Μάνος Μανουσέλης: Ένας Έλληνας κόουτς μόνος στην τρέλα της Κίνας
Η περιπέτεια του Μάνου Μανουσέλη στην Κίνα φτάνει στο τέλος της καθώς το CBA επαναρχίζει στις 20 Ιουνίου. Ο Έλληνας κόουτς ομολογεί ότι πέρασε... ζόρικα, έστω κι αν η Σανγκάη ήταν πολύ μακριά από τη Γιουχάν και δεν επηρεάστηκε πολύ από τον κορονοϊό.
Δεν φανταζόμουν ποτέ όταν ήμουν 20 χρονών και γνώριζα το Μάνο Μανουσέλη, ότι θα έφτασα στο σημείο να του παίρνω συνέντευξη, εγώ στην Αθήνα και αυτός… στην Κίνα! Ο Μάνος τότε κινούνταν ανάμεσα στη δημοσιογραφία και την προπονητική. Μοίραζε τη ζωή του στα γήπεδα και στα Γραφεία του Φιλάθλου. Ήταν λίγο μετά το Ευρωμπάσκετ 87, όταν μου είπε “θα βγάλουμε μια εφημερίδα, μόνο για μπάσκετ”. Κι έτσι βρέθηκα στην οδό Δήμητρος 11, με το εφημεριδάκι “Μπάσκετ” να είναι για κάμποσους μήνες το μεράκι μιας πολύ καλής δημοσιογραφικής ομάδας.
Αργότερα, όταν κάποια στιγμή έπρεπε να διαλέξει, ο καλός δημοσιογράφος Μάνος, έγινε μόνο ο καλός κόουτς Μανουσέλης, με τον δρόμο του να φτάνει μέχρι την Σανγκάη! Το πιο πολύβουο λιμάνι του κόσμου, η μεγαλύτερη αστική περιοχή της Κίνας (24.2 εκατομμύρια ο πληθυσμός της το 2019) και εμπορικό-οικονομικό κέντρο της αχανούς χώρας του Μάο. Ήταν ο επόμενος μακρινός σταθμός του, μετά την διετία του στο Κατάρ και την ομάδα Αλ Σαντ.
Πηγαίνοντας, βέβαια, τον Σεπτέμβριο του 2019 να εργαστεί ως ασίσταντ κόουτς στους Σανγκάι Σαρκς, ο Μανουσέλης δεν υποψιαζόταν τι θα επακολουθούσε. Πρώτα ότι θα γινόταν γρήγορα πρώτος προπονητής (αντικατέστησε τον Λι Κουπίνγκ τον Ιανουάριο του 2020) κι ύστερα πως θα ξεσπούσε ο … κορονοϊός. Όταν ο ιός άρχισε να σαρώνει την πόλη Γιουχάν της Κίνας (πολύ μακριά από την Σανγκάη) ο 56χρονος κόουτς βρισκόταν στην Ελλάδα (λόγω της διακοπής για την κινέζικη πρωτοχρονιά). Όταν επέστρεψε (τον Μάρτιο) η Ελλάδα έμπαινε σε καραντίνα…
Αν και η Σανγκάη δεν είχε καμιά σχέση με το επίκεντρο της πανδημίας, οι κινέζικες αρχές πήραν πολύ αυστηρά μέτρα. Και το κινέζικο πρωτάθλημα μπάσκετ που κανονικά θα είχε ήδη τελειώσει, θα επαναρχίσει στις 20 Ιουνίου! Εδώ και τρεις μήνες, αφού πέρασε καραντίνα 15 ημερών, κάνει προπόνηση με τους παίκτες … περιμένοντας το πράσινο φως για την επανεκκίνηση του πρωταθλήματος. Λίγο δύσκολο να τα υπομείνει όλα αυτά κανείς, ειδικά όταν βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου, όπου η επικοινωνία μοιάζει πολλές φορές αδύνατη.
“Χωρίς αγώνες δεν περνάνε εύκολα οι μέρες. Πολλές φορές σε κυνηγάνε παράνοια και κατάθλιψη, οπότε πρέπει να είσαι οπλισμένος με … θάρρος για να αντέξεις” εξηγεί ο Μάνος. Την Σανγκάη μπορεί να μην την άγγιξε ο κορονοϊός, τα μέτρα ωστόσο είναι αυστηρά: “Μπαίνουμε παντού με πράσινο κωδικό. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε κάνει το τεστ, είμαστε αρνητικοί άρα μπορούμε να κινηθούμε κανονικά. Ο κόσμος κυκλοφορεί, τα σχολεία είναι ανοιχτά, με προσοχή βέβαια και περισσότερο θα έλεγα με πειθαρχία σε οποιοδήποτε μέτρο λαμβάνεται. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην το ακολουθήσεις. Εμείς κάνουμε προπονήσεις εδώ και αρκετό καιρό, χρησιμοποιούμε αντισηπτικά και λαμβάνουμε στοιχειώδη μέτρα υγιεινής. Το πιο δύσκολο απ’ όλα είναι να διατηρήσουμε την ομάδα σε ετοιμότητα.
