Μαριέλλα Φασούλα στο Contra.gr: Το ξεκίνημα, η Βοστώνη και η σχέση με τον πατέρα της
Είναι μόλις 17 ετών, αγωνίζεται στον Πρωτέα Βούλας, μετρά ήδη χρόνο συμμετοχής στην Εθνική γυναικών και πλέον ετοιμάζει τις βαλίτσες της για το κολέγιο της Βοστώνης, όπου την περιμένει μια αθλητική υποτροφία. Ο λόγος για τη Μαριέλλα Φασούλα που μίλησε στο Contra.gr για το ξεκίνημά της, την ευκαιρία που παρουσιάζεται στην καριέρα της και τη σχέση της με τον πατέρα της, Παναγιώτη.
Στα 8 της, ο αδερφός της, Γιάννης έγινε η αιτία που ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ. Εννέα χρόνια αργότερα, η Μαριέλλα Φασούλα αγωνίζεται με τη φανέλα του Πρωτέα Βούλας, έχει ήδη λεπτά συμμετοχής στην Εθνική Γυναικών και είναι έτοιμη για το μεγάλο βήμα στην καριέρα της: Μια αθλητική υποτροφία στο Κολέγιο της Βοστώνης.
Συναντήσαμε τη Μαριέλλα (1.97) στο κλειστό του Πρωτέα και τη ρωτήσαμε για τη νέα εμπειρία που την περιμένει στην Αμερική. “Είχα πολλές προτάσεις από πολλά κολέγια από διάφορα μέρη της Αμερικής και στο τέλος ήρθε η πρόταση του κολεγίου της Βοστώνης και ήταν μέχρι τώρα η καλύτερη προσφορά για πανεπιστήμιο και μπάσκετ. Όταν πήγαμε Αμερική, είδα και τα άλλα κολέγια, αλλά αυτό μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση γιατί είναι από τα μεγαλύτερα εκεί για να πάρεις ένα πτυχίο και να βελτιωθείς στο μπάσκετ. Είμαι σίγουρη ότι δεν κάνω λάθος για την επιλογή μου, τα έχω σκεφτεί όλα”.
Φυσικά σε κάθε μεγάλο βήμα υπάρχουν και αρκετές δυσκολίες. Αυτό δεν φαίνεται να ανησυχεί ιδιαίτερα την Μαριέλλα, η οποία δηλώνει έτοιμη! “Φυσικά και θα είναι δύσκολη η προσαρμογή γιατί θα είναι μεγάλη η αλλαγή. Μένω εδώ πέντε χρόνια και έχω συνηθίσει την Ελλάδα, αλλά πριν από αυτά τα πέντε χρόνια έμενα στην Αμερική και ξέρω το περιβάλλον, πως φέρονται οι άνθρωποι, πως πρέπει να φέρεσαι εκεί, γιατί διαφέρει πολύ από την Ελλάδα. Επιπλέον έχω το πλεονέκτημα ότι μιλάω σαν πρώτη μου γλώσσα τα αγγλικά και πιστεύω ότι θα συνηθίσω και δεν θα έχω πρόβλημα. Τώρα είμαι πολύ αγχωμένη, γιατί από τη μία θέλω τόσο πολύ να πάω, αλλά σκέφτομαι και όλα αυτά που θα αφήσω πίσω μου, τους φίλους μου, την οικογένειά μου. Φυσικά εκεί θα με βοηθήσουν και οι άνθρωποι της ομάδας, οι προπονητές μου, θα κάνω νέους φίλους”.
Σπανού και Σταμολάμπρου επέλεξαν τη λύση του κολεγίου και δικαιώθηκαν. Θα γίνει το ίδιο και με τη Μαριέλλα; “Για μένα τουλάχιστον είναι μια μεγάλη ευκαιρία και χαίρομαι πολύ που θα πάω στην Αμερική και θα παίξω σε υψηλό επίπεδο που θα με βελτιώσει και μπασκετικά και στον χαρακτήρα. Επιπλέον, το κολεγιακό μπάσκετ ανοίγει πόρτες και σε πολλά άλλα συν το πτυχίο που θα πάρω”.
