Ο Carmelo Anthony δεν κατάφερε ποτέ να νικήσει τον εαυτό του

To ‘Rockets, Carmelo to part ways after 10 games’ δεν ήταν έκπληξη. Είχε διαρρεύσει μέρες, με τον Γιάννη Ζωιτό να εξηγεί το πώς και το γιατί. Από την ώρα που το Houston επισημοποίησε το τέλος της σχέσης, άρχισαν τα στοιχήματα για την επόμενη ομάδα του.

Έγινε και κάτι άλλο. Άρχισαν όλοι να μιλούν για εκείνον και την πτώση του. Το New York Magazine δημοσίευσε άρθρο με τίτλο ‘How Did Everything Go So Wrong for Carmelo Anthony?‘. Ο Stephen Jackson είχε μια ξεκάθαρη απάντηση, στο video που πόσταρε στο λογαριασμό του στο Instagram.

Eπί της ουσίας, είπε πως το ΝΒΑ προσπαθεί να ξεφορτωθεί τον Melo και κάνει ό,τι μπορεί για να φανεί ότι δεν μπορεί να παίξει άλλο στη λίγκα, όπως και ότι “είναι ‘καρκίνος’ για τα αποδυτήρια των ομάδων που τον προσλαμβάνουν”. Ο βετεράνος ΝΒΑer, που πέρασε στο θεαματικότερο πρωτάθλημα του πλανήτη 14 χρόνια (φόρεσε και δαχτυλίδι με τους Spurs, το 2003) εξήγησε ότι “αυτή δεν είναι η αλήθεια”.

ΟΚ, δεν παίζει άμυνα. Αλλά ποιος παίζει άμυνα τώρα στο ΝΒΑ; Το πολύ να είναι δέκα άτομα

Oλοκλήρωσε με το ” ο Carmelo όχι μόνο μπορεί να ανταποκριθεί, αλλά παραμένει καλύτερος από τη συντριπτική πλειοψηφία των παικτών που παίζουν φέτος στο ΝΒΑ”. Πιθανόν. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.

Το βέβαιο είναι πως πάλι δεν μάθαμε τι συμβαίνει στο μυαλό του Melo και πώς από πρώτος σκόρερ, πρώτος ριμπάουντερ και πρώτος σε συμμετοχές στην ιστορία της Team USA -μεταξύ πολλών άλλων- δείχνει να μην μπορεί να ταιριάξει. Με έμφαση στο ‘δείχνει’.

Για τον Anthony προφανώς και ισχύει ό,τι για όλους μας: είμαστε προϊόν των εμπειριών μας. Ας δούμε λοιπόν, κάποιες από αυτές που έζησε όταν ήταν παιδί, τότε δηλαδή που ‘χτίζεται’ η προσωπικότητα, η ενσυναίσθηση και στο τέλος της ημέρας, η ζωή μας.

H φωτογραφία αυτή είναι από το Red Hook, περιοχή του Brooklyn, όπου δομήθηκε το μεγαλύτερο δημόσιο έργο στέγασης στην περιοχή (οι δικές μας εργατικές κατοικίες), στις οποίες φιλοξενούνται 6.000 άνθρωποι. Υψώθηκαν στη χερσόνησο που εκτείνεται από το λιμάνι της -ας πούμε- Άνω New York και υπήρξε περιοχή που ευημερούσε -χάριν του λιμανιού- στις αρχές του 20ου αιώνα, πριν κυριαρχήσουν άλλα στοιχεία.

Εκεί γεννήθηκε ο Carmelo: στη μοναδική περιοχή του ‘μεγάλου μήλου’ που έχει την πλήρη ανφάς θέα του Αγάλματος της Ελευθερίας -το οποίο ‘κοιτά’ προς τη Γαλλία, χώρα που το έδωσε στις ΗΠΑ, αν δεν γνωρίζεις.

Ο πατέρας του, Carmelo Iriarte γεννήθηκε στο Manhattan, από γονείς που είχαν μεταναστεύσει εκεί από το Puerto Rico. Η μητέρα του, Mary Anthony βρέθηκε μόνη, με τρία αγόρια (Wilford Jr., Robert, Carmelo Jr.), όταν ο σύζυγος της πέθανε από καρκίνο. Ο μικρότερος ήταν ο ‘Melo’. Ήταν 2 χρόνων.

