Ο 'Ελσίνκι' του Casa de Papel θυμάται ακόμη το Μουντομπάσκετ '98

Ομολογώ πως η 4η σεζόν του Casa de Papel ήταν υπερβολική. Οι χαρακτήρες καρτουνίστηκαν περισσότερο απ' όσο χρειαζόταν, υπάρχει μια επανάληψη που οδηγεί στη βαρεμάρα (έπαιζα πολλές φορές με το κινητό στη διάρκεια της παρακολούθησης των 8 επεισοδίων) στο τέλος, όμως η σειρά με ένα περίεργο τρόπο (ξανα)σώζεται. Άρα θα τη δούμε εκ νέου, όταν βγουν τα επόμενα επεισόδια, που θα πρέπει πάντως να 'ναι και τα τελευταία.

Όπως διηγούνται οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές στην ταινία για τη σειρά ('Το Φαινόμενο'), είδαν τη ζωή τους να αλλάζει όταν μετακόμισαν στο Netflix. Η 'Τέλεια Ληστεία' είχε μια καλή 1η χρονιά στην Ισπανία, μάλλον μια απογοητευτική 2η και προφανώς κανείς δεν φανταζόταν αυτό που θα επακολουθούσε. Όταν τελείωσαν τα γυρίσματα της 2ης σεζόν, αποχαιρετίστηκαν και ανανέωναν το ραντεβού τους σε κάποια άλλη δουλειά.

Από τη στιγμή που η σειρά ανέβηκε στην πλατφόρμα του Netflix και μάλιστα χωρίς να υπάρξει η σχετική προώθηση, έγινε μια μικρή επανάσταση. Το Casa de Papel έγινε τεράστιο χιτ και αίφνης όλος ο κόσμος έμαθε την Τόκιο, τον προφεσόρ, τον Μπερλίν, τη Ναϊρόμπι, την Ινσπέκτορα και όλη την τρελή παρέα που εισβάλλει στο νομισματοκοπείο της Μαδρίτης και τα κάνει άνω-κάτω. Η σειρά είναι μια καλή ευκαιρία να μάθει κανείς τις ισπανικές... βρισιές και φυσικά να αποθεώσει την πιο εντυπωσιακή μορφή όλου του καστ: τον φοβερό και τρομερό 'Ελσίνκι', κατά κόσμον Ντάρκο Πέριτς.

Ο 43χρονος Σέρβος με τα δεκάδες τατού σε ολόκληρο το σώμα του, την καταπληκτική γενειάδα του, που είναι λίγο ομοφυλόφιλος, αλλά και λίγο ερωτευμένος με τη Ναϊρόμπι, που του σκότωσαν τον ξάδερφο (ή μήπως κουμπάρο του, δεν θυμάμαι και τόσο καλά) 'Όσλο', με τον οποίο έκαναν όλες τις βρώμικες δουλειές της 1ης σεζόν. Ένας ηθοποιός που ζει στη Βαρκελώνη τα τελευταία 15 χρόνια, ήθελε να σπουδάσει στη σχολή animation του Ζάγκρεμπ, βρέθηκε στο Βουκουρέστι (και στην Τιμισοάρα), πέρασε από την κτηνιατρική, πριν τον απορροφήσει οριστικά η τέχνη. Ήταν πολύ δύσκολο να μην ακολουθήσει αυτούς τους δρόμους ο Πέριτς, που 5 χρονών τραγούδησε το 'Guantanamera' και ήξερε ότι θα γίνει καλλιτέχνης.