Όσο για το τι θα σπουδάσει στη Βοστώνη μας είπε: ” Ακόμα δεν ξέρω, πάω χωρίς ακριβή προορισμό, αλλά ξέρω τι μου αρέσει και θα πάρω τα αντίστοιχα μαθήματα που έχουν να κάνουν με business κλπ”.
Φυσικά δεν θα μπορούσε να μη μας αποκαλύψει και τις σκέψεις του μπαμπά για το μέλλον της στην Αμερική: “Ο μπαμπάς μου είναι πολύ χαρούμενος γιατί στην αρχή δεν ήμουν καλή, αλλά εκείνος πίστευε πάντα ότι θα έρθει εκείνη η ημέρα που θα γίνω πολύ καλή. Τώρα που ήρθε αυτή η ευκαιρία είναι τόσο χαρούμενος και υπερήφανος για εμένα, το ίδιο και η μητέρα μου. Ξέρουν ότι θα τα πάω καλά εκεί και με συμβουλεύουν να μην αγχώνομαι και μου λένε ότι είναι αρχή και θα προσαρμοστώ. Είναι πολύ σημαντικό να έχω τη στήριξή τους”.
“Κανείς δεν μου χάρισε τίποτα”
Και θετικά και αρνητικά. Το όνομα Φασούλα τα έχει όλα. ” Επειδή αυτό το όνομα που γράφει η φανέλα μου έχει ιστορία, εγώ προσπαθώ να την συνεχίσω, να ακολουθήσω τα βήματά του, δεν έχω βέβαια καταφέρει ακόμα όσα αυτός. Έχει και τα καλά του, έχει και τα κακά του αυτό. Από τη μία λένε για παράδειγμα ότι “παίζει μόνο επειδή τη λένε Φασούλα”, ή “είναι στην Εθνική μόνο για το όνομα”, αλλά αυτό δεν με έχει πειράξει, γιατί ξέρω ότι έχω δουλέψει από τα 8 μου για να βρεθώ εδώ που είμαι. Δεν μου έχει χαρίσει κανείς τίποτα. Έχω κοπεί κι εγώ από ομάδες, δεν έχω μπει στη σχολική ομάδα γιατί στις αρχές δεν ήμουν καλή. Έχω βελτιωθεί και με τα χρόνια αυτό φαίνεται. Το ότι έχω στη φανέλα αυτό το όνομα μου αρέσει και με βοηθάει”.
Για το νούμερο 13 που φοράει είπε: “Το 13 το επέλεξα και επειδή το φορούσε ο μπαμπάς μου. Είναι όμως ένα νούμερο που όλοι το έχουν για γρουσουζιά, αλλά εγώ ήθελα να το κάνω ένα νούμερο τύχης και μέχρι τώρα τα έχω καταφέρει. Με βοηθάει να σκέφτομαι ότι το 13 ήταν του πατέρα μου (σ.σ στην Εθνική και στον ΠΑΟΚ) και του είχε φέρει τύχη. Το 13 το φοράω από τη χρονιά που αρχίσαμε να παίρνουμε τα πρωταθλήματα και όταν ήμουν στην Εθνική. Συμβολίζει πολλά καλά πράγματα που μου έχουν τύχει”.
“Έχω δει μερικά VIDEOS με τον πατέρα μου και έχω προσπαθήσει να βάλω στο παιχνίδι μου μερικά hook που έκανε, μερικές κινήσεις στο λόου ποστ. Και να μην έβλεπα τα VIDEOS, πάντα κάνουμε ατομικές και μου μαθαίνει κινήσεις. Από πέρυσι με βοηθάει πολύ αλλά φέτος το έχουμε περάσει σε… άλλο επίπεδο. Με βοηθάει πως να βελτιωθώ στο παιχνίδι, μου δίνει συμβουλές, μου λέει τι κάνω λάθος και τα αναλύουμε όλα.
Δεν ήθελα ποτέ να τον βλέπω σαν προπονητή. Θέλω να τον βλέπω σαν κάποιον που με συμβουλεύει. Θέλω να με βοηθάει όσο μπορεί, να μου λέει ό,τι θέλει για να βελτιωθώ αλλά δεν θα ήθελα να τον έχω και προπονητή. Είναι μεγάλη βοήθεια, είναι έμπειρος και φυσικά τον ακούω”.
