Ο Μπράντον Ρόι είναι από τα μεγαλύτερα what if του ΝΒΑ

Yποβλήθηκε σε τουλάχιστον 6 επεμβάσεις, από το 2004 (μηνίσκος) έως το 2012 (καθάρισμα), στα γόνατα. Έκανε πέντε στο δεξί και 2 στο αριστερό. Ο Μπράντον Ρόι (‘παραγγελιά’ της φίλης, Ελισσάβετ) είναι από τα μεγαλύτερα ‘αν’ της ιστορίας του ΝΒΑ, αφού κανείς δεν μπορεί να προσδιορίσει πού θα μπορούσε να φτάσει, αν δεν είχε σακατεμένα γόνατα. Δηλαδή, αν δεν είχε προβληματικούς μηνίσκους και στα δυο γόνατα. O μηνίσκος είναι μεταξύ του οστού του μηρού και αυτού της κνήμης και λειτουργεί ως ‘αμορτισέρ’ -όπως γράφει ο Χειρουργός Ορθοπαιδικός, επίκουρος καθηγητής, Μάριος Σαλμάς. Σημείωσε αν θες πως μοιράζει το φορτίο που δέχεται το γόνατο.

Ο Μπράιαν Σάτερερ, που ακολουθεί εξηγεί πως όλες οι επεμβάσεις στις οποίες υποβλήθηκε ο Ρόι είχαν μικρό χρόνο ανάρρωσης, τη στιγμή που αφαιρούνταν κομμάτι του μηνίσκου -και μεταξύ άλλων, αυξανόταν το φορτίο που δέχονταν τα γόνατα.

Στα 28 ο Ρόι είχε γόνατα που παρέπεμπαν σε αρθριτικά τρίτου επιπέδου. Συνολικά, υπάρχουν τέσσερα. “Και όταν φτάνεις στο τέταρτο, χρειάζεσαι αντικατάσταση γονάτου”, είχε πει. Επιπροσθέτως, τότε δεν υπήρχαν έρευνες που έδειχναν πως οι πολλές ενέσεις κορτιζόνης στο γόνατο βοηθούν πρόσκαιρα τον ασθενή να μην πονά, αλλά στην ουσία καταστρέφουν την περιοχή. Δεν θα έλεγες πως ο Ρόι υπήρξε τυχερός. Θα έλεγες ότι ήταν ανέκαθεν συνεπής στο να κάνει ό,τι θέλει εκείνος, όταν το θέλει -όχι όταν το θέλει οι άλλοι. Αυτό το καθιέρωσε από τη μέρα που γεννήθηκε.

Συνήθως, όταν βγαίνουν τα μωρά από την κοιλιά της μητέρας τους και κόβεται ο ομφάλιος λώρος, κλαίνε. Βλέπεις, με την εκτομή του λώρου οι πνεύμονες ενεργοποιούνται και το βρέφος παίρνει οξυγόνο. Δεν το κάνει δηλαδή, από χαρά, αλλά γιατί υποφέρει ενώ μεταβαίνει από κάτι γνώριμο σε κάτι άγνωστο, όπως μπορείς να διαβάσεις στο Phychotherapy Hellas

Σημείωσε πως το κλάμα δεν είναι απαραίτητο για την επιβίωση του βρέφους. Όταν λοιπόν, γεννήθηκε ο Brandon Dawayne Roy (23/7 του 1984), δεν έκλαψε. Δεν το έκανε ούτε όταν ο μαιευτήρας τον χτύπησε απαλά στα οπίσθια δυο φορές. Ο ειδικός εγκατέλειψε την προσπάθεια, αρκούμενος στο ότι το μωρό ήταν ζωντανό. Η μητέρα του, Τζίνα εξήγησε -μέσω της Oregon Live το 2008- πως το παιδί της μάλλον ενημέρωσε κατ’ αυτόν τον τρόπο πως θα περνούσε όλη του τη ζωή ως επιφυλακτικό. Ότι θα προτιμούσε πάντα τις πράξεις, από τα λόγια.