Όταν ήταν 8, η οικογένεια του μετακόμισε στη West Baltimore. Ναι, το WB που ‘χει tattoo είναι τα αρχικά της περιοχής, στην οποία ανδρώθηκε. Η Mary -που απέκτησε αργότερα και μια κόρη, τη Michelle, η οποία πέθανε το 2010- είχε βρει εκεί τις δουλειές που χρειαζόταν για να ζήσει τα παιδιά της. Εργαζόταν ως οδηγός σχολικού λεωφορείου και ως οικιακή βοηθός – για 9.85 δολάρια την ώρα.

Τις Κυριακές έπαιρνε τα παιδιά της στην εκκλησία. Επισήμαινε την ανάγκη να είναι καλοί στα μαθήματα τους και να σέβονται τους άλλους. “Ήταν δύσκολα, αλλά έπρεπε να κάνω κάτι. Δόξα τω Θεώ, τα καταφέραμε”. Ο Carmelo έχει πει πολλάκις πως “ό,τι και να κάνω στη ζωή μου, δεν θα καταφέρω να ξεπληρώσω όσα έκανε για εμένα”.

Το σπίτι τους ήταν κοντά στις εργατικές κατοικίες, όπου κάθε μέρα γινόταν κάτι που δεν ήταν καλό. Εκεί έφτιαξε το ίδρυμα του (Carmelo Anthony’s Foundation). Εκεί άρχισε να παίζει μπάσκετ. Κυρίως για να ζήσει. Κυρίως για να μη σκοτωθεί

“Παίρναμε ένα κιβώτιο, ένα κομμάτι ξύλο και ένα σφυρί και φτιάχναμε μπασκέτα, την οποία τοποθετούσαμε χαμηλά για να μπορούμε να καρφώνουμε”, είχαν εξηγήσει οι φίλοι του Kenny Minor και Tyler Smith στο Rocky Mountain News, το 2006.

Εναλλακτικά έπαιζαν football ή ποδόσφαιρο. Γενικά έκαναν κάτι “για να μην είμαστε στους δρόμους. Οι επιλογές ήταν δυο: η συμμορία και άρα τα ναρκωτικά, οι μάχες στο δρόμο και οι δολοφονίες ή τα σπορ. Εκεί έμαθε ο Melo να επιβιώνει”.

Ο ίδιος έχει πει πως “κάθε μέρα κοιτούσα πίσω από την πλάτη μου, χωρίς να γνωρίζω τι με περιμένει”. Τα πρώτα του λεφτά τα έβγαλε παρέα με αυτό.

Εργαλείο που κατόπιν… έρευνας έμαθα πως έχει ελληνική λέξη και λέγεται ‘βρεκτήρας’. Από τα 9 έως τα 13 καθάριζε τα τζάμια των αυτοκινήτων που περνούσαν κάτω από την κεντρική γέφυρα της περιοχής. Το πόστο του ήταν σε διασταύρωση. Με τα χρήματα που του έδιναν, πλήρωνε για να βγαίνει τα βράδια του Σαββάτου. Μη φανταστείς. Πλήρωνε την είσοδο για ένα παγοδρόμιο.

“Είχε πλάκα. Τότε ένιωθα βασιλιάς, με 30 δολάρια τη μέρα”, είχε εξηγήσει. Τότε έμαθε και ότι αν δεν είσαι πιστός, αν δεν έχεις αρχές, “δεν έχεις εμπιστοσύνη και δεν έχεις τίποτα”. Κατάλαβε και πως ήταν χρήσιμο να μαθαίνει από τα λάθη του. Να μην τα ‘κουκουλώνει’.

“Κάθε μέρα βλέπαμε τα πάντα στη γειτονιά. Πράγματα που μας δίδαξαν πώς να γίνουμε δυνατοί και να εστιάζουμε στους στόχους μας”, είχε πει ο παιδικός του φίλος, Kenny, “όταν είσαι επικεντρωμένος στο ότι πρέπει να κάνεις ό,τι χρειαστεί για να ξεφύγεις από όλα αυτά, τότε μαθαίνεις και πώς να ωριμάζεις από αυτές τις δύσκολες καταστάσεις”. Και ναι, ήταν πιο εύκολο να υποχωρήσουν. Αλλά δεν το έκαναν.

