Ο Χρήστος Σταυρόπουλος φόρεσε τα κόκκινα παπούτσια της Μιλάνο

Η επιστροφή της Ολίμπια Μιλάνου στο Final Four είναι, όπως και να 'χει, μια από τις ωραίες ιστορίες στην Κολωνία. Ιστορική είναι εξάλλου από μόνη της η μεγάλη ιταλική ομάδα, μια από τις παλιές καλές αριστοκράτισσες της Ευρώπης. Μεγάλη δύναμη και κυρίαρχη στο λυκαυγές της νέας εποχής του ευρωπαϊκού μπάσκετ, με την πρώτη εμφάνιση της νέας μορφής τελικής φάσης και την ομάδα των τρομερών 'γέρων' Μπομπ Μακάντου, Ντίνο Μενεγκίν και Μάικ Ντ' Αντόνι να κάνει θραύση.

Είχαν προηγηθεί οι επικές μονομαχίες με τον Άρη (με κορυφαία βέβαια τα δυο ματς του 1986 όταν το εκκωφαντικό 98-67 των 'κιτρινόμαυρων' διαδέχθηκε το γεμάτο απορίες 83-49 των Ιταλών) που συντηρούσαν τον μύθο της κόκκινης ομάδας από το Μιλάνο με τις δυο δεκάδες πρωταθλήματα Ιταλίας (τότε το καμπιονάτο ήταν το κορυφαίο της Ευρώπης), τα τρία Πρωταθλητριών και τους παικταράδες.

Τα χρόνια πέρασαν, ο μύθος ξέφτισε και η άλλοτε κραταιά Ολίμπια έκανε σχεδόν μια 15ετία (1991-2004) να πάρει ξανά πρωτάθλημα, ξεχάστηκε σχεδόν στην Ευρώπη. Μέχρι που το 2008 ο διάσημος μόδιστρος Τζόρτζιο Αρμάνι δέχθηκε να τη βγάλει από τα αδιέξοδά της. Ο 86χρονος βασιλιάς της υψηλής ραπτικής, που αγαπάει πολύ τα σπορ (στο ποδόσφαιρο είναι φανατικός οπαδός της Ίντερ, άρα πανηγύρισε φέτος το πρωτάθλημα των νερατζούρι) δαπάνησε περισσότερα από 100 εκατομμύρια ευρώ για να δει την ομάδα του να βρίσκεται, επιτέλους, στις καλύτερες της Ευρώπης.

Είναι αμφίβολο αν θυμάται όλες τις επιλογές που έκανε σε αυτά τα 13 χρόνια. Για δύο αποφάσεις που πήρε πριν από ενάμιση χρόνο, σίγουρα δεν έχει μετανιώσει.

Ο προπονητής (και πρόεδρος) Έτορε Μεσίνα και ο τζένεραλ μάνατζερ Χρήστος Σταυρόπουλος ήταν αυτοί που δικαίωσαν τις προσδοκίες του γηραιού προέδρου κι έβαλαν ξανά το ιστορικό κλαμπ στο κάδρο της ευρωπαϊκής ελίτ. Η παταγώδης αποτυχία πριν από έξι χρόνια για πρόκριση του F4 μέσα στο 'Φόρουμ' του Μιλάνου, πλανιόταν σαν σκιά πάνω από μια ομάδα για την οποία ίσχυε 'πολύ λάδι, αλλά από τηγανίτα τίποτα'. Καλοί παίκτες, δηλαδή, ακριβοί, σίγουρα καλοντυμένοι (πάντα η Αρμάνι είχε τις πιο ωραίες εμφανίσεις) συνήθως, όμως, αποτυχημένοι. Στο τέλος κάθε σεζόν η σούμα έβγαζε μια τρύπα στο νερό.

Ο Μεσίνα κατ' αρχήν (η βασική επιλογή, άλλωστε, ήταν ο 62χρονος κόουτς που έφερε στο πλευρό του τον πρώην γενικό διευθυντή του Ολυμπιακού) και ο Σταυρόπουλος κατάφεραν να αλλάξουν τη φυσιογνωμία της ομάδας που δεν φοβόταν κανείς. Μπορεί στο φινάλε του 5ου αγώνα με την Μπάγερν τα φαντάσματα να επέστρεφαν πάνω από το 'Φόρουμ', καθώς η Μπάγερν μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα από το -11 έφτανε στο -2, αλλά ο Γουέιντ Μπόλντγουιν διάλεγε να πάει να πέσει πάνω στον Κάιλ Χάινς. Ο Αμερικανός που στη Κολωνία θα μετρήσει το 9ο Final Four (σερί μάλιστα) της καριέρας του, με τρίτη διαφορετική ομάδα (αλλά πάντα κόκκινο χρώμα, αφού μετά τον Ολυμπιακό, πήγε στην ΤΣΣΚΑ και τώρα φοράει τη φανέλα της Ολύμπια) καπάκωσε την μπάλα και τον Αμερικανό, σφραγίζοντας την πρόκριση.