Το δεύτερο από τα τρία παιδιά των Τόνι και Τζίνα Ρόι (Εντ, Μπράντον, Τζαμίλα) ήταν το πιο ήρεμο, στο σπίτι των δυο υπνοδωματίων της οικογενείας, στο Σιάτλ. Το πιο συνεσταλμένο. “Προτιμούσε να μένει στο παρασκήνιο, να μη του δίνει κανείς σημασία, να μεγαλώνει στη σκιά του μεγαλύτερου αδελφού του, Εντ”, είχε εξηγήσει ο Τόνι, δεκανέας στο Ναυτικό πριν πιάσει δουλειά στο τμήμα μεταφορών του Σιάτλ -ως οδηγός αστικού λεωφορείου. “Θυμάμαι, έπαιρνα τον Εντ από το σχολείο και μέχρι να γυρίσουμε σπίτι, μου ‘χε πει όλη την ιστορία της ζωής του. Ένα χρόνο μετά, άρχισα να παίρνω τον Μπράντον. Δεν άνοιγε το στόμα του. Προσπαθούσα να αρχίσω μια συζήτηση. Τον ρωτούσα ‘είσαι καλά;’. Μου απαντούσε ‘ναι μπαμπά, είμαι μια χαρά’ και όλα τελείωναν εκεί”. Οι δικοί του κατάλαβαν από νωρίς πως αυτό το αγόρι προτιμά να τα κρατά όλα μέσα του. Να παρατηρεί ό,τι υπάρχει γύρω του και να σκέφτεται, να διαχειρίζεται τα δεδομένα και να καταλήγει σε μια απόφαση. “Έτσι ζει, έτσι παίζει και μπάσκετ”.

Στο σχολείο (όπου η μητέρα του ήταν υπεύθυνη της τραπεζαρίας) ασχολήθηκε κατ’ αρχάς με το football. Στην τάξη πολλές φορές έδειχνε να ‘χάνεται’, κοιτώντας έξω από το παράθυρο. Οι συμμαθητές του τον περιέγραψαν ως ‘ντροπαλό. Από τα παιδιά που δεν καταλαβαίνεις ότι είναι στην τάξη. Όταν ήθελε ‘εμφανιζόταν’”. Eίχε υψώσει τοίχο που ‘έσπαγε’ όταν επέλεγε εκείνος. “Σου έδινε την αίσθηση πως θα τα καταφέρει, ό,τι και αν επιλέξει να κάνει στη ζωή του”.

Το μπάσκετ τον ιντριγκάρισε όταν πήγε στο Hamilton Middle School, βόρεια του Σιάτλ. Ο Εντ επίσης, έπαιζε μπάσκετ -και κλασικά, ο Μπράντον ζούσε στη σκιά του. Οι γονείς τους στερούνταν για να μπορούν να πηγαίνουν τα αγόρια σε εκτός έδρας αγώνες με την ομάδα του AAU, στην οποία έπαιζαν. Σε ένα από αυτά, ο Μπράντον περνούσε καλά με τους φίλους του και είχε ξεχάσει ότι πρέπει να παίξει μπάσκετ. Ο κόουτς Λου Χόμπσον τον τράβηξε στην άκρη και του είπε ‘καταλαβαίνεις τι περνούν οι δικοί σου για να είσαι εδώ; Δεν σπαταλούν 100 δολάρια για να διασκεδάζεις’. Τότε λέει, κατάλαβε την οικονομική κατάσταση της οικογένειας του. Τις θυσίες που έκαναν οι γονείς του, για να μη λείψει κάτι από τα παιδιά τους. “Από τότε, σε κάθε ματς έκανα ό,τι χρειαζόταν για να δικαιολογήσω κάθε σεντ”. Τότε άρχισε η συγκομιδή βραβείων.

Όσοι έβλεπαν τα αδέλφια να παίζουν μαζί, παρατηρούσαν πως ο πρωτότοκος είχε πιο ακατέργαστο ταλέντο. Μια δυσκολία στην εκμάθηση δεν του επέτρεψε να ‘χει τους βαθμούς που απαιτούνταν για να πάει σε μεγάλο κολεγιακό πρόγραμμα. Οπότε η καριέρα του τελείωσε στο junior college. Προφανώς και αυτό ήταν κάτι που τον πλήγωσε. Προφανώς και ο Μπράντον έζησε τον πόνο του αδελφού του.

