Ο Άλεν Άιβερσον ζητά από το ΝΒΑ να επιβάλει dress code – αλήθεια
Το ΝΒΑ dress code δημιουργήθηκε για να περιορίσει την έκφραση των NBAers, τους οποίους είχε κάνει -στιλιστικά- σαν τα μούτρα του ο Άλεν Άιβερσον. Το ΝΒΑ dress code υπάρχει ακόμα. Αλλά δεν εφαρμόζεται. Αλλιώς κάποιοι θα έδιναν το μισό μισθό, σε πρόστιμα.
Έχει πάντα ένα -κοινωνιολογικό- ενδιαφέρον να ακούς τους άλλους να μιλούν για εσένα. Μεγαλύτερο ενδιαφέρον είχε, έχει και θα έχει να μιλάς εσύ για εσένα. Το ‘Iverson’ είναι ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε το 2014 και μπορείς να το βρεις στο Netflix. Θα σου συνιστούσα να το βρεις στο Netflix, για να ανακαλύψεις ποιος ήταν πραγματικά ο Άλεν Άιβερσον, ο οποίος μιλά πλήρως συνειδητοποιημένος για όσα έγιναν. Για αυτά που έκανε. Βοήθησε η απόσταση του χρόνου από τις περιόδους που άλλαξε το ΝΒΑ και αφότου πλήρωσε τις συνέπειες της συμπεριφοράς του.
Όπως θα τον ακούσεις να λέει ο πιο κοντός παίκτης της ιστορίας που αναδείχθηκε MVP, θα ευχόταν κάποια πράγματα να ήταν διαφορετικά. Στο τέλος της ημέρας, όμως “it is what it is”. Και το it is what it is ήταν ένα πολύ φτωχό παιδί που είχε δώσει όρκο με τους παιδικούς του φίλους να τους πάρει μαζί του, όταν θα ‘φτιαχνόταν’. Κάτι που έκανε για δεκαετίες -και του κόστισε δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Που ως έφηβος κυκλοφορούσε με στόχο στην πλάτη -εξαιτίας της παρέας του και ενώ είχε διαφανεί πως θα διακριθεί ως επαγγελματίας αθλητής. Που φυλακίστηκε για κάτι που δεν έκανε -υπήρχε σχετικό video που προσπέρασαν οι αρχές-, επειδή στο μυαλό κάποιων δεν άνηκε στην κατηγορία αυτών που είχαν δικαίωμα στη λάμψη.
Επειδή ήταν μαύρος, αντισυμβατικός, μη προνομιούχος, οπαδός της hip hop κουλτούρας που δεν απαρνήθηκε ποτέ. Ο “Answer” επηρέασε μια ολόκληρη γενιά, όχι μόνο με όσα έκανε μέσα στο παρκέ (ξεκάθαρα είναι ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες όλων των εποχών), αλλά και έξω από αυτό. Εμφανίστηκε σε ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, για να το εξελίξει σε προορισμό για όλες τις φυλές και τις κοινωνικές τάξεις -αρκεί να υπήρχε το ταλέντο.
Ο Τζόρνταν ήταν το είδωλο του “αυτός που μου έδωσε όραμα”.
Ο εκ των πιο αμφιλεγόμενων NBAers, στην ιστορία της λίγκας, ένας εκ των πρώτων που από την ανέχεια βρέθηκε με εκατομμύρια δολαρίων στο λογαριασμό του, εν μια νυχτί, ξεκαθαρίζει και τι πραγματικά συνέβη στο αλήστου μνήμης video που είχε ως αντικείμενο την προπόνηση -συνήθεια που ποτέ δεν άνηκε στις αγαπημένες του.
Aυτό που ‘χεις πρόχειρο είναι οι 22 φορές που λέει τη λέξη ‘practice’ σε έναν καταιγιστικό μονόλογο, στον οποίο προέβη μετά τον αποκλεισμό των Σίξερς από τους Σέλτικς, στον πρώτο γύρο των playoffs, την επόμενη χρονιά από την παρουσία τους στους τελικούς.
Αυτό που μάλλον διέφυγε της προσοχής ήταν πως το ξέσπασμα άνηκε σε ένα γενικότερο πλαίσιο δηλώσεων, σε συνέντευξη Τύπου που είχε οριστεί για να διευκρινίσει το ψευδές των φημών ότι οι Σίξερς θα τον αντάλλαζαν. Ήθελε να ανακοινώσει πως θα μείνει με τον Λάρι Μπράουν για άλλη μια σεζόν στη Φιλαδέλφεια. “Κ αθόμαστε εδώ, υποτίθεται πως είμαι franchise player και εσείς μου μιλάτε για την προπόνηση. Όχι για το παιχνίδι, αλλά για την προπόνηση“.