Ο Αρμάνι μπορούσε να ησυχάσει. Η ομάδα του ήταν οριστικά στην τελική φάση και έβλεπε, για πρώτη φορά, η ανάμιξή του με τον επαγγελματικό αθλητισμό να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ο Έτορε Μεσίνα, αφού αντάλλαξε μερικά... ιταλογαλλικά με τον Αντρέα Τρινκιέρι στον (τυπικό και πολύ τους είναι) χαιρετισμό τους, μετά το 3-2, έτρεξε να χαιρετήσει τον ιδιοκτήτη της ομάδας. Η ιταλική ομάδα για πρώτη φορά μετά το 1992 βρίσκεται μέσα στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης

"Μα είναι πολύ σημαντικό γι αυτόν τον άνθρωπο. Έχει δώσει πάρα πολλά στην ομάδα και είναι τεράστια προσωπικότητα" λέει στο Contra.gr ο Χρήστος Σταυρόπουλος που δεν σταμάτησε να μαζεύει ευχαριστώ από τους ανθρώπους του κλαμπ: "Τώρα, συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό ήταν γι' αυτούς να προκριθούμε. Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα να βλέπεις τη δουλειά ενάμιση χρόνου να δικαιώνεται. Και για τον Τζόρτζιο Αρμάνι, αλλά και για τον κόουτς Μεσίνα ήταν μια δικαίωση αυτή η επιτυχία. Ήδη έχουμε πάρει ένα τίτλο (το Κύπελλο Ιταλίας), συνεχίζουμε. Πιο δυνατοί, πολύ χαρούμενοι και αποφασισμένοι".

Στα αποδυτήρια ο Έλληνας παράγοντας γνώρισε την αποθέωση (και... έφαγε ουκ ολίγα μπουγέλα) από τους παίκτες της ομάδας, που πανηγύριζαν έξαλλα το εισιτήριο για την Κολωνία. Έξω από το 'Φόρουμ', την ομάδα την περίμενε και αρκετός κόσμος, για να χειροκροτήσει παίκτες και Μεσίνα: "Το χάρηκαν πάρα πολύ, γιατί όλα αυτά τα χρόνια η ομάδα ήταν στην αφάνεια. Είναι τεράστια υπόθεση και για το ιταλικό μπάσκετ αυτή η πρόκριση που νομίζω ότι προήλθε από μια πολύ ώριμη πορεία στην κανονική περίοδο και σίγουρα μεγάλες μάχες με την Μπάγερν στα πλέι-οφ. Ήταν πολύ καλός αντίπαλος αν και στην τελική σύγκριση, ήμασταν καλύτεροι. Πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να είχαμε προκριθεί από το τέταρτο ματς στο Μόναχο, όταν χάσαμε ένα σχεδόν δικό μας παιχνίδι. Χάρηκαν και οι φίλαθλοί μας, που νομίζω ότι στα πλέι-οφ του ιταλικού πρωταθλήματος θα μπουν σιγά-σιγά και στο γήπεδο".

Προφανώς το Μιλάνο χτίστηκε γι' αυτές τις στιγμές. Οι περισσότεροι από τους παίκτες που πήρε το καλοκαίρι η Ολίμπια ήταν μπαρουτοκαπνισμένοι. Ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ, ο Κάιλ Χάινς, ο Λουίτζι Ντατόμε, έχουν κατακτήσει την Ευρωλίγκα, ο Μάλκομ Ντιλέινι έχει ξαναπάει σε Final Four. Άλλοι, όπως ο Ζακ ΛεΝτέι, ο Σέιβον Σιλντς και ο Κέβιν Πάντερ είναι πεινασμένοι. Κι ο Μεσίνα από τον πάγκο, φτάνει στο κορυφαίο μπασκετικό ραντεβού, για 12η φορά, με μια τέταρτη διαφορετική ομάδα (την έχει κατακτήσει με Βίρτους Μπολόνια και ΤΣΣΚΑ Μόσχας, έπαιξε στον τελικό με την Μπενετόν Τρεβίζο) πιο ώριμος από ποτέ, έχοντας πίσω του και τη μεγάλη εμπειρία του ΝΒΑ.

