Κρεγκ Σάγκερ: Ο δημοσιογράφος με τα τρελά κοστούμια που κέρδισε το σεβασμό του NBA

Οι γιατροί του είπαν τον Μάρτιο, οπότε η λευχαιμία έγινε πάλι επιθετική, πως έχει τρεις με 6 μήνες ζωής. Του εξήγησαν ότι επί της ουσίας, δεν υπάρχει χρονικό όριο. Είναι περιπτώσεις που ‘χουν “φύγει” σε μια εβδομάδα και μπορεί κάποιος να ζήσει πέντε χρόνια. O Craig Sager άκουσε μόνο τα πέντε χρόνια, πριν ενημερώσει ότι αυτός είναι ο στόχος του “γιατί έχω να κάνω ακόμα πάρα πολλά”.

Το ΝΒΑ υποκλίθηκε στον άνθρωπο του για δεύτερη φορά, σε δυο χρόνια, με το hashtag #‎SagerStrong‬ να έχει εξελιχθεί σε ένα από τα πιο δημοφιλή στον κυβερνοχώρο. “Δεν έχω κερδίσει τη μάχη, ούτε όμως, την έχω χάσει. Είναι ακόμα σε εξέλιξη” τόνισε, πριν δηλώσει και πάλι ευγνώμων για όσα του έχουν προσφέρει οι φίλοι που απέκτησε στις δεκαετίες που ασχολείται με το θεαματικότερο πρωτάθλημα μπάσκετ του πλανήτη. Όλα αυτά φυσικά και είναι λόγοι για να στον συστήσω. Φυσικά, θα ξεκινήσω από το στοιχείο που τον έκανε κατ’ αρχάς διάσημο: τα πολύχρωμα ρούχα.

Γεννήθηκε στην πόλη Batavia, του Illinois όπου “όλα ήταν βαρετά, πολύ ανιαρά, με εκτάσεις που είχαν καλαμπόκι και τίποτα άλλο. Δεν υπήρχε κάποιος ενθουσιασμός”. Για αυτό και τον δημιούργησε. Μαθητής high school, έπρεπε να βγάλει την παραδοσιακή φωτογραφία για την επετηρίδα. Οι οδηγίες που είχαν δώσει οι υπεύθυνοι του σχολείου ήθελαν τα αγόρια να φορούν blazer. Όχι όποιου χρώματος. Έπρεπε να φορούν μαύρο ή μπλε. “Ήμουν φαν των Monkees και ο Davny Jones συνήθιζε να φορά ένα σακάκι στιλ Nehru και χρώματος ανοιχτού μπλε, με λευκό κολάρο”. Δεν το έχεις πρόχειρο το Nehru Jacket; Να σε βοηθήσω.

Αυτή είναι η φωτογραφία του Sager από το yearbook, αλλά πρέπει να σου πω ότι όταν τον είδαν οι υπεύθυνοι του high school, έπαθαν ένα μικρό εγκεφαλικό. Δημιουργήθηκε τέτοιο σούσουρο που συζητήθηκε και το ενδεχόμενο να μην εμφανιστεί πουθενά το αποτέλεσμα. τελικά, έκαναν την καρδιά τους πέτρα και τον έβαλαν δίπλα στους συμμαθητές του. Και μάλλον τώρα ξέρεις ότι η τρέλα που έχει με τα τρελά κοστούμια που φορά δεν είναι για το θεαθήναι. Από παιδί είχε άποψη, ενδυματολογικής φύσεως, την οποία εξέφρασε τα μάλα στα χρόνια που κάθεται δίπλα τους πάγκους του ΝΒΑ. Στα highlights ανήκει το σακάκι που είχε βάλει, ανήμερα των “Ευχαριστιών” (Atlanta-Orlando) και είχε φτερά γαλοπούλας. “Στη φωτογραφία έδειχνε πολύ καλύτερο από ό,τι ήταν στην πραγματικότητα”, είχε σχολιάσει. Επίσης, αποκάλυψε πως ήταν από τα λίγα σακάκια που έβαλε μόνο μια φορά.

Ο Charles Barkley διαβεβαίωσε ότι “δεν υπάρχει άλλος που να μπορεί να υπερηφανεύεται όσο ο Craig για τον τρόπο που ντύνεται. Ξοδεύει ώρες στη σκέψη της επόμενης εμφάνισης. Και ό,τι και αν φορά, το αναδεικνύει”. Βέβαια, το πρώτο σχόλιο που είχε κάνει ο Sir Charles επί του θέματος είναι πως “μοιάζει με προαγωγός”. Συνεργάτης του Bleacher Report του είχε δείξει μια φωτογραφία που ήταν η… χαρά της λεβάντας -του μοβ. Γέλασε και σχολίασε “δεν ξέρω τι σκεφτόμουν εκείνη την ημέρα”, πριν δείξει τη γραβάτα που φορούσε στο γύρισμα και ενημερώσει “έχει 25 διαφορετικά χρώματα”. Σε επίσκεψη στο Memphis για ματς playoffs, έμαθε πως σε ένα κατάστημα της περιοχής πουλούν αυθεντικό σακάκι του Elvis. “Έπρεπε να το αποκτήσω” είπε και το έκανε, για να το βάλει στο ματς. “Για το Memphis ήταν τέλειο”, κατέληξε.