Ένας πατέρας δεν θα μπορούσε να λείπει από το πλευρό της κόρης του, ακόμη κι αν αυτή… ντρεπόταν. “Μέχρι πέρυσι δεν τον άφηνα να έρθει να με βλέπει. Ντρεπόμουν και αγχωνόμουν επειδή έκανα λάθη και δεν ήθελα να με βλέπει ένας τόσο σπουδαίος παίκτης. Και όταν αγχώνομαι δεν βγάζω αυτό που θέλω να βγάλω. Φέτος άρχισε να έρχεται κι εγώ παίζω κάθε αγώνα όπως πρέπει να παίξω. Πλέον έχω ξεπεράσει λίγο το άγχος”.
Η στήριξη της οικογένειας είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή της 17χρονης. “Όλη η οικογένειά μου με στηρίζει, αλλά και οι προπονητές και οι φίλοι. Υπάρχουν οι πολύ καλοί φίλοι και εκείνοι που σε ζηλεύουν γιατί θέλουν όλοι να σε βλέπουν να πας καλά αλλά όχι καλύτερα από εκείνους. Το έχω ζήσει αυτό. Οι καλοί μου φίλοι όντως χαίρονται για μένα και το εκτιμώ. Είναι πολύτιμο να έχεις αληθινούς φίλους που σε υποστηρίζουν στο κάθε τι που κάνεις. Το ίδιο και προπονητές. Αυτοί με έχουν βοηθήσει να συνεχίσω γιατί στο παρελθόν ήμουν… άχρηστη.
Προσπαθούσα να ρίξω μια βολή και η μπάλα έσκαγε μπροστά μου. Δεν έφτανε η μπάλα, δεν ήξερα που έτρεχα, δεν ήξερα τους κανόνες. Και ευχαριστώ τους προπονητές που έμειναν μαζί μου”.
“Μικρή ίσως ξέφυγα”
Ερωτηθείσα για το αν υπήρξαν στιγμές που… ξέφυγε εξαιτίας του ονόματός της, απάντησε: “Όταν ήμουν μικρή ίσως να είχε γίνει αυτό, όταν είχα αρχίσει να καταλαβαίνω τι σημαίνει το όνομα. Πλέον έχω καταλάβει ότι κουβαλάω ένα βαρύ όνομα και είμαι πολύ περήφανη για όσα έχει καταφέρει ο πατέρας μου.
Δεν μπορώ να χαλάσω αυτό το όνομα, πρέπει να σκέφτομαι τι κάνω, πως το κάνω και που το κάνω. Πρέπει να σκέφτομαι τη συμπεριφορά μου γιατί θέλω δεν θέλω, εάν πω το επίθετό μου το αναγνωρίζουν όλοι. Είμαι προσγειωμένη, δεν νομίζω ότι έχω κερδίσει κάτι με το όνομα. Είμαστε όλες οι κοπέλες το ίδιο, δεν με ενδιαφέρει το επίθετό μου”.
Μπαμπάς μπασκετμπολίστας, μαμά μοντέλο. Γιατί λοιπόν διάλεξε το δρόμο του αθλητισμού και όχι εκείνον του θεάματος; “Μικρή έκανα μπαλέτο. Δεν μου άρεσε. Πάντα ήμουν πιο ψηλή κι ένιωθα κάπως. Ποτέ δεν έβλεπα τον εαυτό μου σαν μοντέλο, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Έχω έναν μικρότερο αδερφό, ο οποίος έπαιζε πολλά σπορ. Όταν εγώ ήμουν 8 έπαιζε κάποια στιγμή μπάσκετ και ήθελα να δω πως το κάνει, μου εξήγησε ο μπαμπάς μου πως παίζεται το άθλημα, γράφτηκα σε μια ομάδα και συνέχισα. Το μόντελινγκ δεν μου ταίριαζε γιατί ντρέπομαι να είμαι μπροστά σε πολύ κόσμο και μου άρεσε πολύ η ιδέα του ομαδικού αθλήματος”.
Το καλοκαίρι, η Μαριέλλα πήρε χρόνο συμμετοχής με την Εθνική Γυναικών, στο πλαίσιο φιλικών στη Λετονία. Κλείνοντας, δεν παρέλειψε να μας μιλήσει για την εμπειρία της αυτή, το WNBA αλλά και τα μελλοντικά όνειρά της.