“Χρησιμοποίησα τον αδελφό μου ως κίνητρο. Ήμουν τυχερός να είμαι μικρότερος και μπόρεσα να δω τα καλά και τα κακά. Να μάθω από αυτά. Επειδή είχα το ίδιο πρόβλημα, έκανα ό,τι χρειαζόταν για να ‘χω καλούς βαθμούς, ώστε να μην έχω πρόβλημα όταν έλθει η ώρα να πάω στο κολέγιο. Ήθελα να τα καταφέρω και για τους δυο μας”.

Στο Garfield High School άρχισε να ‘φτιάχνει’ όνομα στα γήπεδα. Όχι για εντυπωσιακά νούμερα και ενέργειες, αλλά επειδή έκανε πάντα αυτό που χρειαζόταν η ομάδα του ‘αυτά που δεν καταλαβαίνεις, αν δεν παίζεις μπάσκετ’. Ήταν σε όλες τις λίστες με τους καλύτερους παίκτες σχολείων της Ουάσινγκτον. Η αρχική του πρόθεση ήταν να πάει κατευθείαν από το σχολείο στο ΝΒΑ, καθώς είχε τη μαθησιακή δυσκολία που άφησε τον αδελφό του εκτός NCAA. Απαιτούσε περισσότερο χρόνο για να ολοκληρώσει ένα τεστ, αφού είχε καθυστέρηση στην κατανόηση. Ενώ κάποιοι χρειάζεται να διαβάσουν μια φορά την ερώτηση και να απαντήσουν, εκείνος χρειαζόταν τουλάχιστον 4 φορές για να την καταλάβει.

Το αποτέλεσμα του πρώτο τεστ -που είχε και χρόνο- ήταν απογοητευτικό. Οι γονείς του προσέλαβαν δασκάλους και το NCAA απέρριψε το δεύτερο, γιατί το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλύτερο του πρώτου. Τότε κλήθηκε να διαλέξει αν θα πάει σε junior college για δυο χρόνια ή θα κάνει και τρίτη προσπάθεια. Έκρινε πως δεν ήταν έτοιμος να παραιτηθεί. Το τρίτο αποτέλεσμα χάθηκε και όλα κατέληξαν στις εξετάσεις της 7ης Δεκεμβρίου του 2002. Ήταν η τελευταία προσπάθεια. Δεν είχε δικαίωμα για άλλο τεστ. Ενόσω προετοιμαζόταν, επειδή δεν ήξερε τι θα γίνει, έπιασε δουλειά στην προβλήτα του Σιάτλ, στον καθαρισμό των κοντέινερ -για 11 δολάρια την ώρα. Δούλευε από τις 7 το πρωί, έτρωγε μεσημεριανό, έμπαινε στο αυτοκίνητο του και πήγαινε για μάθημα. Η τελευταία φορά ήταν και η τυχερή. Είχε πει “έως τότε αναρωτιόμουν αν άξιζε όλο αυτό που πέρασα και αν ήταν γραπτό να παίξω σε κολέγιο”.

Στο University of Washington δεν απήλαυσε ποτέ της προσοχής των καλύτερων prospects. Ενδεχομένως να μην είχε μπει και στα μπλοκάκια των scouts. Μέχρι την τελευταία χρονιά. Έως τότε, ενώ ήταν από τους πιο παραγωγικούς παίκτες των Huskies, έβλεπε τους συμπαίκτες του Νέιτ Ρόμπινσον και Τρε Σίμονς να μπαίνουν στις καλύτερες ομάδες της περιφέρειας. Ο Ρόμπινσον με τον Μαρτέλ Ουέμπστερ δήλωσαν συμμετοχή στο 2005 NBA Draft. Σκέφτηκε να κάνει το ίδιο και ο Ρόι, ώσπου κατάλαβε ότι αν έμενε εκεί όπου ήταν θα είχε μεγαλύτερο ρόλο. “Οι ευθύνες θα ήταν περισσότερες, αλλά θα είχα μια ευκαιρία να κολυμπήσω ή να πνιγώ”. Τα media του Σιάτλ περιέγραψαν τη χρονιά του ως ‘μαγική’ και αυτόν ‘ανταγωνιστή του φαινομένου του Gonzaga, Άνταμ Μόρισον’, κορυφαίο prospect της πολιτείας έως τότε. Μόνο που ο Ρόι του πήρε τον τίτλο του καλύτερου παίκτη της Pac-10. “Για πρώτη φορά ένιωσα αυτό που ‘κυνηγούσα’ στη ζωή μου: να με αναφέρουν μεταξύ των καλύτερων. Σκέφτηκα ‘και τι κάνω τώρα;’. Αυτός ήταν ο τρόπος μου να πάω παρακάτω”.