Κάποιοι εκ των παριστάμενων επιμένουν μέχρι σήμερα πως ήταν μεθυσμένος. Όλοι επιβεβαιώνουν ότι ξεκάθαρα ήταν επηρεασμένος από τη δίκη που ‘χε αρχίσει κάποια 24ωρα νωρίτερα, για τη δολοφονία του παιδικού του φίλου, Ρασάν. H αρχή λοιπόν, του clip που με τη σημερινή ορολογία είχε γίνει viral είχε ως εξής.
Νιώθω εκνευρισμένος για ένα λόγο: είμαι εδώ, έχοντας χάσει τον καλύτερο μου φίλο. Όλα έχουν πάρει τον κατήφορο για εμένα -όλα όσα αφορούν τη ζωή μου. Και πρέπει να διαχειριστώ ότι εσείς επιμένετε να με ρωτάτε για την προπόνηση. Ο καλύτερος μου φίλος είναι νεκρός. Νεκρός.
Μεταξύ αυτών που έκανε ο Άιβερσον ήταν να μην αλλάξει στιλ, όταν πια είχε γίνει εκατομμυριούχος. Έκανε τα μαλλιά του όπως πάντα, από παιδί, φορούσε φαρδιά ρούχα, όπως πάντα. Απλά πρόσθεσε τα -τεράστια- χρυσαφικά και πολλά tattoos, ‘βγαλμένα’ από τη ζωή του. Όπως επισήμανε πρόσφατα το ESPN ” αν υπήρχε ένας παίκτης που να επηρέασε την κουλτούρα του ΝΒΑ στην μετά-Τζόρνταν εποχή, ήταν ο Άιβερσον. Από τα μαλλιά, τα τατουάζ, τα τεράστια κοσμήματα και τα ακόμα πιο μεγάλα αυτοκίνητα” .
Ο Ντέιβιντ Στερν είχε σχολιάσει ότι η εικόνα του ΝΒΑ είχε αλλάξει ενώ ήταν ο MJ στο παιχνίδι ” με τα άφρο μαλλιά, τα cornrows, τα τατουάζ. Έγινε μια πιο νεανική λίγκα, αντανακλούσε μια πιο νεανική κουλτούρα“. Η αλήθεια είναι πως επί εποχής MJ κυριαρχούσαν τα τζιν παντελόνια και τα T-shirts.
” Το στιλ του Answer σοκάρει τη λίγκα. Συμπεριφέρεται ως γκάνγκστερ και ως κατάδικος“, γραφόταν καθημερινά από όσους είχαν ‘ποτίσει’ με το clean cut. Μόνο που μεταξύ τους δεν ήταν οι ίδιοι οι NBAers, οι οποίοι ακολούθησαν το παράδειγμα του Άιβερσον. Ο Καρμέλο Άντονι είχε πει χαρακτηριστικά πως “είχε το δικό του στιλ και το δικό του τρόπο. Δεν σκότωσε κανέναν”. Το ΝΒΑ ωστόσο, και η συντηρητική κοινωνία του φαίνεσθαι έλεγε πως τους είχε κάνει όλους σαν τα μούτρα του.
Από το 2000 έως το 2005, περί τους 20 παίκτες (μεταξύ τους οι Σακίλ Ο Νιλ, Κόμπε Μπράιαντ και φυσικά ο Άιβερσον) είχαν ‘χρεωθεί’ πρόστιμα 10.000 δολαρίων, γιατί φορούσαν φαρδιά σορτς, με τον Στερν να κριτικάρει μέχρι και τα τραγούδια που άκουγε ο Answer (συν αυτά που είπε στο δίσκο που δεν κυκλοφόρησε ποτέ -γιατί μέχρι και ο ίδιος κατάλαβε ότι ήταν too much).
Κάπως έτσι, εμφανίστηκε στις 20/10 του 2005 το NBA Player Dress Code.
Οι παίκτες έπρεπε να ακολουθούν το Business Casual στιλ, σε όλες τις εκδηλώσεις που αφορούσαν την ομάδα ή τη λίγκα. Το Business Casual προσδιοριζόταν ως ” ένα μακρύ κοντομάνικο ή μακρυμάνικο και από πάνω ένα πουλόβερ, χακί ή τζιν παντελόνια και ‘κατάλληλες’ κάλτσες και παπούτσια ‘όχι σνίκερς, σανδάλια, σαγιονάρες και μποτάκια τύπου Timberland“.
