Νέα Ορλεάνη 2017: Στο πρώτο All-Star Game του Γιάννη Αντετοκούνμπο

Δεν ήταν το πρώτο μου ταξίδι στις ΗΠΑ, ήταν όμως το πρώτο μου All-Star Weekend. Και παραμένει μία από τις πιο όμορφες αναμνήσεις. Φεβρουάριος του 2017, η Νέα Ορλεάνη “τσίμπησε” το τριήμερο από τη Σάρλοτ εξαιτίας της διαμάχης για τα δικαιώματα της LGBT κοινότητας και η πρώτη συμμετοχή του Γιάννη Αντετοκούνμπο σε All-Star Game έμελλε να γίνει στην πόλη που ως rookie, το 2014, μύρισε για πρώτη φορά έστω και ως συμμετέχων στο Rising Stars Challenge, την γιορτή του παγκόσμιου μπάσκετ.

Η πρώτη του Greek Freak σε αγώνα των μεγάλων συνδυάστηκε και με συμμετοχή του στην αρχική πεντάδα της ομάδας της Ανατολικής Περιφέρειας. Τρία πράγματα δεν θα ξεχάσω από εκείνο το ταξίδι: το χαμόγελό του τη στιγμή της παρουσίασης της πεντάδας της Team East, την αναπάντεχη συνάντηση με τέσσερις σταρς στο ασανσέρ του Smoothie King Center και το γεγονός ότι έχασα το Rising Stars Challenge για τον πιο απίθανο λόγο.

Για το χαμόγελο του Γιάννη, δεν υπάρχουν πολλά που μπορεί να πει κάποιος. Ήταν η πρώτη στιγμή της καθιέρωσής του ως σταρ της Λίγκας, ήταν η πρώτη πραγματική επιβράβευση για τη δουλειά του. Απόλαυσε το τριήμερο, ακολουθούσε τους “μεγάλους” της Λίγκας, τους ρωτούσε πως διαχειρίζονταν αυτή τη διακοπή, προσπαθούσε να μάθει τι έκαναν για να κρατήσουν το σώμα τους σε καλή κατάσταση και έλεγε συνεχώς πόσο ανυπομονούσε για να γυρίσει στο Μιλγουόκι και να συνεχίσει την προπόνηση.

Θυμάμαι τη στιγμή που στη media session του Σαββάτου είδε περίπου 50 δημοσιογράφους να τον περιμένουν. Εντυπωσιάστηκε και εκεί κατάλαβε πως δεν ήταν πια ο Γιαννάκης, αλλά ένας πραγματικός σταρ. Εκεί τον περίμενε και ο Παναγιώτης Γιαννάκης, προσκεκλημένος της Cosmote TV, για να τον αγκαλιάσει και να του ευχηθεί καλή τύχη.

Μία μέρα πριν, είχα πέσει “θύμα” του Mardi Gras, του καρναβαλιού που είχε κλείσει τη Νέα Ορλεάνη. Λίγες ώρες πριν από το Rising Stars Challenge είπα πως δεν έπρεπε να χάσω την ευκαιρία, έπρεπε να δω τα άρματα και την γιορτή που είχε στηθεί στην πόλη. Για κακή μου τύχη, βρέθηκα ανάμεσα σε δύο παρέες που… κάπνιζαν (ΠΟΛΥ), με αποτέλεσμα μέσα σε μισή ώρα όχι απλώς να μη μπορώ να σταθώ όρθιος, αλλά να χρειάζομαι ένα πεζούλι για να ξαποστάσω. Αναγκάστηκα να γυρίσω στο ξενοδοχείο, έχασα τον αγώνα των μικρών που είχε τότε Εμπίντ, Γιόκιτς, Πορζίνγκις, Σαμπόνις, Σάριτς, Μπούκερ, Τάουνς, Τέρνερ μεταξύ άλλων και πήρα μια καλή γεύση για την κουλτούρα τέτοιων εορτασμών.