Στο 2006 ΝΒΑ Draft, οι Ράπτορς πήραν τον Αντρέα Μπαρνιάνι στο Νο1, οι Μπουλς τον ΛαΜάρκους Άλντριτζ στο Νο2 (μετά τον αντάλλαξαν στους Μπλέιζερς), οι Μπόμπκατς τον Άνταμ Μόρισον στο Νο3, οι Μπλέζιερς τον Τάιρους Τόμας στο Νο4 (τον έστειλαν στους Μπουλς), οι Χοκς τον Σέλντεν Ουίλιαμς στο Νο5 και οι Γουλβς κάλεσαν τον Ρόι στο Νο6, πριν τον ανταλλάξουν στο Πόρτλαντ. Για την ιστορία, ο Ρατζόν Ρόντο ήταν στο Νο21 (Σανς, ανταλλαγή σε Σέλτικς), ο Κάιλ Λόουρι στο Νο24 (Γκρίζιλς) και ο Μάρντι Κόλινς στο Νο29 (Νικς).

Δεν είχε tattoos ή κοσμήματα ή ακριβά αυτοκίνητα

Από παιδί έδειχνε σεβασμό προς όλους, είχε το σεβασμό όλων και δεν δημιούργησε ποτέ το παραμικρό πρόβλημα. Το αυτό έγινε και στα χρόνια που ακολούθησαν. Δεν άλλαξε ποτέ. Παρέμεινε συνεσταλμένος και ταπεινός, όταν έγινε star του ΝΒΑ. Σκέψου πως ήταν ένας από τους ελάχιστους που δεν είχε τατουάζ. Ή πανάκριβο αυτοκίνητο. Και δεν φορούσε κοσμήματα.

“Όταν ήταν εξαίρεση αυτοί που είχαν tattoos σκεφτόμουν να κάνω. Όταν όμως, έγινε μόδα ήταν κάτι που δεν με ενδιέφερε. Τη χρονιά που μπήκα στο ΝΒΑ ήθελα να φορέσω κοσμήματα, γιατί ήταν παντού γύρω μου. Αγόρασα μια αλυσίδα και μετά ένα κόσμημα. Αλλά δεν ένιωσα όπως περίμενα. Δεν ένιωσα χαρά ή οτιδήποτε άλλο. Οπότε δεν τα έβαλα”.  Στην εποχή του υπήρχαν ήδη πολλοί NBAers που ‘χαν γίνει πατέρες, αλλά δεν είχαν σχέση με τα παιδιά τους. “Αν σκεφτώ τους 10 πιο κοντινούς μου φίλους, ουδείς είχε τον πατέρα του στη ζωή του. Αυτό ήταν απίστευτο ως γεγονός για εμένα, ενώ μεγάλωνα. Το ‘χα μοιραστεί με τους γονείς μου. Μου επισήμαναν πόσο σημαντικό -και ευτυχές- είναι που έχω πατέρα. Αποφάσισα όταν κάνω παιδιά, να είμαι πάντα δίπλα τους. Να τα μεγαλώσω εγώ”. Ο γιος του, Μπράντον Τζούνιορ έκλεισε το Μάρτιο του 2008 τον πρώτο χρόνο ζωής. Τον απέκτησε με την Τιάνα, φίλη του από το σχολείο. Με αυτά και με αυτά, ενώ ήταν ακόμα 24 είχε ως στόχο ‘να αλλάξω την αντίληψη που ‘χει ο κόσμος για τους NBAers. Το ΝΒΑ δεν αφορά τα χρήματα, τα κοσμήματα και τα εντυπωσιακά αυτοκίνητα, αλλά τα θετικά πρότυπα για τα παιδιά -αυτούς που φροντίζουν τις οικογένειες τους‘.

Σε συνέντευξη που ‘χε δώσει, αφότου είχε αναδειχθεί ‘Rookie of the Year’ και ήταν γνωστός ως ‘B-Roy’ είχε πει πως κάποιες από τις καλύτερες μέρες του είναι όταν πηγαίνει βόλτα τους σκύλους του, ποτίζει το γκαζόν και μαζεύει μαύρα μούρα.