Kάποια στιγμή, θέλησε να διευκρινίσει τι δεν του αρέσει -σε χρώμα. “Το καφέ και το μαύρο. Δεν με ενδιαφέρουν τα ανιαρά χρώματα”. Ποιος NBAer μπορούσε να συγκριθεί μαζί του; “Μετά το dress code που τους επιβλήθηκε, θα έλεγα πως ο Charles Oakley έκανε καλή δουλειά. Κάποιες φορές τον έβλεπα και έλεγα “Θεέ μου, δεν γίνεται να φορά αυτό το πράγμα”. Μετά με κοιτούσα στον καθρέφτη και διαπίστωνα ότι φορώ το ίδιο κοστούμι. Από τους νεότερους, θα έλεγα πως ο Russel Westbrook είναι αρκετά δημιουργικός”. Παρένθεση: τις τελευταίες δεκαετίες μόδιστροι του στέλνουν τις δημιουργίες που έχουν εμπνευστεί από εκείνον, με την ντουλάπα του να είναι η χαρά της χρωματικής παλέτας.

Στις κορυφαίες θέσεις της λίστας με τις εύθυμες στιγμές που ‘χει προσφέρει στο έθνος, είναι όταν στις 15/2 του 2009 συνάντησε τον Kevin Garnett και εκείνος απολογήθηκε για τα 10-15” που θα “έτρωγε” από τον τηλεοπτικό αέρα, γιατί δεν γινόταν να μην του πει κάτι. Τι; “Να πάρεις αυτά τα ρούχα σπίτι και να τα κάψεις. Και δεν είμαι από τους τύπους που σχολιάζουν το ντύσιμο κάποιου, έτσι; Δεν σε έχω δει δυο φορές με τα ίδια ρούχα. Ξέρω πως δεν τα κάνεις αυτά. Αλλά θα πάρεις αυτό που φοράς και θα το κάψεις. Δεν με νοιάζει τι μάρκα είναι. Και όχι… δεν υπάρχει κάποιο κομμάτι που μπορείς να κρατήσεις”. Ήταν ένα ροζ κοστούμι, με πορτοκαλί και μπορντό μαντιλάκι, ερυθρόλευκο ριγέ πουκάμισο, γραβάτα με βάση το μπλε και… κόκκινα στοιχεία, κόκκινο παντελόνι και κόκκινα δερμάτινα παπούτσια -λίγο διαφορετικής απόχρωσης από το παντελόνι. Ήταν δηλαδή, μια καθημερινή, απλή εμφάνιση για τον Sager. Το θέμα είναι πως αυτός ο τύπος είναι πολλά περισσότερα από τα κοστούμια του.

Πέραν από τους προπονητές και τα μέλη των οργανισμών, δεν υπάρχουν πολλοί που να έχουν τη σχέση που έχει εκείνος με τους παίκτες. Για διάστημα μεγαλύτερο δυο δεκαετιών, κάλυπτε το ρεπορτάζ της πιο θεαματικής λίγκας μπάσκετ στον κόσμο για το ΤΝΤ, πηγαίνοντας από πάγκο σε πάγκο και κάνοντας όλες εκείνες τις συνεντεύξεις που πολλοί αποφεύγουν. Συνολικά, έκανε αυτή τη δουλειά 34 χρόνια για την Turner Sports. Κυρίως, όσοι πρέπει να μιλήσουμε με γνωστούς ιδιότροπους, όπως ο Gregg Popovich ή ο Phil Jackson. Για τον Sager αυτό δεν ήταν πρόβλημα, γιατί οι συγκεκριμένοι τύποι, όπως και όλοι οι άλλοι τον σέβονταν. Τον αγαπούσαν. Και όταν το χρειάστηκε περισσότερο από ποτέ, του το έδειξαν.

ΕΛΑΜΨΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΟΝΤΙΣΙΟΝ (ΓΙΑ ΜΕΤΕΩΡΟΛΟΓΟΣ)

Μεγάλωσε στο Chicago, όπου έμενε η οικογένεια του που δεν είχε πολλά, αλλά είχε όσα χρειαζόταν. Ο πατέρας του ήταν ξυλουργός και η μητέρα του νοικοκυρά. Φοίτησε στο Northwestern University, όπου ήταν… η μασκότ της ομάδας στο football (ονόματι Willie the wildcat). Είχε προηγηθεί μια μικρή καριέρα στην ομάδα του μπάσκετ, πριν του προτείνουν να μεταφερθεί σε εκείνη του football. Το έκανε, αλλά δεν μακροημέρευσε γιατί τραυματίστηκε. Και τότε έγινε μασκότ, για να μπορεί να ταξιδεύει με τους φίλους του, τους παίκτες της ομάδας.

Μόλις αποφοίτησε (1973, με πτυχίο στις διαλέξεις), πέρασε από συνέντευξη για να γίνει ο τύπος για τον καιρό σε ένα μικρό τηλεοπτικό σταθμό της Tampa. Πριν περάσει από το δοκιμαστικό, πήγε και πήρε ένα κοστούμι που είχε πάνω του το μπλε, το άσπρο και το κίτρινο για χρώματα. Είχε και ραβδώσεις. Ήθελε να ξεχωρίσει, να αποτυπωθεί στη μνήμη των ιθυνόντων και για αυτό διάλεξε το πιο τρελό “κομμάτι”. Πήρε αυτό που ήθελε, πήρε και τη δουλειά. Με μια προϋπόθεση: να μη ξαναφορέσει… ανάλογο outfit γιατί οι κάμερες δεν μπορούσαν να κάνουν focus. Την ίδια περίοδο δούλευε και ως bartender. Σύντομα, άλλαξε κατεύθυνση και ασχολήθηκε με τα αθλητικά. Κυνηγούσε όποια ιστορία έκρινε πως είναι ενδιαφέρουσα. Κυνήγησε και τον Hank Aaron, όταν “έσπασε” το ρεκόρ του Babe Ruth -σε home runs, στο baseball, ενώ είχε δεχθεί απειλές για τη ζωή του σε περίπτωση που “έπαιρνε” το ρεκόρ από τον Babe Ruth – για να ‘χει το αποκλειστικό.

“Εργαζόμουν στη Sarasota και είχαμε συνεργασία με το ραδιοφωνικό σταθμό των Braves. Είπα στο αφεντικό μου ότι ήθελα να πάω στην Atlanta. Μου απάντησε “μπορείς να πας όπου θες, αλλά αν δεν είσαι πίσω στην ώρα σου θα απολυθείς”. Τότε υπήρχαν δυο αεροπορικές γραμμές που πετούσαν απευθείας για την Atlanta. Πλήρωσα από την τσέπη μου το εισιτήριο. Όταν ο Hank έκανε το ρεκόρ, τα υπόλοιπα ΜΜΕ ήταν στην πρώτη βάση. Εγώ ήμουν μόνος στην τρίτη. Μετά το χτύπημα του, έτρεξα προς τα πάνω του” και “έβγαλε” το αποκλειστικό θέμα. “Στα 21 έφτασα στο απόγειο της καριέρας μου!” είχε σχολιάσει. Κοιμόταν μπροστά από τα σπίτια των πρωταγωνιστών που ήθελε για τις ιστορίες του. Έτσι απέκτησε σύντομα τη φήμη του “λαγωνικού”. Το 1980 τον κάλεσε ο Ted Turner. Μόλις είχε δημιουργήσει ένα καλωδιακό σταθμό που τον έλεγαν CNN. Του πρόσφερε εκπομπή 30 με 60 λεπτών, για το baseball και το μπάσκετ. Θα έπρεπε όμως, να δεχθεί να παίρνει λιγότερα λεφτά από εκείνα που του έδινε ο τότε εργοδότης του.

Οι φίλοι του, του έλεγαν πως αυτό το CNN δεν θα “αντέξει”. Εκείνος όμως, είχε κουραστεί να έχει μόνο 1-2 λεπτά στον “αέρα”, στο βραδινό δελτίο ειδήσεων. Δέχθηκε την πρόταση του Turner. Βέβαια, έγινε και κάτι άλλο. “Έκανα ένα παιχνίδι στο Kansas City και μου είπε πως οι Royals δεν του έδιναν διαπίστευση, γιατί δεν ήξεραν το CNN. Μετά τη μετάδοση μου, του “έφτιαξα” μια σύνοψη για το CNN και του την έδωσα. Του άρεσε και τότε μου έκανε την πρόταση προσέλαβε. Το CNN ξεκίνησε την 1η Ιουνίου του 1980 και εγώ προσελήφθην στις 23/3 του 1981. Ήμουν ο υπάλληλος “Νο.343”. Πλέον οι υπάλληλοι είναι περισσότεροι από 12.000, παγκοσμίως.