"Δεν είμαστε το φαβορί, το ξέρουμε. Αλλά θα πάμε στην Κολωνία να απολαύσουμε τη συμμετοχή μας, όπως αξίζει στη στιγμή. Θα είναι μια γιορτή για μας, αλλά δεν θα ταξιδέψουμε για να δούμε μόνο τα αξιοθέατα. Το Final Four είναι μια ιδιαίτερη στιγμή, για κάθε ομάδα. Είναι ζήτημα ημέρας, μιας ξαφνικής έμπνευσης του προπονητή, ενός μεγάλου σουτ, που καθορίζει το αποτέλεσμα. Δεν μιλάμε για σειρά, αλλά για ένα ματς, όπου τα λάθη απαγορεύονται", προσθέτει ο Χρ.Σταυρόπουλος, που γνωρίζει καλά από την θητεία του στον Ολυμπιακό τι σημαίνει να παίζεις σε αυτή τη διοργάνωση, αλλά και το συναίσθημα της νίκης!

Από το 1997 που βρέθηκε στη Ρώμη, μέχρι την τρομερή διετία 2012-13, ο τωρινός GM της Ολίμπια έχει ζήσει τεράστιες στιγμές: "Εντάξει, όλα αυτά που πέρασα στον Ολυμπιακό δεν γίνεται να ξεχαστούν, είναι ιστορικές στιγμές, που με έχουν σημαδέψει. Ωστόσο και αυτή η πρόκριση ήταν για μένα ιδιαίτερη, τη χάρηκα πολύ, ίσως γιατί η ομάδα που έπαιζε στο γήπεδο είχε φτιαχτεί και με αρκετή προσωπική δουλειά. Σίγουρα είναι μια τεράστια ικανοποίηση, γιατί ερχόμενος στο Μιλάνο έπρεπε να αντιμετωπίσω μια σειρά από προκλήσεις, αρκετά πρωτόγνωρες για μένα".

Ο Έλληνας παράγοντας μοιάζει έτοιμος να φορέσει τα περίφημα κόκκινα παπούτσια. Τα scarpette rosse ήταν το σήμα κατατεθέν (και το παρατσούκλι της ομάδας) στη δεκαετία του '50 και μια έμπνευση του εμβληματικού ιδρυτή και προέδρου του συλλόγου, Αντόλφο Μπονγκοτσέλι. Τα πρωτοφόρεσε ο Σάντρο Γκάμπα το 1953, όταν είδε τα πρώτα μποτάκια-αθλητικά παπούτσια να κυκλοφορούν στην Ιταλία. Το μοναδικό ζευγάρι στο νούμερό του ήταν κόκκινου χρώματος. Ο Μπονγκοτσέλι, ένας πρωτοπόρος παράγοντας (βρήκε τον πρώτο σπόνσορα στην ιστορία του ιταλικού μπάσκετ, την εταιρεία Μπορλέτι, υπέγραψε τον πρώτο ξένο της Ολίμπια, που δεν ήταν άλλος από τον 'κούκλο' Μίμη Στεφανίδη. Tον κορυφαίο μπασκετμπολίστα του Πανελληνίου) λάτρευε το καλό ντύσιμο και την κομψότητα. Μόλις είδε τα παπούτσια του Γκάμπα ενθουσιάστηκε και παρήγγειλε στην "Σουπέργκα" ζευγάρια για όλους τους παίκτες.

Η ιστορία του Μπονγκοτσέλι, του Γκάμπα, αλλά και του Τσέζαρε Ρουμπίνι, του Σάντρο Ριμινούτσι, του Νταν Πίτερσον, του Ντίνο Μενεγκίν, του Μπομπ Μακάντου και δεκάδων άλλων τεράστιων μορφών του ιταλικού και όχι μόνο μπάσκετ συνοδεύει πάντα την Ολίμπια: "Είναι ένα τεράστιο κλαμπ. Η ιστορία του είναι οδηγός, αλλά πλέον θέλουμε να γράψουμε κι εμείς μερικές σελίδες στο βιβλίο με τα κατορθώματα του"λέει ο Χρήστος και όλη η ομάδα, πλέον, ετοιμάζεται για το ραντεβού στην Lanxess Arena της Κολωνίας. Πρώτα με την Μπαρτσελόνα και μετά... βλέπουμε!