Λάρι Μπερντ: Ο πιο σκληρός λευκός στην ιστορία του ΝΒΑ

Αν ψάχνει κάποιος μια σκηνή για να διαπιστώσει το ποιόν του Λάρι Μπερντ, αυτή έρχεται στο 'Last Dance': Μετά τον αποκλεισμό των Ιντιάνα Πέισερς από τους Σικάγο Μπουλς στα 7 παιχνίδια, όταν μπαίνει στο λόμπι του 'United Center' και ανταμώνει με τον Μάικλ Τζόρνταν. Ο Μπερντ χαριεντίζεται με τον κορυφαίο στην ιστορία, αν και τα λόγια είναι καρφιά. Ο Τζόρνταν τον συνοδεύει, ακόμα και όταν έχει γυρίσει την πλάτη του για να φύγει, με ατάκες που έχουν την ίδια ισχυρή δόση του αστείου και της δηλητηριώδους ειρωνείας. Ο Μπερντ είναι εκεί, γνωρίζοντας τι πρόκειται να περάσει. Δέχεται το χτύπημα από κάποιον που, αν δεν το είχαμε διαπιστώσει απλώς από εκείνα που έκανε στο γυμναστήριο, είναι απολύτως εμμονικός, σε σημείο ψυχικής διαταραχής, με το αντικείμενο που έχει καταπιαστεί.

Ο Μπερντ δέχθηκε, για τα 64α γενέθλιά του τη Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2020, τις ευχές φίλων και όλου του κόσμου του μπάσκετ. Ένας από τους 3 παίκτες που ο Τζόρνταν σεβάστηκε πραγματικά σε όλη την καριέρα του (ο Μάτζικ Τζόνσον και ο Κόμπε Μπράιαντ οι άλλοι δύο), είχε το παρατσούκλι 'Basketball Jesus' στη Βοστόνη. Σε αυτήν την κρύα πόλη, ουδείς αγαπήθηκε περισσότερο. Τα αγωνιστικά κατορθώματα, που έφεραν 3 πρωταθλήματα ΝΒΑ (1981, 1984, 1986), είναι μυθικά. Ο αληθινός πρόδρομος του ΛεΜπρόν Τζέιμς όμως, ήταν ένας σκληρός λευκός. Ο πιο σκληρός, ενδεχομένως, στην ιστορία του ΝΒΑ.

Ο Μπερντ ήταν ο Γιόχαν Κρόιφ του μπάσκετ. Για τους αναλυτές του σπορ, οι Μπόστον Σέλτικς της σεζόν 1985-1986 λογίζονται ακόμη ως μία από τις κορυφαίες ομάδες στην ιστορία του παιχνιδιού, σε ό,τι αφορά το πιο ευεργετικό συστατικό του: την πάσα. Ο Μπερντ είχε τελειώσει με τα διαδικαστικά του παιχνιδιού από μικρή ηλικία και πήγε το παιχνίδι παρακάτω, με τον ίδιο τρόπο που το έκανε ο Μάτζικ. Η φυλετική οπτική έχει τη σημασία της όμως, διότι προ ουδενός υποχωρούσε.

Πιάστηκε στα χέρια με τον Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, κατά τη διάρκεια των τελικών του 1984, ενώ τον Νοέμβριο εκείνου του έτους, σε ένα πρώιμο παιχνίδι των Σέλτικς με τους Φιλαδέλφεια Σίξερς, έπαιξε ξυλίκι με τον Τζούλιους Έρβινγκ, ενώ ήταν αρκετά μάγκας για να βάλει 42 πόντους. Ο Doctor J υπήρξε αμίμητη μορφή της αμερικανικής κουλτούρας: η φήμη του προηγείτο κατά πολύ του προσώπου του, ήταν σαν μια φαντασίωση, ένας σούπερ ήρωας της δεκαετίας του '70. Ο Μπερντ, βεβαίως, έχοντας παίξει ήδη με τους Σίξερς δεκάδες φορές, σε κανονική περίοδο και play off, με αποκορύφωμα τους τελικούς της Ανατολής το 1981 και το 1982, ούτως ή άλλως είχε ξεμπλέξει με τις μυθοποιήσεις στο μυαλό του, αν είχε ποτέ τέτοιες.