Από όλα τα ματς που έχει “καλύψει”, ξεχωρίζει το The Shot του Michael Jordan ως την πιο φανταστική στιγμή που ‘χει ζήσει στο ΝΒΑ. “Καθόμουν δίπλα στον πατέρα του Michael. Ο MJ και ο Elho πήδηξαν. Ο ένας προσγειώθηκε, ο άλλος όχι. Ο Jordan ευστόχησε, κάποιοι αμφισβήτησαν τη νομιμότητα. Έλεγαν πως κουνά τα πόδια του σαν την πεταλούδα και ότι έμεινε στον αέρα περισσότερο του επιτρεπτού -κάτι που δεν υπήρχε ως κανονισμός. Πήραν την κασέτα και την ανέλυσαν καρέ, καρέ. Είχα πει πως το σουτ μετράει, αλλά υπήρχε δυσπιστία, ώσπου ερευνητές του Georgia Tech επιβεβαίωσαν πως είχα δίκιο”.

Ο αντιπρόεδρος στην Turner Time Warner, Craig Barry εξήγησε πρόσφατα πως “ο λόγος που ο Sager έχει “αντέξει” για όλα αυτά τα χρόνια είναι γιατί ειλικρινά πιστεύει πως έχει την καλύτερη δουλειά στον κόσμο και ενδιαφέρεται πάρα πολύ για αυτή. Είναι σαν τα αρκουδάκια της γνωστής εταιρίας με τις μπαταρίες. Πάντα προχωρά προς τα εμπρός και πάντα είναι ευτυχισμένος”. Η πρώτη φορά εν τω μεταξύ, που κάθισε δίπλα σε πάγκο ήταν το 1991. Ήταν ο πρώτος που έκανε ποτέ αυτή τη δουλειά. Και επειδή ήθελε πάλι να κάνει εντύπωση, οδηγήθηκε στη γνωστή λύση. Ναι, τα πολύχρωμα κοστούμια στα πιο λαμπερά χρώματα. “Τα σπορ υποτίθεται πως πρέπει να διασκεδάζουν τον κόσμο. Συνήθιζαν να με επιπλήττουν για τις εμφανίσεις μου και το 2002 στο All Star Game ήλθε ο κομισάριος, David Stern για να μου κάνει πλάκα. Η σύζυγος του τον διέκοψε και του είπε “David σταμάτα. Μου αρέσουν αυτά τα κοστούμια”. Μόλις “κέρδισα” τη γυναίκα του κομισάριου, άλλαξαν όλα. Ήταν η στιγμή που έκανε τη διαφορά”.

Στο σπίτι του, στο Canton όλος ο δεύτερος όροφος είναι η ντουλάπα του. Και είναι λογικό, διότι όπως έχει πει δεν θέλει να φορά τον ίδιο συνδυασμό σακακιού-γραβάτας πολλές φορές. Σκέψου ότι έχει βρεθεί σε περισσότερες από 1.300 μεταδόσεις και… θα καταλάβεις τι υπάρχει σε αυτήν την -ας πούμε- ντουλάπα. Έχει και περισσότερα από 100 ζευγάρια παπούτσια που είναι μόνο για τη δουλειά και ναι, είναι περισσότερα από όσα έχει η γυναίκα του.

Οι γιατροί μου είπαν πως είμαι ένας ζωντανός νεκρός

Μολονότι πληρώνεται για να είναι περίεργος -και να κάνει ερωτήσεις-, όταν οι γιατροί τον ενημέρωσαν για την κατάσταση του, δεν είχε να ρωτήσει το παραμικρό. “Ήξερα πως κάτι δεν πάει καλά και είχα σκεφτεί πως ό,τι και αν έχω οι γιατροί θα με βοηθήσουν να το ξεπεράσω. Τους εμπιστεύτηκα και έκανα ό,τι μου είπαν”. Μια στιγμή όμως, για να σου πω για αυτή την ημέρα. Ή μάλλον, μια στιγμή να σου πει ο ίδιος.”Κάποιοι μου είπαν πως ήμουν αφελής με την κατάσταση, ότι ήμουν σε άρνηση. Σε 33 χρόνια στη δουλειά, δεν είχα χάσει μια μέρα, δεν ήμουν ποτέ άρρωστος. Δεν είχα φτάσει ποτέ σε σημείο να χάσω ματς. Ίσως να ήμουν σε άρνηση”.