Να σου πω όμως, για το πρώτο βραβείο στο ΝΒΑ. “Πάντα έβλεπα τον εαυτό μου εδώ όπου είμαι τώρα. Ακόμα και όταν ήμουν πολύ μακριά ήξερα πως θα φτάσω στο σημείο που ήθελα. Με ρωτάτε συχνά τι θα έκανα αν δεν περνούσα τις εξετάσεις. Ήταν κάτι που δεν απασχόλησε, γιατί είχα επικεντρώσει στο να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, ώστε να τα καταφέρω. Πάντα αυτό κάνω. Και αφότου υλοποιήσω ένα στόχο, συνεχίζω κατά τον ίδιο τρόπο για τον επόμενο. Έχω δει τι υπάρχει στην άλλη πλευρά. Για κάποιο λόγο, κάτι μέσα μου δεν με αφήνει να παραιτηθώ. Όταν προκύπτει μια ευκαιρία, την εκμεταλλεύομαι μέχρι τέλους”.

Μετά το βραβείο του καλύτερου ρούκι (είχε παίξει σε 57 από τα 82 ματς, λόγω τραυματισμών), συνέχισε με την πρώτη επιλογή σε All Star Game -στο δεύτερο χρόνο. Είχε τρεις σερί συμμετοχές. Ήταν ο πρώτος Μπλέιζερ που βρέθηκε στη μεγάλη γιορτή των καλύτερων, μετά τον Ρασίντ Ουάλας, το 2001. Το σχόλιο του ήταν ‘είναι απίστευτο να είμαι ο πρώτος μετά τον Ρασίντ’.

Η τρίτη σεζόν ξεκίνησε με τον Κόμπι Μπράιαντ να τον χαρακτηρίζει ως “τον πιο δύσκολο παίκτη της Δύσης” προσθέτοντας ότι “δεν έχει αδυναμίες στο παιχνίδι του. Στη σύγκριση Ρόι και Ντουράντ, θα διάλεγα τον πρώτο 365 μέρες το χρόνο, 7 μέρες την εβδομάδα”.

Συνεχίστηκε με μικροεπέμβαση, για την αφαίρεση κομματιού του χόνδρου που ‘ενοχλούσε’ το αριστερό γόνατο. Έχασε τις πρώτες εβδομάδες της αγωνιστικής περιόδου. Τον Αύγουστο του 2009 υπέγραψε για τέσσερα χρόνια και το μάξιμουμ ποσό, ξαναέγινε All Star, αλλά τραυματίστηκε στον προσαγωγό, έπαθε υποτροπή και έμεινε εκτός όλο το Γενάρη. Τον Απρίλη τραυματίστηκε στο δεξί γόνατο. Η μαγνητική έδειξε ρήξη μηνίσκου. Έκανε επέμβαση και γύρισε στα γήπεδα στο τέταρτο ματς του πρώτου γύρου των playoffs.

Η εκκίνηση της αγωνιστικής περιόδου 2010-11 ήταν όπως πάντα (ήταν πολύ αποτελεσματικός). Το Δεκέμβρη τον άφησαν εκτός πάλι, τα γόνατα του. Μετά τις εννέα απουσίες, οι Μπλέιζερς είπαν πως δεν ξέρουν πότε θα επιστρέψει. Το πιθανότερο σενάριο ήταν ότι δεν θα μπορούσε να ανταποκριθεί ξανά στα στάνταρ ενός All Star. Οι ρόλοι στην ομάδα άλλαξαν και έγιναν οι Άλντριτζ και Ουέσλι Μάθιους τα πρώτα ‘βιολιά’ στην επίθεση. Στις 17/1 ο Ρόι υποβλήθηκε σε αρθροσκόπηση και στα δυο γόνατα. Γύρισε στο γήπεδο στις 25/2. Δεν βρήκε όμως, τα ποσοστά του στα σουτ του. Έως την έξοδο στα Playoffs, εξαιτίας των Μαβς, είχε ανακτήσει την ελπίδα. Αυτή χάθηκε στο training camp του 2011 (αφότου βγήκε το λουκέτο από το ΝΒΑ), όταν ανακοίνωσε πως τα γόνατα του τον είχα προδώσει τόσο που δεν μπορούσε να συνεχίσει.