Ειδικά για τη Βοστόνη, ήταν ο εκπρόσωπος της λευκής φυλής, διατηρώντας ζωντανή την παράδοση του Μπομπ Κούζι, του Τζον Χάβλιτσεκ και του Ντέιβιντ Κάουενς, οι οποίοι, με τη σειρά τους, είχαν κάνει τον Ρεντ Άουερμπαχ να μοιάζει με τον Βίτο Κορλεόνε. Και αυτό ήταν αλήθεια: ο Μπερντ είναι πραγματικά λευκός και στα κλειστά, εκτός από το καταπληκτικό ταλέντο του, περιέφερε και μια πολεμική διάσταση ή τη στάση κάποιου που μάχεται κάθε μέρα για να επιβιώσει, είτε πηγαίνοντας αξημέρωτα για ξύλα στο δάσος με τους λύκους να γρυλίζουν δίπλα του είτε στην πορεία με τους υπόλοιπους Βίκινγκς για να κατακτήσει μία ξένη χώρα. Μια τεστοστερόνη που, παρά τη σύντομη αμερικανική ιστορία, μοιάζει να ξεπηδά από τις σελίδες της Παλαιάς Διαθήκης.

Το γεγονός ότι τα προσόντα του υπήρξαν αμελητέα, κάνει ακόμα μεγαλύτερο το κατόρθωμά του. Συν τοις άλλοις, δεν είχε πρόβλημα να χτυπήσει τον Μπιλ Λαϊμπίρ, όταν πια ο πιο μεγάλος προβοκάτορας της δεκαετίας του '80, τουλάχιστον, τον έπεισε ότι έπρεπε να του δώσει σημασία κατεβάζοντάς τον με τα δύο χέρια του στον 3ο τελικό της Ανατολής, το 1987. Ο Λαϊμπίρ τρεφόταν από τις μάπες και μπόρεσε μέχρι και να λεηλατήσει τα ιώβεια επίπεδα υπομονής του Ρόμπερτ Πάρις, τρώγοντας ένα μπουκέτο μοναδικής διατροφικής αξίας.

Ο Μπερντ είναι εκείνος που τη νύχτα των 60 πόντων απέναντι στους Ατλάντα Χοκς, στις 12 Μαρτίου 1985, πετυχαίνοντας μερικά πραγματικά... ψεύτικα σουτ, ανάγκασε τους αναπληρωματικούς των αντιπάλων να πέσουν στο τερέν από την έκσταση, σε μια εποχή που έμοιαζε σχεδόν με αμάρτημα να αποδέχεσαι την ικανότητά του αντιπάλου σου. Ήταν τόσο μούρη ώστε να μιλάει 'βρόμικα' σε όλους κι έχει ιστορίες για το πώς τους ευνούχιζε στο γήπεδο, είτε επρόκειτο για τον Εξέιβιερ ΜακΝτάνιελ, που του είχε περιγράψει πώς θα του έβαζε ένα καλάθι στο πρόσωπο, είτε για όλο τον πάγκο των Φοίνιξ Σανς, στον οποίο, ενώ η ομάδα της Αριζόνα προηγείτο δύο πόντους και απέμενε 1 δευτερόλεπτο για τη λήξη, είπε ότι "παιδιά, βαρέθηκα, θα σας βάλω ένα τρίποντο και θα πάω στο σπίτι" και... το έκανε.

Το αριστούργημα, βεβαίως, δεν έρχεται από τον παίκτη Μπερντ, αλλά από τον προπονητή. Ακόμα κι αν υπάρχει λογική εξήγηση για την αντίδρασή του στον 4ο τελικό της Ανατολής το 1998, η οποία έχει δεόντως μνημονευθεί σε κείμενο με τα κορυφαία σουτ που δεν μπήκαν (και που, ειρήσθω εν παρόδω, υπάρχει κι η δική του προσπάθεια με τους Λος Άντζελες Λέικερς στον 4ο τελικό του 1987), η εικόνα είναι πραγματικά σαν κάτι που περιμένεις να κάνει ο αγαπημένος κινηματογραφικός ήρωάς σου, ενώ τον παρακολουθείς να είναι το alpha male της οθόνης. Δηλαδή, ναι, απέμεναν 0,8 δεύτερα για τη λήξη, ναι, υπήρχε ο Τζόρνταν από την άλλη πλευρά και, ναι, εκ των υστέρων σχεδόν δικαιώθηκε, αλλά πόσο αγύρτης πρέπει να είσαι για να μην κουνήσεις κάτι; Το κεφάλι σου και το πρόσωπό σου να μην κάνουν οποιαδήποτε σύσπαση, ενώ πραγματικά ο κόσμος κοχλάζει γύρω σου; Λες και έπαιζε στο 'Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει', ο Μπερντ (δεν) αντέδρασε λες και ακόμα και αυτό το τρίποντο του Ρέτζι Μίλερ ήταν μια καθημερινή συνήθεια.

Ο 'μπασκετικός Ιησούς' παραμένει, στα 64α γενέθλιά του, ένας από τους κορυφαίους 10 παίκτες στην ιστορία, μια διάνοια στο αντικείμενό της και, ταυτοχρόνως, ένας βάρβαρος, με ψυχή από γρανίτη.