Στις 10 Απριλίου του 2014, όπως έβγαινε από τα αποδυτήρια μετά το ματς Dallas-San Antonio, ένιωσε έντονη ζαλάδα. Δεν μπορούσε να περπατήσει. “Είχα πάει να τρέξω το πρωί, έκανα και διατροφή και σκέφτηκα πως έφταιγε αυτό” Πήγε στον Dr. Tarek Souryal, γιατρό των Μavericks, ο οποίος του είχε κάνει μια επέμβαση στο γόνατο -έπειτα από ατύχημα που είχε ενώ έκανε σκι, 12 χρόνια νωρίτερα. Του είπε πώς νιώθει, εκείνος τον υπέβαλε σε κάποιες βασικές εξετάσεις και όταν πήρε τα αποτελέσματα “μου είπε “πρέπει να πας στο νοσοκομείο. Θα σε πάω εγώ”. Με συνόδευσε στα επείγοντα, μου πήραν αίμα και μου είπαν πως η αιμοσφαιρίνη μου ήταν στο 4.6 -ένας υγιής άνθρωπος έχει 13.5 με 17.5 Με ενημέρωσαν και ότι στην ορολογία τους ήμουν ένας ζωντανός, νεκρός. Με πλησίασε ένας από τους γιατρούς και μου είπε πως πίστευε ότι έχω λευχαιμία”.

Δηλαδή, μέσα σε λίγες ώρες είχε πάει στο γήπεδο να κάνει τη δουλειά του, είχε αισθανθεί αδιαθεσία, είχε κάνει εξετάσεις και έμαθε πως έχει λευχαιμία. Πώς το διαχειρίστηκε όλο αυτό; “Ήμουν μόνος έως εκείνη την ώρα. Πήρα λοιπόν, τη Stacy (δεύτερη σύζυγος του, πρώην cheerleader των Bulls και πτυχιούχος βιολογίας) και της είπα να έλθει να με βρει, να έλθει να με πάρει”. Φυσικά και οι γιατροί αρνούνταν να του δώσουν εξιτήριο την ίδια ημέρα. Τον κράτησαν για άλλες εικοσιτέσσερις ώρες, στη διάρκεια των οποίων του έκαναν έξι μεταγγίσεις αίματος και μετά του επέτρεψαν να επιστρέψει σπίτι του, στην Atlanta. Πήγε στο νοσοκομείο και άκουσε τους γιατρούς να επιβεβαιώνουν την αρχική διάγνωση. “Το είδος που είχε ο Creg, έχει περίεργη εξέλιξη” ενημέρωσε ο Lawrence Morris, εκ των θεραπόντων γιατρών του. Πρόσθεσε και ότι “ο συγκεκριμένος τύπος δεν δείχνει σημάδια. Ένας ασθενής λειτουργεί κανονικά για μήνες, πριν ξαφνικά, από το πουθενά νιώσει πολύ χάλια. Αν δεν ακολουθήσεις θεραπεία, είναι από τις ασθένειες που σε οδηγούν τάχιστα στο θάνατο”.

Τι σκεφτόταν; Το χρόνο που του είχε απομείνει; Τις σχέσεις του; Τα παιδιά του; “Ήταν δύσκολο γιατί τα μεγαλύτερα παιδιά μου ήξεραν ακριβώς τι είχα. Το είχαν διαβάσει, το αναζήτησαν στο Google. Για τα μικρά παιδιά μου όμως, ήταν πρόβλημα. Το ένα ήταν 9 και το άλλο 12 και έπρεπε να έρχονται να με βλέπουν στο νοσοκομείο”. Για την ιστορία, ήθελε να φύγει και από το νοσοκομείο στην Atlanta. Οι γιατροί διαφωνούσαν, αλλά εκείνος δεν τους άκουσε. Ήθελε να δει τα μικρά του. H Stacy τον πήγε σπίτι, τον είδε να αγκαλιάζει τα παιδιά και να μην μπορεί να ανέβει τις σκάλες για το δωμάτιο του. Κοιμήθηκε στο σαλόνι. “Για την ακρίβεια δεν κοιμήθηκα λεπτό, επειδή πονούσα πολύ. Ένιωσα σαν να έχω δει τη ψυχή μου να αιωρείται και εμένα να προσπαθώ να την κρατήσω. Τότε είπα στη γυναίκα μου να με ξαναπάει στο νοσοκομείο”.