Ο μεγάλος αδελφός του φρόντισε ώστε να μην του επιτρέπεται να εμπλακεί σε οτιδήποτε αφορούσε τη γειτονιά. Σύντομα δεν τον άφηναν και οι έμποροι ναρκωτικών που έκαναν περιπολίες στη γειτονιά, με φανταχτερά αυτοκίνητα και πολλά χρυσά κοσμήματα πάνω τους. Τον έβλεπαν να παίζει με τους φίλους του, μακριά από το σημείο όπου γίνονταν όλα και αναγνώρισαν πως δεν ‘ανήκει’ στη φάση τους. “Ίσως να είχαν δει κάτι σε εμένα”, είπε εκείνος.

Στα 10 είδαν κι άλλοι πως έχει κάτι. Για αρχή, ο Robert ‘Bay’ Frazier, ο οποίος έγινε προπονητής του, μέντορας του και έπειτα σύμβουλος των επιχειρηματικών του κινήσεων. Αυτό είναι μέχρι σήμερα. Στην αρχή όμως, αυτής της σχέσης ο Frazier φρόντισε να είναι και η πατρική φιγούρα που έλειπε στον έφηβο. “Δεν ήθελε ποτέ τίποτα. Του έδινα τα παλιά μου ρούχα και αν είχα χρήματα του έδινα ένα ποσό για να αγοράσει παπούτσια”.

Δεν τα δεχόταν συχνά. Με τους φίλους έβρισκαν τρόπους να βγάζουν χαρτζιλίκι. Εκτός των τζαμιών που καθάριζαν στα αυτοκίνητα, αγόραζαν αναψυκτικά και τα πουλούσαν έξω από το γήπεδο, στα ματς των Baltimore Orioles (baseball). Mια τρίτη απασχόληση ήταν να παίρνουν τα ριμπάουντ του τύπου που ήξεραν ως “Mutto”, στις προπονήσεις του. Επρόκειτο για έναν θρύλο του μπάσκετ στη Baltimore. Για 45 λεπτά ήταν οι βοηθοί του. “Μας έδινε 50 σεντ στον καθένα. Βγάζαμε περισσότερα από τα τζάμια”. Αλλά με τον “Mutto” ήταν κοντά στο μπάσκετ.

Να σου πω ότι στους φίλους του ήταν και οι Dontaye Draper και Tynell Dunkley. Αυτοαποκαλούνταν HOOD Movement. Το ακρωνύμιο HOOD προέκυπτε από το Holding Your Own Destiny. Χρησιμοποιήθηκε και σε ένα κοινοτικό πρόγραμμα που έκανε ο Melo χρόνια μετά.

Όταν ήλθε η ώρα να πάει high school είπε στη μητέρα του ότι θα ήθελε να φοιτήσει στο Towson Catholic (ναι, καθολικό, με ό,τι συνεπάγεται αυτό), που ήταν στα 16 χιλιόμετρα από το σπίτι του. Της είπε πως εκεί υπήρχε το καλύτερο πρόγραμμα μπάσκετ. Είχε και δίδακτρα. 5.800 δολάρια το χρόνο. Είχε όμως, και άκρως πειθαρχημένη δομή και έτσι ‘ψήθηκε’ η Μary. H στολή ήταν ένα πολιτισμικό σοκ για εκείνον, όπως και οι κανόνες τους οποίους παραβίασε σωρηδόν για την επόμενη τριετία. Είχε θέμα με τα κουμπιά έως το λαιμό και την ακριβή ώρα προσέλευσης στην τάξη.

Έκανε πολλά. Ένα από τα highlights ήταν το Τ-shirt που έγραφε “I’m back” στην επιστροφή του από αποβολή. Απέκτησε και το πρώτο του tattoo.

Στο γήπεδο έδινε 14 πόντους, 5 ριμπάουντ, 4 ασίστ και 2 κλεψίματα κάθε βράδυ. Μετά ψήλωσε και άρχισε να αναπτύσσει το παιχνίδι του στη ρακέτα. Έως τότε έπαιζε ως point guard. Από τους πρώτους μήνες μετά την αλλαγή ήταν που άρχισε να κάνει όνομα και το 1999 αναδείχθηκε καλύτερος παίκτης της Baltimore Catholic League. Το σχολείο του τερμάτισε τρίτο στην περιφέρεια. Είχε 23 πόντους και 10.3 ριμπάουντ κατά μ.ό.