Γενικώς, τριήμερα σαν το All-Star Weekend δεν προσφέρονται για ποιοτική δουλειά. Οι NBAers δεν έχουν όρεξη για συνεντεύξεις, προτιμούν να χαλαρώσουν και να απολαύσουν τη μίνι διακοπή, αποφεύγουν στο μέτρο του δυνατού τους δημοσιογράφους, ξενυχτούν εντός κι εκτός ξενοδοχείων, όχι όμως ο Αντετοκούνμπο. Για εκείνον ήταν μια καλή ευκαιρία να ζήσει την εμπειρία μαζί με την οικογένειά του, να ρουφήξει κάθε στιγμή, να συναντήσει προσωπικότητες όπως ο Ροναλντίνιο, να τα κάνει όλα στον υπερθετικό βαθμό.

Κι αν για τον μέσο τηλεθεατή έχει ξεθωριάσει το τριήμερο, οι διαγωνισμοί καρφωμάτων και τριπόντων, ο αγώνας της Κυριακής, για όποιον το παρακολουθεί από κοντά είναι πράγματι πολύ διαφορετικό. Και η Νέα Ορλεάνη και το Λος Άντζελες το 2018 και η Σάρλοτ το 2019, πόλεις που επισκέφθηκα για το All-Star Weekend, είχαν κόσμο από κάθε πιθανή κι απίθανη γωνιά των ΗΠΑ. Ένα φεστιβάλ χρωμάτων και εθνών, μια πραγματική γιορτή που ολοκληρώνεται το βράδυ της Κυριακής, το αργότερο το πρωί της Δευτέρας όταν οι πόλεις αδειάζουν από τους ταξιδιώτες και επιστρέφουν στους κανονικούς τους ρυθμούς.

Αν κάποια στιγμή αποφασίσετε να ταξιδέψετε στις ΗΠΑ για να παρακολουθήσετε ένα All-Star Weekend, μη γυρίσετε με την πρώτη πρωινή πτήση της Δευτέρας. Μείνετε 1-2 μέρες μετά, για να συγκρίνετε τα vibes που έχει μια πόλη πριν, κατά τη διάρκεια και αμέσως μετά από ένα τέτοιο γεγονός. Θα καταλάβετε την κουλτούρα των Αμερικανών για τα σπορ, για τη διασκέδαση γενικότερα.

Όσο για το απόλυτο highlight από το πρώτο μου All-Star Weekend; Και όμως, δεν περιλαμβάνει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο ή τον αγαπημένο μου Ράσελ Γουέστμπρουκ, αλλά τέσσερις σταρ καλλιτέχνες των ΗΠΑ.

Την ημέρα του αγώνα, βρέθηκα στο ίδιο ασανσέρ με τον Jay Z, τη Μπιγιόνσε, τον Τζον Λέτζεντ και τη σύζυγό του, Κρίσι Τέιγκεν. Στα γήπεδα του ΝΒΑ υπάρχουν πάντα δύο ασανσέρ, το ένα δίπλα στο άλλο. Το ένα χρησιμοποιείται από δημοσιογράφους, celebrities, κατόχους πολύ ακριβών εισιτηρίων και μάλιστα έχει και… οδηγό, συνήθως κάποια ηλικιωμένη, χαμογελαστή κυρία που ρωτάει “που πηγαίνετε” και πατάει τα αντίστοιχα κουμπιά! Σε αυτή, λοιπόν, τη… διαδρομή βρέθηκα δίπλα δίπλα με τέσσερις αστέρες. Μια χαμογελαστή selfie μαζί τους θα ήταν η πιο όμορφη ανάμνηση, αλλά…

Για την ιστορία, η Team West είχε νικήσει με 192-182 την Team East, με τον οικοδεσπότη Άντονι Ντέιβις να σκοράρει 52 πόντους και να παίρνει το βραβείο του MVP. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είχε πετύχει 30 πόντους στο ντεμπούτο του, με δημοσιογράφους γύρω μου να απορούν “γιατί παίζει άμυνα, δεν ξέρει ότι στο All-Star Game τρέχουν και καρφώνουν; Μα τι κάνει;”. Αυτός είναι ο Greek Freak, δεν χαρίζεται ούτε σε χαλαρή προπόνηση.