Το ΝΒΑ ήταν δίπλα του. Από τους φαν έως τον τελευταίο παίκτη. Ήταν τα πρώτα playoffs στη σύγχρονη ιστορία του ΝΒΑ που θα διεξάγονταν χωρίς εκείνον δίπλα στους πάγκους. Θα έχανε “το αγαπημένο μου κομμάτι, από όλη τη σεζόν”. Όλοι οι προπονητές του ευχήθηκαν τα καλύτερα, ομοίως και οι NBAers. Τον ενημέρωναν πως τους λείπει. Στις 20 Απριλίου του 2014, ο γιος του Craig Jr. -πρώην παίκτης footbal και αυτός που αποκάλυψε τι έχει ο πατέρας του, μέσω του Τwitter- του ετοίμασε μια έκπληξη, σε συνεργασία με το ΤΝΤ: θα έκανε τη δουλειά του πατέρα του, με συνεργάτη τον Popovich. Οι απανταχού φαν έγιναν μάρτυρες μιας από τις πιο ανθρώπινες στιγμές του κόουτς των Spurs, που ρώτησε τον δημοσιογράφο τι κάνει ο πατέρας του, πριν κοιτάξει την κάμερα και ενημερώσει τον ίδιο πως τον περιμένει στη θέση του, το συντομότερο “γιατί έχεις αποτελέσει σημαντικό κομμάτι αυτού που κάνουμε, έχεις κάνει πολύ καλή δουλειά και σε θέλουμε στο γήπεδο. Υπόσχομαι πως θα είμαι καλός. Έλα πίσω”.

Ο “Pop” αποκάλυψε στην ειδική εκπομπή που έκανε το NBA TV για τον Sager ότι “πριν το πρώτο ματς με το Dallas, ο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων στην ομάδα μας, ήλθε και μου είπε πως θα έλθει ο γιος του Craig. Του είπα “ας το κάνουμε. Θα έχει πλάκα”. Εκείνος έβλεπε το ματς από την τηλεόραση και άρχισε να νιώθει υγρά τα μάτια του. “Όποιος και αν ήταν εκείνος που είχε την ιδέα, το βέβαιο είναι ότι με συγκίνησε”. Ο Popovich πρόσθεσε πως αυτό που ήθελε ήταν “να μάθει ότι νοιαζόμαστε για εκείνον, μέσω του γιου του”. Είπε λοιπόν, στον νεαρό ότι έκανε μια χαρά δουλειά, αλλά εκείνος προτιμούσε τον πατέρα του και τον περίμενε. “Δεν ήμουν ο μόνος που αγαπώ και σέβομαι αυτόν τον τύπο και ήθελα να ξέρει πόσοι είμαστε που νοιαζόμαστε”. Ο Garnett του έστειλε ένα τεράστιο μπουκέτο με λουλούδια. “Θα έκανα τα πάντα για εκείνον”, πέραν… του πινγκ πονγκ δηλώσεων που είχαν κατά καιρούς για τις εμφανίσεις του δημοσιογράφου.

Ο Charles Barkley έγινε ο αγαπημένος επισκέπτης του νοσοκομείου. Κάθε φορά που πήγαινε να τον δει, είχε και μια καλή κουβέντα. Όπως το “damn, δείχνεις χάλια” ή το “δεν έχεις πια μαλλιά” ή ακόμα και το “ποια είναι αυτή η όμορφη γυναίκα δίπλα σου; Δεν θα έπρεπε να είναι μαζί σου. Θα έπρεπε να είναι μαζί μου”. Έκανε ό,τι μπορούσε για να είναι φυσιολογικός. Τον “πείραζε” όλη την ώρα, του έστελνε δώρα. Ήταν εκεί. Και παρέα με τους Kenny Smith, Shaquille O Neal kai Ernie Johnson Jr. (ο οποίος επίσης είχε καρκίνο) αφιέρωσαν στον Sager μια εκπομπή του Inside the NBA. Όλοι ντύθηκαν σαν εκείνον. Ή τουλάχιστον προσπάθησαν. Το ίδιο βέβαια, είχαν κάνει και οι συνεργάτες του στο ΤΝΤ, προς ένδειξη συμπαράστασης.

Ο Sager ομολόγησε πως έγιναν πολλά που δεν περίμενε. Η γυναίκα του εξήγησε ότι “ήταν πράξεις που αποδείκνυαν πώς ζούσε τη ζωή του για δεκαετίες”. Με τη στήριξη της οικογένειας και των φίλων του ξεκίνησε ο πιο δύσκολος χρόνος της ζωής του. Αυτός που περιλάμβανε χημειοθεραπεία και μια μεταμόσχευση. Πρώτα βέβαια, έπρεπε να βρεθεί συμβατός δότης.”Όταν μας είπαν πως μπορεί να θεραπευτεί, ήταν το μόνο που χρειαζόμουν” σχολίασε η γυναίκα του. “Είδα την όλη ιστορία ως κάτι που έπρεπε να ξεπεράσω. Δεν είχα λόγους να παραπονιέμαι. Έπρεπε να γίνω καλά, για τα παιδιά μου, για την οικογένεια μου, για τη Stacy. Είχα πει στους γιατρούς πως θα κάνω ό,τι μου πουν”. Έψαχναν και δότη μυελού των οστών. Κάτι που συνήθως “παίρνει” αρκετούς μήνες και έρευνα σε παγκόσμια κλίμακα. Στην περίπτωση του, δεν χρειάστηκε πολύς καιρός, γιατί ο γιος του Craig Jr. ήταν απόλυτα συμβατός “κάτι που γίνεται 5% των φορών” εξήγησε ο γιατρός του. Ο Sager επέμενε πως δεν μπορούσε να βάλει το παιδί του σε αυτήν την επώδυνη διαδικασία, εκείνο όμως, το έκανε ούτως ή άλλως και στις 6/5 διαπιστώθηκε πως μπορεί να σώσει τον πατέρα του.

