Μπόλντγουιν είναι ένας παίκτης που είναι υποχρεωμένος να μοχθήσει για μια θέση στην ελίτ των ‘κοντών’. Σε αυτή τη φάση αλλάζοντας κατεύθυνση και δουλεύοντας με τον Ντέιβιντ Μπλατ στον Ολυμπιακό. Διότι “οι δύσκολες στιγμές δεν διαρκούν, οι σκληροί τύποι αντέχουν“, όπως γράφει στο instagram.