Απαγορεύονταν τα αμάνικα, τα σορτσάκια, τα T-shirt και τα λοιπά αθλητικά ρούχα (εκτός και αν το απαιτούσε η περίσταση) και τα logos ομάδων στις μπλούζες, οποιοδήποτε αξεσουάρ αφορούσε το κεφάλι, οι αλυσίδες, τα μενταγιόν πάνω από τα ρούχα, τα γυαλιά ηλίου σε κλειστό χώρο και τα ακουστικά -εκτός και αν ήταν στο λεωφορείο ή το αεροπλάνο των ομάδων ή στα αποδυτήρια.
O ιθύνων νους πίσω από αυτήν την αλλαγή που πολλοί χαρακτήρισαν ως ρατσιστική, αφού έπληττε τις συνήθειες των μαύρων, ήταν ο κομισάριος Ντέιβιντ Στερν, ο οποίος στο πέρασμα του χρόνου άλλαξε για πάντα την ανδρική μόδα. Βλέπεις, οι NBAers το τερμάτισαν, από την άλλη κατεύθυνση: έγιναν η επιτομή του στιλ, με πανάκριβα κοστούμια οίκων μόδας και ανταγωνιστική διάθεση, μεταξύ τους, πριν γίνουν hipsters. Αλλά θα τα πούμε πιο κάτω αυτά.
Οι Σέρβοι ενέπνευσαν τον Στερν να επιβάλει το dress code
Ο Στερν είχε σκεφτεί στο ότι έπρεπε να αλλάξει η εικόνα της λίγκας, όταν είδε τους παίκτες της εθνικής Σερβίας να εμφανίζονται σε δείπνο -τις ημέρες των Ολυμπιακών Αγώνων- με τα ίδια ρούχα και αυτούς των ΗΠΑ να φορούν ό,τι ήθελαν -φούτερ, oversized τζιν, τεράστια διαμάντια για σκουλαρίκια και αλυσίδες, πολλές αλυσίδες. Αρκετοί κόουτς είχαν κατακρίνει, με τον Φιλ Τζάκσον να λέει στο ESPN πως ” οι παίκτες ντύνονται λες και βγαίνουν στο προαύλιο φυλακών“. Αρκετοί είχαν δώσει στο ΝΒΑ το παρατσούκλι “league of thugs”.
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της υπομονής του Κομισάριου ήταν το βράδυ της 19ης Νοεμβρίου του 2004, όταν προέκυψε αυτό που πέρασε στην ιστορία ως Malice at the Palace, σε ματς των Πίστονς με τους Πέισερς -που είχε πανεθνική μετάδοση.
O Ρικ Καρλάιλ, κόουτς της Ιντιάνα είχε πει πως “στα 20 χρόνια που κάνω τη δουλειά δεν έχω δει και δεν έχω υπάρξει σε ανάλογο περιστατικό”, με τον Λάρι Μπράουν του Ντιτρόιτ να δηλώνει ντροπιασμένος για τη λίγκα και ως μέλος του αίσχους. Ο Στερν ενημέρωσε πως όπως παρακολουθούσε τον καβγά είχε νιώσει σοκ, απέχθεια “και φόβο”. Και προειδοποίησε ότι “είμαστε επιχείρηση με κέρδη εκατομμυρίων. Κάνουμε ό,τι θέλουν οι ομάδες να κάνουμε”. Όταν λοιπόν, παρουσίασε την πολιτική για τα ρούχα, ενημέρωσε το εξής.
Επιδίωξη μας είναι να μη μοιάζουν οι παίκτες με ράπερ, αλλά με τους ανθρώπους που αγοράζουν εισιτήρια για τους αγώνες.
Ουκ ολίγοι αντέδρασαν. Έλεγαν πως πρόκειται οι ΝBAers είναι νέοι άνθρωποι με πολλά λεφτά που εκτόξευσαν τη δημοτικότητα του σπορ και ξαφνικά η λίγκα γυρίζει την πλάτη στην κουλτούρα τους. Οι παίκτες εξηγούσαν πως δεν έχει κάποιος το δικαίωμα να τους πει τι ρούχα θα αγοράζουν -και δεν αγοράζουν αυτά που τους αρέσουν, για να βλέπουν τους εαυτούς τους στον καθρέφτη του σπιτιού τους. Ο Άιβερσον είχε να πει το εξής.
Οι αλλαγές έχουν ως στόχο τη γενιά μου, τη γενιά του hip hop. Αν βάλεις κοστούμι σε έναν κακό άνθρωπο, θα παραμείνει κακός άνθρωπος.