Παραμονή της επέμβασης, ο Craig Jr. επέμενε να τρέξει σε έναν αγώνα της Atlanta, απόστασης 10 χιλιομέτρων, στον οποίο μετείχε ο πατέρας του επί 32 συναπτά έτη. Οι γιατροί του είπαν να το αποφύγει. Το ίδιο του είπε και ο μπαμπάς του. Όταν κατάλαβε πως δεν τον ακούει, τον συμβούλευσε “να μην προσπαθήσεις να νικήσεις τους Κενιάτες”. Σε όσους του λένε πως έσωσε τη ζωή του μπαμπά του, ο Craig Jr. απαντά “έτσι μου λένε. Δεν το σκέφτηκα ποτέ κατ’ αυτόν τον τρόπο. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να πετύχει η διαδικασία. Πλέον έχουμε και ακριβώς το ίδιο DNA!”. Έως τότε, λιποθυμούσε στη θέα του αίματος. Δεν άντεχε να βρίσκεται στον ίδιο χώρο με γιατρούς. Αλλά για τον πατέρα του, τα άντεξε όλα και η επέμβαση έγινε στις 3/7.

Έπειτα από μήνες, άρχισε να νιώθει καλύτερα. “Είχα βρει την εσωτερική δύναμη που είχα χάσει για μήνες. Αισθάνθηκα πως κάτι έχει πάει καλά”. Η λευχαιμία ήταν σε ύφεση και εκείνος ήταν έτοιμος να επιστρέψει, επιτέλους σπίτι του. “Μπορούσα να μυρίσω τα λουλούδια, να νιώσω τον ήλιο, να ακούω τα πουλιά να κελαηδούν. Τα παιδιά μου τρελάθηκαν, όταν με είδα να μπαίνω στο σπίτι”, στις 15 Αυγούστου, όταν τους έκανε την έκπληξη. Τα μικρά δεν μπορούσαν να τον επισκεφτούν στο νοσοκομείο, μετά τη μεταμόσχευση και όταν τον είδαν μπροστά τους, του είπαν “επιτέλους θα σε έχουμε εδώ και δεν θα σε βλέπουμε μόνο στα όνειρα μας”.

Για 93 σερί ημέρες επέστρεφε κάθε μέρα στο νοσοκομείο, για να υποβληθεί σε διάφορες θεραπείες που συνήθως διαρκούσαν έξι με οκτώ ώρες. Ξεπέρασε και μια πνευμονία που έπαθε. Για τους δικούς του, ήταν θαύμα που τον είχαν ξανά μαζί τους, στην καθημερινότητα τους. “Έζησα ένα θαύμα και έχω δίπλα μου έναν άγγελο. Με στήριξαν όλοι πολύ. Το να κάθεσαι σε ένα δωμάτιο νοσοκομείο μπορεί να γίνει πολύ καταθλιπτικό. Ανιαρό. Εγώ είχα τη γυναίκα μου δίπλα μου και τα έκανε όλα πιο απλά”. Εκείνος εξυπακούεται πως είχε ζητήσει μήνες πριν, να γυρίσει στα γήπεδα. Οι γιατροί του έδωσαν την άδεια την 1η Μαρτίου του 2015. Η μεγάλη επιστροφή έγινε στις 5/3 στο Chicago για το ματς των Bulls με τους Thunder.