“Με την επιλογή μου στην Εθνική, ένιωσα ότι μου έδειξαν εμπιστοσύνη και είναι πολύ όμορφο να εκπροσωπώ τη χώρα μου σε τέτοιο υψηλό επίπεδο, με τόσο έμπειρες παίκτριες. Ήταν όνειρο να μπορέσω να δω τον εαυτό μου σε τέτοιο επίπεδο. Ελπίζω με τα χρόνια να συνεχίσω να παίζω με την Εθνική και σε επίσημα παιχνίδια και να βελτιώνομαι”.
Όσο για το WNBA: “Το WNBΑ είναι πάρα πολύ δύσκολο. Αλλά πιστέυω ότι το κολέγιο ανοίγει δρόμους για το WNBA και θα δείξει που θα βρεθώ και αν θα τα καταφέρω. Φυσικά και είναι όνειρο. Αλλά το μόνο που θέλω τώρα είναι να πάω στη Βοστώνη. Θέλω να τελειώσω με ένα πτυχίο που θα με βοηθήσει να κάνω αυτό που θέλω, εφόσον θα είμαι σε ένα από τα καλύτερα κολέγιο της Αμερικής και να βλετιωθώ στο άθλημα μου και σαν άνθρωπος και σαν χαρακτήρας μέσα στο γήπεδο. Τα όνειρα εξελίσσονται με το χρόνο και μέχρι τώρα όλα όσα ήθελα έχουν πραγματοποιηθεί”.
Φασούλας: “Λάθος που δεν πήγα στο NBA”
Σε μια γωνιά του γηπέδου, η “αράχνη” του ελληνικού μπάσκετ, ο Παναγιώτης Φασούλας, περίμενε υπομονετικά την κόρη του για να επιστρέψουν σπίτι. Κατά την αποχώρησή τους, του ζητήσαμε να μας πει δυο λόγια για την πορεία της Μαριέλλας και δέχθηκε με χαρά.
“Το γυναικείο μπάσκετ δεν είναι το όραμα της καριέρας για μια κοπέλα σε αυτή την ηλικία. Αλλά βρίσκει άλλα παιδιά της ηλικίας της, κάνει πράγματα μαζί τους, ζει μια διέξοδο από την καθημερινότητα, έχει την ευκαιρία να σπουδάσει στην Αμερική, να παίξει σε ένα άλλο επίπεδο, να ανταγωνιστεί κι από εκεί και πέρα ότι βγει.
Εμείς είχαμε πάντα στο μυαλό μας ότι πρέπει να παίξουμε μπάσκετ 20 χρόνια, για τις κοπέλες δεν είναι έτσι. Αν τύχει να κάνουν καριέρα έχει καλώς. Αν φυσικά θέλουν και οι ίδιες, εάν δεν προκύψει και κάτι άλλο στην πορεία, κάποια επαγγελματική ενασχόληση καλύτερη”.
Όσο για τα δικά του λάθη τόνισε: “Το λάθος που έκανα εγώ στην καριέρα μου ήταν που δεν πήγα στην Αμερική στο NBA. Πιθανότατα θα μπορούσα να πάω γιατί έγινα draft αλλά το φοβήθηκα γιατί ήταν πολύ σπάνιο για έναν Ευρωπαίο να παίζει εκεί. Οπότε δεν πίστευα ότι θα τα κατάφερνα. Τα παιδιά στην Ελλάδα νομίζω δεν πιστεύουν στις δυνατότητές τους. Δεν κυνηγούν το όνειρο μέχρι το τέλος.
Κλείνοντας μας αποκάλυψε τη συμβουλή που έδωσε στην κόρη του: “Να είναι πιο εκρηκτική και να αφήσει το μυαλό της να σκέφτεται έξω από το σύστημα. Αυτό ξεχωρίζει τον πολύ καλό παίκτη από τον παίκτη εργαλείο. Να είσαι πειθαρχημένος αλλά να βάζεις και το μυαλό σου να δουλεύει από μόνος σου”.
Τα καλύτερα του Contra.gr
Το χειρότερο ξύλο στην ιστορία του ΝΒΑ (VIDEO)