Μαζί με τον... Γιάννη

Μια περίπτωση υπήρχε μόνο να μη γίνει ηθοποιός ή τραγουδιστή: να παίξει μπάσκετ. Ο άλλος μεγάλος έρωτας της ζωής του, αφού που τον χάνεις που τον βρίσκεις όλο σε ένα γήπεδο μπάσκετ βρίσκεται. Ο Πέριτς είναι από τους πιο φανατικούς, 'διάσημους' φίλους του σπορ, κάνει παρέα με όλους τους παίκτες, ειδικά των ισπανικών ομάδων, αν και δεν έχει κανένα πρόβλημα να μιλήσει με τον Θοδωρή Παπαλουκά, όπως έκανε τον περασμένο Οκτώβρη.

Πριν από λίγο καιρό (όταν ακόμη δεν υπήρχε η πανδημία του κορονοϊού) ήταν επίσημος προσκεκλημένος του ΝΒΑ Europe για τον αγώνα Μιλγουόκι Μπακς-Σάρλοτ Χόρνετς που έγινε στο Παρίσι και είχε την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τον Γιάννη και τον Θανάση Αντετοκούνμπο, αλλά και τον Τόνι Πάκερ. Η φωτογραφία που πόσταρε στη σελίδα του στο instagram τον δείχνει τρισευτυχισμένο:

Την Τρίτη, ο Πέριτς φιλοξενήθηκε στο κανάλι της Μπαρτσελόνα στο YouTube και έκανε live chat με τους φίλους της ομάδας, που μπορούσαν να τον ρωτήσουν ό,τι ήθελαν. Κάποιος τον ρώτησε τη γνώμη του για τον Νίκολα Μίροτιτς. "Είναι μέγας. Μου αρέσει πολύ το μπάσκετ και τον ξέρω προσωπικά", απάντησε ο Σέρβος γίγαντας και ο Μίροτιτς έκανε tweet με τίτλο "Μεγάλε Ελσίνκι".

Πώς προέκυψε, ωστόσο, αυτή η λατρεία του μπάσκετ από τον 'Ελσίνκι'; Εντάξει, ένα παιδί που γεννήθηκε στη Σερβία τι θέλατε να κάνει; Το μπάσκετ... ρέει στο αίμα του από μωρό: "Είμαι Σέρβος, οπότε καταλαβαίνετε ότι δεν μπορούσα παρά να λατρέψω το μπάσκετ. Ειδικά στην εποχή που μεγάλωνα, στα τέλη των 80s και αρχές των 90s και στην τότε ενιαία Γιουγκοσλαβία, ζούσαμε τα καλύτερά χρόνια μας. Δεν μπορούσα να μη λατρέψω το σπορ αυτό. Ξέρετε τίποτε καλύτερο από τα τελευταία δευτερόλεπτα ενός αγώνα μπάσκετ;", είχε πει σε ένα podcast της Ευρωλίγκας.

Ο Πέριτς ανακάλεσε στις μνήμη του και τις ωραιότερες μπασκετικές αναμνήσεις. "Το 2002 είδα τη Γιουγκοσλαβία να νικάει στην Ιντιανάπολις τις ΗΠΑ. Το να θυμάσαι τους βομβαρδισμούς στο Βελιγράδι και να βλέπεις αυτήν τη νίκη στο Μουντομπάσκετ... Βγήκαμε όλοι στους δρόμους", λέει ο Πέριτς, που θυμήθηκε και τον θρίαμβο της Αθήνας στο Παγκόσμιο του 1998: "Ούτε αυτόν θα τον ξεχάσω. Ήμουν μικρό παιδί και βλέπαμε στην τηλεόραση να κερδίζουμε το χρυσό μετάλλιο, με ηγέτη τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα".

Με αυτές τις εικόνες, ο 'Ελσίνκι' δεν μπορούσε παρά να αγαπήσει φανατικά το μπάσκετ. Και να το μελετήσει. "Πολλά χρόνια πριν γεννηθώ, υπήρχε ένας τεράστιος παίκτης, ο Ραντιβόι Κόρατς. Έβαζε... 100 πόντους σε κάθε ματς", έλεγε στην ίδια συνέντευξη, για τον θρύλο του μεγάλου Κόρατς. Ο μεγαλύτερος σκόρερ της μεγάλης γιουγκοσλάβικης σχολής, που φορώντας τη φανέλα της ΟΚΚ Μπέογκραντ είχε σημειώσει... 170 πόντους σε δυο αγώνες εναντίον της Άλβικ (71 στον πρώτο και 99 στον δεύτερο)!