Τον Ιούνιο του 2012 έκανε μια δοκιμή να γυρίσει εκεί όπου άνηκε (“γιατί δεν είχα φύγει με τους δικούς μου όρους”), μετά την επέμβαση με πλάσμα πλούσιο σε αιμοπετάλια -πρακτική που ‘χε δοκιμάσει και ο Μπράιαντ για να φτιάξει τα γόνατα του. Σύμφωνα με τη συλλογική σύμβαση εργασίας, δεν μπορούσε να κάνει το restart στο Πόρτλαντ -που ‘χε κάνει χρήση του amnesty clause για να ‘βγάλει’ το συμβόλαιο του ρόι από το σάλαρι καπ. Ο παίκτης μπήκε στην αγορά ως free agent, την 1η Ιουλίου του 2012. Οι Μαβς, Ουόριορς, Γουλβς, Πέισερς και Μπουλς φάνηκαν θετικοί στο να του δώσουν την ευκαιρία. Προτίμησε τη Μινεσότα -των Κέβιν Λοβ και Ρίκι Ρούμπιο. Μετά το πέμπτο ματς της κανονικής περιόδου μπήκε πάλι στο χειρουργείο και έγραψε τους τίτλους τέλους, αυτήν τη φορά για πάντα. Εξήγησε τι πέρασε στην Oregon Live.

“Κάθε φορά που φεύγεις μακριά από το παιχνίδι, έχεις πολλά ‘και αν;’. Είχα τη δυνατότητα να απαντήσω σε αυτές τις ερωτήσεις. Στην ουσία αναζητούσα την εσωτερική γαλήνη, τον εαυτό μου. Και τα βρήκα. Δεν θα πω ότι έπαθα κατάθλιψη μακριά από το μπάσκετ. Σίγουρα ένιωσα στενοχωρημένος. Ήμουν 27 και μπερδεμένος. Δεν ήξερα τι να κάνω στη ζωή μου. Ή αν ήμουν έτοιμος να προχωρήσω. Απομονώθηκα, έφτασα στο ναδίρ. Σκέφτηκα μέχρι να πάρω το πτυχίο που ‘χα αφήσει όταν ήμουν στο κολέγιο (ethnic studies). Είχα χάσει την ταυτότητα μου. Mια ζωή ήμουν αουτσάιντερ και ξαφνικά, μπουμ, έγινα μεγάλος star, πριν φτάσω σε μια συνθήκη που δεν ήμουν πια μπασκετμπολίστας. Αναρωτιόμουν ποιος είμαι”.

Όσο ρωτούσε τον εαυτό του ‘μήπως σταμάτησα πολύ νωρίς;’ ο οργανισμός του, του απαντούσε ‘σταμάτησες όταν δεν μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο’. Και κάποια στιγμή κατάλαβε ότι ‘έπρεπε να αφήσω πίσω ένα μέρος του εαυτού μου: το ‘εγώ’ μου”. Δεν ήθελε να φτάσει στα 40 και να σκεφτεί πως εγκατέλειψε γιατί δεν μπορούσε να είναι ο καλύτερος. “Ήθελα να μπορώ να πω στα παιδιά μου πως έκανα τα πάντα”. Και αυτό ακριβώς, έκανε.

Το 2016 κάθισε στον πάγκο του Nathan Hale High School. Η ρούκι σεζόν του τελείωσε με το βραβείο του καλύτερου κόουτς σχολείων. Είχε οδηγήσει την ομάδα του στο 29-0. Το 2017 πήγε στο Garfield High School, από όπου αποφοίτησε. Το Μάιο του ίδιου έτους ήταν ένας εκ των τεσσάρων τραυματισμών, σε πυροβολισμούς στο Κόμπτον, της Καλιφόρνια, όπου ήταν με δεκάδες άλλους, για τον εορτασμό των γενεθλίων της γιαγιάς του, σε πάρκο. Δυο άνδρες πλησίασαν το σπίτι και άνοιξαν πυρ, για άγνωστη αιτία. Αυτόπτης μάρτυρας είχε δηλώσει στη USA Today πως ο Ρόι τραυματίστηκε, γιατί μπήκε ασπίδα μπροστά σε άλλους. Σε κάθε περίπτωση, εξακολουθεί να ασχολείται με το μπάσκετ και με τα παιδιά του, κάτι που ‘χε υποσχεθεί στον εαυτό του από πολύ νωρίς.