Στις εξέδρες δεν υπήρχε θέση άδεια. Δεν ήταν και πολλές είναι η αλήθεια (458). Ούτε αυτό όμως, ήταν ικανό να κάνει τους διοικούντες να δεχθούν τις παρατυπίες του. Τον έδιωξαν εκείνη τη χρονιά.

“Μου είπαν πως δεν είμαι πια επιθυμητός. Έχω την αίσθηση ότι αυτό οφειλόταν στο ότι αργούσα και έλειπα μέρες από την τάξη”. Η μητέρα του επίσης, δεν καταλάβαινε. “Είχε καλούς βαθμούς και μέχρι σήμερα δεν μπορώ να εξηγήσω τι έγινε. Δεν έλαβα ποτέ κάποιου είδους αναφορά”. Χρόνια μετά, ο coach του, Mike Daniels έκανε αποκαλύψεις.

Το σχολείο τον πίεζε να φύγει. Γιατί δεν τον ήθελαν; Για 64.000 δολάρια λόγους

Με τα πολλά συντάχθηκε. Πέντε χρόνια μετά ομολόγησε πως “ ήμουν χαμένος. Δεν ήξερα ποια κατεύθυνση να πάρω. Αν έμενα στη Baltimore για τον τελευταίο χρόνο του σχολείου, πιθανότατα τώρα δεν θα ήμουν εδώ να σας μιλάω. Όδευσα προς την καταστροφή, την αποτυχία”.

Το καλοκαίρι του 2001 έκανε θραύση στο Final Four του Adidas Big Time Tournament του Las Vegas. Εκεί ήταν και ο Amar’e Stoudamire. Ο Carmelo είχε 25.2 πόντους σε κάθε ματς. Μετά βοήθησε την ομάδα του (Ανατολή) να πάρει το ασημένιο στο USA Basketball Youth Development Festival. Μοιράστηκε τον τίτλο του πρώτου σκόρερ με τον LeBron James (είχαν από 24 ανά αγώνα). Ήταν τότε που άρχισε η φιλία τους.

Ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση στη Virginia, στην Oak Hill Academy. Η αρχική σκέψη της μητέρας του ήταν να τον στείλει στην στρατιωτική ακαδημία της Virginia. Ο coach του Οak Hill την έπεισε να τον προτιμήσει. Ο Carmelo ήταν ο ηγέτης της ομάδας του, στο σερί των 42 νικών και την κατάκτηση τίτλων. Έναν τον πήρε με τον -ένα χρόνο μικρότερο- LeBron αντίπαλο (δηλαδή, το St. Mary High School of Akron). Ο ένας (Melo) είχε 34 πόντους και 11 ριμπάουντ. Ο άλλος (LeBron) είχε 36 πόντους.

Έκανε μια στάση στο Jordan Brand Classic και το McDonald’s All-American Game. Εκεί ήταν συμπαίκτης με τους Raymond Felton και Amar’e Stoudemire, τους οποίους συνάντησε και στους Κnicks. Είχε έλθει η ώρα για το πανεπιστήμιο. Το Syracuse (βρίσκεται στη New York) του έδινε πλήρη υποτροφία, καθώς ήταν στους κορυφαίους της γενιάς του. Τον σύγκριναν με τον Grant Hill και τον Tracy McGrady. Ο προπονητής του στο Oak Hill, Steve Smith είχε πει τα εξής.

“Έχει μακρύ κορμό, είναι αθλητικός και διαθέτει ικανότητες υψηλού επιπέδου. Είναι εξαιρετικός στο σουτ μετά την ντρίμπλα. Γενικά στο σκοράρισμα κάνει πράγματα που δεν κάνουν πολλοί στην ηλικία του. Επίσης, ανήκει και στους καλύτερους ριμπάουντερ”.

Μόνο που δεν είχε τους βαθμούς που χρειαζόταν. Σκέφτηκε το ενδεχόμενο να πάει απευθείας στο ΝΒΑ. Τελικά, ξαναέδωσε εξετάσεις, τις πέρασε και έφυγε για το Carrier Dome. Έμεινε μια σεζόν (2002-03).