Παίκτες όπως ο Μάρκους Κάμπι, ο Πολ Πιρς, ο Στέφεν Τζάκσον. Κάποιοι αρνήθηκαν να συνταχθούν (δεν δέχθηκαν να αλλάξουν τον τρόπο που εξέφραζαν τους εαυτούς τους) και πλήρωναν τα πρόστιμα -με χαρά-, εξηγώντας πως αγαπούν το παιχνίδι, όπως αγαπούν και τα κοσμήματα τους. Ο Στερν επαναλάμβανε ότι ” κάποια στιγμή θα πρέπει να αποφασίσουν αν θέλουν να παίζουν στο ΝΒΑ ή όχι“.
Κάποιοι εκ των νέων εκείνης της εποχής, όπως οι Κόμπε Μπράιαντ και ΛεΜπρον Τζέιμς ήταν από αυτούς που δεν είχαν θέμα με την αλλαγή ” γιατί είναι δουλειά μας και πρέπει να ντυνόμαστε ως επαγγελματίες“, είχε πει ο King με τον Black Mamba να προσθέτει ” θα αρχίσουμε νέο trend“.
Από thugs έγιναν επιχειρηματίες
Ο Ντουέιν Ουέιντ είχε μόλις δυο χρόνια στη λίγκα όταν επιβλήθηκε ο κώδικας και είχε σκεφτεί πως από τη στιγμή που δεν θα πηγαίνει με φόρμα στο γήπεδο, θα έπρεπε να το κάνει σωστά. ” Πολύ σύντομα άρχισε ένας διαγωνισμός μεταξύ των παικτών, για το ποιος θα ντυθεί πιο ωραία, με το καλύτερο κοστούμι, το πιο καλοραμμένο κοστούμι. Ασχολούμασταν με το τι πηγαίνει καλύτερα στο σώμα μας, τα υφάσματα, τους συνδυασμούς” είχε εξηγήσει σε συνέντευξη του το 2014.
” Ο κανονισμός έλεγε να φοράμε κοστούμια. Αλλά οι NBAers είμαστε ανταγωνιστικοί τύποι. Οπότε όταν ο ένας αγόρασε Valentino, ο άλλος προσπάθησε να απαντήσει με κάτι άλλο και μετά οι ρούκι ήθελαν να ντυθούν σαν κι εμάς“. Τα χρήματα δεν ήταν άλλωστε, θέμα.
Μετά μπήκαν στη ζωή μας και τα social media, οι παίκτες πια δεν ήταν στο επίκεντρο σχολιασμών μόνο για όσα έκαναν μέσα στο γήπεδο και ως διάσημοι κάτοικοι του πλανήτη έβλεπαν πια, τα ονόματα τους παντού και για πολλούς διαφορετικούς λόγους. Ένας ήταν το τι φορούσαν (ρούχα, brands και αξεσουάρ). Σχεδιαστές μόδας άρχισαν να προσεγγίζουν ΝΒΑers, με προτάσεις να αναλάβουν το ντύσιμο τους. Οι Ράσελ Ουέστμπρουκ και Τ ζέιμς Χάρντεν ήταν από τους πρώτους.
Το dress code υπάρχει ακόμα, αλλά ο νέος κομισάριος, Άνταμ Σίλβερ δεν ‘καίγεται’ να τον εφαρμόσει. Για αυτό βλέπεις τους παίκτες να φορούν κοστούμια, χωρίς μπλουζάκια μέσα από το σακάκι, γιλέκα φωτογράφων, σκισμένα παντελόνια, σκισμένες μπλούζες, εμφανίσεις ομάδων σε μια fashion edge μορφή, φορούν κουκούλες, γυαλιά ηλίου σε κλειστούς χώρους, ακουστικά, καπέλα, σκούφους. Καθημερινά παραβιάζουν την πολιτική, αλλά πια δεν ασχολείται άνθρωπος, γιατί η αξία της λίγκας -η δημοτικότητα- είναι στα ύψη.
Αυτό που δημιουργήθηκε για να περιορίσει την έκφραση των NBAers, τώρα την ενισχύει, με τον Άιβερσον να έχει κάθε λόγο να αισθάνεται μια κάποια αδικία και ένα δίκιο όταν λέει ” ‘πλέον οι παίκτες ντύνονται λες και έχουμε κάθε μέρα Halloween” . Για αυτό προτείνει ” να εφαρμοστεί ξανά το dress code” . Πώς σου φάνηκε;
Photo: Associated Press