Οι ξένοι μας (ο Ρέι Μακάλουμ και ο Ντονάντας Μοντεϊγιούνας) είναι κι αυτοί εδώ, αλλά δεν ξέρω αν θα τους έχω και τους δυο στη διάθεσή μου, γιατί τα συμβόλαιά τους έχουν τελειώσει και μιλάνε με τη διοίκηση για να δουν τι θα γίνει. Περάσαμε ζόρικα, έχομε και τη δυσκολία της επικοινωνίας, γιατί οι περισσότεροι δεν μιλάνε αγγλικά. Επαφίεσαι στον μεταφραστή σου, να έχει μεταφέρει σωστά τις οδηγίες σου, αφού … πρώτα τις επαναλάβεις 15 φορές”.
Στην ομάδα του Γιάο Μινγκ
Ο Μανουσέλης δουλεύει στους “καρχαρίες” της Σανγκάης. Σε αυτή την ομάδα ανδρώθηκε ο Γιαο Μινγκ, πριν πάει στο ΝΒΑ. Όταν τελείωσε την καριέρα του στις ΗΠΑ, επέστρεψε ως ιδιοκτήτης. Ο Γιάο είναι ταυτόχρονα και κομισάριος της κινέζικης λίγκας και βέβαια ένας από τους μεγαλύτερους και πιο αναγνωρίσιμους Κινέζους αθλητές όλων των εποχών.
“Η ομάδα δεν πήγε πολύ καλά. Τώρα θα χωριστούμε σε δυο ομίλους, θα δώσουμε συνεχόμενα ματς. Ελπίζω να μην έχουμε τραυματισμούς. Μη με ρωτάς λεπτομέρειες. Μόλις τώρα μάθαμε ότι θα παίξουμε στις 20 του μηνός. Τα υπόλοιπα σε λίγες μέρες. Πολύ περισσότερο δεν γνωρίζω τι θα συμβεί του χρόνου με το πρωτάθλημα, αν και νομίζω ότι σε σχέση με την Ευρώπη, τα πράγματα θα είναι καλύτερα στην Κίνα, εννοώ από οικονομική άποψη.
Σιγά-σιγά, προσπαθούν να βελτιώσουν και το επίπεδο του μπάσκετ. Κατάλαβαν ότι η πολύ αντιγραφή του ΝΒΑ δεν θα τους βγάλει πουθενά. Στράφηκαν σε Ευρωπαίους προπονητές, βλέπουν ότι το FIBA basketball τους ταιριάζει περισσότερο και αρχίζουν να διαφοροποιούνται από το πρόσφατο παρελθόν τους. Ο Γιάο Μινγκ έχει καλές ιδέες, ασχολείται ενεργά, θέλει να βάλει το μπάσκετ στα σχολεία και να ξεφύγει η λίγκα από την απόλυτη αμερικανοποίηση”.
Εφτά ώρες… ταξίδι
Όταν μιλάμε για Κίνα, βέβαια, πρέπει να έχουμε υπόψη τα τεράστια μεγέθη που δεν έχουν σχέση με τον… κόσμο μας. Ο Μανουσέλης, για παράδειγμα μένει σε ξενοδοχείο το οποίο είναι ιδιοκτησία των Σανγκάι Σαρκς και στο οποίο βρίσκονται και δυο κλειστά γήπεδα μπάσκετ!
Εκεί περνάει (μαζί με την υπόλοιπη ομάδα) όλο τον καιρό του: “Η πόλη της Σανγκάης βρίσκεται πολύ μακριά μας” σημειώνει και θυμίζει: “Μη ξεχνάς ότι εδώ η περιοχή έχει 26 εκατομμύρια κατοίκους. Τρεις φορές και βάλε η Ελλάδα! Όταν το πρωτάθλημα είναι εν εξελίξει, μοιάζει αδύνατο να προπονηθείς κανονικά, γιατί βρίσκεσαι με μια βαλίτσα στο χέρι. Να φανταστείς ότι όταν παίζαμε στο Ούριτσι, που βρίσκεται στα σύνορα με την Ρωσία, ταξιδεύαμε … εφτά ώρες με το αεροπλάνο! Σα να φύγεις από την Αθήνα για να παίξεις στη Νέα Υόρκη!
Όταν ξέσπασε ο κορονοϊός, προσπαθούσα να εξηγήσω ότι εδώ στην Σανγκάη δεν είχαμε τόσο μεγάλο πρόβλημα και πως η Γιουχάν ήταν πολύ μακριά μας. Τρεις ώρες με το αεροπλάνο. Είναι τελείως διαφορετικά τα μεγέθη και γενικά η πραγματικότητα της Κίνας. Θα πρέπει να το ζήσεις από κοντά για να το καταλάβεις…”
Όσο πιο μακριά, τόσο μεγαλώνει και ο … νόστος: “Δεν είναι εύκολο να είσαι μακριά από την Ελλάδα και την οικογένεια. Ειδικά μετά απ’ αυτά που περάσαμε φέτος. Αν και το ελληνικό μπάσκετ δεν περνάει τις καλύτερες μέρες του, πιστεύω ότι αφού με το καλό τελειώσει το πρωτάθλημα, θα γυρίσω. Κουράστηκα…” λέει ο Μάνος. Θα του πρότεινα να εκδώσουμε ξανά το “Μπάσκετ”, αλλά ο Τύπος πάει χειρότερα από το μπάσκετ!