Η ιστορία του Κόμπε Μπράιαντ, που τόσο απροσδόκητα και άδικα έχασε τη ζωή του στα 41 του χρόνια, ήταν μία από τις πλέον υπέροχες του επαγγελματικού μπάσκετ. Γεμάτη έμπνευση και καλογραμμένη, ζηλευτή από τις λίγες. Ένα best seller. Αποτυπωμένη σε ιλουστρασιόν χαρτί, που ελάχιστα φθάρηκε στο πέρασμα των εποχών, από την πρώτη εκείνη ημέρα του 1996 που φόρεσε τα κιτρινομώβ των Λέικερς ως την τελευταία που το 2016 αποχωρίστηκε τ' αποδυτήρια του 'Staples Center' του Λος Άντζελες. Ο Μπράιαντ ήταν μια ιδιοφυΐα του παρκέ, ένα ακάματος μαχητής της επιτυχίας, το αναγνωρισμένο πρότυπο της ατέρμονης προσπάθειας για την πραγματοποίηση του αδύνατου. Με όποια μορφή κι αν εκφραζόταν η πεποίθησή του, δεν ξεστράτισε και παρέμεινε από την αρχή ως το τέλος ένα απαράμιλλα πιστός εκφραστής της και φρουρός των ιδεών του, άνευ εκπτώσεων ή συμβιβασμών που δεν άρμοζαν στη συνειδητοποιημένη ιδιοσυγκρασία του.
Η 20ετία του ως επαγγελματία, είτε στο ΝΒΑ είτε στην εθνική ομάδα των ΗΠΑ, δεν συμπυκνώνεται σε λόγια, ούτε χωρά σε μερικές διάσπαρτες αράδες. Τα πέντε δαχτυλίδια, οι τρεις προσωπικοί τίτλοι πολυτιμότερου παίκτη (έναν κανονικής περιόδου, δύο τελικών), οι 18 παρουσίες σε all star game, οι 11 συμμετοχές στην καλύτερη 5άδα του ΝΒΑ, οι δύο τίτλοι του πρώτου σκόρερ στο ΝΒΑ, οι 33.643 πόντοι (τέταρτος όλων των εποχών), τα 7.047 ριμπάουντ, οι 6.306 ασίστ και τα 2 χρυσά ολυμπιακά μετάλλια ενισχύουν τη μορφή του. Ωστόσο η εικόνα είναι, σε κάθε περίπτωση, πιο δυνατή της γλώσσας, και ο Μπράιαντ, προτού φύγει από τη ζωή, μάς χάρισε κάμποσες από τέτοιες. Εικόνες που έγιναν αφίσες στα δωμάτια των πιτσιρικάδων, wallpapers σε υπολογιστές, πρωτοσέλιδα. Εικόνες σ' ένα άλμπουμ που κληροδοτούνται ως παρακαταθήκη μιας αναλλοίωτης πορείας στο χρόνο.
Ιούλιος 1996: Η πρώτη ημέρα στο σχολείο
Νοέμβριος 1996: Τα παιδία παίζει μπάσκετ
Φεβρουάριος 1998: Βλέποντας το είδωλό του στον καθρέπτη