Λίγο μετά το μεσημέρι της 1ης του Μάρτη, κατευθύνθηκε στο αυτοκίνητο του, μια 1900 Corvette. Είχε μόλις πάρει το τελευταίο χάπι από αυτά που χρειαζόταν για να ισχυροποιήσει το ανοσοποιητικό σύστημα -ώστε να δεχθεί το μόσχευμα. Στα 63 του, είχε επιβιώσει του καρκίνου και ήταν έτοιμος να επιτρέψει σε μια ακόμη συνήθεια της καθημερινότητας του. Μπήκε στο αμάξι, έτοιμος να το οδηγήσει στους δρόμους του Canton, πόλης 24.000 κατοίκων, στην Αtlanta. Είχε δώσει ραντεβού με τους φίλους και τους συγγενείς σε ένα bar που διατηρεί κοντά στο σπίτι του, εδώ και πολλές δεκαετίες. Είχε πάρει κάποια κιλά (γατί είχε μείνει μισός, μετά την περιπέτεια) και όλοι ήπιαν στην υγειά του. Εκείνος τους έλεγε “είμαι χαρούμενος που είμαι ζωντανός. Πιθανόν θα έπρεπε να είμαι νεκρός, αλλά θα σας πω ειλικρινά ότι δεν σκέφτηκα ούτε μια φορά “γιατί σε εμένα;”. Δεν είχα ούτε μια κακή μέρα. Έζησα μια γοητευτική ζωή, κέρδισα το λαχείο όταν παντρεύτηκα τη Stacy, απέκτησα μαζί της άλλα δυο παιδιά που είναι η χαρά μου. Είχα σκεφτεί πως ενδεχομένως να είναι η σειρά μου να ζήσω μια άσχημη στιγμή. Είχα αποδεχθεί αυτό που συνέβη”.

Ήταν η πρώτη φορά. Δεν θα ήταν η τελευταία. Η αλήθεια είναι πως οι γιατροί προσπάθησαν να τον ενημερώσουν για το “αύριο”. Εκείνος όμως, δεν ήθελε να ακούσει λέξη. Προτίμησε να συνεχίσει να σκέφτεται θετικά. Το αυτό συνέχισε να κάνει και στις 22 Μαρτίου, μετά το “οι γιατροί μου έδωσαν 3 με έξι μήνες ζωής. Τότε τους ρώτησα “ποιες είναι οι πιθανότητες που έχω; Υπάρχει θεραπεία; Άρχισαν να μου μιλούν με ορολογίες και ο ένας μου έλεγε διαφορετικά πράγματα από τον άλλον. Μου εξηγούσαν πως δεν υπήρχε συνταγή. Ότι κάθε περίπτωση λευχαιμίας ήταν διαφορετική. Ώσπου κατέληξαν στο ότι έχω 3 με 6 μήνες, αλλά υπάρχουν και κάποιοι που έχουν μια εβδομάδα, ενώ άλλοι μπορεί να ζήσουν πέντε χρόνια”. Πρόσθεσαν και πως “μπορεί να είσαι ο πρώτος που θα φτάσεις τα πέντε χρόνια”. Τι είπε αυτός; “Ωραία, θα κάνω ό,τι χρειαστεί για τα πέντε χρόνια. Θα αλλάξω τα ιατρικά δεδομένα. Θα το παλέψω μέχρι το τέλος. Έχω ακόμα να κάνω πολλά”.

Από εκείνη την ημέρα, δεν υπήρχε παίκτης ή προπονητής ή οργανισμός του ΝΒΑ που να μην του έχει ευχηθεί τα καλύτερα. Που να μην έχει πει “εφόσον βλέπουμε εκείνον και τον αγώνα που δίνει, δεν έχουμε καμία δικαιολογία για να μην παλεύουμε εμείς, όσο πιο σκληρά μπορούμε”. Δεν υπάρχει γήπεδο που δεν έχει υψωθεί έστω ένα μήνυμα που τον αφορά. Εκείνος δεν έχασε το χαμόγελο του. Ευχαρίστησε τους πάντες για τη δύναμη που του έδωσαν και συνέχισε να είναι αυτό που ο Sir Barkley έχει περιγράψει ως “ο δίκαιος τύπος που όλοι αγαπάμε στο ΝΒΑ. Θα είναι αυτός που θα σου κάνει μια δύσκολη ερώτηση, αλλά θα σου κάνει και δίκαιες ερωτήσεις. Τον σεβόμαστε για την αφοσίωση που έχει σε αυτό που κάνει. Συν του ότι ο τύπος γελάει συνέχεια. Πώς μπορείς να μην τον συμπαθήσεις;”.

Κέρδισε τις μάχες, όχι όμως τον πόλεμο. Η λευχαιμία τον νίκησε μετά από 2μιση χρόνια αδιάλειπτης πάλης και ο -αγαπητός σε όλο το ΝΒΑ-Κρεγκ Σάγκερέφυγε από τη ζωή σε ηλικία 65 ετών στις 15 Δεκεμβρίου του 2016. Πάντως τη θέση στο hall of fame των αθλητικών δημοσιογράφων την κέρδισε. Ήταν η μεγαλύτερη επιβράβευση-αναγνώριση για τη δουλειά που δεν άφησε ποτέ και έφυγε γεμάτος απ’ αυτή τη ζωή…

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

“Έλιωσε” τους Μπουλς ο Αντετοκούνμπο με νέα 30άρα!

Το ΝΒΑ θρηνεί για τον Κρεγκ Σάγκερ

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ: Ενός λεπτού… χαρά για τον Κρεγκ Σάγκερ