"Όλα αυτά ξέρετε έκαναν εμάς τους Σέρβους πολύ περήφανους για το μπάσκετ. Δεν είμαι μόνο εγώ, όλοι στο Βελιγράδι έτσι μεγαλώσαμε. Ο Κόρατς, μετά ο Μόκα Σλάβνιτς, ο Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς. Αργότερα, ήρθαν ο Ντράζεν Πέτροβιτς, ο Βλάντε Ντίβατς, ο Μποντιρόγκα", προσθέτει ο Πέριτς, που τους θεωρεί όλους... συμπατριώτες του: "Μπορεί να διαλύθηκε η Γιουγκοσλαβία, το μπάσκετ μας ενώνει πάντα. Βλέπω με το ίδιο μάτι και τον Λούκα Ντόντσιτς και τον Νίκολα Γιόκιτς, που διαπρέπουν στο ΝΒΑ. Σάμπως, όμως, το ίδιο δεν κάνει και ο Μπόγκνταν Μπογκντάνοβιτς ή ο Γκόραν Ντράγκιτς που παίζει στο Μαϊάμι; Για μένα είναι όλοι ίδιοι. Μέλη της μεγάλης οικογένειας του μπάσκετ".

Καλύτερη η Ευρώπη

Ο μειλίχιος (καμιά σχέση με τον 'σκληρό' άντρα που υποδύεται στο Casa de Papel) Πέριτς έχει και άποψη για το μπάσκετ: "Προτιμώ το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Είναι πιο συναρπαστικό. Εντάξει, στο ΝΒΑ υπάρχει θέαμα, όμως τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με τις μονομαχίες στην Ευρωλίγκα ή στο πρωτάθλημα της Ισπανίας".

Και τη μορφή του, οι κάμερες της τηλεόρασης τον σημαδεύουν διαρκώς. "Ερχόμενος στην Ισπανία το 2004, άρχισα να παρακολουθώ όλες τις ομάδες. Όχι μόνο την Μπαρτσελόνα ή τη Ρεάλ. Μου άρεσε η Μπανταλόνα, η πρώτη ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στη χώρα, ο Ρίκι Ρούμπιο ήταν καταπληκτικός παίζοντας εκεί μικρός. Τους παρακολουθώ όλους. Ο Μίροτιτς είναι πράγματι φίλος μου, μιλάμε και την ίδια γλώσσα. Και η Τάου είναι καλή ομάδα. Όταν με ρωτάνε ποιος μπασκετμπολίστας θα μπορούσε να είναι ο 'Ελσίνκι', μου έρχεται στο μυαλό ο Τόκο Σενγκέλια. Ναι, αυτός θα ήθελα να... είμαι στον κόσμο του μπάσκετ. Κι ας μην είναι Σέρβος", λέει, ενώ όταν τον ρωτάνε ποιος θα ήταν ο... προφεσόρ, υποδεικνύει (πολύ λογικά) τον Σέρχιο Γιουλ!

Ο πιο διάσημος φίλος του μπάσκετ στην Ευρώπη έχει ένα όραμα: "Θέλω να κάτσω στον ίδιο καναπέ με τον Σπάικ Λι, τον Μάτζικ Τζόνσον, τον Τζακ Νίκολσον και τον Μάικλ Τζόρνταν και να μιλήσουμε για το μπάσκετ. Για τη μαγεία του, για το πώς το αγαπήσαμε με πάθος. Και γιατί είναι ένα τελείως διαφορετικό άθλημα απ' όλα όσα υπάρχουν στον κόσμο μας".