Πριν μετακομίσει εκεί, είχε πει στους φίλους του ότι “τον πρώτο χρόνο θα ‘χω 12 πόντους, ανά αγώνα”. Όχι, δεν είπε πως θα παίξει στο ΝΒΑ. Δεν έφτανε έως εκεί. Οδήγησε τους Orangemen στον -πρώτο της ιστορίας τους- τίτλο του NCAA, με 22.2 πόντους κατά μ.ο. Στο NCAA Tournament ήταν ο πρώτος σκόρερ, ο πρώτος ριμπάουντερ και ο έχων το μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής. Είχε βάλει τα περισσότερα Field Goals και τις περισσότερες βολές.

Από τη συνύπαρξη τους, ο coach Jim Boeheim έχει να θυμάται πολλά. Όπως ότι δεν τον τιμώρησε ποτέ, γιατί δεν χρειάστηκε. Ένα άλλο ήταν το εξής.

Ανήμερα του τελικού, δεν είχα φάει και δεν αισθανόμουν καλά στην συνάντηση της ομάδας. Ο Carmelo κατάλαβε ότι ήμουν νευρικός. Ήλθε και μου είπε, ‘μην ανησυχείς coach. Θα κάνουμε αυτό που πρέπει’

Δεν τελείωσε το κολέγιο. Με τη σύμφωνη γνώμη του Boeheim έφυγε για το ΝΒΑ. Το 2003 επελέγη στο Νο3 του NBA draft (από τους Nuggets, στους οποίους έμεινε πιστός για 8 χρόνια), πήρε τετραετές εγγυημένο συμβόλαιο για 15 εκατ. δολ. και εξαετές συμβόλαιο από τη Nike, για άλλα 18 εκατ. δολ. Ήταν μόλις 19 χρόνων. Είχε όλο τον κόσμο στα πόδια του. Και τότε άρχισε να συμπεριφέρεται σαν παιδί.

Η συμπεριφορά του έδινε τίτλους, με τον Boeheim να μην καταλαβαίνει τι συμβαίνει. “Άρχισα να μιλώ με κάποιους που τον ζούσαν. Μου έλεγαν πράγματα που δεν πίστευα ότι τα ‘χει κάνει ο Melo (σ.σ. είχε συλληφθεί για κατοχή μαριχουάνα, μεταξύ πολλών άλλων). Δεν ήταν ο τύπος που ήξερα. Συμπεριφερόταν ανώριμα μεν, αλλά ποτέ δεν έκανε ακραία πράγματα. Ίσως όλα του είχαν έλθει πολύ εύκολα”, κατέληξε.

Τόσο εύκολα που δεν μπήκε ποτέ στη διαδικασία να αφοσιωθεί πλήρως στην ευλογία του. Αυτήν που του επέτρεψε κατ’ αρχάς να επιβιώσει. Δεν φρόντισε να εμπλουτίσει το ρεπερτόριο του (πχ. έμεινε στην εποχή που όλοι ‘τάιζαν’ τον σκόρερ -στην εθνική ήταν στημένος στο τρίποντο και όλοι οι άλλοι έκαναν… όλα τα άλλα), αρνήθηκε και να γίνει ‘εργαλείο’ (να δουλέψει για να αλλάξει ρόλο και να ‘χει πολύπλευρη προσφορά -αρχής γενομένης από την κυκλοφορία της μπάλας).

Επίσης, δεν έμαθε να εκφράζεται με τρόπο που δεν θα τον καταντούσε ‘τον μουρμούρη της παρέας’, μολονότι υπήρξε εκ των πρώτων ακτιβιστών του σύγχρονου ΝΒΑ και ανήκει στους πολιτικοποιημένους και ενδιαφέροντες τύπους. Αλλά λίγοι έμαθαν ποιος είναι πραγματικά. Προτίμησε να κρύβεται πίσω από τη -φαινομενική- αλαζονεία.

Είχε και την ατυχία να τον συγκρίνουν όλοι με τον LeBron, δεδομένου ότι ξεκίνησαν μαζί. Δηλαδή, είχε πάντα δίπλα του τον θρίαμβο του ‘adapt or die’. Και αυτό δεν ήταν -και δεν έγινε- ποτέ εύκολο. Αν προσθέσεις και την τάση που είχε από μικρός να ‘χάνεται’ (να δημιουργεί προβλήματα, όταν δεν υπήρχαν), καταλαβαίνεις πώς έφτασε στο σήμερα. Ή τουλάχιστον ελπίζω να κατάλαβες πως και αυτός είναι άνθρωπος.

Photos: Associated Press, ΥοuTube